คุณอรเธอท้องค่ะ

หลายวันต่อมา 

ในงานวันหมั้นของลูกปัดและจอมทัพมีเพียงคนจากสองครอบครัวเท่านั้นไม่ได้จัดยิ่งใหญ่อะไรพิธีถูกจัดขึ้นที่บ้านของหญิงสาวแม้แต่เปรมเองที่ไปทำงานต่างจังหวัดก็พึ่งรู้เรื่องงานหมั้นนี้เห็นแต่ว่าน้องสาวของตัวเองประกาศจะแต่งงานยังคิดว่าเป็นเพียงการสร้างเรื่องเมื่อเห็นแบบนี้ทำให้เขาอดที่จะคิดถึงอรฤดีไม่ได้เลยป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ไม่อยู่บ้านเพียงไม่กี่วันไม่คิดว่าน้องสาวของตนเองจะสร้างเรื่องได้ใหญ่โตขนาดนี้ 

เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ทุกคนพร้อมและถึงเวลาที่จะได้เริ่มพิธีการถึงจะไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่นักแต่ทั้งสุเมธและทัศนีย์ก็ยิ้มแย้มและให้ความร่วมมือทำตามขั้นตอนพิธีการเป็นอย่างดีจะให้ทำยังไงได้ล่ะก็ลูกชายของเธอไปทำลูกเขาท้องนี่เนอะในท้องของเด็กผู้หญิงคนนั้นมีหลานตัวเล็กๆ ของเธอกำลังจะลืมตาขึ้นมาดูโลก

ไหนจะของหมั้นทุกอย่างก็ของดองทุกอย่างก็ไม่ได้ให้น้อยหน้าชื่อเสียงครอบครัวตัวเองได้ 

ภายในงานเต็มไปด้วยความแช่มชื่นผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายถึงจะไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่แต่ก็รักษาหน้าตาของกันและกันไม่ให้อายสื่อได้ 

ลูกปัดยิ้มร่าใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสุขจริงๆ ในที่สุดวันที่เธอรอคอยก็มาถึง วันที่เธอและเขาจะได้เป็นคน คนเดียวกันอย่างสมบูรณ์วันที่เธอจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับเขาได้อย่างเปิดเผยและมีสิทธิ์ในกันและกันได้อย่างเต็มที่

ตึก! ตึก! ตึก! ตึก! “หยุด หยุดก่อน ผมจะไม่ยอมให้ปัดหมั้นหรือแต่งกับใครทั้งนั้น !” 

เสียงที่คุ้นหูตะโกนดังลั่นนำมาก่อนที่ดนัยจะวิ่งเข้ามาในงานหมั้นการมาของเขาทำให้ลูกปัดหัวใจเต้นแรงจนแทบเสียสติ เธอรีบกอดจอมทัพไว้ด้วยความลนลานสองมือของเธอกำแน่นจ้องมองดนัยตาไม่กระพริบ 

“ดนัยมีอะไรก็ค่อยๆ พูดค่อยๆ จากันดีกว่านะลูกทำแบบนนี้ทำไม”

คุณหญิงเพ็ญพักตร์เอ่ยถามขึ้นก่อนใครเมื่ออยู่เด็กหนุ่มที่เคยเป็นว่าที่คู่หมั้นของลูกสาวเธอก็วิ่งเข้ามาเอะอะกลางงานพิธี 

“คุณหญิงแม่ครับผมขอโทษแต่ผมปล่อยให้ปัดหมั้นกับใครไม่ได้ทั้งนั้นครับ” 

ช่างภาพในงานต่างรัวกดภาพกันเสียงดังสนั่นเห็นทีว่างานนี้นี้คงจะได้เป็นข่าวหน้าหนึ่งอย่างแน่นอน

สุเมธและทัศนีย์มองหน้ากันในทันทีจอมทัพเองก็ตกใจไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรและผู้ชายคนนี้เขาก็คุ้นหน้าเป็นอย่างดีเพราะเป็นคนที่เคยมีปัญหากันเมื่อนานมาแล้วไม่คิดว่าวันนี้ชายคนนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในชีวิตของเขาอยู่

“พ่อหวังว่าคงจะเป็นเหตุผลที่ดีนะ” 

พ่อของลูกปัดนั่งจ้องดนัยนิ่งแต่ข้างในนั้นเต็มไปด้วยความโกรธที่เด็กหนุ่มไม่ไว้หน้าเขาอย่างนี้ 

“ไม่! อย่าไปฟังนะคะ! หยุดนะดนัยห้ามพูด! ออกไป! ออกไปเลยนะ!”

ลูกปัดรีบร้องห้ามเสียงหลง แต่เหมือนทุกคนจะไม่ได้สนใจเธออีกแล้วทุกสายตาจับจ้องไปที่ดนัยกันทุกคน

“ผมคือพ่อของลูกในท้องปัดครับ เด็กในท้องของปัดเป็นลูกของผมร้อยเปอร์เซ็นต์!” 

ครืดดดดด! ทัศนีย์และสุเมธหัวขวับมองหน้าคุณหญิงเพ็ญพักตร์และสามีด้วยความโกรธอย่างชัดเจนและลุกขึ้นจากที่ตรงนั้นพร้อมกับจูงมือลูกชายของตัวเองเดินออกไปจากงานทันที 

“ไปตาจอมกลับบ้านเรา”

“กรี้ดดดด! ไม่น!ะ จอมอย่าทิ้งปัดกับลูกนะคะ! จอมมม! กรี้ดดดดดด!” 

ลูกปัดร้องลั่นไล่คว้ามือของชายหนุ่มไว้แต่นอกจากเขาจะไม่จับมือเธอแล้วเขายังไม่แม้แต่จะหันมามองเธอเสียด้วยซ้ำไม่ว่าจะกรี้ดร้องมากเท่าไหร่แผ่นหลังของเขาก็ยิ่งเดินห่างไกลออกไปเรื่อยๆ จนลับสายตา

พ่อและแม่ของลูกปัดนิ่งอึ้งไปกับคำพูดของดนัยทำอะไรไม่ถูก

“คุณหยุดเถอะปัด อย่าทำแบบนี้อีกเลย”

“เพราะแก! เพราะแกทำชีวิตชั้นพังเพราะแกคนเดียว ฮืออๆ ๆ ไม่จริง มันไม่จริง ใช่ไหมฮืออออ ๆ” 

“แชะๆ แชะๆ แชะๆ” เสียงนักข่าวถ่ายภาพรัวๆ ก่อนที่จะถูกกันออกไปด้านนอก

ดนัยยืนนิ่งมองผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดก่อนจะเดินเข้าไปหาเธอ

“ออกไป อย่ามาแตะต้องตัวชั้นชั้นเกลียดแก เพราะไอ้เด็กนี่ใช่ไหม เพราะมันใช่ไหม ปึกๆ” 

“เพี้ยะ !!” ใบหน้าสวยหันไปตามแรงฝ่ามือของคนเป็นแม่ที่กัดฟันแน่นจ้องมองเธอด้วยแววตาแห่งความผิดหวัง 

ดนัยรีบโอบกอดลูกปัดไว้ในทันทีแล้วหันตัวเองป้องเธอไว้ไม่ให้เธอได้รับอันตรายใดๆ อีก 

“ชั้นผิดหวังในตัวแกมาก ชั้นเลี้ยงแกมาให้เป็นคนแบบนี้เหรอนังลูกไม่รักดีแกรู้ไหมว่าสิ่งที่แกทำมันทุเรศขนาดไหนห้ะ!” 

“ผมผิดเองครับคุณหญิงแม่ เป็นเพราะผมอย่าว่าปัดเลยครับ”

ลูกปัดร้องไห้สะอื้นตัวโยนน้ำตาอาบหน้าเมื่อทุกอย่างพังทลายลงมันจบแล้วจบสิ้นลงแบบสมบูรณ์

เปรมเดินเข้ามาพาแม่ของตัวเองออกไปสงบสติอารมณ์ด้านนอกส่วนหนึ่งที่ลูกปัดเป็นแบบนี้ก็เพราะเขาดูแลน้องไม่ดีด้วยเช่นกัน 

“มันเกิดอะไรขึ้นเปรมทำไมเป็นแบบนี้” 

“ผมขอโทษครับพ่อ แม่ที่ดูแลนน้องไม่ดี”

คนเป็นแม่สูดหายใจเข้าลึกๆ อยู่หลายครั้งเพื่อระงับความรู้สึกอับอายขายหน้านี้ ยิ่งได้ยินเสียงกรี้ดร้องของลูกปัดที่อยู่ข้างในไม่หยุดก็ยิ่งต้องอดทนอดกลั้นมากขึ้นเป็นเท่าตัวก่อนจะทนไม่ไหวพากันกลับไปที่คอนโดส่วนตัวทันที 

“เห้อ…ชั้นลาออกจากการเป็นแม่แกได้ไหมเส้นเลือดในสมองชั้นจะแตกตายรายวันให้ตายเถอะ”

“แกรู้มาก่อนหรือเปล่า”

“เปล่าครับพ่อ เรื่องทำปัดท้องผมก็ไม่แน่ใจเพราะวันนั้นผมเมามากจนหลับไปเลยไม่รู้ว่าได้ทำอะไรลงไปหรือเปล่า” 

“เห้อ..” 

เมื่อได้ยินคำตอบของลูกชายคนเป็นพ่อก็ถอนหายใจตามเมียออกมาติดๆ แล้วทั้งรถก็ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบไม่มีใครพูดอะไรอีกแต่มันกลับแฝงไปด้วยความดีใจ โล่งใจแปลกๆ 

วันต่อมา 

“เห้อ.. หมดเคราะห์สักทีหัวใจจะวายตาย” 

ทัศนีย์เอนตัวแผ่ไปกับโซฟาเมื่อเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึนให้สิริวดีฟังจบ

“เอาน่าก็ถือว่าเป็นเรื่องดีไม่ใช่หรือไงแล้วตาจอมเป็นยังไงบ้างล่ะ” 

สิริวดีลูบลงไปที่ไหล่เพื่อนเบาๆ ก่อนจะถามถึงหลานชาย

“เอาจริงๆ นะ ชั้นไม่สนใจอะไรแล้วปล่อยให้จัดการชีวิตตัวเองไปก็แล้วกันมันเหนื่อยมากจริงๆ ชีวิตนี้ไม่คิดว่าจะได้มาเจออะไรแบบนี้เลย สงสัยต้องไปบวชนุ่งขาวห่มขาวสักหน่อยแล้วมั้งเนี่ย”

“ตอนนี้หมดเรื่องแล้วถ้ามันยังไม่รู้ว่าต้องทำยังไงอีกก็ปล่อยให้มันแห้งเหี่ยวตายไปเถอะ”

สุเมธส่ายหัวพร้อมกับถอนหายใจหนักๆ ออกมาเมื่อพูดถึงลูกชายตัวเอง 

“เออน่า ต่างคนก็ต่างเจอมาหนักปล่อยให้อยู่กับตัวเองไปก่อนสักพักเดี๋ยวตั้งหลักได้ก็คงไม่อยู่เฉยๆ แน่” 

คเชนทร์พูดให้กำลังใจเพื่อนสนิททันทีเขาเองก็เห็นจอมทัพมาแต่เล็กแต่น้อยเขาไม่ได้เป็นคนอ่อนแอขนาดนั้น

“ก็ได้แต่หวังให้เจ้าเด็กโง่นั่นหูตาสว่างขึ้นเร็วๆ เถอะนะ” 

แล้วทั้งสี่คนก็หัวเราะออกมาในทันที เรื่องร้ายๆ ได้ผ่านพ้นไปแล้วก็คงต้องหัวเราะให้คุ้มค่ากับความเครียดที่ประเดประดังเข้ามาหน่อยแล้วกัน

ผ่านไปหลายชั่วโมงทั้งสองก็กลับบ้านมาก็เห็นจอมทัพนั่งอยู่ที่สวนไม่ยอมไปไหนเมื่อเห็นอย่างนั้นคนเป็นแม่ก็รู้สึกบางอย่างในหัวใจขึ้นมาทันที 

“คุณนายคคุณจอมเอาแต่นั่งอยู่อย่างนั้นทั้งวันไม่ยอมไปไหนเลยค่ะ” 

“ให้เวลาเขาหน่อยก็แล้วกันเผื่อจะมีสติขึ้นมาบ้างครั้งนี้ถือว่าเป็นบทเรียนสำคัญเลยก็ว่าได้” 

“แต่คุณนายคะ มีเรื่องสำคัญที่คุณอรห้ามไม่ให้บอกใครค่ะ” 

พี่ปลาอดที่จะสงสารอรฤดีไม่ได้ในเมื่อตอนนี้เรื่องราวทุกอย่างก็คลี่คลายลงแล้วเพราะฉะนั้นเธอก็ควรที่จะได้รับความสุขเสียที 

“อะไรเหรอปลา หนูอรมีเรื่องอะไร”

“คือคุณอร … คุณอรเธอท้องค่ะ”

“พรวดดดดด แค่กๆ” 

ชาจีนอย่างดีถูกพ่นออกมาทันทีด้วยความตกใจ ให้ตายเถอะแต่ละวัน หัวใจจะวาย

“อะไรนะ แล้วเรื่องสำคัญขนาดนี้ทำไมถึงพึ่งมาบอก”