บทที่ 23

บทที่ 23

สวีเหยียนเช่อตกใจเพียงครู่เดียวเท่านั้นแล้วใจเย็นลงได้อย่างรวดเร็ว

ในเมื่อรู้แล้ว เขาก็จะไม่ปิดปังอีกต่อไป เพราะว่าเขาเองก็ไม่ได้อยากใช้สถานะพี่ชายมายืนอยู่ตรงหน้าของสวีเหยียนซีตั้งนานแล้ว สถานะพี่ชายนี้ข้อจำกัดมันเยอะเกินไป

วินาทีต่อมา เขาก็ไม่ได้ปิดบังความรู้สึกอันลึกซึ้งของตัวเองอีกต่อไป “ซีซี เธอบอกว่าเธอรู้จักกับฉินเซียวมา 22 ปี ถ้าอย่างนั้นเธอลืมไปแล้วเหรอว่าพวกเรารู้จักกันนานกว่าเขา?”

สวีเหยียนซีไม่อยากจะมองเขาตรง ๆ เพราะว่ามันน่าขยะแขยงมากเกินไป

เธอกำมือแน่นพลางพูดขึ้นว่า “สวีเหยียนเช่อ พี่ดีกว่าฉินเซียวตรงไหนเหรอ”

“ซีซี!”

“อย่ามาเรียนฉันแบบนี้อีก” สวีเหยียนซีไม่คิดที่จะปกปิดท่าทีที่รังเกียจและขยะแขยงอีกต่อไป เธอหัวเราะเยาะออกมาพลางพูดขึ้นว่า “พ่อส่งสายตายให้พี่พาฉันออกมา เพื่อที่จะเกลี้ยกล่อมให้ฉันยอมความ แต่ว่าพี่อยู่ที่นี่พูดอะไรกับฉันอยู่? สวีเหยียนเช่อ พี่ไม่ได้มีตรงไหนดีไปกว่าฉินเซียวเลย ฉันพูดจริง ๆ นะ”

และนี่เป็นครั้งที่สอง ที่คำพูดแทงลงไปในใจของสวีเหยียนเช่อ

เขายืนอยู่กับที่แบบนั้นนานสองนานโดยไม่ขยับเลย รู้สึกเหมือนว่าเลือดที่ไหลวนเวียนทั่วร่างกายคงแข็งตัวหมดแล้ว

ซีซีรู้สึกขยะแขยงความรู้สึกชอบของเขา…

ผ่านไปพักใหญ่ เขาถึงดึงสติกลับมาได้ กลับพบว่าสวีเหยียนซีเดินจากไปตั้งนานแล้ว

เขาขมวดคิ้วพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายไปยังผู้ช่วย “พาซีซีกลับมาหาฉัน”

-

สวีเหยียนซีเดินออกจากสถานีตำรวจแล้ววิ่งไปสักพักหนึ่ง

จนกระทั่งมีรถโรลส์-รอยซ์คันหรูที่คุ้นตาขับมาอย่างช้า ๆ ทางด้านซ้ายของเธอ เธอหยุดวิ่งและมองกระจกที่ค่อย ๆ เลื่อนลง จากนั้นใบหน้าอันหล่อเหลาสะดุดตาของจ้าวจวิ้นโจวก็ปรากฏขึ้นต่อสายตา

“ขึ้นรถ” จากนั้นจ้าวจวิ้นโจวก็พูดเตือนขึ้นอีกครั้ง “ถ้าไม่ขึ้นรถ คนของพี่ใหญ่คุณจะมาแล้วนะ”

สวีเหยียนซีขึ้นรถทันทีโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

ฉากกั้นภายในรถถูกยกขึ้นมาจึงทำให้พื้นที่นั่งด้านหลังปรากฏพื้นที่ส่วนตัว

จ้าวจวิ้นโจววางข้อศอกบนขอบหน้าต่างและใช้มือค้ำคางพลางพูดว่า “สวีเหยียนซี ผมมีคู่แข่งเพิ่มขึ้นอีกคนแล้วใช่ไหม?”

“...” สวีเหยียนซีที่ก่อนหน้านี้ยังจมอยู่กับอารมณ์หดหู่ถึงกับตัวสั่นไปทั้งตัวเพราะคำพูดที่โพล่งออกมานั้น เหมือนกับว่าอารมณ์ถูกสั่นหายไปหมด จนลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะ

“สวีเหยียนเช่อจะพาคุณไปต่างประเทศเหรอ?”

ตอนเขาถามคำถามที่สอง ดวงตาคู่นั้นของสวีเหยียนซีมองจ้องไปที่เขาด้วยความหวาดผวา นึกคิดขึ้นได้ว่าทำไมเขาถึงบังเอิญมาปรากฏตัวที่นี่ได้ ผ่านไปได้ครู่เดียวก็ใจเย็นลง “เมื่อกี้คุณอยู่ที่ไหนคะ?”

สีหน้าของจ้าวจวิ้นโจวไม่ค่อยดีนัก เพราะรู้ว่าสวีเหยียนเช่อก็มีเจตนาไม่ดีต่อสวีเหยียนซีด้วย เสี้ยนหนามหนึ่งอันที่ยังจัดการไม่ได้ ตอนนี้มีมาเพิ่มอีกอันแล้ว

ตอนนี้เขายังสามารถนั่งคุยดีดีกับเธออยู่ที่นี่ได้ ก็ถือว่าถึงขีดจำกัดของเขาแล้ว

“คุณคิดว่าถ้าผมอยู่ข้างใน พี่ชายที่แสนดีของคุณจะไม่เห็นผมเหรอ?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

เพราะว่าสายตาของใครบางคนแสดงออกถึงความน้อยใจมากเกินไป สวีเหยียนซีไม่สนใจว่าทำไมเขาถึงรู้เรื่องนี้ได้ เธอพูดด้วยน้ำเรียบเฉยว่า “ไม่ใช้แววตาน้อยใจเหมือนผู้หญิงแบบนี้จ้องฉันได้ไหมคะ? ฉันกับคุณไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น จะเรียกว่าหลอกให้รักแล้วก็ทิ้งไม่ได้นะคะ”

จ้าวจวิ้นโจวแค่นเสียงเย็นชา “พูดกับผมแข็งกร้าวขนาดนี้ ตอนอยู่ในสถานีตำรวจทำไมไม่เห็นแข็งกร้าวแบบนี้บ้าง”

“เวลาที่ควรแข็งกร้าวฉันก็จะแข็งกร้าว” เธอตอบโต้อย่างไม่ยอมแพ้

จ้าวจวิ้นโจวหัวเราะออกมา “ก็ใช่ ยังไงซะสามปีก่อนคุณก็กล้าแข็งกร้าวใส่ผม”

สวีเหยียนซีเม้มปาก หลังจากผ่านความน่าอับอายไป เธอก็พูดออกมาเบา ๆ ว่า “ขอบคุณค่ะ”

คำคำนี้ไม่ได้ทำให้จ้าวจวิ้นโจวดีใจมากเท่าไหร่ กลับกันยิ่งไม่สบายใจกว่าเดิม “คุณบอกกับฟางห่าวว่าจะออกมาหาแรงบันดาลใจ ไปหาที่ร้านอาหารงั้นเหรอ?”

“...” ก็ได้ เรื่องนี้เธอเป็นฝ่ายผิด อย่างไรก็ตามถือว่าเป็นการเริ่มงานวันแรก “ฉันจะวาดแบบร่างออกมาให้คุณภายในหนึ่งอาทิตย์ค่ะ”

ครั้งนี้จ้าวจวิ้นโจวเป็นฝ่ายเงียบ

ผ่านไปพักใหญ่ เขาถึงบีบคำพูดออกมาจากปาก “ผู้ว่าจ้างให้เวลามามากพอสมควร ไม่จำเป็นจะต้องกดดันตัวเองขนาดนั้น ทำเหมือนกับว่าเจ้านายอย่างผมตั้งใจจะขูดรีดคุณอย่างไงอย่างนั้น”

“ไม่ใช่ค่ะ ไม่กดดันค่ะ”

“การที่ทำงานช้า ๆ มันจะทำให้งานออกมาละเอียดมากขึ้นนะ”

“วางใจได้ค่ะ ถึงเวลาจะสั้น ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะทำงานลวก ๆ” ความหมายก็คือ เชิญเชื่อในความสามารถของฉันได้ค่ะ

“หึหึ”

“...”

อยู่ ๆ สวีเหยียนซีก็ไม่รู้ว่าจะต่อบทสนทนาอย่างไร อีกทั้งจ้าวจวิ้นโจวดูเหมือนว่าอารมณ์จะแย่ลงไปอีก ถึงขั้นไม่พูดไม่จาแล้ว

เธอเองก็ไม่อยากทำให้ตัวเองต้องรู้สึกเสียหน้า เลยเงียบไปเหมือนกัน

เพียงแต่ความเงียบนี้ก็เหมือนจะทำให้บรรยากาศรอบตัวหยุดนิ่งไปด้วย