บทที่ 27

บทที่ 27

เมื่อสวีเหยียนซีได้ฟังดังนั้น จึงรู้สึกราวกับว่าเลือดทั่วทุกส่วนในร่างกายกำลังแข็งเป็นน้ำแข็งไปหมด

เธอคิดว่าเป็นฝีมือของสวีหว่านหนิงมาโดยตลอด ใครจะไปคิดว่าสวีกั๋วหมิงก็ให้ความร่วมมือ แถมยังลงมือช่วยวางแผนด้วยตัวเองอีกต่างหาก

“ที่รัก ผมพูดความจริงนะ ถ้าเมื่อกี้ผมพูดโกหกแม้แต่คำเดียว ขอให้ผมโดนฟ้าผ่าตายเลย” เขาพูดพลางยกมือขึ้นสาบานเพื่อยืนยันความน่าเชื่อถือของตัวเอง

“ที่รัก?”

“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”

ในขณะที่ฉินเซียวพยายามหาวิธีเข้าไปพูดดี ๆ ด้วย แต่แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

พอเห็นว่าเป็นสายจากสวีหว่านหนิง เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นด้วยความรู้สึกรังเกียจ พร้อมกับเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงเข้าที่เดิม เมื่อเห็นดังนั้น สวีเหยียนซีจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงประชดประชันว่า “รับสิ ไม่แน่ว่าเธออาจจะฆ่าตัวตายอีกก็ได้”

“ที่รัก คุณเชื่อผมเถอะนะ ผมเคลียร์กับเธอแล้วจริง ๆ เธอจะตายหรือไม่ตายมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผม” ฉินเซียวมีท่าทีแข็งกร้าว แต่พอเห็นใบหน้าที่เรียบเฉยของสวีเหยียนซี เขาก็เริ่มทำอะไรไม่ถูก “ที่รัก คุณจะไม่เชื่อผมสักครั้งเลยเหรอ?”

เชื่อ?

สวีเหยียนซีรู้สึกว่าเมื่อคำนี้ออกมาจากปากของเขาแล้ว คำนั้นมันช่างดูแปดเปื้อนไม่เหลือชิ้นดี

“เรื่องที่สถานีตำรวจ หวังว่าคุณชายรองฉินคงจะยังไม่ลืมนะ”

ฉินเซียวได้แต่เงียบ

เธอจึงพูดต่อว่า “ตอนนั้นคุณยุให้ฉันทำอะไรนะ ให้ฉันอ่อนข้อพูดขอโทษ ใช่ไหม?”

“นั่นก็เป็นเพราะว่าผมรู้ว่าคุณแคร์ตระกูลสวี และไม่อยากตัดขาดความสัมพันธ์กับพวกเขาแน่นอน ผมกลัวว่าคุณจะเสียใจที่แม่ยายพูดแบบนั้น ก็เลยอยากให้คุณยอมอ่อนข้อและพูดขอโทษไปก่อน แต่ผมไม่ได้มีเจตนาที่จะเข้าข้างสวีหว่านหนิง ทั้งหมดที่ผมทำก็เพื่อคุณคนเดียวจริง ๆ ” ฉินเซียนรีบอธิบาย

“เหอะ งั้นก็แปลว่าฉันควรขอบคุณคุณใช่ไหม? ” สวีเหยียนซีพูดขึ้นอย่างประชดประชัน

สวีเหยียนซีที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ คืออีกร่างหนึ่งที่ฉินเซียวไม่เคยเจอมาก่อน เขาทั้งรู้สึกไม่คุ้นเคยและรู้สึกว่าคนตรงหน้านั้นช่างแสนเย็นชาเหลือเกิน ความรู้สึกกระวนกระวายภายในใจของเขากำลังขยับขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับสวีเหยียนซีที่กำลังออกห่างจากเขาไปไกลเรื่อย ๆ ด้วยเช่นกัน

เขาอยากจะใช้ความทรงจำดี ๆ ที่เคยมีร่วมกันดึงเธอคนเดิมกลับมา แต่แล้วโทรศัพท์ที่เงียบไปเมื่อครู่ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

ฉินเซียวหงุดหงิดพร้อมควักโทรศัพท์ออกมาโดยตั้งใจว่าจะปิดเครื่อง

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดคือ ครั้งนี้คนที่โทรมาคือ สวีกั๋วหมิง

เขาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปพูดกับสวีเหยียนซีว่า “ไม่ใช่สวีหว่านหนิง แต่คือพ่อของคุณ”

สวีเหยียนซีหัวเราะเยาะพร้อมกับหันไปนั่งลงเก้าอี้โต๊ะทานข้าว ฉินเซียวไม่ได้เลี่ยงหลบไปไหน เขารับสายโทรศัพท์ต่อหน้าเธอ “พ่อครับ”

สองวินาทีต่อมา ฉินเซียวมีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว “อะไรนะครับ? ก่อนหน้านี้เซ็นสัญญาเรียบร้อยแล้วไม่ใช่เหรอครับ? ครับ เดี๋ยวผมไปเดี๋ยวนี้”

พอวางสาย ฉินเซียวมีท่าทางกระวนกระวายกว่าเมื่อครู่เป็นสิบเท่า พลางรีบอธิบายว่า “ที่รัก เมื่อกี้พ่อตาบอกว่าลูกค้าคนนั้นเปลี่ยนใจกะทันหัน ตอนนี้ผมต้องรีบกลับไปจัดการก่อน พอจัดการเสร็จ ผมจะกลับมาหาคุณทันที ได้โปรดนะ อย่าไปไหน รอผมกลับมาแล้วเรามาปรับความเข้าใจกันต่อนะ”

“ไปให้พ้น” เธอตอบกลับเพียงคำสามพยางค์สั้น ๆ ที่แสนเย็นชา ฉินเซียวไม่รับรู้ใด ๆ ทั้งสิ้น เขารับรู้เพียงแค่อีกฝ่ายตอบตกลงและรีบจากไปอย่างเร่งรีบ

สวีเหยียนซีรู้สึกเหน็บแนมในใจ ก่อนหน้าสวีหว่านหนิงโทรมา จากนั้นไม่นานสวีกั๋วหมิงก็โทรมาบอกลูกค้ามีปัญหา

แม้แต่คนโง่ยังดูออกว่ามันมีอะไรไม่ชอบมาพากล

เธอยืนที่ระเบียงเพื่อรอให้แน่ใจว่ารถของฉินเซียวได้ออกจากหมู่บ้านไปแล้ว เธอถึงเริ่มเดินออกมา

เมื่อกลับถึงว่านจิ่นฟุ เรสซิเดนซ์ เธอต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกินเองหนึ่งชาม แต่อาหารเพิ่งเข้าปากเธอได้เพียงสองคำ จู่ ๆ ก็ได้รับข้อความจากบุคคลนิรนามหนึ่งข้อความ

เธอเข้าใจผิดคิดว่าเป็นข้อความจัดส่งพัสดุทั่วไป จึงกดเข้าไปดู แต่เมื่อเห็นข้อความนั้นแล้วเธอถึงกับตกใจและเบิกตากว้าง จากนั้นรีบวางโทรศัพท์ลงพร้อมกับยกมือปิดตาและรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะอาเจียนออกมาอย่างบ้าคลั่ง

หลังจากเธออาการดีขึ้นมาหน่อย เธอถึงเดินออกมาด้วยสีหน้าซีดเผือดราวกับไก่ต้ม เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง

มันเป็นรูปถ่าย

ในรูปนั้นคือฉินเซียวกับสวีหว่านหนิงกำลังเปลือยกายนอนกอดกันอยู่บนเตียง

สวีหว่านหนิงมองกล้องและยิ้มอย่างมีความสุข นั้นเป็นรูปที่เธอถ่ายเซลฟี่เอง

ข้างล่างยังส่งคำบรรยายภาพมาด้วยว่า [สวีเหยียนซี คราวนี้ฉันอวดได้อย่างเต็มที่แล้วน้า ตอนนี้ฉันกลายเป็นคนของพี่ฉินเซียวอย่างสมบูรณ์แล้ว แกแพ้แล้ว!]

สวีเหยียนซีคว่ำโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ พลางหลับตาลง หัวใจของเธอเจ็บปวดจนไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกแล้ว

เขาบอกว่ามันไม่ใช่ความผิดของเขา แต่ถ้าเข้าเด็ดเดี่ยวมากพอ จะโดนสวีกั๋วหมิงกับสวีหว่านหนิงฉวยโอกาสได้อย่างไรกัน? ภาพที่เธอเห็นกับตาตัวเอง ไม่ใช่มีแค่สวีหว่านหนิงฝ่ายเดียวที่เรียกร้อง เขาเองก็ดูมีความสุขและต้องการมันเช่นกัน

ไม่ใช่ว่าเธอไม่สนใจความรู้สึกที่ดี ๆ มีต่อกันมาตลอดระยะเวลา 22 ปี ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยให้โอกาสเขา แต่เป็นเขาเองต่างหาก ที่เลือกทำตามเสียงหัวใจตัวเองและผลักไสเธอออกไป

เธอบล็อกเบอร์นี้ทิ้งทันที และไม่มีกระจิตกระใจจะกินข้าวต่อ เธอจึงเก็บจานชาม จากนั้นหยิบแท็บเล็ตเดินมุ่งไปยังคฤหาสน์จวี๋ซานเพียงลำพัง

ราวกับว่าลุงโจวรับรู้ได้ถึงการมาเยือนของเธอ เธอยังไม่ทันได้กดกริ่ง ประตูก็ถูกเปิดออกเสียก่อนแล้ว ลุงโจวพูดทักทายเธออย่างเป็นกันเอง “คุณสวี สวัสดีตอนเย็นครับ”

“สวัสดีตอนเย็นค่ะลุงโจว” สวีเหยียนซียิ้มบาง “ท่านประธานจ้าวอยู่ไหมคะ?”