เพ้อเจ้อ

ไฟภายในบ้านของปัทมาปิดลงนานแล้ว ราวียังไม่ยอมขยับตัว เขานั่งนิ่งอยู่ภายในรถ ดึงบุหรี่ออกมาสูบตัวที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ เพราะเขาเองก็ไม่ได้นับ ยังไม่หมดมวนก็ขว้างทิ้ง อยากรู้ว่าปัทมาอยู่กับใคร ไม่ใช่น้องชายแน่นอน หรืออาจจะใช่ก็ได้นะ เขารู้มาว่าน้องชายของปัทมา ทื่ชื่อประภาษพักอยู่บ้านหลังนี้ เขาอาจตาฝาดไป เพราะไม่ค่อยเคยเห็นประภาษ เลยไม่รู้ว่าหน้าตาและรูปร่างเป็นยังไง 

ป่านนี้ปัทมาคงนอนหลับแล้ว ไม่เป็นไรสำหรับคืนนี้หมดเวลาแล้ว เขาต้องรีบกลับ พรุ่งนี้เขาจะมาใหม่ ราวีรีบกลับคอนโด เขาต้องรีบไปกินยา เลยมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว

 หลายวันที่เขามาเฝ้าปัทมา ไม่กล้าเข้าไปหาหญิงสาว มีความสุขที่ได้เห็นคนที่เขารักทำโน่นทำนี่ เขาเก็บไปฝันทุกคืนว่าปัทมาตอบตกลงที่จะเป็นแฟนกับเขา เธอสวยถูกใจเขามาก กิริยามารยาทเรียบร้อย เขารู้ว่าหญิงสาวยังไม่มีแฟน หลายครั้งที่ได้พูดคุยกันเธอไม่มีทีท่าว่ารังเกียจเขา 

 ใช่.....มันแน่นอนอยู่แล้ว ใครจะรังเกียจเขา บ้านเขามีฐานะไม่ต้องทำงานเลยก็ได้ แต่พ่อแม่เขาชอบบังคับให้เขาทำงาน กลัวเขาจะฟุ้งซ่าน ชอบพาเขาไปหาหมอทั้งที่เขาไม่ได้เป็นอะไร เขาแค่ชอบใครชอบจริงๆ รักใครก็รักและเวลานี้เขาชอบและรักปัทมามาก เคยพูดเปรยๆ กับแม่ว่าเขาชอบหลานสาวย่ากอบกุล พอพ่อกับแม่เขารู้เท่านั้นแหละ ทุกคนไม่เห็นด้วยและห้ามไม่ให้เขาไปยุ่งกับปัทมา มีเหรอเขาจะเชื่อ ไม่มีทางหรอก คนรักกันจะมาห้ามไม่ให้รักกันได้ยังไง พ่อกับแม่เขาชอบเป็นแบบนี้ตั้งแต่เขาเด็กๆ แล้ว ชอบห่วงเกินไป 

 หลังจากที่เขาแอบเข้าไปหาหญิงสาวที่สวน อยู่ๆ ปัทมาก็หายไปจากบ้าน ทำให้เขาอยู่ไม่เป็นสุข พยายามสอบถามคนแถวนั้นว่าหญิงสาวหายไปไหน จนวันที่ใส่บาตร ป้าแก้วที่อยู่ในซอยก็พูดลอยๆ บ่นหาปัทมา ไม่ยากสำหรับเขา แค่เช็คว่าหญิงสาวเรียนที่ไหน มีเพื่อนที่ไหนบ้าง ไม่นานเขาก็รู้ว่าบ้านอยู่ที่ไหน จริงๆ แล้วเมื่อวานเขาตั้งใจจะเข้าไปหาปัทมา อยากเข้าไปคุยให้รู้เรื่อง อยากขอคบแบบจริงจัง แต่อยู่ๆ ก็มีใครไม่รู้มาหาหญิงสาวที่บ้าน ทำเอาเขาอยู่ไม่เป็น เหมือนเขาคุ้นหน้าว่าเคยเห็น คล้ายช่างที่ไปทำก่อสร้างที่บ้านปัทมา แล้วมาโผล่ที่นี่ได้ยังไง หรืออาจแค่มาซ่อมบ้านเฉยๆ แต่ก็ ไม่น่ามาค้างนี่นา ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เขายังไม่เห็นสองคนนั้นออกมาจากบ้านเลย มีรถมาส่งอาหาร สองคนชายหญิงอยู่ด้วยกัน หรือนายคนนั้นมาชอบปัทมา แบบนี้ไมดีแน่ ยิ่งคิดยิ่งทำให้เขาเครียด

 ไม่ใช่หรอก ปัทมาพูดคุยกับเขาคนเดียว คุยกับเขาดีจะตาย ใส่บาตรด้วยกันก็ตั้งหลายครั้ง พระก็ให้พรตั้งหลายหน ย่ากอบกุลก็ใจดี คุณน้าประภาพรก็ใจดี เอ็นดูเขาจะตาย เขารู้ว่าปัทมาก็ชอบเขามาก เห็นเวลาที่หญิงสาวออกไปส่งย่ากับแม่ไปขายของที่ตลาด เธอชอบแอบมองเขาทางหน้าต่างอยู่เรื่อย เวลาที่เขาเห็นเธอชอบหลบตาเขาเป็นประจำ คงจะอายที่รู้ว่าเขารู้ทัน น่ารักจะตาย 

 เขาตัดสินใจแล้ว จะกลับบ้านไปบอกให้แม่ไปพูดจาสู่ขอ แต่ตอนนี้เขาต้องรู้ให้ได้ว่า ผู้ชายคนที่อยู่บ้านปัทมาเป็นใครกันแน่ เป็นน้องหรือแค่ช่างมาซ่อมบ้าน เพราะยังไงปัทมาก็ไม่ชอบคนอื่นหรอก เธอต้องมีเขาคนเดียว 

 เขาคิดมากจริงๆ นั่นแหละ ผู้ชายคนนั้นก็คือน้องชายของปัทมา ก็หญิงสาวเป็นแฟนกับเขาแล้ว จะให้ผู้ชายอื่นมาอยู่ในบ้านด้วยได้ยังไง เขารู้ว่าหญิงสาวห่วงตัวจะตาย ขนาดเจอกับเขาครั้งแรกยังไม่ค่อยสบตาเขาเลย ผู้หญิงแบบนี้แหละ รักนวลสงวนตัว เขาชอบ

 ก่อนกลับคอนโด ราวีแวะที่ห้างสรรพสินค้า ซื้อของบางอย่างผ่านร้านเช่าชุดแต่งงาน ถ้าเขากับปัทมาแต่งงานกัน เขาจะตามใจเจ้าสาวของเขา อยากจัดงานแต่งที่ไหน จัดยังไง เขาจะตามใจทุกอย่าง ต้องรีบไปคุยกับแม่เรื่องสินสอด ไม่รู้ว่าย่ากอบกุล กับคุณน้าประภาพร จะเรียกสินสอดเท่าไหร่ เท่าไหร่ก็ยอม แต่งงานแล้วเขาจะไม่ให้หญิงสาวทำอะไรเลย จะให้อยู่แต่บ้าน ดูแลปรนนิบัติเขา เขาอยากมีลูกแฝด บ้านเขามีเงินใช้ชาตินี้ก็ไม่หมด

 คืนนี้เป็นอีกหนึ่งคืน ราวีกลับมาอยู่ที่เดิมเหมือนทุกคืน วันนี้เขาตัดสินใจแล้วว่าจะเข้าไปทักทายหญิงสาว จะเอาของขวัญที่ซื้อเมื่อวานไปมอบให้ ภายในบ้านเปิดสว่างไสว ใจเขาเต้นแรงทุกครั้งที่คิดว่าจะได้เจอหน้าสวยๆ ของปัทมา เขาต้องรวบรวมสมาธิเหมือนทุกคืน อยากรู้ว่าปัทมาจะชอบสิ่งที่เขาซื้อมาให้ไหม นี่แค่เล็กน้อย ถ้าถึงวันหมั้นหรือวันแต่งเขาจะซื้อให้ใหญ่กว่านี้

 “ปัทมา นายราวีมาแล้ว ดูท่าทางเขากำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง หรือไม่บางทีเขาอาจมาหาทักทายก็ได้นะ” 

 “แล้วจะทำยังไงดีคะ” 

 “ปัทมากล้าคุยกับเขาไหม พูดกับเขาดีๆ” 

 “กล้าค่ะ แล้วถ้าเขาถามว่าพี่เป็นใคร จะให้ตอบว่ายังไงคะ” 

 “แล้วแต่เลย บอกว่าเป็นใครก็ได้ หรืออยากให้พี่ออกไปด้วยไหม” 

 “ปัทคุยเองดีกว่าค่ะ เขาคงไม่ขอเข้ามาข้างในบ้านหรอก” 

 “มาแล้วโน้น ไม่ต้องกลัวนะพี่อยู่ตรงนี้ ลองคุยดูเห็นท่าไม่ดีรีบเรียกพี่ คนแบบนี้อารมณ์ขึ้นลงเร็ว พยายามอย่างเขาโกรธ แต่ก็ต้องระวังตัวเราด้วยนะ” 

 “ค่ะ ปัทว่าไม่น่ามีอะไร” 

 มีสายแปลกๆ โทรเข้ามาที่โทรศัพท์ของปัทมา หญิงสาวมองหน้าโยธิน และมองที่จอทีวี ราวีกำลังยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู หรือเป็นเบอร์ของราวี ปัทมาตัดสินใจรับสายไม่ลืมเปิดลำโพง

 “สวัสดีค่ะ” 

 “น้องปัทเหรอครับ พี่ราวีเองนะ ทำอะไรอยู่ครับ พี่รบกวนไหม คุยได้ไหมตอนนี้น้องปัทอยู่ไหนครับ พี่ไม่เห็นอยู่บ้านหลายวันแล้ว ไปใส่บาตรก็เจอแต่ย่ากุลกับน้าพร” 

 “พี่ราวีเองเหรอคะ ปัทอยู่กรุงเทพฯค่ะ มาทำงาน พี่ราวีรู้เบอร์ปัทได้ยังไงคะ มีธุระอะไรหรือเปล่า” 

 “ไม่ต้องถามหรอกว่าพี่รู้ได้ยังไง เอาเป็นว่าพี่รู้ก็แล้วกัน น้องปัทเป็นคนพิเศษ พอดีพี่มีของขวัญจะให้ รู้ว่าน้องปัทงานยุ่ง ทำงานตลอด พี่เป็นห่วงนะครับ” 

 “ขอบคุณมากค่ะ พี่ราวีอยู่บ้านเหรอคะ” 

 “ครับ แต่อีกไม่กี่วันพี่จะเข้ากรุงเทพฯน้องปัทว่างไหมครับ พี่อยากนัดกินข้าว” 

 “ปัทมีงานค่ะ แล้วก็เร่งมาก ไม่สะดวกเลย งานเยอะมากอยากทำให้เสร็จ ถ้าพี่ไม่มีอะไรแล้ว ปัทขอตัวทำงานก่อนนะคะ” 

 “เอ่อ....ครับ เดี๋ยวพี่โทรหาใหม่นะ อย่าหักโหมนะครับ พักผ่อนบ้างอย่านอนดึกเดี๋ยวจะไม่สวย” 

 “ขอบคุณค่ะ งั้นแค่นี้นะคะปัทต้องรีบทำงานส่งลูกค้า สวัสดีค่ะ” ปัทมาวางสายแล้วทำท่าขนลุก จนโยธินอดหัวเราะไม่ได้ ทั้งสองคนมองไปที่กล้องวงจรปิด ราวีวิ่งข้ามถนนตรงมาที่บ้านของปัทมามาอย่างเร็ว ในมือเขาถือถุงกระดาษเล็กๆ ทำท่าเหมือนกลัวคนจะเห็น เอาถุงกระดาษมาแขวนไว้ที่หน้าบ้าน หน้าเขายิ้มแบบแปลก แขวนถุงกระดาษเสร็จยืนยิ้มสักพัก รีบวิ่งกลับไปที่รถ ขับออกไปทันที

 “ยิ้มของพี่ราวีน่ากลัวจังเลยนะคะ” 

 “เดี๋ยวพี่ออกไปดูเองว่าเขาเอาอะไรมาแขวนไว้” 

 โยธินออกไปคว้าถุงที่แขวนอยู่ที่รั้วหน้าบ้านมาดู ข้างในเป็นกล่องกำมะหยี่ เหมือนกล่องใส่แหวน ราวีน่าจะอาการหนัก อย่าบอกนะว่าซื้อแหวนมาให้ปัทมา 

 “มันคืออะไรคะพี่โยธิน” ปัทมารับถุงกระดาษอย่างดี ดูถุงก็รู้ว่ามาจากร้านดัง หญิงสาวใจเต้น ถ้าเป็นอย่างที่เธอคิดไว้ มันน่ากลัวมาก 

 “พี่โยธินคะ แหวนค่ะ แหวนเพชร นี่เพชรแท้ใช่ไหมคะ” 

 “น่าจะแท้นะครับ ดูจากเอกสารที่แนบมา” 

 “พี่คะ เรากลับบ้านเลยได้ไหม ปัทเริ่มกลัวแล้วกลัวจริงๆ” 

 “ปัทมาเย็บผ้าเสร็จหรือยัง เหลืออีกเยอะไหม” 

 “เหลือเย็บอย่างเดียวค่ะ เราไปกันคืนนี้เลยได้ไหมคะ” 

 “ถ้าปัทมาอยากกลับ เรากลับพรุ่งนี้เช้าปลอดภัยกว่า เดี๋ยวเรามาช่วยกันเก็บของที่เหลือขึ้นรถ เช้าก็ออกแต่เช้า ไปหาข้าวกินข้างหน้า” 

 “ก็ได้ค่ะ แล้วแหวนนี่ล่ะคะ ทำยังไงดี” 

 “ถ้าไม่รับก็เอาไปคืนเขา ถ้าเขาไม่รับคืน ก็เอาไปให้ครอบครัวเขา” 

 “ตกลงค่ะ” ปัทมาเก็บแหวนไว้เหมือนเดิม เธอตั้งใจจะคืนให้ราวี แต่ไม่อยากพูดหรือเจอกับเขา เอาไปคืนแม่เขาดีกว่า และเธอจะขอให้ย่าไปคุยกับครอบครัวเขา หรือจะคุยกับเขาก่อนดี หญิงสาวคิดหนักกล้าๆ กลัวๆ ถ้าเขาปกติดีก็ไม่น่ามีปัญหา แต่เขาไปปกตินี่ซิ เธอจะต้องพูดอย่างไรให้เขาเข้าใจ ให้เลิกสนใจเธอ 

 “ภาษถามว่าเรากำลังเก็บของเตรียมกลับบ้านใช่ไหม เขาบอกว่าเขาเพิ่งเปิดกล้องดูเห็นเหตุการณ์หมดทุกอย่าง แม่กับย่าเป็นห่วงมาก แต่พี่บอกไปแล้วว่ากลับพรุ่งนี้เช้า” 

 “ปัทไม่ได้ดูไลน์เลย ขอบคุณนะคะ” 

 “ไม่ต้องกลัวหรอกนะ พี่อยู่ด้วยทั้งคน” 

 “แต่มันหลอนนะคะ ไม่รู้ว่าพี่ราวีคิดถึงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว” 

 “ปล่อยให้เขาคิดไป ถ้าเราป้องกันถึงที่สุดแล้วเขายังไม่หยุด ค่อยจัดการขั้นเด็ดขาด” 

 “ยังไงคะ ขั้นเด็ดขาด” 

 “บอกครอบครัวเขา ให้พาไปรักษา หรือหากว่าเขายังไม่หยุด เราต้องแจ้งความ” 

 “เข้าใจแล้วค่ะ” 

 โยธินช่วยปัทมาเก็บของ และลำเลียงไว้รอให้คนรถมารับพรุ่งนี้เช้า สองคนช่วยกันเก็บไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย 

 “ปัทมาจะโทรหาราวีก่อนไหม หรือจะรอให้ถึงบ้านก่อน” 

 “ไปโทรที่บ้านดีกว่าค่ะ ปัทจะเอาแหวนไปคืนที่บ้านพี่ราวีด้วย” 

 “ดีเหมือนกัน พรุ่งนี้คนงานจะมาขนของขึ้นรถหกล้อนะ พี่ปักหมุดบ้านปัทมาแล้ว ให้เขาขนของไปก่อนล่วงหน้า เดี๋ยวเราขับรถตามเขาไป พี่บอกภาษแล้ว ให้ช่วยดูเผื่อเขาถึงก่อนเรา” 

 “ขอบคุณนะคะพี่โยธิน เป็นธุระให้ทุกอย่างเลย” 

 “ไม่เป็นไร พี่เต็มใจ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ขอแวะไปดูงานที่บริษัทฯก่อนนะครับ “

 “ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา” ปัทมาส่งข้อความไปที่ไลน์กลุ่มของที่บ้าน บอกว่าจะกลับบ้านพรุ่งนี้กับโยธิน มีหลายเรื่องอยากเล่าให้ทุกคนฟัง”