บทนำ

ปัง! ปัง!...ปัง!!

ซ่า…าาา!

ปังๆๆ

“นายท่านเจ้าค่ะ!”

ยามค่ำคืนของราตรีที่มืดมิดสนิท พายุฝนตกกระหน่ำโหมอย่างรุนแรง เสียงท้องฟ้าคำรามดังก้องพร้อมกับอัสนีบาตฟาดผ่าอยู่กลางอากาศราวกับกำลังโกรธเคือง

ในขณะเดียวกันนั้น มีร่างของสาวใช้ยืนตัวสั่นยืนเปียกปอนอยู่หน้าประตูเรือน นางออกแรงเคาะบานประตูครั้งแล้วครั้งเล่าพร้อมทั้งร้องเรียกตะโกนจนน้ำเสียงแหบพร่ากลืนหายไปกับเสียงฝนตกกระหน่ำ

“นายท่านเปิดประตูเถิดเจ้าค่ะ!”

ปัง! ปัง!

ปัง…

บานประตูยังคงปิดสนิท ไร้เสียงเคลื่อนไหวจากข้างใน

ปัง!...ปัง

ซ่า...!

นางจึงออกแรงทุบอย่างแรงอีกครั้ง ฝนยังคงตกกระหน่ำโปรยปรายลงมาไม่หยุดพลันสาดกระทบเรือนของนางจนอาภรณ์เปียกชุ่มไปทั่วทั้งร่าง

“นายท่านเจ้าคะ!...แย่แล้วเจ้าค่ะ”

ทันใดนั้น…

บานประตูก็ถูกกระชากเปิดออกอย่างแรง

มู่เซี่ยนหยางปรากฏตัวอยู่ในสภาพไม่ค่อยจะเรียบร้อยนัก ท่อนบนเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์เผยให้เห็นแผงอกกำยำและเม็ดหยาดเหงื่อไหลทั่วทั้งร่างจนเปียกชุ่มราวกับว่าเพิ่งผ่านพ้นค่ำคืนอันหนักหน่วงมา

หัวคิ้วของเขาพลางขมวดมุ่นฉายแววความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน สายตาคมกริบดูเย็นยะเยือก

“มีผู้ใดตายหรืออย่างไร”

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยออกมาด้วยความรำคาญ

สาวใช้สะดุ้งเฮือกถอยหลังไปสองก้าว มือเล็กประสานกันแน่น นางพลันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากก่อนเอ่ยขึ้นเสียงสั่นเครือ “ฮูหยิน...ฮูหยินแย่แล้วเจ้าค่ะ!”

พอมู่เซี่ยหยางได้ยินแล้วกลับหัวเราะเยาะเย้ยหยัน

สตรีผู้นี้คิดจะเรียกร้องความสนใจจากเขาอีกแล้วหรือ?

เขาไม่มีทางโง่งมหลงเชื่อนางอีกแน่!

ริมฝีปากหนาหยักยิ้มขึ้นเล็กน้อยอย่างเย็นชา “หากนางตายแล้วค่อยมาแจ้งข้า” เรื่องเช่นนี้มู่เซี่ยหยางรู้สึกเบื่อหน้ายิ่งนัก พอกล่าวจบเขาก็หมุนตัวกลับหมายจะปิดประตูทันทีทว่ากลับถูกสาวใช้เอ่ยห้ามเอาไว้เสียงก่อน

ไฉนนายท่านถึงไม่สนใจไยดีฮูหยินเลย เกรงว่าหากได้ยินเรื่องนี้แล้วก็คงเป็นห่วงเร่งรีบไปหาฮูหยินเป็นแน่ “ฮูหยินตกเลือดเจ้าค่ะ!”

มือของมู่เซี่ยหยางชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบ “แล้วอย่างไร”

หมายความว่าอย่างไรกัน

สาวใช้เงยหน้าขึ้นมองผ่านทั้งม่านน้ำตา หากฮูหยินได้ยินแล้วจะเสียใจเจ็บป่วยมากเพียงใดกันก่อนที่ จู่ๆ หยาดน้ำตาเม็ดใสจะไหลอาบแก้ม “ฮูหยินกำลังรอนายท่านอยู่นะเจ้าคะ…”

ได้โปรดเถอะเจ้าค่ะ…

นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่ฮูหยินจะเอาแต่ใจเช่นนี้

มู่เซี่ยหยางได้ยินประโยคเช่นนี้แล้วปรายตามองแวบหนึ่ง สายตาคมกริบฉายแววความรู้สึกบางอย่างออกมาก่อนจะเลือนรางหายไปเป็นความเย็นชาทันที

สตรีผู้นั้นมีนิสัยเป็นอย่างไรเขาย่อมรู้ดี

เขากล่าวออกมาก่อนจะปิดประตูลงไปอย่างไม่ใส่ใจทันที “หากนางสิ้นใจแล้ว…ข้าถึงจะไปดูให้เห็นกับตา”

“นายท่านเจ้าค่ะ!!” เสียงร้องตกใจของสาวใช้ดังขึ้นพลางพุ่งตัวเข้าไปเคาะประตูอีกครั้ง แม้ว่าการกระทำในครั้งนี้จะถูกลง โทษได้นางได้สนใจเพราะนี้คือสิ่งสุดท้ายที่นางทำเพื่อฮูหยินได้

เปรี้ยงง…! เปรี้ยงง!

ซ่า..าา ซ่า!

ความรู้สึกของคนใกล้ตายเป็นเช่นนี้เองหรือ…

จู้ซูเหยียนนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง ลมหายใจของนางรวยรินแผ่วเบาลงเรื่อยๆ คล้ายคนกำลังจะหมดแรง ใบหน้าคนงามซีดเผือดและริมฝีปากแห้งแตก

ไม่ว่านางจะพยายามฝืนอดทนเพียงใดแต่ทว่าร่างกายกลับอ่อนแอลงทุกครา

นางเหนื่อยเหลือเกิน…

นัยน์ตาเมล็ดซิ่งพร่ามัวจ้องมองไปยังบานประตู

เขายังไม่มางั้นรึ…?

แม้แต่ในห้วงสุดท้ายของลมหายใจบุรุษผู้นั้นก็ไม่เคยสนใจมองนางบ้างหรือไม่…เคยเห็นนางป็นภรรยาของเขาหรือเปล่า

“ฮูหยินอดทนไว้นะเจ้าค่ะ…!” สาวใช้ผู้หนึ่งเอ่ยขึ้น ในขณะที่คนอื่นๆ ก็พลางสวดภาวนาของให้ฮูหยินปลอดภัยผ่านพ้นค่ำคืนนี้ไปให้ได้…ขอสวรรค์โปรดเมตตา

เกรงว่าสวรรค์นั้นคงใจร้ายกลั่นแกล้งฮูหยินของพวกนางเกินไปแล้วกระมัง ตั้งแต่พลบค่ำจนกระทั่งเข้าสู่วันใหม่กำลังจะถึงยามรุ่งสางแล้ว

เหตุใดอาการของผู้นายหญิงถึงไม่ดีขึ้นเอาเสียเลย

ว่ากันตามตรงแล้วนั้นแม้แต่ท่านหมอยังส่ายหน้ากล่าวให้ทำใจเสียอย่างไรก็ยื้อไว้ไม่ได้แล้ว

เหล่าสาวใช้พลันร้องไห้สะอื้นด้วยความเสียใจ…

“ข้าอดทนมามากพอแล้ว” นางหัวเราะออกมาเบาๆ

ใบหน้าคนงามระบายยิ้มออกมาจางๆ นัยน์ตาเมล็ดซิ่งร้อนผ่าวขึ้นสีแดงระเรื่อ ที่ผ่านมานางอดทนไปไม่น้อยพอมาถึงยามนี้นั้นจู้ซูเหยียนรู้สึกอยากพักเหลือเกิน

สองมือเย็นเฉียบพลางลูบหน้าท้องผ่านอาภรณ์ที่เปียกชุ่มไปด้วยเลือดสีสด

ภายในใจเอาแต่พร่ำพูดขอโทษทารกน้อยในครรภ์ที่ไม่อาจรักษาชีวิตและปกป้องเอาไว้ได้ เกรงว่าสวรรค์คงลิขิตให้นางได้เพียงแค่อุ้มท้องไม่สามารถเลี้ยงดูเชิดชูได้กระมัง

สาวใช้หลั่งน้ำตาออกมาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่

“ฮูหยินเจ้าค่ะ…อึก!”

จู้ซูเหยียนเสียใจแต่ทว่านางเจ็บปวดจนเกินกว่าจะร้องไห้หลั่งน้ำตาออกมาได้ ใบหน้าคนงามระบายยิ้มจางๆ ก่อนที่ในจังหวะนั้นเสียงบานประตูก็ถูกผลักเข้ามา

จู่ๆ หัวใจของนางก็เต้นกระหน่ำ ดวงตาเบิกโพลงกว้าง

มู่เซี่ยหยางใช่หรือไม่…?

แต่แล้ว…

นางกลับต้องผิดหวังทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้วในใจ

สาวใช้ตัวสั่นเทิ้มสะอื้นไห้เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ฮูหยินเจ้าค่ะ…นายท่าน”

นางสงสารและเห็นใจฮูหยินมากจริงๆ

จู้ซูเหยียนปรือดวงตาลงก่อนส่ายหน้า “ข้ารู้คำตอบแล้ว”

ตั้งแต่ต้นจนกระทั่งถึงยามนี้เป็นนางที่ฝืนโชคชะตา

หากวันนั้น...นางมิได้ร่วมกราบไหว้ฟ้าดินกับมู่เซี่ยหยาง

บางที...นางอาจได้พบกับความสุขและคงมิจำต้องตายอย่างอนาถเช่นนี้

ยามนี้…นางเหนื่อยเหลือเกิน