ผมรักเค้าครับพพ่อ

“สดชื่นไหมคะคุณอรที่นี่อากาศดีทั้งปีคุณอรพักอยู่ที่นี่นานๆ เลยนะคะ” 

“ขอบคุณมากนะคะป้าพันอร อุก ..อ้วกกกก อ้วกกกก แค่ก ๆ “

“ตายแล้วแพ้ท้องหนักมากเลยนะคะ มาค่ะป้าช่วยนะคะ ค่อยๆเดินค่ะ” 

อาการแพ้ท้องของอรฤดีมีแต่จะหนักขึ้นทุกวันแต่ก็ยังดีที่มีป้าพันผู้มีประสบการณ์การมีลูกมาอย่างโชกโชนและลูกสาวคนเล็กที่คอยช่วยเหลืออยู่ไม่ห่าง ครอบครัวของป้าพันคอยดูแลบ้านสวนแห่งนี้ไว้มาตั้งแต่เริ่มและเป็นคนที่สิริวดีไว้ใจมากพอสมควร 

“มาแม่ แหนมช่วยประคองนะ เขาไปข้างในก่อนดีกว่าค่ะคุณอรข้างนอกลมแรงแล้วค่ะ”

“อรไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ “

“แต่คุณอรแพ้ท้องหนักมากนะคะจะไม่ให้ป้าบอกคุณนายจริงๆ เหรอคะป้าว่า..”

“ตอนนี้ที่บ้านมีเรื่องเครียดมากแล้วค่ะ รอให้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางอีกสักหน่อยแล้วค่อยบอกดีกว่าค่ะ” 

“เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะพวกเราจะดูแลคุณอรอย่างดีที่สุดเลยค่ะ “

“แหนมด้วยค่ะ แหนมด้วยๆ” 

“หึหึ ขอบคุณมากนะคะ อุก.. อ้วกกกก  อ้วกกกก แค่ก ๆ”

“พรุ่งนี้พี่หมอจะรีบมาแต่เช้าเลยนะคะคุณอร แหนมตื่นเต้นจังเลยค่ะจะเป็นน้องผู้หญิงหรือผู้ชายน้าาา”

“เพ้อเจ้ออะไรของมึงอีแหนมคุณเขาพึ่งจะท้องยังไม่รู้เพศหรอก”

“อ่าวเหรอแม่ ว่าแต่คุณอรอยากได้น้องผู้หญิงหรือผู้ชายคะ” 

คำถามของแหนมทำให้อรฤดีหน้าหม่นลงไปไม่น้อยพอเจอคำถามแบบนี้ก็อดที่จะคิดถึงภาพของครอบครัวที่มีกันครบพ่อแม่ลูกไม่ได้ แต่จะทำยังไงได้ล่ะเด็กอีกคนนึงก็ต้องมีพ่อเหมือนกันและที่สำคัญเขาไม่ได้รักเธอเขามีคนที่เขารักตั้งแต่แรกเริ่มมาอยู่แล้ว 

เธอจะไปมีสิทธิ์อะไรได้..แล้วที่สำคัญเขาไม่คู่ควรกับความรักของเธอเลยสักนิดการกระทำของคนเลวๆ แบบนั้นไม่คู่ควรกับคำว่าพ่อของลูกในท้องเธอที่กำลังจะเกิดมาเลยแม้แต่น้อย ความเจ็บปวดที่เธอไม่มีวันลืมเลือนมันชัดเจนมากพอๆ กับความเกลียดชังที่มีต่อเขาจนไม่รู้จะทำใจให้อภัยคนๆ นี้ได้ยังไง 

“เดี๋ยวป้าไปหาอะไรอุ่นๆ มาให้ทานดีกว่านะคะ สบายท้องสบายตัวจะได้นอนพักผ่อนช่วงนี้ร่างกายอ่อนแอมากต้องพักผ่อนให้มากๆ นะคะ” 

ป้าพันเห็นสีหน้าอรฤดีไม่ค่อยจะสู้ดีกับคำถามของลูกสาวตนเองจึงชวนเปลี่ยนเรื่องคุยทันที 

“อรอยากทานขนมหวานจังเลยค่ะป้าพัน” 

เธอพูดทิ้งท้ายเมื่อป้าพันกำลังจะเดินลับสายตาไปเห็นรูปในหน้าฟีดโทรศัพท์มือถือตั้งแต่เช้าจนน้ำลายไหลแต่ก็มัวชมสวนเพลินจนลืมบอกป้าพันไปเสียสนิท 

“ได้เลยค่ะคุณอร รอสักครู่นะคะเรื่องขนมหวานป้าพันไม่แพ้ใครแน่นอนค่ะไว้ใจได้ นางแหนมมาเอาน้ำมะนาวไปให้คุณอรจิบรอแม่ทำขนมเร็ว” 

“จ้าแม่  รอแปปนึงนะคะคุณอร “

อรฤดียิ้มพยักหน้ารับหงึกๆ แล้วหันมองออกไปนอกหน้าต่างที่เต็มไปด้วยดอกไม้นาๆ พันธุ์ที่ออกดอกบานสะพรั่งสวยงาม

“มาแล้วค่าาา น้ำผึ้งมะนาวอุ่นๆ สำหรับคุณอรของแหนมค่ะ” 

แหนมเป็นเด็กมัธยมปลายเธอเคยเจออรฤดีบ้างเป็นครั้งคราวแต่ทุกครั้งที่เจออรฤดีจะมีของติดไม้ติดมือมาฝากเธอตลอดมีทั้งอุปกรณ์การเรียนต่างๆ เสื้อผ้าสวยๆ และขนมอร่อยๆ มากมายรวมถึงค่าเทอมของเธอด้วย

เธอบอกว่าเป็นการตอบแทนที่ช่วยดูแลบ้านสวนให้เธอถึงแม้ครอบครัวของเธอจะได้เงินเดือนจากคุณสิริวดีแล้วก็ตามเพราะอย่างนั้นไม่ว่าจะเป็นอรฤดีหรือทุกคนในครอบครัวของเธอก็คือผู้มีพระคุณที่เธอพร้อมจะดูแลและซื่อสัตว์ตลอดไป 

“บัวลอยไข่หวานมาแล้วค่ะลองชิมหน่อยสิคะ”

ป้าพันหายเข้าครัวไปไม่นานก็เดินออกมาพร้อมกับถ้วยขนมหอมๆ จนอรฤดีชะเง้อคอมองตาโต

“หืมหอมจังเลยค่ะป้าพัน “

“ค่อยๆทานนะคะ กำลังร้อนๆ เลย” 

“อื้อออ อร่อยมากๆ เลยค่ะ มีอีกไหมคะ “

“มีค่ะ มีเป็นหม้อเลย “

“เดี๋ยวป้าจะทำให้ทานทุกวันเลยนะคะ กล้วยในสวนกำลังสุกน่ากินทำกล้วยบวชชีได้พอดีเลยค่ะ “

“ดีเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะป้าพัน” 

“คุณอรชอบป้าก็ดีใจแล้วค่ะ เดี๋ยวป้าไปตักเพิ่มมาให้อีกนะคะ “

อรฤดีเคี้ยวตุ้ยๆ เต็มปาก ฝีมือป้าพันอร่อยเหมือนที่พูดไว้จริงๆ 

.

.

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะแกกำลังจะได้สร้างครอบครัวกับคนที่แกรักมาตลอดไม่ใช่หรือไง” 

สุเมธเอ่ยถามลูกชายตนเองเสียงเรียบเมื่อเห็นเขานั่งอยู่เงียบๆ คนเดียวอย่างคนคิดไม่ตกมาตั้งแต่เย็นจนตอนนี้ก็มืดแล้ว 

“ผมสับสนครับพ่อ” 

จอมทัพเงยหน้ามองดวงดาวที่พร่างพราวเต็มท้องฟ้าแล้วพูดความรู้สึกของตัวเองออกมา

“อืม พ่อรู้”

“ผมควรทำยังไงดีครับ” 

“แกก็กำลังทำอยู่ไม่ใช่เหรอ ตอนนี้มันทำอะไรไม่ได้แล้วตอนที่มีโอกาสแกไม่คว้าไว้เองไม่ใช่แค่แกคนเดียวหรอกที่เสียใจ แม่แก พ่อ หรือหนูอรก็เสียใจไม่แพ้กัน” 

“ผมรักเค้าครับพพ่อ”

ตอนนี้เขารู้แล้วถึงความรู้สึกแท้จริงของตัวเองข้างใน เขารู้แล้วว่าคำที่เขาควรจะพูดคือคำไหนแต่ข้างกายเขากลับไม่มีแม้สักคนที่จะรับฟัง..เพราะเขาเอง 

“เก็บคำพูดของแกเอาไว้เถอะตอนนี้มันไม่มีใครต้องการแล้วแกน่าจะรู้ดีต่อให้แกตะโกนจนคอแตกก็ไม่ได้อะไรอยู่ดี ทีนี้แกรู้ซึ้งแล้วหรือยัง”

สุเมธพูดจบก็หันหลังเดินจากไปในเมื่อเป็นคนผูกปมนี้ขึ้นมาลูกชายของเขาก็ต้องเรียนรู้ที่จะเป็นคนคลายปมนั้นเองเขาคงชวยอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้เพราะทุกคนไม่ได้เห็นดีเห็นงามกับการกระทำของเขามาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

“ผมขอโทษครับพ่อ ผมขอโทษครับ ฮึก..ฮึก” 

หยดน้ำตาของลูกผู้ชายที่รู้สึกสูญเสียความรัก รู้สึกสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไหลออกมาในที่สุดเขามันโง่เอง โง่ที่มองไม่เห็นสิ่งที่มีค่าที่สุดที่อยู่ตรงหน้าจนวันนี้ที่ทุกอย่างมันสายไปแล้ว..

และตั้งแต่วันที่หย่ากันเขาก็ขับรถไปแอบดูเธอตั้งหลายครั้งแต่ก็เหมือนไม่มีใครอยู่ที่บ้านหลังนั้นแล้ว ที่บ้านพ่อแม่ของเธอก็ไม่อยู่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอไปอยู่ที่ไหน 

“คุณจะไม่พูดอะไรกับลูกหน่อยเหรอ”

สุเมธถามภรรยาของตนเองเบาๆ ที่คอยแอบมองอยู่ห่างๆ 

“ไม่ดีกว่าค่ะลูกโตแล้ว โตพอที่จะต้องจัดการเรื่องในชีวิตเองได้แล้วค่ะ เราคอยดูอยู่ห่างๆ ก็พอ”

ทัศนีย์พูดแล้วก็ไม่ได้หันไปมองลูกชายของเธอที่กำลังร้องไห้อยู่ลำพังเพราะกลัวว่าตัวเองจะใจอ่อนเอาเสีย ในเมื่อดื้อดึง ในเมื่อสร้างปัญหาก็ควรรับผิดชอบด้วยตัวเองถึงจะถูก