หลุดมาเป็นนางร้ายที่ถูกพระรอง (รัก) ชัง

บทนำ

ติ๊ก ติ๊ก...เสียงกดเมาส์ที่ถูกเลื่อนไปตามตัว อักษรของนิยายเรื่องโปรดของหญิงสาวผิวสีน้ำผึ้ง ร่างกายบอบบาง ดวงตากลมโตราวกับตาของกวาง ขนตาเป็นแพ จมูกโด่งรับกับริมฝีปากอวบอิ่ม เมื่อหญิงสาวอ่านจบก็บ่นออกมาตามประสานักอ่านตัวท็อป พลางทิ้งตัวไปกับเก้าอี้

" เฮ่อ...น่าสงสารนางร้ายซะมัด อย่าให้เจอไรท์เตอร์นะ แม่จะเขย่าตัวแล้วถามว่าทำไมถึงทำแบบนี้กับนางร้ายได้ลงคอ ไรท์ใจร้ายมากเลยนะรู้ตัวบ้างไหม นางไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิดนางก็แค่จะมาทวงของนางคืนแค่นั้นเองนะ ทำไมต้องทำร้ายนางถึงขนาดนั้นด้วยอ่ะเราไม่เข้าใจเลย? "

" ส่วนพระรองนี้ก็อีกคนอะไรอย่างไงเอาแต่ว่านางร้ายเสีย ๆ หาย ๆ อยู่ได้ ตัวเองดีนักแหละแหวะจะอ้วก "

หญิงสาวบ่นอยู่คนเดียวจนพอใจถึงได้ลุกเดินออกไปหาอะไรกิน พอกินเสร็จเธอก็เก็บกวาดล้างจานชามเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แล้วเดินกลับเข้ามาในห้องนอนของเธอดังเดิม เธอนอนกลิ้งไปกลิ้งมาไม่นานก็ผลอยหลับไป

" ชลิน ชลินลูกรีบตื่นขึ้นมาได้แล้วนะลูกแม่กับพ่อใจจะขาดอยู่แล้ว แม่ผิดเองแม่ขอโทษ ลูกรีบตื่นขึ้นมาสักทีเถอะนะ แม่ขอโทษ ฮึก! " เสียงหวานแอบติดแหบเล็กน้อยดังขึ้นรบกวนหญิงสาว จนทำให้เธอต้องลืมตาขึ้นมาดูว่าเสียงนี้เป็นเสียงของใคร เพราะเท่าที่เธอจำความได้เธอก็อาศัยอยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอดตั้งแต่เธออายุได้เพียง 16 ปี เท่านั้น แต่เธอไม่ใช่เด็กกำพร้าอะไรหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าพ่อแม่ของเธอได้เสียชีวิตไปตั้งแต่เธออายุได้เพียง 16 ปีต่างหากล่ะ

" นันมันไม่ใช่ความผิดของนันหรอกนะ อย่าได้โทษตัวเองเลย " เสียงทุ้มเอ่ยปลอบภรรยาของตนเอง

" มันจะไม่ใช่ความผิดของนันได้ยังไงกันค่ะพี่พี ถ้านันไม่หมั้นลูกของเรากับลูกของมีนาตั้งแต่เด็ก เรื่องแบบนี้มันก็คงจะไม่มีวันเกิดขึ้นหรอกค่ะพี่พี "

" ไม่เป็นไรน่านัน ทุกอย่างมันถูกยกเลิกไปหมดแล้วนี่ คราวนี้เราก็คืนอิสระให้แก่ลูกของเรากันเถอะนะ "

" ค่ะพี่พี " ตอบสามีเสียงสั่น

" อึก! คะ คุณพ่อคุณแม่ " เสียงหวานแหบแห้งถูกเปล่งขึ้นเบาหวิว ปนตกใจที่ได้เห็นว่าพ่อแม่ของเธอยังไม่เสียชีวิตแถมตอนนี้ท่านทั้งสองยังอยู่ตรงหน้าของเธออีก ทำให้หน้าอกด้านซ้ายของเธอเต้นแรงดัง ตุบตุบ กระบอกตาเริ่มแดงฉ่ำคลอ เธอไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าเธอจะได้เจอกับพ่อแม่ของเธออีกครั้งแม้มันจะเป็นเพียงแค่ความฝันก็ตาม

" ชลิน! พี่พีลูกฟื้นแล้วค่ะลูกฟื้นแล้ว พี่พีรีบกดเรียกคุณหมอทีคะ เร็วๆสิค่ะพี่พี " นันทิชาเอ่ยขึ้นอย่างรนราน เมื่อลูกสาวของเธอได้ฟื้นขึ้นมาแล้วหลังจากที่ได้หลับไหลมารวมสองวันเต็ม

รณพีร์ทำตามที่ภรรยาบอกอย่างว่าง่าย เพียงครู่เดียวหมอและพยาบาลก็เข้ามาภายในห้อง ก่อนจะเริ่มทำการตรวจให้กับคนไข้ของตนเอง

" คนไข้ปกติดีนะครับ ไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วงมากนัก แต่หมออย่างให้คนไข้ได้นอนพักดูอาการแทรกซ้อนอยู่ที่โรงพยาบาลอีกสักคืนสองคืน แต่ถ้าคนไข้ไม่สะดวกที่จะพักอยู่ที่โรงพยาบาลต่อคนไข้สามารถกลับบ้านพรุ่งนี้ได้เลยนะครับ แต่ถ้ามีอะไรผิดปกติให้รีบแจ้งหมอทันทีนะครับ "

" พักดูอาการที่นี่ดีกว่าค่ะคุณหมอ " นันทิชารีบตอบหมอแทนลูกสาวทันที

" ได้ครับ ถ้ามีอะไรรีบกดปุ่มเรียกหมอทันทีเลยนะครับ "

" ค่ะคุณหมอ "

" ครับคุณหมอ "

" ถ้างั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ "

" ค่ะคุณหมอ "

" ครับคุณหมอ ขอบคุณคุณหมอนะครับ "

หลังจากหมอและพยาบาลเดินออกไปจากห้องแล้ว หญิงวัยกลางคนจึงหันมาสนใจลูกสาวของเธอต่อ

" เป็นไงบ้างลูกชลิน ลูกเจ็บตรงไหนบ้างบอกแม่ได้เลยนะลูก ลูกรู้ไหมว่าตอนที่แม่ได้ข่าวว่าลูกตกบันไดในร้านอาหารของมีนาแม่ตกใจมากขนาดไหน แม่กลัวจนทำอะไรไม่ถูกเลย ฮึก " นันทิชาปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมา จนหญิงสาวตกใจรีบเอ่ยปลอบ

" คุณแม่อย่าร้องไห้เลยนะคะ "

" ว่าแต่แม่ลูกเองก็เหมือนกันนั้นแหละ " นันทิชาพูดจบก็เข้าไปสวมกอดลูกสาวของเธอ

" จากนี้ไปพ่อกับแม่ของคืนอิสระให้แก่ลูกนะชลิน แม่รักลูกนะ ฟอด! " หอมแก้มลูกสาวฟอดหนึ่งด้วยความรัก

" พ่อก็รักลูกนะชลินลูกรักของพ่อ พี่ก็รักเรานะนัน ฟอด! ฟอด! " รณพีร์หอมแก้มภรรยาของตนเสร็จก็หอมแก้มลูกสาวของตนต่อ

" ชลินก็รักคุณพ่อคุณแม่ค่ะ รักที่สุดเลย " ทั้งสามคนกอดกันกลมอยู่ในห้องพักผู้ป่วย ด้วยรักจากครอบครัวอย่างไม่มีวันเสื่อมคลาย...