บทที่ 48

บทที่ 48

ที่นี่มีคนมาวิ่งตอนเช้าค่อนข้างเยอะเลยทีเดียว และในเวลานี้รถที่วิ่งผ่านไปมาก็ยังไม่ถือว่าเยอะมาก มีความปลอดภัยอยู่พอสมควร

ตอนแรกสวีเหยียนซีคิดว่าจ้าวจวิ้นโจวใช้การวิ่งตอนเช้ามาเป็นข้ออ้างในการเรียกเธอออกมาแค่นั้น หลังจากวิ่งไปสักพักหนึ่ง เธอก็พบว่าเธอเข้าใจผิดเอง เขาพาเธอออกมาวิ่งตอนเช้าจริง ๆ...

เธออดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “ท่านประธานจ้าวคะ ต่อไปนี้ทุก ๆ วันฉันต้องมาวิ่งตอนเช้ากับคุณใช่ไหมคะ?”

“ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ แต่ในเมื่อเธอพูดแบบนี้แล้วก็ตามนั้นเลย หลังจากกลับไป หกโมงคุณก็มาที่คฤหาสน์จวี๋ซานเองนะ”

ในตอนนี้ รอยบนใบหน้าของสวีเหยียนซีเหมือนกับขนมหมาฮวา พลางพูดขึ้นว่า “ฉันปฏิเสธได้ไหมคะ?”

“ข้อตกลง” จ้าวจวิ้นโจวพูดออกมาสองคำด้วยความเย็นชา ไร้อารมณ์สุด ๆ

เธอพยายามดิ้นรนอย่างเต็มที่ “ฉันไม่มีนิสัยที่ชอบวิ่งตอนเช้านะคะ”

“ตอนนี้มีแล้ว”

“...”

เธออยากจะขอบคุณบรรพบุรุษทั้งสิบแปดรุ่นของเขาจริง ๆ เลย

เพราะเพิ่งเริ่มวิ่ง จ้าวจวิ้นโจวกลัวว่าเธอจะรับไม่ไหว ก็เลยหยุดหลังจากวิ่งครบสามกิโลเมตร

เขาซื้อน้ำกลับมาขวดหนึ่ง เห็นเพียงใครบางคนที่ยังยืนพิงอยู่ข้างต้นไม้ มือเท้าเอว ก้มหน้าหอบหายใจอยู่ตรงนั้น

จ้าวจวิ้นโจวพอใจเป็นอย่างมาก เขาเปิดขวดน้ำแล้วยื่นให้เธอ “การออกกำลังกายมันมีประโยชน์นะ วิ่งบ่อย ๆ ก็จะดีขึ้นเอง”

เธอจ้องไปที่เขาพลางพูดขึ้นว่า “ฉันไม่อยากออกกำลังกายค่ะ”

“ออกกำลังกายช่วยเพิ่มกำลังได้นะ”

“ฉันไม่ได้อยากได้กำลังค่ะ”

“มันจะต้องมีตอนที่ได้ใช้กำลังอยู่แล้ว”

สวีเหยียนซีกำลังคิดว่าจะเถียงกลับเขายังไง จ้าวจวิ้นโจวก็ชี้ไปทางฝั่งตรงข้ามพลางพูดขึ้นว่า “ไปกัน ไปทานข้าวเช้า”

-

หลังจากจบจากการวิ่งตอนเช้าที่น่ากลัว จ้าวจวิ้นโจวก็กลับเข้าห้องด้วยความสดชื่น อาบน้ำแล้วเริ่มทำงานทันที ส่วนสวีเหยียนซีกลับเข้าห้องก็อยู่บนโซฟาสักพักใหญ่ก่อนจะลุกไปอาบน้ำ หลังจากนั้นก็เริ่มทำงานเช่นกัน

เวลาในช่วงเช้า สวีเหยียนซีวาดแบบร่างฉบับแรกเสร็จเรียบร้อย เธอกลัวว่าจ้าวจวิ้นโจวกำลังยุ่งอยู่กับการทำงานเลยเลือกที่จะโทรถามฟางห่าวก่อน “ผู้ช่วยฟาง ท่านประธานจ้าว กำลังพักผ่อนอยู่ไหมคะ?”

“ยังเลยครับ ท่านประธานจ้าวกำลังประชุมผ่านวิดีโอ สถาปนิกสวีหาท่านประธานจ้าว มีธุระอะไรไหมครับ?”

“แบบร่างฉบับแรกของฉันเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ อยากให้ท่านประธานจ้า ช่วยดูให้หน่อยค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นคุณมาเลยก็ได้ครับ การประชุมผ่านวิดีโอคงใกล้จะจบลงแล้วครับ”

“ได้ค่ะ” หลังวางสายโทรศัพท์ สวีเหยียนซีก็ถือโน้ตบุ๊กไปห้องข้าง ๆ คนที่เปิดประตูให้ก็คือฟางห่าว เธอถามด้วยความห่วงใยว่า “พวกคุณยังไม่ได้ทานข้าวกันเหรอคะ?”

ฟางห่าวส่ายหน้าอย่างไม่มีทางเลือก “ตอนเช้าท่านประธานจ้าว ประชุมผ่านวิดีโอมาสามชั่วโมงติดแล้วครับ”

สวีเหยียนซีคิดในใจ เป็นคนบ้างานจริง ๆ

“ถ้าอย่างนั้นฉันรออยู่ที่นี่ก่อนก็ได้ค่ะ”

“ไม่ต้องหรอกครับ” ฟางห่าวยิ้มออกมาเหมือนกับสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่ไม่เปิดเผยตัวตน “สถาปนิกสวี ตอนนี้คุณเข้าไปได้เลยครับ”

“ท่านประธานจ้าว กำลังประชุมผ่านวิดีโออยู่ไม่ใช่เหรอคะ?”

“ไม่เป็นไรครับ จริง ๆ แล้วการประชุมผ่านวิดีโอจบไปตั้งนานแล้วครับ สถาปนิกสวี เห็นแก่คุณกับผมเป็นพนักงานเหมือนกัน ยกโทษให้ผมด้วยนะครับ ช่วยทำให้ท่านประธานจ้าว จบเรื่องเร็ว ๆ ทีนะครับ ถ้าเป็นแบบนี้ผมก็จะได้ไปทานข้าวสักทีครับ” ฟางห่าวลูบท้องเบา ๆ พลางพูดขึ้นว่า “อาหารสามมื้อมันสำคัญมาก ที่จริงแล้วผมหิวจนเริ่มปวดท้องแล้วครับ”

เมื่อเห็นแบบนั้น สวีเหยียนซีก็ใจอ่อนพลางพูดขึ้นว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันต้องพูดยังไงคะ?”

“เปิดประตูเข้าไปเบา ๆ ให้ท่านประธานจ้าว เห็นคุณก็พอแล้วครับ” ฟางห่าวพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

สวีเหยียนซีทำตามที่เขาบอก ยืนอยู่หน้าประตูห้องหนังสือ เธอจับไปที่กลอนประตูและหันหน้าไปที่ฟางห่าวด้วยความกังวลใจ

ฟางห่าวกำมือทั้งสองข้างแน่น ขยับขึ้นลงไปมา เพื่อเป็นกำลังใจให้เธอสู้ ๆ

เธอรู้สึกว่าใจอ่อนเป็นอาการป่วยอย่างหนึ่ง กลับไปจะต้องหาทางแก้ไขสักหน่อยแล้วล่ะ

เธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วรวบรวมความกล้าเปิดประตู

แค่ตอนที่ผมยาวของเธอเอียงตามร่างกายมาพาดอยู่บนบ่า จ้าวจวิ้นโจวที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็รู้เลยทันทีว่าเป็นเธอ

ใบหน้าที่ดูเย็นชาและน่ากลัวในตอนแรกเปลี่ยนไปทันที จู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นมาว่าจบการประชุม แล้วก็ไม่ได้สนใจว่าคนที่ประชุมอยู่ด้วยผ่านวิดีโอมีการตอบสนองอย่างไร ตัดสายวิดีโอทันที

สายตายมองไปที่ผู้หญิงที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นยังไม่ขยับ จ้าวจวิ้นโจวก็เอนตัวติดพนักพิงเก้าอี้พลางพูดขึ้นเบา ๆ ว่า “สวีเหยียนซี คุณวางแผนว่าจะเป็นเทพเฝ้าประตูอยู่ตรงนั้นเหรอ?”

สวีเหยียนซีถึงได้เปิดประตูออกพลางพูดอธิบายว่า “ท่านประธานจ้าวคะ ฉันมาเพื่อให้คุณช่วยดูแบบร่างฉบับแรกให้หน่อยค่ะ”

“อืม ผมขอดูหน่อย”

เธอเดินเข้าไป ยื่นโน้ตบุ๊กให้เขา

เมื่อดูแบบร่างเสร็จ จ้าวจวิ้นโจวก็ขมวดคิ้ว จู่ ๆ ก็ถามขึ้นว่า “สวีเหยียนซี คุณว่าถ้าคุณยังไม่หย่ากับฉินเซียว คุณคิดจะปล่อยให้ความสามารถของตัวเองถูกซ่อนไปตลอดชีวิตเลยหรือไง?”