ログイン共有
บทที่ 3 หน้ากากแห่งความหิว
最終更新日:
2025-09-19 08:17:42บทที่ 3
น้ำหนักของร่างเล็กที่สั่นไหวหอบไห้ นั้นเอนซบลงบนบ่า ไออุ่นจากร่างกายอีกฝ่าย ซึมเข้ามาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของหลินเยว่ซินพลันดำคล้ำลงในทันใด นางเป็นพวกรักสะอาด รักความสะอาดขั้นสูง และการที่มีใครมากอดแนบแน่น แบบนี้… มันเกินจะรับไหว! นางดันตัวอีกฝ่ายออกด้วยสีหน้าเอือมระอา เสี่ยวถิงนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตบหน้าผากตัวเองเสียงดัง “โอย! ข้าเนี่ยนะ! มัวแต่ดีใจจนลืมไปเลย… คุณหนูต้องหิวแน่ๆ นี่นา! เรากินอะไรกันก่อนเถอะ!” นางรีบหันไปยกถ้วยเล็กๆ จากโต๊ะไม้เก่า ขณะที่นางมือสั่น รีบคนอาหารในถ้วย นางก็พูดไม่หยุด “วันนี้เป็นซุปปลานะเจ้าคะ! ข้าลำบากมากเลยกว่าจะได้เจ้านี่มา ท่านรีบๆ ดื่มหน่อยนะเจ้าคะ ร่างกายจะได้ฟื้นไวๆ” หลินเยว่ซิน ก้มมองของในถ้วย กลิ่นปลาที่แทบจะไม่มี รอยผักเน่าๆ สองสามชิ้นลอยปริ่มอยู่ในน้ำซุปสีจาง นางขมวดคิ้วแน่น ‘นี่เรียกว่าซุปปลาหรือ?’ เห็นชัดๆ ว่าคือเศษอาหารที่คนอื่นกินเหลือ! ถึงแม้ชีวิตเดิมของนางจะต้องเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายอยู่ในโลกใต้ดิน แต่เรื่องอาหารการกินนั้น… นางไม่เคยปล่อยให้ต่ำกว่าระดับภัตตาคารห้าดาว ที่พักของนางมีแต่คฤหาสน์ส่วนตัว หรือไม่ก็รีสอร์ตเกาะส่วนบุคคล ไม่เคยแม้แต่จะสัมผัสคำว่า “อด” แต่นี่นางคือบุตรีโดยชอบธรรมของจวนกั๋วกง กลับต้องอยู่แบบอดๆ อยากๆ ทั้งหิวทั้งหนาว ชีวิตที่แม้แต่จะหาเงินไปรักษาตัวยังไม่มี แค่มองก็พอจะจินตนาการออกได้แล้ว เจ้าของร่างเดิมต้องผ่านอะไรมาบ้าง ถึงได้ซูบซีด ตัวบางจนแทบเป็นกระดูกเช่นนี้ อายุสิบหกปีเต็ม…แต่กลับดูเหมือนเด็กอายุสิบขวบ! นี่มันไม่ต่างอะไรจากการทรมานเด็กเลย! นางมองถ้วยซุปตรงหน้าอีกครั้ง เศษปลาในนั้นหายากยิ่งกว่าเศษทองเสียอีก แต่เสี่ยวถิงกลับพูดว่า ‘ลำบากมากเลยกว่าจะได้เจ้านี่มา’ เพียงเท่านั้น นางก็เบือนหน้าหนีด้วยสีหน้ารังเกียจอย่างไม่ปิดบัง เสี่ยวถิงเห็นสีหน้าของคุณหนูที่เปลี่ยนไปในพริบตา ขมวดคิ้วนิ่วหน้า เย็นวาบในอกโดยไม่รู้สาเหตุ “คุณหนู…” นางเอ่ยเสียงเบาอย่างกลัวผิด จู่ๆ เสียงด้านนอกก็ดังขึ้นมา “ว้าววว…นี่เจ้ากำลังกินข้าวได้จริงๆ รึ ข้าได้ยินว่าเจ้ารอดตายกลับมา ยังคิดว่าเป็นเพียงข่าวลือไร้สาระเสียอีก! ไม่คาดคิดเลย…ดวงเจ้านี่มัน เหนียวราวกับผีสาง! แต่ถึงรอดมาได้ ก็เป็นแค่เศษสวะที่ไร้ค่ากว่าเดิมเท่านั้น!” เสียงหัวเราะเย้ยหยันดังสะท้อนทั่วห้อง ก่อนที่ประตูไม้เก่าจะถูกผลักเปิดอย่างแรง ปัง! หญิงสาวในชุดผ้าแพรสีฟ้าแต้มชมพู ก้าวเชิดหน้าเข้ามาอย่างองอาจ ดวงตาทุกประกายฉายชัดถึงความดูแคลนถากถาง หลินเยว่ซินหรี่ตาเย็นยะเยือก มาเร็วกว่าที่ข้าคิดเสียอีก… นังสวะนี่ ข้ายังไม่ได้เริ่มบัญชีแค้นแท้ๆ กลับรีบร้อนวิ่งเข้ามาให้สังหารถึงที่ เสี่ยวถิงสะดุ้งเฮือกจนเกือบทำของหล่น ความกลัวที่ฝังลึกบีบหัวใจจนตัวสั่น นางรีบโค้งคำนับเสียงสั่น “ขอคารวะคุณหนูรองเจ้าค่ะ…” แต่หญิงสาวผู้มาเยือน ”หลินอวี้ซิง“ ไม่แม้แต่จะปรายตาใส่ เดินผ่านไปอย่างถือดี ราวกับเสี่ยวถิงเป็นเพียงฝุ่นไร้ค่า นางหยุดยืนข้างเตียงไม้ผุพัง แววตาเต็มไปด้วยความหยิ่งผยองและเหยียดหยาม “หึ! นี่เจ้าโง่นั่นยังมีลมหายใจอยู่อีกหรือ ไยไม่อ้าปากส่งเสียงโง่ๆ ของเจ้าออกมาเหมือนเคยล่ะ หรือว่าตอนนี้โง่จนถึงขั้นไร้เสียงแล้ว” คำว่า “เจ้าโง่” กรีดลึกในใจ แต่หลินเยว่ซิน เพียงกดซ่อนแววตา ย้ำเตือนตนว่าต้องเล่นบทบาทนี้ต่อไป นางฝืนเปล่งเสียงแหบพร่า “…พี่…พี่รอง…” หลินอวี้ซิงหัวเราะหยัน แววตาเปื้อนรังเกียจ “ใครจะยอมให้เจ้าเรียกว่าพี่กัน! เจ้าเป็นแค่สวะไร้ค่า ไม่คู่ควรจะเอ่ยเรียกข้าว่าพี่แม้แต่ครึ่งคำ! เจ้าคือความอับอายของทั้งจวน! การที่เจ้ามีชีวิตอยู่ต่อ! คือการทำให้สกุลหลินต้องหมองหม่น! เจ้าควรจะตายไปเสียตั้งแต่คืนนั้น! การรอดกลับมาได้ของเจ้า เป็นความสกปรกที่ฟ้าดินยังไม่อาจรับ!” ภายใต้สายตาดุดันและตำหนิของอีกฝ่าย แววตาของหลินเยว่ซินวูบไหวด้วยประกายเย็นเยียบ ที่ซ่อนเร้น ก่อนนางก้มหน้าลงเล็กน้อย แสร้งทำตัวหงอเหมือนสตรีโง่งม “…พี่รองยังอยู่ดี… ข้าจะตายก่อนท่านได้อย่างไรกัน…” เสียงเบาหวิว ทว่าทิ่มแทงราวคมมีด ทำให้หลินอวี้ซิงชะงักไปชั่วขณะ ก่อนตาเบิกโพลงพร้อมเสียงหัวเราะเย้ยหยัน “หึ! แค่ป่วยนิดหน่อย แต่ปากเจ้ากลับพูดจาได้ลื่นไหลนักนี่! เจ้ามีหน้ามาต่อปากต่อคำกับข้าเรอะ! นังไร้ค่า! อย่าลืมสิว่า… เจ้าถูกพี่อี้เฉินถอดหมั้นไปแล้ว อย่างไม่เหลือศักดิ์ศรี! ต่อไปก็เตรียมตัวกลิ้งเน่าหนอนอยู่ในคอกสุนัขไปเถอะ!” คำพูดกรีดแทง แต่หลินเยว่ซินเพียงคลานถอยไปชิดมุมเตียง กอดผ้าห่มขาดๆ ไว้แน่น สายตาอ่อนแรงปนหวาดกลัว เสียงสะอื้นเล็ดลอดราวกับเจ็บปวดสุดหัวใจ “พี่อี้เฉิน… เขา เขาบอกว่า เขาชอบพี่รองมาก ข้า…ข้ารู้ว่าตัวเองโง่เขลา ไม่คู่ควร…ข้า…” ก้าวเท้าที่กำลังจะผละออกไปของหลินอวี้ซิงหยุดชะงัก ร่างแข็งค้างครู่หนึ่ง ก่อนจะหันขวับกลับมา ดวงตาทอประกายลุกวาบทันที “เจ้า…พูดอะไรนะ! จริงรึไม่!” หลินเยว่ซินก้มหน้าหลบสายตา ซ่อนรอยยิ้มบางๆ ที่วูบผ่านในดวงตาไว้แนบเนียน ขนตาสั่นระริก ริมฝีปากเม้มแน่นแล้วค่อยๆ คลายออก “เขาบอกว่า… ว่าที่ชายาของเขา…ต้องเป็นพี่รองเพียงผู้เดียว ข้า ข้ารู้ตัวดีว่าข้าไม่คู่ควร แต่ถ้าเขามีความสุข…ข้าก็ยินดี…” นางเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง แสร้งยิ้มโง่งมเต็มใบหน้า ดวงตาใสฉ่ำน้ำ เสียงสั่นคล้ายสะอื้น ฟังแล้วช่างจริงใจจนยากจะไม่เชื่อถือ นักฆ่าผู้เคยกรีดคอศัตรูนับไม่ถ้วน… จะหลอกสตรีตื้นเขินเช่นนี้ มันง่ายดายยิ่งกว่าปอกผลไม้เสียอีก! หลินอวี้ซิงเบิกตากว้าง ดวงตาเปล่งประกายวาบด้วยความได้ใจ ริมฝีปากแสยะยิ้มเยาะ “ดีมาก! อย่างน้อยเจ้ายังพอรู้จักที่ต่ำที่สูง! จำใส่หัวเอาไว้ให้ดี เจ้ามันไม่คู่ควรแม้แต่จะเอ่ยชื่อพี่อี้เฉิน! ในสายตาเขา เจ้าไม่ได้มีค่ามากไปกว่าเศษโคลนที่เหยียบติดรองเท้า!!” นางย่อตัวลงเล็กน้อย หรี่ตาแหลมคม “แล้วเขายังพูดอะไรอีก! เร็ว! รีบคายความจริงออกมาเดี๋ยวนี้!” ทันใดนั้น เสียงท้องร้องโครกก้องดังขึ้นพอดิบพอดี ราวกับสวรรค์จงใจกลั่นแกล้ง หลินเยว่ซินเบะริมฝีปากเล็กน้อย ใบหน้าซีดเซียวแสร้งทำตาหวานปนสงสาร ปากสั่นคล้ายจะร้องไห้ “พี่รอง… ตอนนี้ข้าหิวเหลือเกินเจ้าค่ะ… หัวมันเบาจนเวียนไปหมด คิดอะไรไม่ออกแล้ว…” นางเจตนาหยุดบทพูดไว้ตรงจังหวะบีบคั้นที่สุด ราวกับมีดที่ค้างอยู่กลางอก หลินอวี้ซิงแทบคลุ้มคลั่ง ใบหน้าแดงก่ำเพราะความหงุดหงิด ดวงตาวาวโรจน์ราวจะฉีกนางเป็นชิ้นๆ นิสัยใจร้อนที่ไม่เคยรู้จักคำว่าอดทน ทำให้คำพูดโง่งมแต่จงใจยืดเยื้อของหลินเยว่ซินเสียดแทงใจนางยิ่งกว่าเข็มพิษ นางเหลือบไปเห็นเพียงชามเศษอาหารบูดค้างบนโต๊ะ สีหน้าก็ยิ่งบิดเบี้ยวอย่างน่ากลัว “เจ้า! รออยู่นี่! ข้าจะไปหาของมายัดปากเจ้าเอง! แต่เจ้าต้องดีดสมองโง่ๆ ของเจ้าให้ดี คิดให้ออก ว่าพี่อี้เฉินพูดอะไรอีก!” รอยยิ้มบางเฉียบปรากฏขึ้นตรงมุมปากของหลินเยว่ซิน พลันหัวเราะเยาะเย็นเยียบ ‘ยอดเยี่ยม! ข้ารอคำนี้ของเจ้ามานานแล้ว….’ เพื่อมาย้ำให้แผลยิ่งลึก หลินเยว่ซินทำตาสั่นระริก น้ำตาคลอเบ้า ฝืนเสียงแหบพร่าออดอ้อนออกมา “ข้า…ข้าอยากกินเกี๊ยวกุ้งนึ่งใสๆ ร้อนๆ ซี่โครงหมูตุ๋นเกาลัดหอมๆไก่เผ็ดจัด ปลาต้มซีอิ๊วเนื้อแน่นๆ ถ้ามีผลไม้หวานฉ่ำกับของหวานล้างปากด้วย… จะดีเลิศเลยเจ้าค่ะ…” ถ้อยคำบรรยายอาหารชัดเจนราวกับลิสต์รายการ กลายเป็นการตบหน้านางอวี้ซิงอย่างเลือดซิบ หลินอวี้ซิงกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ แทบกรีดร้องออกมาด้วยความเดือดดาล “เจ้าคนโง่! เจ้ากล้าสั่งข้าเหมือนข้ารับใช้เรอะ!!”
最新チャプター
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 77 เสียงสุดท้าย ก่อนวิญญาณดับสูญ
บทที่ 77หลินเยว่ซินหัวเราะเบาๆในลำคอ นางยกมือขวาขึ้นอย่างเชื่องช้าปลายนิ้วขาวซีด เรียวยาวราวหยกสลัก เผยฝ่ามือที่แบออกในมือนั้น คือเข็มทองสองเล่ม สิ่งที่เขารู้จักดียิ่งกว่าผู้ใดในใต้หล้า ดวงตาดำสนิทของเขาฉายแววบางอย่างวูบไหว แต่ยังแสร้งยิ้มบางประหนึ่งไม่รู้เรื่องรู้ราว “เข็มทองรึ…หน้าตาก็แปลกดี” เสแสร้งหรือ? หลินเยว่ซินเพียงยิ้มเล็กน้อยอย่างรู้ทัน แต่หาได้เอ่ยวาจาเปิดโปงหรือกดดันใดๆ นางเพียงหยิบเข็มเล่มหนึ่งขึ้นมาช้าๆ หมุนปลายเรียวอย่างแผ่วเบาในระหว่างนิ้ว “งั้นหรือ… ข้าเองก็คิดเช่นนั้น” เสียงของนางเยียบเย็นดุจหิมะตกกลางฤดูร้อน แฝงรอยประชดประชันที่คมกริบเกินกว่าจะถูกจับผิดได้ “ของบางอย่าง ต่อให้ภายนอกงดงามเพียงใด ก็อาจซ่อนพิษร้ายในทุกเสี้ยวของเนื้อแท้” กล่าวจบ นางก้าวขึ้นอีกก้าว ยืนประจันหน้ากับเขาในระยะประชิดใกล้เสียจนได้ยินแม้เสียงลมหายใจ หลินเยว่ซินมองเขานิ่งๆ ในใจกลับยกย่องอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ บุรุษผู้นี้… ไม่สิ เด็กหนุ่มผู้นี้ กลับมีจิตใจลึกซึ้งเกินวัย ราวกับเคยผ่านศึกหนักนับร้อยสนาม ชั้นเชิงของเขา… ไม่ใช่สิ่งที่เด็กคนหนึ่งควรมี หากแต่ลึกล้ำประหนึ่งสืบทอดจากบรรพชน
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 76 คนที่ขัดใจ ก็ฆ่าปิดปาก คนที่พูดตรง ก็กำจัดให้สิ้น
บทที่ 76คิ้วเรียวของหลินอวี้เฉิงขมวดแน่นเล็กน้อย ก่อนจะถอดผ้าคลุมไหล่ออกแล้วค่อยๆ คลี่มันออกด้วยมืออันอ่อนโยน โอบคลุมร่างที่สั่นไหวของมารดาไว้แน่น แววตาที่ทอดมองเต็มไปด้วยความห่วงใยลึกซึ้ง ไม่เอื้อนเอ่ยคำใด มีเพียงความเงียบงันที่อ่อนโยนปกคลุมอยู่รอบตัวทันใดนั้น เสียงทรงอำนาจก็ดังขึ้น“เจ้ามาทำอะไรที่นี่!”หลินเทียนหยู่ตวาดลั่น แววตาเต็มไปด้วยเพลิงโทสะที่แทบจะระเบิดออกมาเสียให้ได้ ความขุ่นเคืองในอกพลันพุ่งพล่านราวอยากทำลายทุกสิ่งตรงหน้าให้พินาศในขณะที่บรรยากาศตึงเครียดถึงขีดสุด เสียงหัวเราะเบาๆ พลันดังขึ้นหลินเยว่ซินก้าวเข้ามาอย่างสงบนิ่ง แขนข้างหนึ่งพาดอยู่บนไหล่ของหลินเทียนเฟิงด้วยท่าทีไม่ใส่ใจนัก แม้จะเผชิญหน้ากับบิดาโดยตรง แต่ดวงตาคู่นั้นกลับไม่เหลือบมองแม้แต่น้อยนางยกมือขึ้นช้าๆ ปลายนิ้วเรียวยาวลูบไล้เล็บสีแดงที่แต้มไว้อย่างประณีต ท่าทางเหมือนไม่พอใจนัก แต่คำพูดที่หลุดออกจากปากกลับแทงใจผู้เป็นบิดาเข้าอย่างจัง“ฝีมือของท่านพ่อ… พวกเราลูกๆ ล้วนได้ประจักษ์กับตาแล้วเจ้าค่ะ”เสียงของหลินเยว่ซินเยียบเย็นดุจน้ำค้างยามเหมันต์ ล่องลอยอยู่กลางอากาศ เงียบงันราวกับคมดาบกรีดลงกลางอ
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 75 บทเรียนของอวี้หรง
บทที่ 75ขณะนั้นเอง ขุนนางวัยกลางคนผู้หนึ่งเบียดฝูงชนเข้ามา ชุดขุนนางของเขาเบียดเสียดกับแขนเสื้อผู้อื่นอย่างไม่เกรงใจในมือมีห่อเอกสารถูกพับอย่างดี“ฮ่ะฮ่าๆ! มาแล้ว มาแล้ว ทุกท่านทั้งหลาย พวกท่านอยากรู้เรื่องนี้มากใช่หรือไม่ เช่นนั้น ดูสิ! ดูสิ่งนี้คืออะไร!”ผู้คนแย่งกันไปหยิบอ่าน พอเพียงกวาดตาไปไม่กี่บรรทัดก็พากันหัวเราะเสียงดังไม่หยุดทุกสายตา หันขวับไปยังชายผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อม โดยไร้ซึ่งความเข้าใจใดๆสายตาเหล่านั้นเจือทั้งความเวทนา เสียดสี และความสะใจ…ปะปนกันจนยากแยกแยะหลินเทียนหยู่คิ้วกระตุกเล็กน้อย ก่อนที่หัวใจจะเต้นแรงขึ้น สัญชาตญาณของแม่ทัพผู้ผ่านศึกนับไม่ถ้วนกำลังกระซิบบอกเขาว่า…ในเอกสารนั้น ต้องมีเรื่องอัปยศเกี่ยวกับเขาอย่างแน่นอนเขาพุ่งมือไปคว้ากระดาษแผ่นหนึ่ง ดวงตาคมกริบไล่กวาดตัวอักษรทีละบรรทัด…“ภรรยาคนแรกของท่านกั๋วกงตระกูลหลิน คือแม่นางสกุลโหว หลินเทียนหยู่รักนางดั่งชีวิต แต่ไม่ได้ใส่ใจสกุลหลี่แม้เพียงน้อยหลี่อวี้หรงเฝ้าเรือนอย่างเดียวดาย อกอัดตันใจจนต้องระบายกับคนรับใช้ในจวนจากนั้น…ไม่นาน นางก็ตั้งครรภ์ และให้กำเนิดหลินอวี้ซิง…”ราวกับฟ้าผ่าลงตรงกล
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 74 ถูกใส่ร้าย โดยไม่ได้กระทำ
บทที่ 74 “ท่านแม่รอง…” เสียงของหลินเยว่ซินอ่อนลง พลางยกมือลูบหว่างคิ้วด้วยท่าทีปวดหัว “ขอเถิด…วันหนึ่งจะปล่อยให้ข้าอยู่อย่างสงบบ้างไม่ได้หรือ?” คำพูดที่ทั้งเฉื่อยชาและรำคาญนั้น เล่นเอาหลี่อวี้หรงถึงกับจุกอก พูดไม่ออกสักคำ ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยโทสะ แทบจะสำลักโลหิตออกมา! นางผู้นี้…ยังจะกล้าแสร้งไม่รู้เรื่อง อยู่อีกหรือ! หลี่อวี้หรงกัดฟันแน่น พยายามข่มกลั้นโทสะที่แทบปะทุขึ้นมาท่วมอก นางจ้องเขม็งไปยังหญิงสาวตรงหน้าอย่างโกรธเคือง “ถ้าเช่นนั้น ข้าจะถามให้ชัด!” “เมื่อคืน…มีคนเห็นสาวใช้ของเจ้าลอบออกไปข้างนอก แล้วกลับมาช้ามาก! จากนั้น เช้าวันนี้ ใบปลิวก็ว่อนเมือง! เรื่องเมื่อคืนกับเรื่องฐานะบุตรสาวข้าก็ถูกพูดกันให้ทั่ว! เจ้ายังจะกล้าปฏิเสธอีกหรือว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้าแม้แต่น้อย!” หลินเยว่ซินยกมุมปากนิดๆ เอ่ยเสียงเนิบไม่ทุกข์ร้อน “เมื่อวาน…ท่านแม่รองเพิ่งกล่าวหาว่าข้าเป็นลูกนอกสมรสไม่ใช่หรือ? วันนี้…ก็รีบร้อนมาแต่เช้าเพื่อด่าข้าว่าปล่อยข่าวลือใส่พี่รอง ท่านไม่เหนื่อยบ้างหรือ หรือว่าหากวันใดไม่ได้หาเรื่องข้า ท่านจะกินไม่ได้ นอนไม่หลับเสียกระมัง” “เจ้า…!” “ท่านนี่สมกับเป็นมารด
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 72 ข่าวลือปลิวว่อนทั้งเมือง
บทที่ 72 ณ เรือนเยว่หยวน หลังจากเสี่ยวถิงจัดเตียงของคุณหนูเรียบร้อยแล้ว นางก็ลอบม้วนตัวกลับไปยังเรือนข้างอย่างเงียบงัน เพื่อพักผ่อน ในห้องที่เงียบมืดสนิท หลินเยว่ซินขยับนิ้วเพียงน้อยร่างของนาง ก็เลือนหายเข้าสู่มิติลับในพริบตา ภายในบ่อน้ำแห่งวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ ไออุ่นลอยคลุ้งบางเบา ปกคลุมทั่วผืนอากาศ สตรีนางหนึ่งนั่งพิงแผ่นหินใหญ่ด้วยท่วงท่าเกียจคร้าน ร่างเปลือยเปล่าแช่อยู่ในน้ำอย่างไม่ไยดี ริมฝีปากโค้งรอยยิ้มจางคล้ายเบื่อหน่าย มือหนึ่งของนาง ลูบไล้ไข่อสูรเบาๆ ไข่ใบนั้นมีขนาดใหญ่เกือบเท่าเด็กวัยห้าขวบ เนื้อไข่โปร่งแสงบางส่วน แผ่พลังหม่นลึกลับที่หมุนวนอยู่ภายในอย่างแผ่วพลิ้ว พลังนั้น…เหมือนมีชีวิตของตน “เจ้านี่…โตช้าชะมัด โตช้าจนข้าเริ่มรำคาญแล้วนะ” เสียงบ่นของนางเบาแผ่ว ทว่าแฝงด้วยน้ำเสียงเหน็บแนม คล้ายตำหนิของเล่นไร้ประโยชน์ที่ยังไม่ยอมเผยบทบาทสำคัญ ดวงตาสีม่วงเฉียบคมเหลือบมองไข่ใบนั้น ประกายหยอกล้อผสานแววเยาะหยันฉายชัดในดวงตาคู่งามหมั่นไส้ปนเอ็นดู… น้ำและดินในมิติแห่งนี้…หาใช่สิ่งของธรรมดาที่พบเห็นในโลกภายนอกไม่แต่กลับอวลไปด้วยพลังแห่งฟ้าดินอันมิอาจลบล้างได้ง่ายแ
หมอพิษคืนชีพ ล้างแค้นใต้หล้า บทที่ 71 ข้าออกจะน่ารัก จะไปทำเรื่องเลวได้อย่างไร~
บทที่ 71สายตาคมกริบดั่งคมของหนานกงเยี่ยนหลัว จับจ้องไปยังอ่างปลาทรงประหลาดใบหนึ่ง สิ่งเดียวที่ดูไม่เข้ากับบรรยากาศเรียบสงบภายในเรือนในน้ำนิ่งใสสะอาดเรียบเย็น…เศษหยกโลหิตนั้น ที่แตกละเอียดก่อนหน้านี้ กำลังค่อยๆรวมตัวกลับเป็นรูปลักษณะเดิมอย่างเชื่องช้า ทว่า ดูลี้ลับยิ่งนัก เขาขมวดคิ้วเบาๆ เบิกตากว้างอย่างอดใจไม่ไหว“นี่มัน… อะไรกันแน่?”เสียงหัวเราะแผ่วเบาๆดังขึ้นจากข้างกายหลินเยว่ซิน หญิงสาวผู้สงบนิ่งคล้ายไม่แยแสสิ่งใด มือขาวเรียวเอื้อมไปหยิบหยกโลหิตขึ้นจากอ่างน้ำ ก่อนกล่าวน้ำเสียงราบเรียบ ดูคล้ายเรื่องไร้สาระ“ก็แค่ หยกโลหิต อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่รู้จัก”นางพลิกหยกโลหิตไปมาในมือราวกับของเล่น แสงจากโคมไฟสาดกระทบผิวหยกจนสะท้อนประกายสีเลือดงดงาม กลับดูไร้รอยตำหนิ งดงามยิ่งกว่าก่อนจะแตกเสียอีก“ดูเหมือนว่า สายน้ำในมิติของข้า จะมีคุณวิเศษเกินคาด” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแฝงรอยขบขัน ขณะมองชายหนุ่มที่เริ่มทำหน้าเคร่งเครียดเขารู้จักหยกโลหิต แต่สิ่งที่เขาไม่เข้าใจที่สุด กลับไม่ใช่หยก เขายกมือชี้ไปยังอ่างปลาทรงประหลาดนั้นทันที “ข้าหมายถึง เจ้านั่นต่างหาก!”นางปรายตามองตามนิ้ว ก่อนจะหัวเราะ
あなたも気に入るかもしれません
บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง
หิมะที่ปลิดปลิว68.0K ビューเสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน
อันอี่หราน106.0K ビューข้านะหรือคือฮูหยินของท่านแม่ทัพ
ป่าดอกท้อ17.5K ビューแม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย
อี้ซัวเยียนอวี่1.9M ビューฮูหยินแม่ทัพใหญ่..สายลุย
กระต่ายหยก12.9K ビューทะลุมิติมาเป็นฮูหยินของกังฉินผู้เย็นชา
บ.บี4.6K ビューอัปลักษณ์จวนเดียวดาย
จ้าวฮุ่ยอิง3.8K ビューข้ามภพมาเป็นชายาอ๋องพิการ
yourcaffeine 305 ビュー
