ตอนที่ 6 หน้าผับตอนเที่ยงคืน

ตอนที่ 6 หน้าผับตอนเที่ยงคืน

ณิชากำลังจะทิ้งตัวลงที่นอนหลังจากที่เธอ อ่านนิยายและเตรียมของสำหรับวันพรุ่งนี้เสร็จแล้ว เธอตั้งใจว่าจะหาหนังดูสักเรื่อง แต่ขณะที่เธอกำลังกดเลื่อนปุ่มรีโมทเพื่อหาเรื่องที่อยากดู โทรศัพท์ของเธอก็มีเสียงข้อความแจ้งเตือนเข้ามา เธอหยิบขึ้นมาดูว่าใครเป็นคนส่งมาก่อนจะเห็นว่าเป็นกลุ่มไลน์ที่เธอ ผักกาดแล้วมีนาอยู่กันสามคน

ไลน์แจ้งเตือนว่าผักกาดส่งรูปมา เธอเลยกดเข้าไปดูว่ารูปที่ผักกาดส่งมาเป็นรูปอะไร ก่อนจะตาโตด้วยความตกใจปนหงุดหงิด

เพราะรูปที่ผักกาดส่งมาเป็นรูปของกวินที่กำลังนั่งดื่มอยู่ในผับแห่งหนึ่ง โดยมีหญิงสาวที่มีเรื่องกับเธอที่โรงอาหารวันนี้นั่งอยู่ข้าง ๆ ในภาพผู้หญิงคนนั้นกำลังโน้มตัวเข้าหากวินอย่างใกล้ชิน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคืนนี้ทั้งสองคนจะใกล้กันแค่ไหนหลังออกจากผับ

“เธอได้ภาพมาจากไหน” ณิชาพิมข้อความถามเข้าไปในไลน์กลุ่ม ไม่นานผักกาดก็ตอบกลับมา

“จากกลุ่มมหาลัย”

“แล้วเธอรู้มั้ยว่าผับนั่นคือที่ไหน”

“มีคอมเม้นบอกว่าน่าจะผับ K ที่อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยเรานะ ว่าแต่เธอถามทำไมเหรอ”

“พอดีหมามันหลุดนะ เลยจะไปตามกลับมานอน” เธอตอบผักกาด ก่อนจะลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปผับ ที่ผักกาดบอกทันที

ไม่นานเธอก็ถึงที่หมาย ณิชาลงจากรถแท็กซี่ เธอมองไปที่ป้ายไฟของร้านเพื่อให้มั่นใจว่าเป็นร้านที่ผักกาดบอก

“น่าจะใช่ร้านนี้แหละ” เธอพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินตรงไปที่ทางเข้า แต่ก่อนที่เธอจะได้เขาร้านการ์ดที่เฝ้าหน้าประตูก็เรียกเธไว้ก่อน

“น้อง ขอดูบัตรหน่อย”

“บัตร? บัตรอะไรคะ” เธอถามอย่างไม่เข้าใจ

“ก็บัตรประชาชนไงน้อง เป็นคนไทยป่ะเนี่ย ถ้าไม่ใช่คนไทยก็ขอดูพาสปอร์ต” พี่การ์ดบอก

“อ่อ คนไทยค่ะ” ณิชายื่นบัตรประชาชนให้การ์ด พร้อมกับชะเง้อคอมองเข้าไปข้างในร้าน แต่ก็มองไม่เห็นอะไร นอกจางแสงแสบตาที่สาดไปสาดมา

“เข้าไม่ได้ อายุยังไม่ถึง” พี่การ์ดบอกก่อนจะคืนบัตรให้เธอ

ณิชาเลยหันไปมองอย่างไม่เข้าใจ “ฉันเลยสิบแปดแล้วนะ ทำไมจะเข้าไม่ได้”

“ต้องยี่สิบก่อนถึงจะเข้าได้น้อง สิบแปดยังเข้าไม่ได้ เกิดปล่อยให้เข้าแล้วตำรวจสุ่มตรวจขึ้นมาเรื่องใหญ่แน่ ๆ”

“ต้องยี่สิบเหรอ ไม่ใช่สิบแปดเหรอที่อังกฤษก็เข้าได้ตั้งแต่สิบแปดแล้วนี่” เธอเถียง

“แต่นี่ที่ไทยอ่ะน้อง อยากเข้าตั้งแต่สิบแปดก็ไปเข้าที่อังกฤษดิ”

“แล้วทำไงฉันถึงจะเข้าไปข้างในได้” เธอถามเสียงหงุดหงิด อุตส่าห์มาถึงแล้วแต่ดันเข้าไม่ได้ซะงั้น

“ทำเดียวที่น้องจะทำได้คือ...คือทำใจ ไม่ก็มาใหม่ตอนน้องอายุยี่สิบ”

ณิชาเดินออกมาจากหน้าผับด้วยความหงุดหงิด ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นรถบิ๊กไบค์คันที่เคยเกือบจะเฉี่ยวเธอ

“นั่นมันรถคันนั้นนี่ ไหน ๆ ก็เจอแล้วขอเอาคืนหน่อยเหอะ” เธอบอกก่อนจะหยิบลิปสติกในกระเป๋าขึ้นมา แล้วเขียนข้อความรวมถึงวาดรูปไปบนรถสีดำสุดเท่คันนั้น จนไม่เหลือความเท่อยู่เลยแม้แต่น้อย ณิชายืนชมผลงานชิ้นเอกของตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ ก่อนจะยกโทรศัพท์มือถือมาถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึก

“ทำอะไรของเธอ”

แต่ระหว่างที่เธอกำลังเก็บภาพความทรงจำกับศิลปะชิ้นเอกของเธอ เสียงทุ้ม ๆ ก็ดังขึ้นจากข้างหลังเธอ

ณิชาหันกลับไปมองแล้วเธอก็เจอกับกวิน ที่ยืนมองเธอด้วยสายตาอำมหิต ข้าง ๆ เขามีผู้หญิงคนนั้นที่เธอมีเรื่องด้วยยืนเกาะแขนกวินเป็นเห็บหมาอยู่

“พี่ออกมาแล้วเหรอ กำลังจะไปไหนกับยัยเห็บนั่นล่ะ” ณิชาถามออกไปทันที ไม่สนใจคำถามของเขาที่ถามเธอก่อนหน้า

“แกเรียกใครว่าเห็บนะ” ผู้หญิงคนนั้นถามนิชาเสียงสูง

แต่นิชาทำหน้าตาใส่ซื่อก่อนจะชี้ไปที่ผู้หญิงคนนั้น “เธอไงเห็บ” ก่อนจะเลื่อนมือมาชี้ที่กวิน “แล้วนี่ก็หมา”

“แกกล้าว่าพี่กวินเป็นหมางั้นเหรอ”

“ใช่ แล้วพอดีหมาฉันหาย ฉันกำลังมาตามหมาฉันกลับพอดี” ณิชาบอก ก่อนเธอจะเดินตรงเข้าไปแทรกกลางระหว่างกวินกับผู้หญิงคนนั้น

เธอแกะมือของผู้หญิงคนนั้นออก ก่อนจะเข้าไปยืนแทนที่ แล้วเกาะแขนของกวิน พร้อมกับหันไปพูดกับเธอ

“แต่ตอนนี้เจอแล้ว ขอบคุณนะที่ช่วยเล่นเป็นเพื่อนตอนที่หมาฉันหลงทาง แต่ตอนนี้ฉันหาเจอแล้วขอพากลับก่อนนะ”

พูดจบเธอก็ออกแรงดึงแขนกวินให้เดินไปกับเธอ แต่กวินกลับขืนตัวไว้ไม่ยอมขยับ ณิชาเลยเงยหน้ามองเขา ก่อนจะมองตามสายตาของเขาไป แล้วก็เห็นเขามองไปยังรถบิ๊กไบค์ตรงหน้า ด้วยสีหน้าเหมือนกับกำลังอยากจะฆ่าคน

“พี่วิน พี่มองอะไรเหรอ” ณิชาถาม เพราะเธอเห็นเขาจ้องรถคันนั้นตาไม่กระพริบเลย

“รอยพวกนั้น เธอเป็นคนทำเหรอ” กวินชี้ไปที่รถ ก่อนจะถามด้วยเสียงนิ่ง ๆ เย็น ๆ จนณิชาแอบขนลุก

“ถ้าบอกว่าใช่ พี่จะทำไม”

“เธอเป็นคนทำจริง ๆ ใช่มั้ย” เขาถามย้ำอีกครั้ง

“ใช่ ฉันเป็นคนทำ นี่ไงลิปสติกที่เขียนยังอยู่นี่อยู่เลย” เธอล่วงมือหยิบลิปสติกในกระเป๋าที่เธอใช้จนหมดขึ้นมาโชว์ให้เขาดู

“ณิชา เธออยากตายมั้ย” กวินถามเสียงโหด ๆ พร้อมกับที่เขาค่อย ๆ หันมาหาเธอช้า ๆ

“พี่ถามแบบนี้ต้องการอะไร ทำไมฉันถึงต้องอยากตายด้วย” ณิชาถามอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่ผู้หญิงที่ออกมาพร้อมเขา จะเฉลยให้เธอฟัง

“เพราะรถที่เธอเขียน เป็นรถของเขานะสิ” เธอบอกณิชา พร้อมกับส่งสายตาเยาะเย้ยไปให้ แล้วขยับปากพูดเบาๆ ว่า “เธอตายแน่”

ณิชาเบิกตากว้างอย่างตกใจ ก่อนจะถามคนตัวโตที่ยื่นจ้องหน้าเธอ เหมือนอยากจะบีบคอเธอให้ตายตรงนั้น “รถคันนั้น รถพี่จริง ๆ เหรอ”

“ใช่รถฉันเอง”

“รถพี่ทะเบียน 9กว 1111 เหรอ”

“ใช่ รถฉันทะเบียน 9กว 1111 มีอะไรจะถามอีกมั้ย” กวินถามเสียงต่ำ

“ไม่มีค่ะ”

“ถ้าเธอไม่มี งั้นฉันขอถามเธอบ้าง” กวินหันมามองณิชาอย่างเต็มตัว และเพราะความสูงของเขาที่สูงกว่าเธอเกือบหนึ่งช่วงหัว เขาเลยบังแสงไฟทั้งหมด ตอนนี้ณิชาเลยถูกเงาเขาบังจนทั่วทั้งร่าง

“พี่จะถามอะไรฉันเหรอ”

“ฉันจะถามว่า...เธออยากตายแบบไหน เลือกวิธีมา”