บทที่ 29

บทที่ 29

จ้าวจวิ้นโจวสูบบุหรี่เข้าปอดอย่างสุขุม พร้อมเลิกคิ้วเล็กน้อย มองไปที่สวีเหยียนซีที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาทำโอทีอยู่บนโซฟาอย่างขะมักเขม้น ในดวงตาที่ลึกลับที่แสนยากจะหยั่งถึงของเขานั้น แท้จริงแล้วกำลังเดือนพล่านและปั่นป่วนมานานแล้ว ก่อนที่เขาจะตอบกลับอย่างส่งเดชไปว่า “ก็แค่มาทำงาน ยังจะอยากรู้รายละเอียดอะไรอีก”

“เชี่ยเอ๊ย ไอ้จ้าวจวิ้นโจว มึงจะมาตอแหลกับกูเพื่อ!” เพื่อนตัวแสบของเขาตะคอกดังลั่นจนลำโพงโทรศัพท์เสียงแทบแตก

“...” จ้าวจวิ้นโจวอยากจะไปบีบคอเขาซะให้ตายคาที่

“พอเธอจดทะเบียนเสร็จปุ๊บก็มาทำงานกับมึงปั๊บ คนอื่นอาจจะดูไม่ออก แต่กูรู้จักมึงดี! มึงมันเจ้าเล่ห์ร้ายเงียบ กูไม่เชื่อเรื่องสัญญาเดิมพันสามปีห่าเหวอะไรนั่นหรอกโว้ย! ถ้ามึงไม่ได้จะทำอะไรอย่างที่คิด กูยอมยืนกลับหัวสระผมสามเดือนเลย!”

จ้าวจวิ้นโจวได้ยินดังนั้นถึงกับหัวเราะออกมา แต่แฝงไปด้วยความโกรธ เขาอยากจะบีบคอไอ้เพื่อนคนนี้ตอนนี้ให้ตายจริง ๆ

“พูดดิวะ มึงจะไปเป็นชู้แย่งคนรักของคนอื่นจริง ๆ เหรอ! หรือมึงแค่อยากเล่นเกมแย่งชิงของรักของคนอื่นเอามาเป็นของตัวเองเฉย ๆ เพื่อแสดงอำนาจ!”

จ้าวจวิ้นโจวอัดบุหรี่เข้าไปอีกอึก ก่อนจะมองความงามบนใบหน้าของเธอที่ดูเยือกเย็น พลางนึกถึงผู้หญิงคนนี้ เมื่อสามปีก่อนตอนที่เธอกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา ในตอนนั้นเธอมีท่าทางที่ดูหวาดกลัว แต่แสร้งทำเป็นเข้มแข็งไม่ยอมแพ้

เขานึกอยากจะฉกชิงเธอมาโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น

แต่ถ้าทำเช่นนี้คงน่าเบื่อไม่มีอะไรสนุก สิ่งที่เขาต้องการคือเธอต้องอยู่เคียงข้างเขาด้วยความเต็มใจ

สามปียังรอมาแล้ว แล้วจะอะไรกับเวลาเพียงแค่นี้ล่ะ เวลาน่ะ เขามีเยอะแยะจะตาย

“เชี่ยแม่ง! เงียบแบบนี้หมายความว่าไงวะ! มึงจะทำแบบนั้นจริงเหรอ!? ” เสียงเจ้าเพื่อนตัวแสบของเขาเริ่มสั่นเทา “เขาเพิ่งจะแต่งงานเองนะโว้ย”

จ้าวจวิ้นโจวถึงกับพูดไม่ออก “มึงอย่าคิดไปเองว่าคนอื่นเขาจะมีความคิดสกปรกแบบมึง”

“มึงไม่สกปรกหรือไง? มึงเองนั่นแหละที่หมายตาจ้องจะแย่งเขามาตั้งแต่สามปีที่แล้ว”

จ้าวจวิ้นโจวกำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกไป แต่ทันใดนั้น สายตาเหลือบไปเห็นสวีเหยียนซีรับโทรศัพท์ และจู่ ๆ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป เขาหรี่ตามองพลางพูดขึ้นว่า “แค่นี้ก่อน ไว้คุยกันใหม่” เมื่อกดวางสายเสร็จ เขาดับบุหรี่พร้อมกับเดินเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น

เมื่อสวีเหยียนซีเห็นเขาเดินเข้ามา จึงยืนขึ้นพร้อมกับพูดขึ้นว่า “ท่านประธานจ้าวคะ ขอโทษนะคะ พอดีตอนนี้ฉันต้องกลับไปที่บ้านตระกูลสวีก่อนสักครู่หนึ่ง”

เขาถามต่อด้วยความรู้สึกสับสน “มีเรื่องด่วนเหรอ?”

“ใช่ค่ะ เรื่องด่วน” สวีเหยียนซีพูดพลางหยิบแท็บเล็ตขึ้นมา เธอไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

นัยน์ตาของจ้าวจวิ้นโจวคู่นั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา

ตอนนี้บ้านตระกูลสวีจะมีเรื่องด่วนอะไรให้สวีเหยียนซีได้อีก นอกเสียจากเรื่องนั้น

-

ระหว่างทางที่กลับบ้านตระกูลสวี สวีเหยียนซีโทรหาโหยวฉี

เธอพูดสั้น ๆ อย่างกระชับเพียงแค่ว่า “ฉินเซียวขึ้นเตียงกับสวีหว่านหนิง”

และทันทีที่สิ้นเสียง โหยวฉีก็สบถออกมาเสียงดังลั่น

สวีเหยียนซีพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ใจเย็น “เมื่อกี้สวีกั๋วหมิงโทรมาบอกฉันว่าพ่อแม่ของฉินเซียวมาถึงที่บ้านตระกูลสวีแล้ว เลยเรียกฉันไปเพื่อปรึกษาหาทางแก้ไขเรื่องนี้”

โหยวฉีได้ยินดังนั้นจึงรู้สึกเหมือนมีอะไรไม่ชอบมาพากล “ซีเอ๋อร์ ฉันว่ามันแปลก ๆ นะ”

สวีเหยียนซีหัวเราะเยาะ “อืม สวีกั๋วหมิงไม่ยอมปล่อยฉันไป เขาเลยจงใจทำให้เรื่องนี้เป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต แล้วให้ทั้งสองตระกูลมานั่งคุยกัน สุดท้ายผลลัพธ์คือ ฉันต้องหย่ากับฉินเซียว และให้สวีหว่านหนิงแต่งงานเข้ามา”

“เขาเจ้าเล่ห์ขนาดนี้ได้ยังไงกัน!” โหยวฉีโกรธมากจนเสียงที่เปล่งออกมาเป็นเสียงที่ลอดออกมาตามไรฟัน “เธอไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของเขาสักหน่อย แล้วทำไมต้องกักเธอไว้ในตระกูลสวีด้วย!”

จากเรื่องนี้ ทำให้สวีเหยียนซีตระหนักได้อย่างลึกซึ้งว่า อย่างไรก็ตาม สวีกั๋วหมิงก็เป็นนักธุรกิจที่เคยฝ่าฟันและโลดแล่นในวงการมามาก ความคิดอันเล็กน้อยของเธอนั้นแทบจะไม่มีผลอะไรกับเขาเลย

เธอประมาทและเป็นฝ่ายพลาดไปเองจริง ๆ

การที่เธอจะใช้เรื่องนี้มาต่อรองกับสวีกั๋วหมิงเพื่อทำข้อตกลงนั้นคงเป็นไปไม่ได้แล้ว ตอนนี้เธอทำได้เพียงต้องแก้ไขไปทีละเรื่อง

“ฉีฉี ตอนนี้ฉันต้องรบกวนเธอช่วยฉันไปหาคนคนหนึ่งหน่อย”

“ได้ ว่ามาเลย”