Ep.16 ต่างคนต่างมีคนใหม่ (1)

จินมาหาผม นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกัน

เธอใส่ชุดสายเดี่ยว กางเกงขาสั้น ไม่ได้ดูเป็นสก๊อย แต่เธอโตแล้ว จินเป็นพนักงานบริษัท อายุมากกว่าผมแต่เธออยากให้ผมเรียกเธอว่าจินเหมือนเป็นรุ่นเดียวกัน เธอเดินมาหาผม ท่าทางเจิดจ้ากับใบหน้าสวยๆ ทำให้เพื่อนผมตะลึงไป

“ฮาย โหน” เธอโบกมือแล้วเดินมาทักทายเพื่อนๆ ผม “สวัสดีค่ะ นี่เพื่อนโหนเหรอ พี่นั่งด้วยนะ”

ผมนึกแปลกใจที่เธอพูดกับคนอื่นว่าพี่ แต่แทนตัวกับผมว่าเรา

แต่ผมไม่ได้คิดอะไรเลย กับเธอ

“ครับ นี่พี่สาวโหนเหรอครับ” ไอ้รักที่เป็นตัวม่อหญิงถามท่าทางดี๊ด๊า ผมแค่นหัวเราะ

“เปล่า”

“...”

“แฟนโหนอ่ะ”

แต่ประโยคต่อไปของเธอกลับทำให้ทั้งผมและเพื่อนอึ้ง

บรรยากาศเริ่มกระอั่กกระอ่วนขึ้นมาทันที ผมที่ยกแก้วเหล้าจะกระดกชะงักไป หันไปมองจินที่ฉีกยิ้ม

แล้วอยู่ดีๆ ผมก็โกรธ

โกรธที่เธอทำแบบนี้ ทั้งที่ผมบอกเธอว่าผมยังลืมชูใจไม่ได้

“จิน” ผมเรียกชื่อเธอสั้นๆ ร่างบางหันมามอง ผมผุดลุกขึ้นทันที ท่ามกลางสายตาเพื่อนๆ ทุกคนที่ไม่กล้าพูดห่าไร เพราะรู้ดีว่าผมกับชูใจเป็นอะไรกันอยู่ “เรามีเรื่องจะคุยด้วย”

เคยเป็นดิ เพราะตั้งแต่วันนั้น ผมก็ไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง นอกจากไอ้พัน

“อะไรของโหน” เธอเดินตามผมมาอย่างว่าง่าย ผมพ่นลมหายใจหลังจากที่พาเธอมาจุดเดิมที่ยืนดูดบุหรี่ “เราพูดไม่ได้เหรอ ว่าเป็นแฟน”

“เราไม่ชอบที่เธอทำแบบนี้ว่ะจิน” ผมหันไปสบตาเธอ “จินก็รู้ว่าเรายังลืมแฟนเก่าไม่ได้ จินมาทำแบบนี้ ถามเราก่อนปะ”

“โหน แต่เราจริงจังมากนะ” จินคว้าข้อมือผมไว้ “เราจะสามสิบแล้วนะโหน เราอยากมั่นคงกับใครสักคน แล้วโหนก็ตรงใจเรามาก”

“...”

“คงอยากถามว่าทำไมถึงพูดแบบนี้ ทั้งที่โหนอายุแค่ยี่สิบต้นๆ ในขณะที่เราเกือบสามสิบ” เธอมองหน้าผมที่ยืนอึ้ง เพราะเป็นครั้งแรกที่มีผู้หญิงมาพูดกับผมแบบนี้ เธอบีบข้อมือผมแน่นขึ้น “แต่ยิ่งโตขึ้น สเป็คเราก็ยิ่งน้อยข้อลง เราชอบก็คือชอบ แล้วเราก็พร้อมจะดูแลโหนด้วยนะ”

“...”

“โหนจะไม่ลองเก็บไปคิดดูเหรอ เราส่งเสียโหนได้ตลอดเลยนะ เราพร้อมจะทำให้โหนลืมแฟนเก่าได้นะ เราพร้อมมากจริงๆ”

ผมเบิกตากว้าง ก่อนที่เธอจะดึงผมเข้ามากอดหลวมๆ แบบไม่ทันตั้งตัว จินลูบหลังผม เธอเอียงหน้ามากระซิบข้างหูผมเบาๆ

“...”

“อย่าอยู่ตัวคนเดียวอีกเลยนะ”

ยอมรับว่าผมหวั่น แววตาผมวูบไหว เธอคงแค่หวังดีกับผม แต่ผมก็รู้ตัวดี

ใจผมมันยังไม่ได้จริงๆ

“ขอโทษว่ะจิน” ผมดันเธอออกจากตัว บีบไหล่เปลือยเปล่าเธอไว้แน่น “เราเป็นคนลืมไรยากกว่าที่เธอคิด”

“...”

จินเงียบไป ผมมองหน้าเธอ ก่อนที่จะถอดเสื้อฮู้ดของตัวเองออก แล้วสวมทับเสื้อสายเดี่ยวของเธอ

“เราไม่อยากให้เธอรอเรา”

“...”

“ถ้าเจอคนที่พร้อมกว่าเรา ก็เลือกเขาได้เลย”

ผมกลับมานั่งที่โต๊ะ

เพื่อนๆ ในวงเหล้ามองหน้าผมอย่างไม่รู้จะพูดยังไง ผมที่ไม่อยากพูดอะไรถึงได้กลับมาก็กระดกเหล้าเอาๆ อย่างเดียว ตอนนี้อะไรก็ไม่สำคัญ ผมนึกได้แค่หน้าชูใจแค่นั้นเอง ถึงจะพยายามหาใครมาแทนที่เธอ

“เอ่อ... ไอ้โหน” ไอ้รักโพล่งขึ้นมา ผมไม่ได้หันไปมองหน้ามันเลย “มึงมีอะไรกับชูใจรึเปล่าวะ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงบอกว่าเป็นแฟนมึง?”

“...”

“เออ มึงนอกใจเขาแบบนี้ ถ้าเขารู้จะเสียใจแค่ไหน” ไอ้ธามเองก็เสริมทัพ พวกมันเองก็คงเป็นห่วงผม ไหนๆ ไอ้พันก็แตกค่ายไปคนนึง ถ้าเกิดว่าผมไม่มีชูใจอีก พวกมันคงสมเพชผมน่าดู

คนที่ไม่เหลือใครเลยสักคน

“ก็เขาเริ่มต้นใหม่ได้แล้ว” ผมพูดขึ้นมา ดูเหมือนจะประชด แต่ไม่ใช่ “ในขณะที่กูมูฟออนเป็นวงกลม”

“...”

“ตลกดีใช่ปะ ถ้าเกิดกูจะมูฟออนวนลูปเดิม” ผมพูดแล้วก็กระดกเหล้าลงคออย่างหนักหน่วง เพื่อนๆ ผมไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก คงคิดว่าผมมันเกินเยียวยาแล้ว

“เริ่มใหม่? กับใครวะ” ไอ้ธามที่จุดบุหรี่ดูดถามขึ้นมา มันมองหน้าผม “เล่นแม่งเลยดีปะ”

“ไม่ต้องหรอกว่ะ” ผมสะบัดหัวไล่ความมึนของแอลกอฮอล์ “เขามีความสุขก็ดีแล้ว”

“...”

“เดี๋ยวกูออกไปดูดบุหรี่แปป”

ผมพูดแล้วเดินเลี่ยงออกมาจากตรงนั้น ออกมายังที่เดิมที่ไม่มีเงาของจิน เธอคงเสียหน้าที่ผมไล่เธอให้ไปหาคนอื่น เธอถึงขอตัวกลับทันที

แต่เชื่อดิ ผมไม่ค่อยแคร์เท่าไหร่

ผมคิดในใจแล้วจุดบุหรี่สูบ พ่นออกเป็นวงกว้าง ผมดูดบุหรี่บ่อยเกินไป ผมรู้ดี แต่ไม่รู้ทำไมว่ะ พอนึกถึงหน้าเธอ นึกถึงคำที่ว่าเธอทำแท้งลูกของผม ผมก็ไม่มีอะไรจะเสีย ปอดจะพังก็ให้แม่งพังไป

ถ้าผมไม่ขี้ขลาดตั้งแต่แรก ผมก็คงได้เธอกลับมา

บทสรุปของคนขี้ขลาดก็งี้แหละว่ะ สมน้ำหน้าตัวกูเอง คนอย่างกูมันไม่มีหน้าไปเป็นพ่อของใครได้หรอก

ผมหันไปพิงกับราวระเบียงเหนือพื้นเตี้ย ร้านเหล้าที่คล้ายๆ ร้านนั่งชิว เป็นที่ที่ไอ้ธามเลือกฉลองที่นี่เพราะมันมีเงินฟูมาจากกิจการส่วนตัวที่ทำร่วมกับเมียคนนี้ บรรยากาศอื้ออึงเพราะคนเยอะ ที่นี่มันร้านดัง เสียงเพลงจากวงดนตรีที่เล่นอยู่บนเวทีทำเอาผมอินจนต้องกัดฟันแน่น

เพลงอกหัก...

คงไม่มีวันที่เราจะได้กลับไปเจอกัน

“คิก... พี่ลูกโชนอย่าสิ ตรงนี้มีคนอยู่นะ”

แต่เสียงของผู้หญิงบางคนที่ดังขึ้นแถวๆ นั้นทำให้ผมชะงักไป บรรยากาศเงียบสงบมีเสียงเพลงคลอเบาๆ ทำให้ได้ยินมันชัดขึ้น ผมเหลียวมองไปยังลานจอดรถที่อยู่ใต้ตีนตัวเอง

แล้วผมก็เห็น...

[จบพาร์ท : โหน]

ดึกแล้ว พี่ลูกโชนเงียบหายไปจากช่องแชทอย่างเคย แต่ฉันไม่ได้สนใจอะไรมากนัก

ก็ฉันไม่ได้รักเขานี่

ฉันไม่ค่อยสนใจอะไรแล้วตอนนี้ คิดแต่ว่าต้องตั้งใจเรียนก่อนที่ท้องจะโตจนไม่ได้เรียนเท่านั้น พี่ลูกโชนที่พยายามดูแลฉันด้วยเงินมาตลอด แล้วก็หายไปช่วงดึกๆ

พูดตามตรงนะ ไม่ว่าเขาจะไปกินเหล้า จะไปทำอะไรกับเพื่อนของเขา ฉันก็ไม่สนใจทั้งนั้น

ในเมื่อพ่อแม่อยากให้ฉันหมั้นกับเขา ฉันก็จะอยู่กับเขาแบบไร้จิตใจแบบนี้แหละ

ฉันนักทบทวนหนังสือในช่วงดึก ที่ยังไม่ได้นอนเพราะว่าช่วงนี้นอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่ ให้พูดตามตรงก็นอนไม่หลับตั้งแต่วันนั้น

วันที่โหนบอก... ว่าเขาอยู่กับแฟน

น่าแปลกที่ฉันไม่ร้องไห้ออกมาเหมือนทุกครั้งหลังจากที่รู้ว่าเขาเริ่มต้นใหม่ได้แล้ว น่าแปลกที่ฉันคิดว่ามันดีแล้วที่จบแบบนี้

แปลกมั้ยนะ ฉันปล่อยวางง่ายเกินไปรึเปล่า

ฉันยกมือขึ้นมาลูบท้องที่เริ่มขึ้นมานิดหน่อยของตัวเอง ทุกวันนี้พยายามกินนมเยอะๆ กินอาหารที่มีประโยชน์ที่จะได้เสริมสร้างภูมิคุ้มกันให้ลูก และรอวันที่ลูกจะเกิดมา

น่าเศร้าเนอะ

ฉันคลี่ยิ้มออกมา วางปากกาลงแล้วนั่งท้าวคางมองโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆ มือตัวเอง ฉันไม่ได้ทักเขาเลยตั้งแต่นั้น แต่ก็พอรู้จากพันว่าโหนสบายดี แต่ก็ดูเหมือนพันจะมีเรื่องปิดบังฉันอยู่เหมือนกัน

ฉันวางคางตัวเองแนบลงไปกับโต๊ะ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

จะให้ทำไงได้เนอะ

ก็อกๆ

“...!” แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรให้จบดี เสียงเคาะประตูก็ทำให้ฉันสะดุ้ง ฉันเงยหน้าขึ้นมองลอดไปข้างนอก นึกสงสัยว่าใครที่มาเคาะประตูตอนดึกดื่นขนาดนี้

ฉันผุดลุกขึ้นจากโต๊ะ เดินไปจนถึงหน้าประตู พยายามส่องตาแมวดู แต่ก็ต้องตกใจ

มันเป็นไปไม่ได้จริงๆ นะ ที่เขาจะมายืนอยู่ตรงนี้