บทที่ 28

บทที่ 28

ทางทีดีอย่าอยู่ดีกว่า เพราะเธอจะได้กลับบ้านทำโอที

“อยู่ครับ ท่านประธานจ้าวกำลังทานมื้อเย็นอยู่พอดีเลย คุณสวีรีบเข้ามาก่อนสิครับ”

สวีเหยียนซีฝืนยิ้มพร้อมกับเดินเข้าไปในบ้าน ภาพที่เธอเห็นคือจ้าวจวิ้นโจวกำลังค่อย ๆ ทานอาหารที่อยู่ตรงหน้าอย่างพิถีพิถัน เธอเอ่ยทักทายว่า “ท่านประธานจ้าวคะ”

“ทานข้าวมาหรือยัง? ” จ้าวจวิ้นโจวถามเธอ

“ทานแล้วค่ะ”

“งั้นมาทานเป็นเพื่อนผมอีกหน่อยสิ”

“...พอดีฉันอิ่มแล้ว”

“ยัดเข้าไปอีกสักสองสามคำมันไม่ทำให้ท้องแตกหรอกน่า”

ภายในใจของสวีเหยียนซีรู้สึกด้านชาไปหมด จะทานแล้วท้องแตกหรือไม่แตกมันไม่ใช่ปัญหาหรอก แต่ประเด็นคือเธอไม่อยากทานต่างหาก ในขณะที่เธอกำลังจะปฏิเสธอีกครั้ง ลุงโจวก็หยิบชามพร้อมตะเกียบออกมาเพื่อจัดเตรียมให้เธอ “คุณสวี ทานสักหน่อยเถอะครับ”

เมื่อเธอเห็นชามและตะเกียบถูกจัดวางไว้บนโต๊ะอาหารให้เธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สวีเหยียนซีจึงยอมแพ้พร้อมกับกล่าวคำขอบคุณก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลง

จ้าวจวิ้นโจวมองเธอด้วยหางตา “ทานข้าวข้างนอกมาเหรอ?”

“ทำกินเองค่ะ”

“งั้นคงทำอาหารมื้อใหญ่สินะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สวีเหยียนซีก็มองไปที่เขาอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ?”

“พอเลิกงานปุ๊บก็รีบกลับบ้าน ไม่ใช่ว่ารีบกลับไปทำอาหารมื้อใหญ่หรอกเหรอ?”

ถ้าเธอไม่ได้ฟังผิดไป เขากำลังจงใจพูดเหน็บแนมเธออยู่แน่ ๆ จากนั้นเธอจึงถามกลับไปตรง ๆ ทันทีว่า “ที่บริษัทย่าซั่วเลิกงานตรงเวลาไม่ได้เหรอคะ?”

จ้าวจวิ้นโจวหรี่ตาลงเล็กน้อย “ก็ไม่ได้มีกฎแบบนั้นนะ”

และในวินาทีต่อมา เธอจึงถามด้วยท่าทางจริงจังอีกครั้งว่า “ถ้าอย่างนั้นท่านประธานจ้าวจะจงใจพูดเหน็บแนมทำไมล่ะคะ?”

“...”

จ้าวจวิ้นโจวรู้สึกว่าเขาควรถอนคำพูดเมื่อครู่จริง ๆ เธอแข็งกร้าวมาก แข็งกร้าวขึ้นเหลือเกิน เมื่อก่อนดูเหมือนเธอจะเป็นคนระแวดระวังและขี้ขลาดกว่านี้ แต่ตอนนี้มีอะไรกลับพูดออกมาทุกอย่าง

ทันทีหลังจากนั้นเขาก็ใช้ตะเกียบคีบซี่โครงหมูวางลงในชามให้เธอ “ผมขอโทษ”

จู่ ๆ สวีเหยียนซีถูกเขาบอกขอโทษอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยแบบนี้ ทำเอาเธอทำตัวไม่ถูกขึ้นมาทันที มันรู้สึกเหมือนกับว่าพนักงานอย่างเธอกำลังก้าวร้าวอย่างไงอย่างนั้น โดยเฉพาะหัวข้อบทสนทนานี้เขาเป็นคนเริ่มเอง เธอก็แค่ตอบไปตามความจริงเท่านั้นเอง

ถึงแม้ในใจเธอจะคิดแบบนั้น แต่เธอก็ไม่ได้พูดออกมา เพียงแค่ตอบขอบคุณอีกฝ่ายและคีบซี่โครงหมูขึ้นมาทานเท่านั้น

รสชาติไม่เลวเลย

มื้ออาหารจบลงอย่างรวดเร็ว

แต่แล้วทันใดนั้น สวีเหยียนซีก็ฉุกคิดเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ทำงานที่ไหน? ถ้าไปทำงานที่ห้องหนังสือล่ะก็ เธอคงขอปฏิเสธ...

“ยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้น ยังไม่เดินมาอีก” จ้าวจวิ้นโจวยืนพูดอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

สวีเหยียนซีเห็นดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะลองถามขึ้นว่า “ทำงานที่ห้องนั่งเล่นเหรอคะ?”

จ้าวจวิ้นโจวหันข้างพร้อมกับพูดหยอกล้อว่า “หรือว่าสถาปนิกสวีอยากไปห้องหนังสือ?”

“ฉันคิดว่าตรงนี้น่าจะดีกว่า มีแสงไฟเพียงพอ พื้นที่โล่ง เหมาะกับการทำโอทีมากเลยค่ะ” สวีเหยียนซีถือแท็บเล็ตไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับเดินไปนั่งลงบนโซฟา

ในขณะนั้น โทรศัพท์ของจ้าวจวิ้นโจวมีสายเข้า จึงไม่ได้หยอกล้ออะไรเธอต่อ เขาเรียกให้ลุงโจวไปเตรียมชาให้เธอก่อนจะหันหลังเดินออกไปที่ลานบ้านเพื่อรับโทรศัพท์

สวีเหยียนซีปาดเหงื่อหนึ่งที ความรู้สึกตึงเครียดเมื่อครู่พอให้ได้ผ่อนคลายลงแบบพอหอมปากหอมคอ จ้าวจวิ้นโจวบางครั้งก็ดูเป็นคนเจ้าเล่ห์อันธพาล แต่บางครั้งก็ดูเป็นสุภาพบุรุษเกินคน ถ้าเกิดเธอไม่เตรียมตัวเตรียมใจให้ดีในการรับมือล่ะก็ เธอคงทนไม่ไหวและขอยกธงขาวจะดีกว่า

ในขณะเดียว ณ ลานบ้าน

จ้าวจวิ้นโจวรับสายโทรศัพท์จากเพื่อนตัวแสบ

เพราะถ้าขืนไม่รับสาย ไอเพื่อนตัวแสบคนนี้คงบุกมาที่นี่ภายในครั้งชั่วโมงอย่างแน่นอน

“ท่านประธานจ้าวผู้ยิ่งใหญ่ ยุ่งขนาดนั้นเลยเหรอ? ” เพื่อนตัวแสบของเขาเริ่มบทสนทนาด้วยการเสียดสีเขา

“ไม่ได้ว่างเหมือนมึงแล้วกัน” จ้าวจวิ้นโจวพูดขึ้นพลางจุดบุหรี่ “มีเรื่องด่วนอะไร?”

เพื่อนตัวแสบคนนี้พูดขึ้นอย่างไม่อ้อมค้อม “กูได้ข่าวมาว่าสวีเหยียนซีเข้าไปทำงานกับทีมมึงแล้ว”

“อืม”

เพื่อนตัวแสบรอให้เขาพูดต่ออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตะคอกกลับมาอย่างบ้าคลั่ง” แค่อืม? อืม?! แล้วไงต่อล่ะ เล่าให้มันละเอียดหน่อยสิวะ!”