18. คิดจะงัดกับข้าให้ได้สินะ

“ไฟไหม้ที่ไหน!”

เจียเฉิงหันไปสบตากับเหมยหลินเอ่ยถามด้วยความสงสัย แต่อีกฝ่ายก็จนใจจะตอบคำถามเพราะนั่งอยู่ตรงนี้ด้วยกันจะไปรู้ได้อย่างไร บ่าวคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นมารายงาน บอกว่าเกิดไฟไหม้ที่ห้องเก็บสมบัติ เจียเฉิงรีบลุกจากเก้าอี้วิ่งออกไปดูด้วยความรวดเร็ว ส่วนคนที่นั่งอยู่ด้วยกันก็รีบตามหลังไปติดๆ

พอไปถึงเห็นพวกบ่าวไพร่ช่วยกันดับไฟจนไฟที่ลุกลามสงบลง ปรากฏว่าประตูทางเข้าห้องสมบัติเสียหาย ส่วนสมบัติข้างในนั้นยังอยู่ดีเพราะได้บ่าวและสาวใช้ช่วยกันขนออกมากองไว้นอกห้อง

ทุกคนยืนมองด้วยความตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าห้องเก็บสมบัติจะถูกไฟไหม้ได้ เจียเฉิงเกรี้ยวโกรธเป็นอย่างมาก ตะเบ็งถามเสียงดังลั่น

“ไฟไหม้ห้องสมบัติได้อย่างไร!”

บ่าวในเรือนเงียบกริบ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง แต่แล้วก็มีสาวใช้นางหนึ่งพูดขึ้น

“ช่วงค่ำบ่าวเห็นคุณหนูรองปล่อยโคมลอย เอ่อ…บางทีโคมลอยอาจตกลงมาที่ห้องเก็บสมบัติจึงทำให้เกิดไฟไหม้เจ้าค่ะ”

“ซืออิ่งน่ะหรือ แล้วนางไปเอาโคมลอยมาจากที่ไหน”

เจียงเฉิงหันมาทำเสียงดุใส่เหมยหลิน ฝ่ายเหมยหลินก็ส่ายหน้ารัวๆ เพราะไม่รู้เรื่องโคมลอยที่ซืออิ่งนำมาปล่อยจริงๆ

“บ่าวรู้เจ้าค่ะ” เมิ่งฉีพูดพลางมองมาทางหยู่ถิงอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“รู้ก็รีบพูดมา” เจียเฉิงเร่งเร้า

“เอ่อ…คือว่า…บ่าวเห็นคุณหนูใหญ่เป็นคนซื้อมาจากตลาดเมื่อเช้านี้เจ้าค่ะ ไม่แน่ว่าจะใช่อันเดียวกันไหม”

สาวใช้แก่นี่ คิดจะงัดกับข้าให้ได้สินะ

สายตาทุกคู่จับจ้องไปยังถิงถิงราวกับว่านางเป็นคนผิด โคมนางก็ไม่ได้ปล่อย ตอนเผาห้องเก็บสมบัติก็ไม่มีคนเห็น แต่เจียเฉิงก็ยังพยายามจะทำให้ลูกสาวคนโตมีความผิดเรื่องที่ซื้อโคมลอยเข้ามาในจวนให้ได้ ช่างเป็นบิดาที่รักใคร่เอ็นดูลูกๆ ได้ทัดเทียมกันเสียเหลือเกิน

“ที่แท้เจ้าก็เป็นคนซื้อโคมลอยมาอย่างนั้นหรือ” เจียเฉิงเว้นช่วงไปครู่หนึ่งแล้วหันไปสั่งบ่าว “ไปเอาไม้มา”

“กล้าตีลูกสาวข้าก็เข้ามา” หยู่ถิงสวนขึ้นทันควัน จากนั้นก็หันไปหาแขกทั้งสองพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “ขออภัยใต้เท้าฟ่าน ตระกูลว่านทำขายหน้าพวกท่านแล้ว”

ฝ่ายใต้เท้าฟ่านกับฟ่านฮูหยินเห็นว่าเรื่องราวเริ่มจะบานปลายจึงรีบพูดขึ้น

“เถ้าแก่ว่าน เรื่องนี้หากไตร่ตรองดูให้ดีเป็นเพียงอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเพราะความไร้เดียงสาของเด็ก ท่านจะลงโทษลูกสาวคนโตที่เป็นคนซื้อโคมลอยแล้วปล่อยปะลูกสาวคนเล็กที่เป็นคนปล่อยโคมลอย ข้าว่าไม่ถูกต้อง”

เจียเฉิงถอนหายใจแรงๆ ในเมื่อใต้เท้าฟ่านออกตัวปกป้องหยู่ถิงกับถิงถิงขนาดนี้แล้ว หากยังดึงดันจะทำโทษให้ได้ก็เท่ากับว่าเขาเป็นบิดาที่ลำเอียง ถ้าเรื่องเล็กๆ ภายในครอบครัวยังมีใจไม่เที่ยงธรรมและไม่สามารถจัดการได้เอง ใต้เท้าฟ่านและฟ่านฮูหยินจะมองว่าเขาเป็นคนเช่นไร และเพื่อรักษาหน้าและรักษาภาพลักษณ์ของตนเองไว้ เจียเฉิงจึงจำใจต้องละเว้นการลงโทษในครั้งนี้ไปก่อน

ถิงถิงเห็นว่ามารดามีคนหนุนหลังก็แกล้งบีบน้ำตาอย่างน่าสงสาร พูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น

“ข้าเป็นคนซื้อโคมลอยมาจริงเจ้าค่ะ แต่ข้าไม่ได้เป็นคนปล่อยโคม สาเหตุเพราะ…เพราะน้องซืออิ่งมาแย่งเอาไปก่อน ของเล่นที่ข้ามีมักจะถูกน้องซืออิ่งแย่งเอาไปทุกครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกัน ข้าไม่ได้อยากให้น้องซืออิ่งเผาห้องเก็บสมบัตินะเจ้าคะ ฮึก…ฮือ"

“ที่แท้ก็เพราะน้องสาวแย่งเอาไปเล่นเอง ในเมื่อเรื่องมันเป็นเช่นนี้แล้วเถ้าแก่ว่านจะว่าอย่างไร…หรือว่าจะลงโทษลูกสาวคนเล็กแทน”

พอถามถึงเรื่องเอาผิดลูกสาวคนเล็ก เจียเฉิงก็หัวเราะกลบเกลื่อน

“แค่อุบัติเหตุเท่านั้น เรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ความไร้เดียงสาของเด็ก”

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว เด็กยังเล็กมากยังไม่รู้ความกันทั้งคู่ เป็นหน้าที่ผู้ใหญ่อย่างเราต้องอบรมสั่งสอนให้ดี”

ฟ่านฮูหยินพูดจบก็หันไปส่งยิ้มให้หยู่ถิง ฝ่ายหยู่ถิงโค้งศีรษะลงเล็กน้อยเป็นการขอบคุณ

“อ๊ะ จริงสิท่านแม่ ตอนข้าได้ยินเสียงบ่าวร้องตะโกนว่าไฟไหม้ห้องเก็บสมบัติ ได้หยิบบันทึกรายการสินเดิมของท่านแม่ติดมือมาด้วย ช่วงที่ชุลมุนวุ่นวายไม่รู้ว่ามีของชิ้นไหนหายไปหรือว่ามีของชิ้นไหนเสียหายบ้าง ท่านแม่รีบเอาไปตรวจเทียบดูเถิดเจ้าค่ะ”

หยู่ถิงมองลูกสาวด้วยแววตาประหลาดใจระคนสงสัย มาถึงตอนนี้่นางเริ่มเข้าใจแล้วว่าลูกสาวอยากให้แยกสินเดิมออกมาเก็บไว้เอง นางจึงยิ้มให้ถิงถิงอย่างรู้ใจกันแล้วรับรายการบันทึกสินเดิมมาตรวจนับ ทางด้านเจียเฉิงเห็นแบบนั้นก็กัดฟันกรอดแต่พูดอะไรไม่ได้เหมือนน้ำท่วมปาก