แล้วเจอกันวันงานค่ะ

วันต่อมา 

ทัศนีย์และสุเมธรีบมาที่บ้านของเพื่อนรักคเชนทร์และสิริวดีแต่เช้าตรู่เพื่อพูดคุยเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยอีกต่อไปแล้ว 

“ข้าขอโทษจริงๆ เว้ยไอ้เชนไม่คิดว่าไอ้ลูกไม่รักดีมันจะหน้ามืดตามัวได้ถึงขนาดนี้” 

สุเมธพูดแล้วก็พาให้โมโหรู้สึกผิดกับเพื่อนจนไม่รู้จะหาคำไหนมาพูดได้แล้ว

“เอาน่าเรื่องมันเป็นแบบนี้แล้วอันที่จริงทั้งสองคนก็ตั้งใจจะหย่ากันอยู่แล้วด้วย” 

“มันจะหย่ากันจริงๆ ได้ที่ไหนเธอก็รู้นี่วดี” 

ทัศนีย์แหวขึ้นมาทั้งที่ตายังบวมไม่หายแค่คิดก็อยากจะร้องไห้ขึ้นมาอีกรอบ 

“ถึงยังไงก็ต้องรับผิดชอบนั่นแหละนะ จะใจไม้ใส้ระกำไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว”

สิริวดีพูดขึ้นมาตามความเป็นจริงถึงจะรู้สึกเห็นใจเพื่อนและลูกสาวตัวเองมากขนาดไหนแต่เด็กที่กำลังจะเกิดมาก็ไม่ได้มีความผิดอะไรเลยนี่นา

“เรื่องสินสมรสทุกอย่างไม่ต้องแบ่งครึ่งแบ่งกันอะไรแล้วยกให้หนูอรไปเลยทุกอย่างแล้วก็อันนี้ด้วยคนไม่รักดีไม่ควรได้อะไร” 

ทัศนีย์วางกระเป๋าที่เต็มไปด้วยฉโนดที่ดินและเครื่องเพชรมากมายเต็มกระเป๋ามอบให้สิริวดีและคเชนทร์เพื่อแทนคำขอโทษและความเสียหายของอรฤดี พวกเขารักและเอ็นดูเธอไม่ต่างจากลูกสาวคนนึงจึงรู้สึกมากเหลือเกิน 

“โอยย ไม่ต้องหรอกอย่าไปคิดมากเลยเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งขนาดไหน”

คเชนทร์ทำท่าไม่รักสิ่งของตรงหน้าแต่สุเมธก็ห้ามไว้ทันที 

“รับไว้เถอะไอ้เชนอย่างน้อยๆ ความรู้สึกผิดของกูกับเมียก็จะได้ผ่อนเป็นเบาลงไปบ้างสักนิดก็ยังดี “

เมื่อเห็นเพื่อนสนิทพูดอย่างนั้นแถมยังแอบปาดน้ำตาอยู่หลายครั้งคเชนทร์จึงยินดีรับไว้

แล้วสิริวดีก็สวมกอดทัศนีย์เพื่อนรักเพื่อนสนิทแนบแน่นแล้วลูบหลังเธอเบาๆ เพื่อให้เธอสบายใจขึ้น

“ขอบคุณมากๆ เลยนะวดี คเชนทร์” 

“ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่นา.…”

.

.

“ผมเอาไปให้อรเซ็นเองไม่ได้เหรอครับแม่” 

“นี่แกยังจะมีหน้าไปเจอหนูอรให้เค้าเจ็บช้ำไปกว่าเดิมอีกหรือไง” 

ทัศนีย์เป็นฝ่ายเอาใบหย่ามาให้ลูกชายเซ็นต์เพราะอรฤดีไม่ต้องการจะเจอหน้าผู้ชายคนนี้อีกแล้วและทุกคนก็คิดเห็นแบบเดียวกัน

“….”

“รีบเซ็นในส่วนของแกซะนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่แม่จะช่วยเหลือแกถ้ายังมีความเป็นคนอยู่ล่ะก็ไปทำหน้าที่พ่อของแกซะอย่าไปรบกวนหนูอรเค้าอีกเลย” 

ให้ตายเถอะเก็บน้ำตาไม่ได้เลยอายุก็ปูนนี้แล้วแท้ๆ 

ทัศนีย์ยกมือขึ้นปาดน้ำตาเบาๆ มันทำให้จอมทัพรู้สึกผิดรู้สึกเสียใจจนพูดอะไรไม่ออก 

เขาทำให้ครอบครัวตัวเองพัง ทำให้พ่อและแม่เสียใจ คนที่ทำแบบนี้ได้ต้องเลวขนาดไหนกัน.. 

“แล้วชั้นขอยื่นคำขาดอย่าให้นังเด็กนั่นมาเหยียบที่นี่เด็ดขาดแกก็เหมือนกันไม่มีอะไรสำคัญไม่ต้องมา ! “

ถึงจะดูใจร้ายแต่ก็เพราะที่ผ่านมาเธอใจดีน่ะสิ ถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น.. 

ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรทำได้เพียงเว็นเอกสารแล้วก้มหน้าหลบสายตาคนเป็นแม่ที่กำลังจ้องมองเขาราวกับจะกินเลือดจะกินเนื้อ

.

.

ณ เรือนหอของอรฤดีและจอมทัพ 

“เอามาเถอะค่ะแม่ มันคือสิ่งที่อรตั้งใจจะทำอยู่แล้วนี่คะ” 

อรฤดียื่นมือไปหยิบเอกสารจากมือคนเป็นแมาแล้วเซ็นต์ลงไปในส่วนของเธออย่างไม่ลังเล เธอรู้เรื่องราวทุกอย่างแล้วและพร้อมจะเดินออกไปจากชีวิตของเขาทุกวินาที 

“เรียบร้อยค่ะ” 

มือเล็กๆ เซ็นชื่อตัวเองเสร็จกก็ส่งคืนให้ด้วยรอยยิ้มตอนนี้เธอกับเขาตัดขาดกันโดยสิ้นเชิงแล้วและยังไม่คิดที่จะบอกกับแม่เธอว่าตอนนี้เธอเองก็กำลังตั้งท้องอยู่

“ลูกแม่..แม่ขอโทษนะที่บังคับลูกตั้งแต่แรก” 

สิริวดีสวมกอดลูกสาวสุดที่รักดั่งดวงใจเบาๆ ถึงตอนนี้เธอจะยิ้มอยู่แต่แววตาของเธอนั้นไม่ใช่เลย 

“หนูโอเค ค่ะแม่ ไม่ต้องห่วงนะคะ” 

“โถลูกแม่” 

คำพูดที่ช่างสวนทางกับสายตาทำเอาคนเป็นแม่ถึงกับเก็บน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

“หนูไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะแม่แล้วหนูว่าจะไปอยู่ที่สวนสักพักนะคะ” 

สิริวดีคลายอ้อมกอดแล้วพยักหน้ารับเบาๆ ที่บ้านสวนเป็นบ้านพักตากอากาศบนเขาถูกปลูกและจัดสวนตกแต่งเต็มไปด้วยดอกไม้มากมายตามที่เธอชอบบ้านหลังนั้นเป็นของขวัญวันเกิดที่คเชทร์มอบให้และคอยดูแลความสวยงามให้คงไว้อย่างนั้นตลอดเพื่อวันที่อรฤดีกลับไปก็จะเห็นดอกไม้สวยๆ ที่เธอชอบตลอดเวลา 

ถ้าเสร็จงานทางนี้แล้วแม่จะไปหานะลูก

“ค่ะ งั้นอรไปนะคะ” 

เมื่อได้รับอิสระคืนกลับมาพร้อมกับลูกในท้องที่ไม่มีใครรู้เธอก็อยากหลบไปพักใจใช้ชีวิตเงียบๆ ให้เรื่องราวต่างๆ มันจางหายไปตามกาลเวลาถึงแม้ข้างในจะเจ็บปวดมากขนาดไหนแต่ต่อไปนี้ก็คงต้องเข็มแข็งเพื่อสิ่งมีชีวิตตัวน้อยๆ ที่กำลังจะเกิดมา เห็นว่าถ้าแม่เสียใจความรู้สึกนั้นก็จะส่งผ่านไปถึงลูกที่อยู่ในท้องได้ด้วย 

“คุณอร ฮือๆ ให้พี่ปลาไปอยู่ด้วยนะคะ ให้พี่ปลาไปดูแลคุณอรด้วยนะคะ”

พี่ปลาร้องไห้โฮออกมาในทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้นเธอเป็นคนเดียวที่รู้ว่าอรฤดีกำลังตั้งท้องอยู่ แล้วจะให้เธอทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ได้ยังไงกัน 

“อรไม่กล้ารบกวนพี่ปลามากขนาดนั้นหรอกค่ะ ขอบคุณมากนะคะพี่ปลา” 

เธอลูบหลังมือพี่ปลาเบาๆ ด้วยรอยยิ้มนั่นยิ่งทำให้พี่ปลาสะอื้นออกมาไม่หยุด 

“ไม่เอาค่ะ พี่ปลาจะไปกับคุณอร อย่าทิ้งพี่ปลาเลยนะคะให้พี่ปลาคอยดูแลรับใช้คุณอรนะคะ ฮือๆ “

“เดี๋ยวชั้นไปคุยกับเจ้านายเธอให้นะตอนนี้ก็กลับไปอยู่บ้านใหญ่ก่อนก็แล้วกันนะ” 

สิริวดีเห็นแล้วก็สงสารจึงอาสาจะเป็นธุระให้ ซึ่งพี่ปลาก็ยอมทำตามแต่โดยดีได้แต่ยืนร้องไห้สะอื้นดูรถของอรฤดีแล่นออกจากบ้านไปจนลับสายตา

ไม่มีใครอยู่ที่นี่อีกแล้วเรือนหอที่เคยมีทั้งจอมทัพและอรฤดีเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม.. ทุกอย่างกลายเป็นเพียงความทรงจำที่อีกไม่นานก็คงละถูกลืมเลือนไปตามการเวลา

“หึหึ ในที่สุดแกก็ไม่เหลืออะไรคนอย่างแกจะเสนอหน้ามาแย่งของๆ ชั้นไปได้ยังไงอีชั้นต่ำ !!”

ลูกปัดหัวเราะเบาๆ ในลำคอแล้วประโคมลงข่าวว่าเธอกำลังจะหมั้นกับจอมทัพในเร็ววันนี้เป็นข่าวฉาวข่าวดังในแวดวงสังคมไฮโซอยู่ไม่น้อยเพราะไม่กี่เดือนก่อนว่าที่คู่หมั้นของเธอก็เพิ่งจัดงานแต่งใหญ่โตไปได้ไม่นาน 

“นี่ลูกทำอะไรทำไมไม่ปรึกษาพ่อกับแม่บ้างพี่ของเรารู้เรื่องหรือเปล่า”

คุณหญิงเพ็ญพักตร์แม่ของลูกปัดถามเธอเสียงเรียบนานๆ เธอจะได้เจอกับลูกสาวสักทีนึงเพราะอยู่ต่างประเทศเสียส่วนใหญ่และถ้ากลับมาก็จะเป็นการเข้าสังคมหรือเรื่องงานเพียงเท่านั้น

โดยที่เธอจะอยู่กับพี่ชายซึ่งก็คือเปรมที่คอยดูแลธุรกิจบางส่วนแทนตนและสามี

“พี่เปรมเคยสนใจปัดที่ไหนล่ะคะ มีแต่ทำงานๆๆ แต่คุณแม่ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ถ้าปัดแต่งงานแล้วก็ไม่ต้องคอยรบกวนพี่เปรมแล้วพ่อกับแม่ก็ไม่ต้องห่วงปัดด้วยจริงไหมคะ” 

“แล้วทางนั้นเค้าเพิ่งแต่งงานไปไม่ใช่เหรอนี่มันเรื่องอะไรกัน ทางสังคมจะมองลูกว่ายังไง” 

“ปัดไม่สนใจหรอกค่ะแม่มันเป็นแค่การแต่งงานบังหน้าเท่านั้นค่ะ จอมกับปัดรักกันด้วยใจจริง เราต้องเป็นครอบครัวที่มีความสุขแน่ๆ ค่ะคุณแม่” 

ลูกปัดยิ้มร่าอย่างมีความสุขเพียงแค่คิดถึงภาพอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้นจากนี้ไปคงจะหมดทุกข์หมดโศกแล้วเสียที 

“พ่อหวังว่าลูกจะมีความสุขกับสิ่งที่ลูกเลือกนะลูกเองก็โตแล้วตัดสินใจอะไรก็คิดให้ดีๆ ก็แล้วกัน”

คนเป็นพ่อที่นั่งฟังอยู่นานก็พูดขึ้นมาบ้างเอาจริงๆ เขาก็พอจะรู้เรื่องมาจากเปรมบ้างแล้วถึงจะไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไหร่แต่ตอนนี้เธอได้ตั้งท้องแล้วจะไปพูดอะไรก็คงจะสายเกินไปเสียแล้ว 

“คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะ ปัดกับจอมเรารักกันค่ะ” 

หญิงสาวตัวน้อยๆ ในสายตาของคนทั้งสองเอ่ยปากรับคำอย่างชัดถ้อยชัดคำในแววตาเต็มไปด้วยความสุขเปล่งประกาย

“อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันหมั้นแล้วปัดไปเตรียมตัวก่อนนะคะ”

“ แล้วเจอกันวันงานค่ะคุณพ่อคุณแม่”