บทที่ 389

ใบหน้าของเซียวเย่หลันพลันมืดลง!

แสร้งทำเป็นสร้างซุ้มอนุสาวรีย์?

นางกล้าดียังไงถึงใช้คำพูดแบบนี้เพื่อทำให้เขาอับอาย!

ผู้คนรอบๆ รวมถึงซูอวี้เออร์ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง เพราะเกรงว่าคำพูดของเซี่ยเชียนฮวันจะกระตุ้นความโกรธของเซียวเย่หลัน จนทำให้คนรอบข้างพลอยซวยไปด้วย

“ข้าแค่เมา พอเห็นเจ้าจากที่ไกลๆ ก็รู้สึกคุ้นหน้าเล็กน้อย จึงเรียกเจ้ามาพบเท่านั้น”

เซียวเย่หลันข่มความโกรธพลางอธิบาย

แต่เซี่ยเชียนฮวันกลับไม่เชื่อ

“อยู่ไกลเสียขนาดนั้น ข้าเกรงว่าแม้แต่ท่านแม่ของท่านเอง ท่านคงจำไม่ได้ด้วยซ้ำ? ท่านจะคุ้นหน้าได้อย่างไร”

“อย่างไรก็ตามข้าจำเจ้าได้”

“อ่า ครู่หนึ่งท่านอ๋องก็ดื่มจนเมา อีกสักพักกลับสามารถจำคนที่อยู่ไกลออกไปได้อย่างชัดเจน ช่างน่าทึ่งจริงๆ”

เซี่ยเชียนฮวันเพียงคิดว่าเซียวเย่หลันพยายามชดเชยพฤติกรรมตัณหาของตัวเอง

นางเยาะเย้ยเสร็จก็หันหลังจะจากไป

เซียวเย่หลันตะโกน “หยุด!”

“ข้ามีรับคำสั่งของฮ่องเต้ ดังนั้นข้าจะไม่รบกวนความสุขของท่านอ๋อง ท่านอ๋องเชิญตามสบายเถอะ”

นางไม่มีความตั้งใจที่จะหยุด

เซียวเย่หลันต้องการจะหยุดนาง แต่แอลกอฮอล์ส่งผลต่อความสมดุลของร่างกายของเขา เขาเดินไ