ขนมอร่อยมากเลยค่ะพี่หมอ

“คือคุณอร … คุณอรเธอท้องค่ะ”

“พรวดดดดด แค่กๆ” 

ชาจีนอย่างดีถูกพ่นออกมาทันทีด้วยความตกใจ ให้ตายเถอะแต่ละวัน หัวใจจะวาย

“อะไรนะ แล้วเรื่องสำคัญขนาดนี้ทำไมถึงพึ่งมาบอก” 

“ขอโทษค่ะคุณนายแต่คุณอรกำชับไว้เลยไม่กล้าบอกค่ะคุณนาย” 

พี่ปลารีบก้มหน้าพูดรัวๆ ออกมาด้วยความกลัวเมื่อเห็นท่าทางของทัศนีย์ในตอนนี้

“ฮึ่มมมมแกนะแก” 

ทัศนีย์รีบเดินไปหาสามีของเธอด้วยความดีใจจนไม่รู้จะพูดคำไหนออกมาแล้วรีบพากันไปที่บ้านของสิริวดีอีกครั้งในทันที 

“จริงเหรอ เรื่องจริงใช่ไหมแน่ใจแล้วใช่ไหม..” 

สิริวดีเสียงสั่นเครือเมื่อรู้ว่าลูกสาวของเธอกำลังตั้งท้องอยู่สองมือของคนเป็นแม่สั่นเทาด้วยคความดีใจทำอะไรไม่ถูก

“เราไปหาลูกกันเถอะคุณ”

คเชนทร์เสนอความคิดพร้อมกับโอบไหล่ภรรยาของตนเองเอาไว้

“พวกเราไปด้วยเราก็อยากไปหาหลานเหมือนกันนะ” 

“งั้นก็ไปกันทั้งหมดนี่เลยแล้วกกัน”

ตกลงกันได้อย่างนั้นทั้งสี่คนก็ออกเดินทางไปหาอรฤดีที่บ้านสวนในทันทีกว่าจะถึงก็ใช้เวลาเดินทางอยู่นานพอสมควรแต่กลับเป็นการเดินทางที่ทุกคนรู้สึกว่าช้ากว่าครั้งไหนๆ เพราะตอนนี้หัวในของคนแก่ๆ ไปถึงหลานตัวน้อยๆ ตั้งนานแล้ว 

.

.

.

“วันนี้อากาศดีจังเลยนะคะคุณอร ดอกไม้บานสะพรั่งสวยที่สุดเลย อ้ะ พี่หมอมาแล้วค่ะ” 

อรฤดีออกมาเดินเล่นในสวนตั้งแต่เช้าช่วงนี้เข้าฤดูหนาวแล้วอากาศในตอนเช้าสวยจนเกินบรรยายดอกไม้หลากหลายสีสันที่ถูกปลูกดูแลไว้แย่งกันออกดอกบานแข่งกันเห็นแล้วชวนให้หลงไหลเหมือนได้เติมพลังให้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

รถยนต์คันคุ้นตาแล่นเข้ามาในบริเวณบ้านช้าๆ เขาคือหมอปราบลูกชายของป้าพันอายุมากกว่าอรฤดีถึงแปดปีหมอปราบคอยดูแลตรวจสุขภาพของอรฤดีตั้งแต่ที่เธอมาพักที่บ้านหลังนี้และที่สำคัญเขามักจะมีขนดเค้กหลากหลายรสชาติมาฝากเธอเสมอ 

“ค่อยๆ เดินนะคะคุณอร” 

แหนมเดินตามอรฤดีมารอหมอปราบที่หน้าบ้านด้วยรอยยิ้มแล้วก็เป็นไปตามคาดคุณหมอมีถุงขนมเค้กเต็มสองมือถือลงรถมาด้วยเหมือนเคย

“สวัสดีค่ะพี่หมอ” 

“ไม่ต้องมายิ้มเลยได้ทานยาตามที่ตกลงกันไว้หรือเปล่าครับ” 

หมอปราบรู้ทันท่าทางดีใจและรอยยิ้มของเธอดีว่าต้องการเพียงขนมเค้กในมือของเขาเท่านั้นเพราะเธอไม่ชอบทานยาเป็นที่สุดแล้วไม่ลืมยื่นมือไปยีหัวน้องสาวที่ยืนอยู่ข้างอรฤดีเบาๆ 

“ไม่ชอบเลยค่ะ คนรู้ทันเนี่ย แต่อรทานครบนะคะ”

“หึหึ ดีมากถ้างั้นก็ทานขนมเค้กได้ครับ” 

พูดแล้วก็ยื่นถุงขนมให้ผู้หญิงน่ารักตรงหน้าเธอก็รีบรับไว้ด้วยความดีใจยิ้มกว้างออกมา

“มาแล้วเหรอลูก” 

“ครับแม่หิวจังมีอะไรทานบ้างครับ” 

“แหมลูกคนนี้ ไปหิวมาไหนมานั่งสิแล้วต้องไปทำทำงานอีกตตอนไหน”

“อยู่ได้อีกสักพักแหละครับ ขอทานข้าวฝีมือแม่กก่อน”

“อรนั่งด้วยคนสิคะ นั่งคนเดียวเหงาจะตาย” 

เธอเดินถือขนมเต็มมือมาวางบนโต๊ะตัวเดียวกับที่หมอปราบนั่งอยู่แล้วนั่งลงตักขนมเข้าปากในทันที ชายหนุ่มเห็นก็อมยิ้มกับเธอไม่ได้ คนแพ้ท้องอะไรอยากกินแต่ขนมหวานแบบนี้ 

“ขนมอร่อยมากเลยค่ะพี่หมอ ขอบคุณนะคะ”

ใบหน้าสวยยิ้มกว้างรอยยิ้มของเธอทำให้เขาต้องยิ้มตามออกมาทุกครั้งโดยไม่รู้ตัวเสมอๆ

“ต่อไปต้องลดลงแล้วนะครับ ทานมากไปมันจะไม่ดีนะรู้ไหม” 

“อรไม่กลัวหรอกค่ะ มีพี่หมออยู่ด้วยทั้งคน” 

ไม่รู้ทำไมคำพูดของเธอทำให้เขาหัวใจเต้นแรงขึ้นมาได้ทุกทีโดยที่เธอนั้นดูเหมือนจะไม่รู้ตัวเอาเสียเลย 

เมื่อทานข้าวเสร็จหมอปราบก็ตรวจร่างกายต่างๆ ให้เธอเช่นทุกครั้งและผลก็ออกมาเป็นที่น่าพอใจเสมอ เด็กในท้องก็แข็งแรงดี จะมีก็แต่แววตาเศร้าๆ ของเธอที่จะเผยออกมาให้เห็นในบางช่วงเวลาที่ค่อยจะมีใครสังเกต 

“อยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ เดี๋ยวอีกสองวันจะซื้อมาฝาก” 

“ขอเหมือนเดิมค่ะ แต่ขอเยอะกว่าเดิมได้ไหมคะ” 

"ไม่ได้ครับ มีแต่จะลดลงนะสิ”

“ป้าพันดูพี่หมอใจร้ายสิคะ” 

“ถ้าดื้อพี่จะเพิ่มยาให้นะ” 

“ฮึ่มม อรไม่คุยกับพี่หมอละ กลับไปตรวจคนไข้เลยค่ะ” 

“หึหึ ผมไปนะครับแม่” 

“ไปเถอะอย่าลืมกินข้าวกินปลาให้ตรงเวลาด้วยนะ”

“คร้าบบบ” 

“คุณหมอผู้อบอุ่นและใจดียิ้มให้กับทุกคนก่อนจะขับรถออกไป”

“ดีจังเลยคุณอรทานขนมเยอะขนาดนี้ แถมตั้งท้องได้สามเดือนกว่าแล้วยังหุ่นดีกว่าแหนมตอนอิ่มข้าวเสียอีก เห้อ.. โลกนี้ไม่ยุติธรรมเลย” 

แหนมกอดอกพูดเบ้ปากไปมา

“อย่างแกไม่ได้เรียกว่ากินธรรมดานะสินังแหนม กินทีข้าวแทบหมดหม้อยังมีหน้ามาพูด” 

“โห่ววแม่อ่ะ อ้าว พี่หมอลืมอะไรหรือเปล่านะ กลับมาอีกแล้ว “

“ใช่ที่ไหนละนั่นไม่ใช่รถพี่แกสักหน่อย” 

คำพูดป้าพันทำให้อรฤดีหันไปมองอย่างรวดเร็วแล้วก็จำได้ว่านั่นคือรถของที่บ้านเธอไม่ผิดแน่นอน 

“คุณพ่อคุณแม่มาค่ะ อรจำรถได้” 

แล้วทั้งสามคนก็ยืนรอรับรถตู้สีขาวที่ค่อยๆ แล่นเข้ามาจอดช้าๆ 

“เป็นไงบ้างลูกแม่” 

สิริวดีโผเข้ากอดอรฤดีไว้ทั้งน้ำตาที่มันเกินจะเก็บกลั้นเอาไว้ได้อีกต่อไปคเชนทร์ก็ลูบหัวลูกสาวเบาๆ ก่อนที่จะผละออกแล้วทัศนีย์ก็สวมกอดเธอบ้างมันช่างเป็นความอบอุ่นที่บอกไม่ถูกเลยจริงๆ 

“แข็งแรงดีไหมแม่ขอโทษนะที่ไม่ได้ดูแลลูกเลย ทำไมถึงไม่บอกแม่หืมม” 

ด้วยคำพูดเพียงเท่านั้นอรฤดีก็น้ำตาไหลออกมาในทันที ความเหงาเปล่าเปลี่ยว ความอ้างว้างในใจมันเหือดหายไปในทันทีแล้วรีบซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดที่อบอุ่นเหมือนเป็นเด็กตัวน้อยๆ ในวันวาน 

“ให้พวกเราได้ดูแลลูกกับหลานในท้องอยู่ที่นี่ด้วยคนนะลูก” 

ทัศนีย์ลูบหัวของเธอเบาด้วยความเอ็นดูที่มากมายเหลือเกินทำเอาทุกคนที่ยืนอยู่อดกลั้นน้ำตาไว้ไมไม่อยูก่อนจะพากันเข้าบ้านหลบลมหนาว

“แม่ขอโทษนะ ที่ตาจอมทำให้หนูต้องเจอกับเรื่องเลวร้ายทั้งหมดที่ผ่านมา แม่ขอโทษนะลูก” 

“อย่าไปพูดถึงอีกเลยค่ะ ตอนนี้อรอยู่ที่นี่สบายดีจนลืมเรื่องพวกนั้นไปหมดแล้วล่ะค่ะ” 

อรฤดีเอื้อมมือไปจับมือของทัศนีย์แล้วลูบมือเธอเบาๆ ไม่อยากให้เธอคิดมากไปกว่านี้เพราะไม่มีใครอยากให้เรื่องราวกลายเป็นแบบนี้เลย

“แล้วนี่แพ้ท้องอะไรบ้างหรือเปล่าลูก เวียนหัวคลื้นใส้อะไรไหม” 

“ก็มีบ้างค่ะ แต่อรชอบทานขนมหวานมากเลยป้าพันก็ทำอร่อยทำให้อรทานทุกวันเลยค่ะ”

สิริวดียิ้มตามลูกสาวเมื่อเห็นว่าตอนนี้เธอดูร่าเริงและเข้มแข็งขึ้นมามากแล้ว

“ดูท่าพวกเราจะได้หลานเป็นเด็กผู้หญิงกันหรือเปล่านะแบบนี้ดูหน้าตาสิอิ่มสวยเปล่งปลั่งเชียว” 

“นั่นสิ ดีจังแค่คิดก็มีความสุขแล้วสิคนแก่ๆ อย่างพวกเรา” 

ทัศนีย์ยกมือขึ้นมาจับหน้าของตัวเองเมื่อพูดจบแล้วหันไปมองหน้าสามีของตนเอง

“เห้ยเอ็งว่าแบบนี้เราต้องมีอะไรเตรียมรับขวัญหลานดีนะ ไอ้เชน” 

“จะต้องคิดมากไปทำไมวะ ยกบริษัทให้ไปซะเลยแล้วเราก็อยู่บ้านเลี้ยงหลาน สบายจะตายแก่แล้วจะงกทำงานไปทำไมวะ” 

“เอ้ออออ ความคิดดีโว้ยเอาๆ เอาด้วยๆ” 

“ฮ่าๆ ฮ่าๆ”  

แล้วว่าที่ปู่ย่าตายายก็หัวเราะลั่นออกมาอย่างมีความสุข ในตอนนี้คงจะมีเพียงจอมทัพคนเดียวที่ยังคงนั่งอมทุกข์อยู่ทุกวัน