บทนำ

บทนำ

“ไอ้ชาติชั่ว มึงทำได้อย่างไร!”

“กรี๊ดดดดดดดด”

“อ๊ากกก”

บุษบารอรักจากชาตรี ห่างนทีไกลลับไม่กลับหวน

“กูขอสาปแช่งให้ชีวิตมึงฉิบหาย! ไอ้ตัวอัปมงคล!”

เคยชื่นมื่นอิงแอบหอมรัญจวน ต้องคร่ำครวญเดียวดายพี่หายไป

“ข้าขอโทษนะพ่อ แต่พ่อหยุดสร้างเวรสร้างกรรมเถอะนะ”

“ไม่ต้องมาเรียกกูว่าพ่อ! คนอย่างมึงกูน่าจะปล่อยให้นอนตายอยู่ข้างถนน ไม่น่าเอาเดรัจฉานอย่างมึงมาเลี้ยงเลย!”

“…มอบตัวเถอะพ่อ โทษหนักจะได้กลายเป็นเบา”

“มึงเอาไอ้พวกขี้ครอกมาจับพี่จับน้อง มึงกล้าได้ยังไงไอ้คราม!!”

ชะตาช้ำนำรักไม่สุขสม ทุกข์ระทมจมปลักแสนอ่อนไหว

ปัง ปัง ปัง

“กรี๊ดดดด พี่แหวน! ยะอย่านะอย่าฆ่าผัวฉัน ครามช่วยพ่อสิลูก เอ็งกลับมาช่วยพวกเราใช่ไหม จัดการพวกมันเลยลูก ฆ่าพวกมันให้หมด ฮึก”

“แม่ตรี…”

“อึก…มะไม่จริง เอ็งไม่ได้เป็นคนพาพวกตำรวจมาใช่ไหม”

“ข้าขอโทษ…”

อันคิดถึงสุดคำนึงจ้าวดวงใจ อยู่แห่งใดใคร่รู้พ่อแก้วตา

************

“…ตามคำแถลงการณ์ของผู้บัญชาการ พลตำรวจโทปรมะ สุเมธเมธิน การทะลวงจับชุมโจรในคืนที่ผ่านมาถือว่าเป็นคดีประวัติศาสตร์เลยก็ว่าได้ค่ะ โดยชุมโจรเสือแหวนแห่งหมู่บ้านผาพยัคฆ์เป็นที่เล่าขานว่าโหดเหี้ยม เก่งกล้าวิชาอาคมและปล้นฆ่าผู้บริสุทธิ์ในภูมิภาคมากเกินกว่าหนึ่งร้อยครั้งไปแล้วนะคะ ซึ่งที่ผ่านมาทางการพยายามหาเบาะแสตามจับมาโดยตลอดแต่ก็ไม่สำเร็จค่ะ”

“…โดยในครั้งนี้ที่สำเร็จนะครับคุณวิมล”

“ค่ะคุณดิษกร”

“นักข่าวภาคสนามรายงานมาครับว่าที่สำเร็จในครั้งนี้เพราะว่าได้เบาะแสสำคัญของชุมโจรจากหนึ่งในพวกมันนั่นแหละครับ”

“หมายความว่าเป็นเรื่องที่อาจจะเกิดจากความขัดแย้งหรือมีผลประโยชน์อย่างใดอย่างหนึ่งเข้ามาเกี่ยวข้องหรือเปล่าคะ”

“อย่างไรก็ตามทางการยังไม่ได้ยืนยันอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ครับผม ว่ามีคนให้เบาะแสสำคัญจริงหรือเปล่า ยังคงต้องรอการสืบสวนต่อไปครับ…”

“ฟังอะไรอยู่หรือคะคุณ” หญิงสาวรูปร่างบอบบางในชุดเดรสกระโปรงคลุมเข่าสีขาวเดินเข้ามาในห้องพักผ่อนของบ้านหลังใหญ่ เจ้าหล่อนได้ยินเสียงดังจากวิทยุที่ผู้เป็นสามีมักจะเปิดฟังเป็นประจำทุกเช้าในห้องแห่งนี้

“ตื่นแล้วหรือคุณหญิง ทานอะไรหรือยังล่ะ” ชายหนุ่มตัวสูงใหญ่ในชุดดูภูมิฐานเอ่ยทักภรรยาคนสวยของตน

“เรียบร้อยแล้วค่ะ สรุปแล้วคุณฟังอะไรหรือคะ แก้วได้ยินแว่ว ๆ”

“ทางการบุกทลายชุมโจรของเสือแหวนน่ะ เห็นว่าวิสามัญหมดเลยนะ เหมือนจะเหลือรอดแค่คนเดียว” คนเป็นสามีเอ่ยตอบ

“โถ่เอ๊ย ทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่ว” แก้วตายกมือทาบอกสะเทือนใจกับการตายไม่น้อย แต่ก็โล่งใจที่ชาวบ้านละแวกนั้นไม่ต้องหวาดระแวงกับความโหดร้ายทารุณเหล่านั้นอีก

ใคร ๆ ก็รู้ว่าชุมโจรของเสือแหวนเป็นที่หวั่นผวาเพียงใด

“แล้วนี่ตาฉัตรอยู่ไหนเสียล่ะ” ชายหนุ่มคนเดียวในห้องกว้างถามถึงลูกชายคนเล็ก

“จะอยู่ไหนได้ล่ะคะ เมื่อคืนตาฉัตรไม่ยอมนอน เอาแต่เขียนกลอนอะไรไม่รู้ของแกจนดึกดื่น ตอนนี้ก็คงยังไม่ตื่นค่ะ” ผู้เป็นแม่พูดถึงลูกชายอย่างเหน็บแนมเสียหน่อยแต่ทุกคำพูดก็ยังยิ้มแย้มและส่ายหน้าน้อย ๆ เมื่อพูดจบ เจ้าหล่อนเดินมานั่งข้างสามี

“กลอนหรือ”

“ค่ะ คงจะชอบเขียนกลอนเขียนกวี”

“…จะว่าไปอีกไม่กี่ปีตาฉัตรก็ต้องย้ายไปเรียนที่อังกฤษแล้วสินะ”

“พึ่งอายุ 13 อีกตั้งสองปีนะคะคุณ ไม่ทันไรก็ห่วงลูกเสียแล้ว”

“ฉัตรไม่เหมือนเจ้าปกนี่ คุณก็รู้” พูดถึงปกเกล้าลูกชายคนโตที่ตอนนี้ไปใช้ชีวิตอยู่ในอังกฤษก่อนน้องชายได้สามปีก่อนแล้ว

“วางใจเถอะค่ะ ตาฉัตรว่านอนสอนง่าย ไม่ทำอะไรให้เราหนักใจแน่นอน”

“อืม ผมก็หวังว่าอย่างนั้น”

TBC