เหตุการณ์ไม่คาดคิด

ในเวลาเดียวกัน ขณะที่วายุภัคและโรสรินทร์นั่งรถออกไปในตัวเมือง…

“เด็ก ๆ พวกนั้นออกไปกันแล้ว หวึ่งศรีเพิ่งโทรมารายงานฉันเมื่อกี้ และตอนนี้ฉันก็ให้คนของคุณสุพจน์ตามเด็ก ๆ พวกนั้นไปแล้ว”

คุณนายสีดาแม่ของวายุภัคพูดกรอกผ่านปลายสายเมื่อโทรคุยกันกับคุณหญิงพิศมัยแม่ของโรสรินทร์ซึ่งเป็นเพื่อนสนิท

“แล้วแผนที่พวกเราวางไว้มันจะสำเร็จเหรอสีดา”

คุณหญิงพิศมัยเอ่ยขึ้น

“ยังหรอก…เพราะความสำเร็จจริง ๆ คือการที่ลูกของเราต้องแต่งงานกันต่างหากล่ะ นี่มันเป็นแค่การเริ่มต้นเท่านั้น ฉันแค่อยากทำให้พวกเขาทั้งสองรักและเป็นห่วงเป็นใยกัน”

“นั่นสิเนอะ แต่เธอแน่ใจจริง ๆ เหรอสีดา ว่าแผนแบบนี้จะทำให้ลูก ๆ ของเราสนิทสนมกันมากขึ้น” พิศมัยเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้ง

“แน่ใจสิ !!” สีดาตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“งั้นก็จัดการตามที่เธอเห็นสมควรเลยแล้วกัน เธอจะทำยังไงก็ได้ให้ลูกทั้งสองของเรารักกันเร็ว ๆ จะได้แต่งงานมีหลานให้พวกเราอุ้มสักที”

คุณหญิงพิศมัยพูดขึ้นอีกครั้งด้วยแววตาเป็นประกาย เพราะทั้งสองต่างฝันอยากจะเป็นคุณยายคุณย่าเต็มทีแล้ว แต่ลูกสาวและลูกชายทั้งสองคนก็ยังไม่มีวี่แววที่จะช่วยสานฝันให้คนแก่แบบพวกเธอได้สมหวังสักที

สองชั่วโมงผ่านไป….

18:30น.

มือเรียวบางยกขึ้นมาปาดเหงื่อที่ไหลซึมผ่านหน้าผาก หลังจากที่เธอเดินซื้อของใช้จำเป็นเสร็จแล้วโรสรินทร์ยังบังคับให้คนตัวโตพาแวะตลาดคลองถมประจำอำเภอต่ออีกเป็นชั่วโมง เพราะเธอไม่เคยได้มีโอกาสมาเดินตลาดแบบนี้เลยสักครั้ง จึงทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นมากเป็นพิเศษ

“เฮ้อ!… เหนื่อยจัง ร้อนด้วย” โรสรินทร์เอ่ยขึ้นมา แก้มของเธอแดงปลั่งราวกับมะเขือเทศ พร้อมกับเหงื่อเม็ดใส ๆ ที่ผุดขึ้นมาตามกรอบใบหน้าสวย

วายุภัคหันไปมองเด็กสาวหน้าหวานที่ยืนบ่นอุบอิบอยู่ข้าง ๆ หลังจากเอาของที่ซื้อมาไปเก็บไว้ท้ายรถเรียบร้อยแล้ว กี่ปีแล้วนะที่เขาและเธอไม่ได้เจอกัน เธอยังจะจำเรื่องราวของเราสองคนสมัยเด็ก ๆ ได้ไหมนะ คำสัญญาของเขาและเธอในวันนั้น เขายังจำมันได้แม่น แล้วเธอล่ะ…?

ย้อนไปเมื่อ 18 ปีที่แล้ว….

“พี่ไวน์สัญญาแล้วนะคะว่าจะไม่ลืมน้องโรส” น้ำเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยผมเปียเอ่ยขึ้น มือน้อย ๆ ของเธอจับมือของเขาเอาไว้แน่น เพราะไม่อยากจะกลับไปที่กรุงเทพ

“พี่สัญญาครับว่าพี่จะไม่ลืมน้องโรส”

“โตขึ้นพี่ไวน์ต้องมาขอน้องโรสแต่งงานนะคะ”

ประโยคที่เธอเอ่ยขึ้นสร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้กับทุกคนที่อยู่บริเวณนั้น ทุกคนต่างเอ็นดูให้กับความน่ารักและความช่างพูดของเธอ

“ครับ พี่สัญญาว่าจะแต่งงานกับน้องโรส ถ้าพี่โตขึ้นและเรียนจบแล้วพี่จะให้คุณแม่กับคุณพ่อไปขอน้องโรสแต่งงานครับ” วายุภัคหนุ่มน้อยในวัย 12 ขวบเอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่น

“สัญญาแล้วนะคะ” นิ้วก้อยน้อย ๆ ของเธอยื่นไปข้างหน้า ก่อนหนุ่มน้อยวัย12ขวบจะยื่นมือของตนเองไปเกี่ยวก้อยให้คำมั่นสัญญาอย่างหนักแน่น

“พี่สัญญาครับ!”

“ถ้าพี่ไวน์ลืมสัญญาน้องโรสจะโกรธและไม่ให้อภัยจริง ๆ ด้วย!” เด็กน้อยผมเปียสองข้างเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงพร่าสั่น ก่อนจะโผเข้าไปกอดหนุ่มน้อยวัย 12 ขวบแน่น พลางร้องไห้ขี้มูกโป่งเพราะไม่อยากกลับไปที่กรุงเทพ….

“นี่ค่ะ พี่หมีของน้องโรส น้องโรสยกพี่หมีให้พี่ไวน์ค่ะ พี่ไวน์จะได้ไม่ลืมน้องโรส” มือเล็ก ๆ ยื่นตุ๊กตาหมีตัวสีขาวที่เธอกอดไว้แนบอกตลอดให้กับวายุภัค ก่อนเขาจะเอื้อมไปรับมันมาถือไว้อย่างทะนุถนอม

ภาพในอดีตฉายแว้บเข้ามาในหัวซ้ำ ๆ ก่อนวายุภัคจะส่ายหัวไปมาเพื่อสลัดความคิดอันไร้สาระนั้นออกไป

‘เฮ้อ..!! นี่เรากำลังคิดอะไรอยู่ ยัยเด็กซื่อบื้อนี่คงจำอะไรไม่ได้หรอก เพราะตอนนั้นเธอแค่สี่ขวบเอง นี่ก็ผ่านมาสิบกว่าปีแล้วด้วย’

“พี่ไวน์เป็นอะไรไปคะ” โรสรินทร์เอ่ยถาม พลางจ้องหน้าทำตาปริบ ๆ รอฟังคำตอบ

“อะ เอ่อ…ปะ เปล่า พี่ไม่ได้เป็นอะไร”

“อ๋อ…ค่ะ” เธอพยักหน้ารับเบา ๆ

“อืม ว่าแต่…เราสองคนไม่ได้เจอกันนานกี่ปีแล้วนะคะ โรสจำอะไรตอนนั้นไม่ได้เลย” จู่ ๆ เธอก็เอ่ยถึงเรื่องราวในอดีตขึ้นมาเอาเสียดื้อ ๆ ทั้งที่เขาเพิ่งจะสลัดภาพในอดีตพวกนั้นออกจากหัวไปแท้ ๆ ทำไมเธอต้องมานึกถึงเรื่องราวพวกนี้ในช่วงจังหวะเดียวกันกับเขาด้วยนะ วายุภัคได้แต่คิดในใจ

“สิบกว่าปีเลยล่ะ ราว ๆ 18 ปีได้มั้ง” เขาตอบขึ้นมาพลางนึกถึงเรื่องราวเมื่อครั้งในอดีตขึ้นมาอีกครั้ง

“โห นานมากเลยนะคะ”

“อืม ใช่…คิดถึงจัง!” วายุภัคพูดขึ้นพลางหันมามองสบตาเธอที่ตอนนี้แทบจะละลายไปกับคำพูดของเขาอยู่แล้ว

‘ให้ตายเถอะ …อ๊ายยย !! คิดถึงจัง…ประโยคนี้เขินวุ้ย !’

“เธอหิวหรือยัง?” เขาเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ค่ะ หิวแล้ว”

“งั้นเราก็ไปทานข้าวกันก่อนเถอะ แล้วค่อยกลับ”

“ขะ ค่ะ” พูดจบเขาก็เดินนำหน้าไปขึ้นรถ ตามด้วยเธอที่เดินตามหลังเขามาติด ๆ ก่อนเขาจะขับรถออกไปอย่างช้า ๆ วายุภัคประคองรถออกมาได้ไม่นานนักรถยนต์คันหรูก็ค่อย ๆ ขับชะลอตัวลง ก่อนจะจอดเทียบสนิทบนไหล่ทาง

ณ ร้านก๋วยเตี๋ยวแห่งหนึ่ง…

“นะ นี่มันร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางนี่คะ” เธอพูดขึ้นเสียงดัง พลางจ้องหน้าเขาที่ยังตีสีหน้าเรียบเฉยไม่รู้ร้อนรู้หนาวเหมือนเดิม

“ก็ใช่ไง เธอคิดว่าตามต่างจังหวัดแบบนี้จะมีร้านอาหารหรู ๆ ให้เธอไปนั่งทานเหมือนในกรุงเทพหรือไง”

“แต่โรสไม่ชอบร้านอาหารข้างทางแบบนี้หนิ!!”

“แต่พี่ชอบ !! และร้านนี้ก็เด็ดสุดแล้วนะ ของอร่อยไม่จำเป็นต้องแพงหรือต้องเป็นร้านอาหารหรู ๆ เสมอไปหรอก นั่งลง!!” ประโยคสุดท้ายเขาเอ่ยออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงดุ ๆ

“……”

เธอยังคงยืนนิ่งไม่ยอมนั่งลงตามที่เขาสั่ง พร้อมกับทำหน้าบูดบึ้งเหมือนตูดแมวอยู่แบบนั้น

“นั่งลง!!” น้ำเสียงห้วน ๆ เอ่ยขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับเอื้อมมือมากระชากแขนเธอให้นั่งลงบนเก้าอี้ แม้เธอจะไม่ชอบใจและทำหน้าหงิกหน้างอใส่ เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเธอเลยสักนิด

“สิเอาอิหยัง? สั่งมาได้เลยอีหนู”

(จะเอาอะไร สั่งมาได้เลยแม่หนู)

ป้าคนขายก๋วยเตี๋ยวที่มีจุดเด่นคือไฝเม็ดโตอยู่ตรงมุมปากข้างขวาได้เอ่ยถามเธอขึ้น

“กระเพราไก่ไข่ดาวค่ะ” เธอเอ่ยตอบพลางทำหน้างอง้ำเหมือนเด็กโดนขัดใจ

“……”

สีหน้าคนขายคงไม่ต้องอธิบายอะไรให้มากความหรอกมั้ง เพราะตอนนี้แทบจะกินหัวเธอได้อยู่แล้ว

“นี่เธอเป็นนางเบ๊อะหรือไง? พี่พาเธอมาร้านก๋วยเตี๋ยวนะ ไม่ใช่ร้านอาหารตามสั่ง จะสั่งอะไรก็หัดดูหน้าคนขายซะบ้าง เดี๋ยวเจ๊แกได้จับเธอทำลูกชิ้นใส่ลงในถ้วยก๋วยเตี๋ยวนี่หรอก” เขาบ่น ๆ ขึ้นมาอีกครั้งอย่างนึกหงุดหงิด

“ก็โรสสั่งไม่เป็นหนิ!!”

“เธอนี่มันซื่อบื้อจริง ๆ” เขาบ่นเบา ๆ ก่อนจะหันไปพูดกับแม่ค้าขายก๋วยเตี๋ยว

“เอ่อ ขอเป็นเส้นเล็กหมูน้ำตกสองชาม น้ำเก๊กฮวย2 แล้วก็…ไอศกรีม2 เด้อครับป้า”

(เอ่อ ขอเป็นเส้นเล็กหมูน้ำตกสองชาม น้ำเก๊กฮวย2 แล้วก็…ไอศครีม2 นะครับป้า)

เขาบอกกับแม่ค้าขายก๋วยเตี๋ยว ก่อนเธอและเขาจะนั่งรอแม่ค้าสักพัก

โรสรินทร์สอดส่ายสายตามองไปรอบ ๆ บริเวณร้าน ซึ่งร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางนั้นดูเรียบง่าย ประกอบไปด้วยโต๊ะและเก้าอี้พลาสติกเก่า ๆ วางเรียงรายอยู่ใต้ร่มผ้าใบ ตอนนี้กลิ่นหอมของน้ำซุปที่ลอยโชยมาแตะจมูกกระตุ้นต่อมรับรสของเธอได้เป็นอย่างดี

ไม่นานนักเธอกับเขาก็ได้กินก๋วยเตี๋ยวหมูน้ำตกตามที่สั่ง บนโต๊ะตัวเล็ก ๆ นั้นเต็มไปด้วยชามก๋วยเตี๋ยวควันฉุย กลิ่นหอมเย้ายวนของน้ำซุปลอยฟุ้งกระตุ้นต่อมรับรส ที่มาพร้อมกับน้ำเก๊กฮวยเย็น ๆ ชื่นใจ ส่วนไอศกรีมคงรอเสิร์ฟหลังจากให้พวกเธอทานก๋วยเตี๋ยวเสร็จ

วายุภัคกำลังตักเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย พร้อม ๆ กับหญิงสาวข้างกายที่ตอนนี้ส่งยิ้มหวานพลางมองเขาด้วยแววตาเป็นประกาย และตักก๋วยเตี๋ยวร้อน ๆ เข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยเช่นเดียวกัน ท่าทางของเธอดูผ่อนคลายลงและมีความสุขกับบรรยากาศรอบตัว ซึ่งผิดไปจากก่อนหน้านี้ที่ทำหน้าหงิกหน้างอไม่อยากทานอาหารข้างทาง

วายุภัคเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตากลมโตของเธอก่อนจะส่งยิ้มให้เธอบาง ๆ เช่นเดียวกัน รอยยิ้มของเขาอบอุ่นละมุนละไม ถ้าจะให้เธอคิดเข้าข้างตัวเอง สายตาของเขาที่มองเธอตอนนี้ต่างเต็มไปด้วยความรักและความห่วงใยเต็มเปี่ยม

“อร่อยไหม..?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ก่อนโรสรินทร์จะพยักหน้าหงึก ๆ เป็นคำตอบ

“อร่อยค่ะ น้ำซุปเข้มข้นมากเส้นก๋วยเตี๋ยวก็เหนียวนุ่ม” เธอตอบไปตามความจริงพลางส่งยิ้มหวานให้เขาอีกครั้ง

“บอกแล้วไงว่าร้านนี้เด็ด”

“จ้า เชื่อแล้วว่าเด็ดจริง อร่อยจริง” โรสรินทร์พูดขึ้นพลางหัวเราะเบา ๆ

“ของอร่อยไม่จำเป็นต้องแพงเสมอไป”

“ก็จริงค่ะ บางทีความสุขก็อยู่ใกล้ตัวเราแค่นี้เองเนอะ” โรสรินทร์มองดูบรรยากาศรอบ ๆ ร้าน ผู้คนนั่งกินข้าวเย็นกันอย่างเรียบง่าย ประกอบกับเสียงหัวเราะพูดคุยกันดังระงม วายุภัคเองลอบมองเธอเป็นระยะ เวลาที่เธอไม่ดื้อเธอก็น่ารักแบบนี้นี่เอง ชายหนุ่มได้แต่นึกในใจ

ผ่านไปสักพักในขณะที่เธอกำลังดื่มน้ำเก๊กฮวยจนเกือบจะสำลักอยู่นั้น...ก็มีผู้ชายแปลกหน้าสามคนเดินเข้ามานั่งภายในร้านก๋วยเตี๋ยว และท่าทางของผู้ชายพวกนั้นก็ดูไม่น่าไว้ใจ โดยเฉพาะหน้าตาของพวกมัน...บรึ๋ยยยย อย่างกับฆาตกรฆ่าหั่นศพ !!

โรสรินทน์เหลือบมองวายุภัคที่กำลังตักไอศกรีมอย่างใจเย็น และเหลือบมองคนอื่น ๆ ในร้าน แต่ทว่าในร้านตอนนี้กลับไม่มีใครเลยนอกจากเธอกับวายุภัค ทุกคนน่าจะทานกันอิ่มและทยอยกลับไปแล้ว จึงเหลือเพียงแต่พวกเธอ ป้าคนขาย และผู้ชายแปลกหน้าอีกสามคน

ปึ่กก !!

โครมมมมม~!!

‘ตายแล้ว!!…พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วย ไอ้ผู้ชายชั่วสามคนนี้มันกำลังทำลายร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางที่แสนจะอร่อยสุดอร่อยของฉ๊านนนน!!’

เธอคิดในใจได้เพียงแค่นั้น ก็ถูกมือหนาของวายุภัคคู่หมั้นสุดหล่อคว้าตัวของเธอให้ลุกขึ้นมายืนข้างกายเขา

ปึ่ก !!

โครมม !!

ตุ๊บ!!

“ว๊ายยยย ตายแล้ว อย่าเฮ็ดร้านป้า อย่าพังร้านป้าเลยลูกเอ้ย!!”

(ว๊ายยยย ตายแล้ว อย่าทำร้านป้า อย่าพังร้านป้าเลยลูกเอ้ย!!)

ป้าคนขายก๋วยเตี๋ยวร้องตะโกนขึ้นมา ก่อนชายแปลกหน้าอีกคนจะชี้หน้าด่าป้าคนขายก๋วยเตี๋ยว พลางเดินเข้าไปหาเรื่องและหมายจะทำร้ายร่างกาย

“กรี๊ดดดดดด นั่นแกจะทำอะไรคนขายก๋วยเตี๋ยวของฉัน!! ถ้าไม่มีคนขาย ถ้าไม่มีร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางที่แสนจะโคตรอร่อยแบบนี้ ชาตินี้ฉันคงอดที่จะได้กินของอร่อย ๆ พวกแกรู้ไหมห๊ะ !!”

โรสรินทร์ร้องตะโกนขึ้นมาอย่างสุดเสียง เมื่อชายคนนั้นกำลังจะเดินปรี่เข้าไปทำร้ายป้าคนขายก๋วยเตี๋ยว

“ทำอะไรของเธอ โรสรินทร์!!” วายุภัคอดที่จะต่อว่าเธอไม่ได้ที่ไปเผลอพูดอะไรกับคนเลวพวกนั้น โดยที่ไม่นึกถึงความปลอดภัยของตัวเองบ้างเลย

“ก็พวกนั้นมันจะทำร้ายป้าแกก่อนนี่คะพี่ไวน์”

ว่าแล้ว...เธอก็ขว้างเก้าอี้ไปถูกไอ้ผู้ชายแปลกหน้าพวกนั้นเข้าคนหนึ่งด้วยความมือไวของตัวเอง

ปึ่กก!!

“โอ๊ยยย!!..อีนี่!!”