พูดมาสิคะฉันรอฟังอยู่

ห้องอาหารในโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง

“เอ็งว่าลูกของพวกเราจะรักกันหรือยังวะ”

สุเมธยกแก้วไวน์ ในมือขึ้นมาดื่มก่อนจะถามเพื่อนรักอย่างคเชนทร์ด้วย รอยยิ้ม

“ไม่รักกันวันนี้วันหน้าก็ต้องรักกันอยู่ดีแต่ลูกข้าเนี่ยสิยังใจแข็งไม่ยอมอ่อนสักทีไม่รู้จะได้อุ้มหลานเมื่อไหร่”

คเชนทร์ส่ายหัวเมื่อพูดถึงลูกสาวจอมดื้อของตัวเองที่เขารู้นิสัยของเธอดี

“ตาจอมก็ใช่ย่อยที่ไหนเรื่องปากแข็งน่ะที่หนึ่งไม่รู้ว่าหนูอรจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าเจ้าคนทึ่มตรงหน้าปากไม่เคยตรงกับใจเลยสักครั้ง”

ทัศนีย์เอ่ยพูดขึ้นมาบ้างถึงลูกชายของตัวเองที่ดูเหมือนก็จะยังไม่รู้หัวใจตัวเองเหมือนกัน

“เอาน่าตอนนี้ทั้งสองคนก็ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันเต็มที่คงจะต้องมีอะไรดีๆ เกิดขึ้นบ้างนั่นแหละเรามาฉลองกันดีกว่า”

สิริวดีพูดพร้อมกับยกแก้วขึ้นชนกับทั้งสามคนเพื่อเฉลิมฉลองให้กับแผนการของตนเองอย่างมีความสุข

“นั่นสินั่นสิ แต่บอกไว้ก่อนเลยนะถ้าเป็นหลานสาวต้องมาให้มาอยู่กับข้านะโว้ยไอ้เมธ”

 “ได้เลยๆ ถ้าเป็นหลานชายข้าจะยกสมบัติให้หมดไม่ให้พ่อมันสักชิ้นโทษฐานที่ทึ่มดีนัก”

“ฮ่าๆๆ”

แล้วทั้งสองครอบครัวก็หัวเราะชอบใจกับแผนการของตัวเองที่ดูจะค่อยๆ เป็นไปได้อย่างราบรื่นดี 

“บ้านอื่นเขามีแต่ปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้แต่บ้านนี้ดันเป็นเจ้าบ่าวเจ้าสาวมีปัญหากันเองโอ้ยยยคิดแล้วก็ปวดหัว”

ทัศนีย์ยกแก้วขึ้นกระดกทีเดียวหมดก่อนจะพูดออกมา

“นั่นสิ่กว่าพวกเราจะเลี้ยงลูกให้โตมาจนป่านนี้ได้เลือดตาแทบกระเด็น แต่ดูลูกๆ เรานอกจากจะดื้อรั้นแล้ว ยังปีกกล้าขาแข็งใส่เราอีกต่างหาก”

สิริวดีทำหน้าน้อยใจแล้วตักอาหารเข้าปาก

“เอาน่าๆ ยังไงงานแต่งก็ใกล้เข้ามาทุกทีแล้วเราเตรียมรับขวัญลูกเขยลูกสะใภ้กันดีกว่า ”

“เห้ยย ไอ้เมธกูมีแผนดัดหลังเผื่อว่าลูกๆ เรามันจะเล่นแง่ ”

“ยังไงวะ ไหนลองพูดมาสิ ”

“ก็เด็กสองคนไม่ได้รักกันตั้งแต่เริ่มใช่ไหมล่ะ เผื่อว่าแต่งกันไปแล้วคิดจะหย่ากันล่ะ มีให้เห็นเยอะแยะไปนี่หว่า” 

“เออว่ะ ลูกกูมันยิ่งเจ้าเล่ห์อยู่ด้วยสิ แล้วแผนว่ายังไงวะไอ้เชนทร์ ”

“ถ้าใครหย่าอดได้มรดกแล้วถึงไม่หย่าก็ยังไม่ให้อยู่ดีต้องมีหลานก่อนถึงจะได้ ฮ่าๆ เป็นไงดีไหมๆ” 

“เอ้อออ เข้าท่าดีๆ ”

“ดีค่ะดีๆ ชั้นเห็นด้วย” 

“ใช่ๆ ชั้นเอาด้วย” 

เสียงหัวเราะชอบใจดังลั่นแค่อรฤดีเป็นคนเฝ้าจอมทัพคนเป็นแม่อย่างทัศนีย์ก็หายห่วงมาทานข้าวกับครอบครัวเพื่อนสนิทได้อย่างสบายใจ

“นี่คุณหลายวันแล้วนะ ยังไม่รู้อีกเหรอว่าเป็นฝีมือใคร ”

ทัศนีย์นึกขึ้นได้ถึงแม้ตอนนี้ เธอจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแต่ก็ไม่ลืมเรื่องที่ลูกชายของเธอและว่าที่ลูกสะใภ้ถูกทำร้ายจนต้องนอนพักรักษาตัวอยู่หลายวัน

คำถามของเธอทำให้คนเป็นสามีน่าเปลี่ยนสีลงไป จริงๆ เค้ารู้แล้วว่าเป็นฝีมือใครแต่ไม่อยากจะบอกคนเป็นเมียก็เท่านั้นเพราะคิดว่าถ้าเธอรู้รับรองมีหวังเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตแน่นอน

“ทำหน้าแบบนี้อย่าบอกนะว่าคุณรู้แล้วแต่ไม่บอกฉันน่ะ”

”รู้แล้วเอ็งก็บอกมาสิ่ว่าไอ้เมธ จะเก็บเงียบไว้ทำไมนี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ นะโว้ย“

”ก็เพราะว่ามันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ น่ะสิว่ะข้าถึงยังไม่อยากจะพูดไปตอนนี้“

“คุณจะพูดตอนนี้หรือจะให้ฉันโมโหก่อนดีคะคุณสุเมธ”

ทัศนีย์เปลี่ยนทั้งสีหน้าเปลี่ยนน้ำเสียงจ้องมองคนเป็นสามีตาไม่กระพริบ แน่นอนแหละเพราะว่าเธอดื่มไปหลายแก้วแล้วถึงแม้ว่าเธอจะดูเป็นคนใจดียิ้มหวานแต่มีไม่กี่คนหรอกที่พอจะรู้ว่าอย่าทำให้เธอโมโหเป็นอันขาดเชียว

ที่เธอยอมปล่อยเรื่องลูกชายนั้นก็เพราะว่าสามีของเธอรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะต้องจัดการเรื่องนี้ให้ได้แน่นอนเธอถึงยอมวางใจ

“เอ่อคือคือว่าคุณ.. “

“พูดมาสิคะฉันรอฟังอยู่”

“คนที่ทำร้ายหนูอรกับเจ้าจอมก็คือหนูปัด”

“อะไรนะคะ คุณพูดว่าหนังผู้หญิงคนนั้นเป็นคนทำร้ายลูกของเราอย่างนั้นเหรอ”

ตอนนี้ทัศนีย์เลือดขึ้นหน้าของจริงแล้วเดิมทีเธอก็ไม่ชอบหน้าผู้หญิงคนนั้นอยู่แล้วแล้วยิ่งมาทำร้ายว่าที่ลูกสะใภ้และลูกชายของเธอแบบนี้รับรองได้เห็นดีกันแน่ๆ

“จริงๆ แล้วหนูปัดไม่ได้จะทำร้ายลูกของเราหรอกตอนนี้เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าจอมต้องเจ็บตัวเพราะการกระทำของเธอ”

สุเมธพยายามอธิบายให้เมียฟังซึ่งไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอจะได้ยินหรือเปล่า

“หนูปัดนี่คือใครกันคะ”

“หนูปัดคือคนรักของเจ้าจอมที่เคยมีปัญหากันอย่างที่ทุกคนรู้นั่นแหละ” 

“กูนึกว่าเลิกรากันไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้วซะอีก” 

“ไม่หรอก ไม่รู้ไปปรับความเข้าใจกันยังถึงยังคบกันมาได้ยาวนานขนาดนี้” 

“ก็ตาจอมนั่นแหละที่ยอมใจอ่อนให้ผู้หญิงคนนั้น คอยดูเถอะได้เลิกกันจริงๆ แน่นอน!”

“คือจริงๆ แล้วเท่าที่รู้มาหนูปัดไม่พอใจที่ตาจอมจะแต่งงานกับหนูอรก็เลยคิดจะจับตัวหนูอรไปให้งานแต่งล่มนั่นแหละ แต่พอดีว่าวันนั้นตาจอมตามหนูอรไปเจอตอนที่หนูอรถูกทำร้ายพอดี” 

“หึ ไม่ว่านังเด็กคนนั้นจะเป็นลูกเต้าเหล่าใครชั้นไม่สน มาทำแบบนี้เจอดีแน่ๆ ต่อไปหนูอรต้องระวังตัวให้มากกว่านี้ หนังเด็กนี่เจ้าคิดเจ้าแค้นเดี๋ยวส่วนที่เหลือฉันจะเป็นคนจัดการเอง”

ทุกคนพยักหน้ารับรู้และเข้าใจก่อนจะพากันลืมเรื่องเครียดๆ แล้วหันมาชนแก้วดื่มฉลอง ให้กับงานแต่งงานที่กำลังจะเกิดเกิดขึ้นในเวลาอันสั้น

สามวันต่อมา

“ยังเจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่าคุณ แผล ตามตัวก็หายดีจนแทบจะไม่มีร่องรอยแล้วยังเหลือที่ใบหน้าอีกนิดนิดหน่อยเท่านั้นเอง”

ปากกระจับ เอ่ยพูด พร้อมกับสองมือที่ทายาไปตามแผลช้ำให้ชายหนุ่มจนตอนนี้เรียกได้ว่าจวนจะหายดีร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว

“ไม่เจ็บแล้วแหละแต่แผลเป็นนี่หลงเหลือบ้างก็ไม่เป็นไรธรรมดาของลูกผู้ชาย”

ใบหน้าหล่อคมคายที่แม้จะมีแผลแตกที่หัวคิ้วเพิ่มมาและที่คางนิดหน่อยก็ดูจะไม่ทำให้ความหล่อลดลงได้เลยพูดยักคิ้วหลิวตาออกมาด้วยความภูมิใจ

“งั้นเอาอีกสักสองแผลไหมล่ะเดี๋ยวฉันทำให้”

“โถ่คุณก็ให้ผมเล่นหน่อยอยู่โรงบาลตั้งหลายวันเบื่อจะแย่อยู่แล้ว”

“คุณกลับบ้านได้ตั้งนานแล้วนะหรืออยากกลับวันนี้เลยไหมฉันจะไปบอกหมอให้”

ถึงลึกๆ อรฤดีจะรู้สึกผิดอยู่แต่การที่ต้องมาใกล้ชิดกันทุกวันแบบนี้ดูจะไม่ค่อยเป็นผลดีสักเท่าไหร่

“ใจเย็นก่อนคุณ.. ใจเย็นๆ ก่อนนะผมอ่ะไม่มีปัญหาแต่แม่ผมน่ะสิ”

เมื่อได้ยินคนตรงหน้าพูดอย่างนั้นใบหน้าหล่อก็รีบอ้างบุพการีขึ้นมาทันที่จริงๆ การได้ตื่นมาแล้วเห็นหน้าเธอทุกๆ วันอย่างนี้กลายเป็นความเคยชินและความรู้สึกคุ้นเคยที่สบายใจอย่างบอกไม่ถูกจะบอกว่าไม่ต้องการก็ดูจะยังไม่พร้อมคงต้องเอาคำพูดของแม่มาอ้างเพื่อยื้อเวลาไว้ก่อนอีกสักหน่อยก็ยังดี

“ทาตรงนี้ให้ด้วยสิคุณ ผมเห็นเหมือนจะเป็นรอยดำๆ ใช่มั้ย”

ชายหนุ่มยกมือขึ้นชี้ตรงบริเวณสันกรามของตัวเองที่ไม่แน่ใจว่าแผลอยู่ตรงไหนได้แต่เอียงหน้าให้อีกคนดู

“มาสิ่ แต่เป็นจุดนิดเดียวเองไม่ใช่แผลใหญ่เดี๋ยวก็หาย”

“ผมต้องหล่อให้ทันวันแต่งงานสิ” 

ไม่รู้ทำไม คำพูดนี้พาให้สองสายตามาบรรจบสอดประสานกันโดยอัตโนมัติแล้วหัวใจดวงน้อยๆ ในอกของคนทั้งสองอยู่ๆ ก็เต้นแรงผิดจังหวะขึ้นมาเสียอย่างนั้น…