“หึไอ้พี่บ้า จี้เอวมาได้แทบขาดใจแนะ โอย...เหนื่อย” ดรุณนุช เดินบ่นกระปอดกระแปดเข้าห้องนอนตัวเอง พลางนึกถึงภาพที่ตนนั้น แอบเห็นฉากรักอันเร่าร้อนระหว่างยัยคุณแอนนิต้าหน้าวอก (มันเป็นชื่อที่เธอมักแอบเรียกแอนนิต้าลับหลังซึ่งมันไม่ใช่สิ่งที่ดีนักที่เรียกขานผู้อื่นลับหลังเช่นนั้น หากนายหญิงวารินรู้เธอโดนบิดเนื้อเขียวแน่ๆ) กับไอ้ฝรั่งบ้ากามนั่นอย่างไม่ตั้งใจที่ท้ายเกาะอันเป็นที่พักของชายหนุ่มนามว่าริค เวลส์ไม่ได้ แค่คิดถึงใบหน้านวลของสาวน้อยก็แดงก่ำ นี่ขาดล้างหน้าล้างตาหลายรอบแล้วภาพนั้นยังชัดเต็มสองตา
“ยี้ น่าเกลียดไอ้ฝรั่งบ้าลามก นิสัยไม่ดี” ว่าแล้วร่างบางของสาวน้อยก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนเข้านอนพร้อมกับภาพฝันว่าคนที่กำลังร่วมรักกันอย่างดุเดือดเร่าร้อนนั้นกลับเป็นเธอและไอ้ฝรั่งบ้ากามคนนั้น หาใช่แอนนิต้า รามอสไม่!!!
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลทองร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหล่อเหลากระชากใจเดินขึ้นเรือนมาหยุดที่ชายหนุ่ม ผู้เป็นเจ้าของเกาะพราวแสงจันทร์ที่ตอนนี้สภาพยับเยิน เมาหยำเป หนวดเครารุงรัง ขวดเหล้าหลายต่อหลายขวดเกลื่อนกลาดทั่วชานบ้าน
เหมันต์มองปลายเท้าขาวสะอาดตรงหน้าพลางสะบัดหัวแรงๆ และขยี้ตาที่บวมแดงของตนแล้วค่อยๆ มองไล่ตามขาแข็งแรงขึ้นไปจนถึงใบหน้า และเมื่อเห็นใบหน้าผู้มาเยือนชัดๆ ร่างที่สิ้นเรี่ยวแรงเพราะดื่มหนักมาเป็นอาทิตย์ก็ยันกายขึ้นพร้อมกับโถมเข้าหาร่างนั้นพร้อมกับปล่อยหมัดออกไปหวังจะให้โดนหน้าหล่อๆ นั่น แต่มันก็โดนแค่ลม ร่างสูงที่ดูหนากว่าเซเซดๆ ไม่เป็นท่าจนเกือบล้ม ดีที่ฝาแฝดจอมป่วนมาช่วยประคองไว้
“มาทำไม นายมาทำไมริค มาเยอะเย้ยฉันเหรอ สมใจแล้วสิแย่งแฟนคนอื่นได้” เหมันต์พูดอ้อแอ้ พลางทำท่าจะเข้าทำร้ายอีกฝ่ายทั้งที่ตัวเองแทบยืนไม่อยู่แต่เด่นดีกับเด่นดังรั้งไว้
“เปล่า ผมแค่มาบอกว่าวันนี้ผมจะกลับแล้ว และแวะมาเตือนคุณเรื่องสัญญาทำธุรกิจของเราแต่ดูเหมือนคุณไม่ได้สนใจมันสักเท่าไร ไหนใครก็ว่านายหัวมาร์คเป็นคนเอาการเอางานและฉลาดหลักแหลม มองการณ์ไกล แต่เท่าที่เห็นก็แค่ไอ้ขี้เมาคนหนึ่งที่จะเป็นจะตายกับอีแค่ถูกผู้หญิงที่ไม่จริงใจทิ้ง” ริค มองเหมันต์อย่างเหยียดหยัดและแววตาเย้ยหยันนั้นทำให้เหมันต์ฉุนขาดโผนเข้าหาชายหนุ่มอย่างรวดเร็วจนสองพี่น้องจับไม่ทัน และคนที่ระวังตัวอยู่แล้วอย่างริคก็หลบหลีกได้ทันเวลา และสวนหมัดลุ่นๆ คืนทันทีจนร่างสูงของเหมันต์ถึงกับคว่ำไม่เป็นท่า ริคถอยมาตั้งหลักเมื่อเห็นลูกน้องทั้งสองของเหมันต์เข้ามาช่วยพยุงร่างของเจ้านายตนเองซึ่งตอนนี้เจ้านายของพวกเขาที่สารรูปดูไม่ได้ก็สลบไปแล้วเรียบร้อย
“พานายหัวของพวกนายเข้าไปพักผ่อนได้แล้ว อ้อแล้วช่วยอาบน้ำโกนหนวดโกนเคราซะด้วยล่ะ เพราะถ้าคุณป้าวารินกลับมาจะได้ไม่ตกใจ” ทั้งเด่นดีและเด่นดังมองตามหลังแกร่งของชายหนุ่มที่เดินจากไปอย่างไม่เข้าใจนักแต่ก็ทำตามคำบอกของริคอย่างไม่อิดออด เพราะกลัวว่าถ้าหากนายหญิงวารินกลับมาเห็นสภาพนายหัวมาร์คของพวกเขาเป็นอย่างนี้มีหวังเกาะแตกแน่ๆ และหาที่หลบดีๆ
“โฮ่งๆๆ” เสียงเห่าของเจ้าคอบร้า เจ้าสุนัขแสนรู้ดังขึ้นทำให้ร่างสูงของเจ้านายมันตื่นจากภวังค์ความคิดที่ยาวนาน ซิก้าชั้นดีหมดมวนลง ชายหนุ่มมองไปทางเสียงที่เจ้าคอบร้าครางหงิงๆ แล้วยังทำท่าทางให้เขามองตามมันไป และเขาก็ได้พบว่าคืนนี้มีฝนดาวตกนั่นเอง ใช่สินะวันนี้เขาดูข่าวและนักข่าวบอกว่าจะมีฝนดาวตกนี่นา
“ไงคอบร้า แกขอพรจากฝนดาวตกด้วยเหรอ หือ ว่าไงแกขออะไร”
ชายหนุ่มลูบหัวมันเบาๆ และถามมันอย่างอ่อนโยนราวกับถามคนๆ หนึ่ง และมันก็ตอบด้วยอาการที่ทำเหมือนพยักหน้า ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอก่อนทอดสายตาคมเข้มแหงนมองฟ้างามที่พราวพร่างด้วยดวงดาว ซึ่งมีบางดวงที่ร่วงเป็นลำแสงสีทองลากเป็นทางยาวอยู่บนฟากฟ้าโปรยปรายราวสายฝน
เจ้าคอบร้ามองเจ้านายที่เหม่อมองฟ้าอย่างเป็นห่วง ตามประสาหมาๆ มันอยากบอกเจ้านายมันเหลือเกินว่ามันอธิษฐานอะไรให้เจ้านาย และมันคิดแบบหมาๆ อีกล่ะว่า ผมจะหาเจ้าสาวให้นายได้ในเร็วๆ นี้ นายจะได้เลิกทำหน้าเศร้าและจมอยู่กับความผิดหวังจนไม่มีความสุขแบบนี้ ผมอยากเห็นรอยยิ้มอย่างอ่อนโยนสดใสของนายเหมือนวันแรกที่เราได้พบกัน หมาน้อยคิดไปเรื่อยเปื่อยตามประสาหมาๆ
ที่ร้านต้นไม้และกาแฟอิ่มรัก
“เฮ้ย เนตรแกดูสิมีฝนดาวตกด้วย ที่ร้านเรามองเห็นฝนดาวตกชัดจังเลยแก” อรุณนารีบอกเพื่อนรักอย่างตื่นเต้น
“เออเห็นแล้ว”
“อธิษฐานสิแก เขาว่าจะได้ในสิ่งที่ขอ” ว่าแล้วคนบอกก็นั่งหลับตาทำปากขมุบขมิบ นานจนอีกคนแทบจะหลับคาเก้าอี้โยกที่ทั้งสองนั่งอยู่นอกชานบ้านหลังน้อยที่ทำไว้รับลมเย็นๆ
“อธิษฐานอะไรน่ะนานโคตรๆ อ่ะ ไปนอนแล้วนะ”
“แกนี่ไม่โรแมนติกเอาซะเลย”
หญิงสาวร่างเล็กบ่นตามหลังเพื่อนรักที่เดินปิดปากหาวหวอดๆ เข้าบ้านไป พลางปิดประตูตรวจดูความเรียบร้อยในบ้านและร้านกาแฟก่อนเข้ามาล้มตัวนอนลงข้างๆ เพื่อนรักที่ทำท่าว่าจะหลับไปก่อน
“นี่ๆๆ แกอย่าเพิ่งหลับสิ คุยกันก่อน”
“อะไรของแกนี่ยัยแมง คนจะนอน”
“อีกแล้วเรียกแมงอีกแล้ว เขาไม่ชอบเลยนะ” น้ำเสียงที่เริ่มจะงอนนิดๆ ทำให้เพื่อนรักต้องลืมตาขึ้นมาพูดเอาใจคนตัวเล็กที่ขี้ใจน้อย
“โอ๋ๆ แมงปอที่รักแกนี่ช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีและน่ารักมากๆ ไม่น่ารำคาญไม่จู้จี้ขี้บ่นเลยสักนิ้ดดด”
“นี่เขาเรียกว่าชมใช่มั้ย ก็ได้ๆ ยอมๆ”
อรุณนารีตีขลุมให้ตัวเองหน้าตาเฉย เนตรนารามองย่างเซ็งๆ ก็ทำตัวพูดจ้อไม่หยุดเหมือนแมงกัดไม้นี่แหละทั้งอโนมาและเนตรนาราจึงชอบเรียกแมงปอ แค่ แมง สั้นๆ เป็นอันรู้กัน
ตอนที่11.“เอ้าว่าไงมีอะไรก็ว่ามา ง่วงนะนี่ต้องตื่นแต่เช้าอีกพรุ่งนี้เดี๋ยวตกเครื่องกันพอดี”“แกจะไปนานมั้ยอ่ะ ฉันอยู่คนเดียวก็เหงาแย่สิ”หญิงสาวทำเสียงออดอ้อนเพราะพรุ่งนี้เนตรนาราต้องเดินทางไปเกาะพราวแสงจันทร์ของนายหัวม้งมาร์คอะไรนั่น วันนี้ทั้งสองสาวจึงได้มาจัดเตรียมของที่จะนำไปตกแต่งสวนบ้านพักของรีสอร์ตผู้ว่าจ้าง นามว่าเหมันต์ หิรัญวารินทร์“โธ่ๆๆ อย่างแกนี่นะจะเหงา ฉันว่าคนที่อยู่ใกล้ๆ แกจะเฉาตายก่อนแกเหงาตายอีกแมงปอ”“เชอะทำมาว่าเขา ตัวเองก็ใช่ย่อย” หญิงสาวพ้อเพื่อนพลางทำปากยื่นอย่างแสนงอนแล้วเธอก็เปลี่ยนโหมดกะทันหัน“แกๆ เมื่อกี้อธิษฐานอะไรน่ะ บอกหน่อยสิ นะนะ”“อะไรของแกนี่แมงปอปรับโหมดไวจังวะอยากรู้แกก็บอกของแกมาก่อนสิ”“ก็ได้ๆ ฉันน่ะนะอธิษฐานว่า ขอให้แมงปอตัวน้อยๆ ตัวนี้ได้พบกับชายหนุ่มผู้แสนดีและรักแมงปอสุดหัวใจ ขอให้เขาขอแมงปอแต่งงานภายใต้ท้องสีฟ้าคราม ท่ามกลางทะเลงามสายลมและแสงแดดที่ได้ยินเสียงคลื่นกระทบฝั่งท่ามกลางบรรยากาศสุดแสนโรแม๊นติก อิอิอิ เขินจัง”เนตรนารามองกิริยา เขินจัง ของเพื่อนรักแล้วส่ายหน้าใบหน้าเล็กๆ รูปหัวใจแดงก่ำ ทำกระบิดกระบวนเอียงอาย หมอนที่เธอทุบปุบๆ อยู
ตอนที่12.เนตรนาราไม่วายหาของมาหลอกล่อ และเธอรู้ว่าอรุณนารีชอบทะเลมากกว่าอะไร และงานนี้ไม่พลาดแน่ แม้ว่าเธอเจ็บตัวแต่งานที่รับไว้ต้องเสร็จสมบูรณ์โดยที่ร้านของเธอไม่เสียชื่อแน่นอนเพราะเพื่อนรักของเธอก็แต่งสวนได้สวยไม่แพ้กัน และยังมีความละเอียดอ่อนรอบคอบ ใจเย็นมากกว่าเธอหลายเท่านัก“แล้วจะไปยังไงอะไรก็ยังไม่ได้เตรียม”อรุณนารีพูดส่งๆ แต่ในแววตาวาววับว่างานนี้เธอจะได้ไปทำงานในที่ที่โอบล้อมด้วยทะเลซึ่งเป็นอะไรที่เธอชอบมากที่สุด ทะเล สายลม แสงแดด ต้นไม้เขียวๆ น้ำใสๆ โอยแค่คิดก็คุ้มแล้ว แต่งานนี้ต้องขูดเลือดยัยหมวยมหาภัยขี้งกให้สุดๆ“แต่มีข้อแม้ งานนี้ฉันเจ็ดสิบ แกสามสิบ โอเคตามนี้”เนตรนาราอ้าปากค้างเมื่อโดนมุกนี้ของเพื่อน แต่ก็ต้องยอมเมื่อเจอสายตาแบบแมงปอพิฆาตที่เธอกับอโนมารู้ดีว่าถ้าเจอสายตาแบบนี้ต้องเงียบและทำตามแม่คุณอย่าให้ขาดตกบกพร่อง“เออๆ ก็ได้ ฉันโทรไปบอกเขาแล้วว่าเลื่อนการเดินทางไปสักสองวันเพราะประสบอุบัติเหตุ ฉันให้แกไปแทน เขาก็ไม่ว่าอะไรการเดินทางเดี๋ยวฉันบอก ส่วนของที่จะเอาไปด้วยน่ะ ส่งไปล่วงหน้าแล้ว”“ดีมากเพื่อนรัก”“ยัยแมงปอจอมงก”“ฉันก็ติดนิสัยมากจากแกนั่นล่ะ นังหมวยมหาภัย
ตอนที่13.ใช่แล้วมันคือสุนัข หรือหมา และมันเป็นสุนัขพันธ์ไทยหลังอานที่ตัวใหญ่มากๆ ยืนแยกเขี้ยวครางแฮ่ๆ ใส่เธอ และที่สำคัญเธอกลัวสุนัขเป็นที่สุด และทุกครั้งที่เข้าใกล้เธอมักจะเป็นผื่นและเป็นไข้ไปหลายวันเลยทีเดียว และตอนนี้อาการเหล่านั้นกำลังจะกลับมาเพราะเธอเห็นว่าเจ้าหน้าขนใหญ่ยักษ์กำลังลุกขึ้นอย่างเกียจคร้าน แล้วค่อยๆ เยื้องย่างอย่างช้าๆ มาที่เธอท่าทางของมันเหมือนราชสีห์ที่กำลังจ้องตะครุบเหยื่อที่สุด แต่มันเป็นสุนัขไม่ใช่ราชสีห์ และเธอก็กลัวสุนัขเป็นที่สุดในชีวิต ร่างบางยืนตัวแข็งทื่อ ก้าวขาไม่ออก เหงื่อเม็ดโตๆ ผุดพราวตามไรผม มือเท้าเย็นเฉียบ และเหมือนหัวใจหยุดเต้นก่อนจะกรีดร้องสุดเสียงเมื่อภาพที่ห็นเห็นก่อนสติสุดท้ายจะระลึกได้ คือภาพเหมือนเจ้าสุนัขตัวใหญ่ยักษ์มันกระโจนเข้าหาเธอและแยกเขี้ยวคมใส่ราวจะขย้ำเธอให้แหลกเหลวด้วยคมเขี้ยวของมัน แล้วร่างเล็กๆ ของเธอก็อ่อนระทวยลงกับผืนทรายนุ่มพร้อมกับสติที่ดับวูบ...ชายหนุ่มร่างสูงแข็งแรงมองภาพสะท้อนในกระจกเงาอย่างเพ่งพิศ ใบหน้าหล่อเหลากระชากใจไม่ว่าจะเป็นรูปหน้าเรียวยาว ดวงตาคมเข้มสีเขียวมรกตวับวาว จมูกโด่งสวยคมรับกับริมฝีปากบางสวยราวอิสตรี นั้
ตอนที่14. “เขาไม่ใช่เด็กนะเขาเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่งแล้วด้วย หนอยคำก็ลูกลิงสองคำก็เด็ก เจอวิชาลูกลิงพิฆาตหน่อยเป็นไง กุ้งแก้วจัดการมันเลย” สาวน้อยบอกเพื่อนรักตัวน้อยที่นั่งยิงฟันอยู่บนบ่าบอบบางของตนเอง แต่เจ้าลิงน้อยที่ตอนแรกทำท่าจะโผนเข้าทำร้ายเขาครั้นพอมันเห็นดวงตาสีมรกตวาววับราวกับผืนทะเลงามที่ต้องแสงแดด หากแต่มันต่างกันเพราะแววตาที่วาววับนั้นมันแลบเลียด้วยเปลวไฟร้อนแรงที่พร้อมแผดเผาทุกอย่าง จนลิงน้อยต้องรีบกระโดดหลบหลังร่างบางอย่างไม่เคยทำมาก่อนในชีวิตลิงที่ชื่อ กุ้งแก้ว“เฮ้ยไอ้กุ้งแก้วอะไรเนี่ย หนีทำไมเสียชื่อหมดเลยไอ้ลิงบ้า”สาวน้อยรู้สึกโมโหพร้อมกับเสียหน้าอย่างมาก เมื่อเจ้าหน้าขนซึ่งตอนนี้กระโดดขึ้นไปอยู่บนกิ่งไม้เรียบร้อยโรงเรียนลิงแล้ว“มีอะไรจะเล่นอีกรึเปล่าหึ ยัยลูกลิงน้อย” เสียงพูดที่อยู่เหนือศีรษะทำให้ร่างที่ง่วนอยู่กับการโวยเจ้าลิงหน้าขนถึงกับผงะ เพราะรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆ และกลิ่นน้ำหอมชั้นดีของบุรุษโชยเข้าจมูก ซึ่งมันทำให้ใจสาวน้อยสั่นหวิวๆ ชอบกล ร่างบางของสาวน้อยถอยหลังอย่างระวังตัวแต่มันสายเกินไป เมื่อมือหนานั้นคว้าเอวบางไว้มั่นก่อนจะโน้มตัวเข้าใกล้ใบหน้าตื่นตะล
ตอนที่ 15.“น้ำผึ้งเอ๊ย หยิบของให้แม่หน่อยลูก”“จ้า แม่จ๋า” สาวน้อยที่ถูขนานนามว่าน้ำผึ้งลากเสียงยาวขานรับผู้เป็นมารดาพร้อมกับหาสิ่งที่นาง ดวงดี พลีชีพ ผู้เป็นมารดาต้องการน้ำผึ้ง หรือ ดรุณนุช พลีชีพ ในวันนี้เธอไม่ใช่เด็กสาวหน้าตามอมแมมอีกแล้ว แต่เธอโตเป็นสาวสะพรั่งไปทั้งเนื้อทั้งตัวเลยทีเดียวและสวยหาตัวจับอยาก ด้วยดวงหน้ารูปไข่นวลใส ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกลมโตสุกใส ที่มักประดับรอยยิ้มหวานบนเรียวปากอวบอิ่มสีเรื่อ มันทำให้คนมองใจหวิวๆ ได้อย่างน่าทึ่งทั้งๆ ที่เธอแค่ยิ้มเท่านั้นร่างผอมดำ และเก้งก้างครั้งวันวานไม่มีให้เห็นแล้ว มีเพียงหญิงสาวรูปร่างโปร่งระเหิดระหง ช่วงขาเรียวยาว เอวบางรับกับสะโพกมนกลมกลึง และเหนือสิ่งอื่นใด ทรวงอบอวบอัดคัพดี ที่ทำให้เธอกลายเป็นสาวสวยเซ็กซี่ไปโดยปริยายและยิ่งเมื่อเดือนก่อน มีหนังสือแฟชั่นขอมาถ่ายแบบเพื่อขึ้นปกหนังสือแฟชั่นชื่อก้องโลกฉบับหนึ่ง และก็ได้รับอนุญาตจากเจ้าของเกาะที่ต้องการประชาสัมพันธ์เกาะไปในตัวในบางมุม และบังเอิญเหลือเกินที่นางแบบคนดังที่ถูกทาบทามมาถ่ายแบบป่วยกะทันหันทางทีมงานจึงต้องหานางแบบ แบบด่วนจี๋และสายตาอันแหลมคมประดุจเหยี่ยวทะเลของสไตลิสต์ชื
ตอนที่ 16.ในตอนนี้มันไม่มีคราบของลิงจรจัดผู้หิวโหยอีกต่อไปเพราะมันได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีและกินดีอยู่ดีจนเกินไป บัดนี้มันก็เลยอ้วนจนแทบจะเดินไม่ไหว จากเมื่อก่อนนี้มันสามารถปีนต้นมะพร้าวเก็บมะพร้าวได้เร็วและเยอะโดยที่ไม่ต้องมีเชือกหรือคนคอยคุม มันแสนรู้ราวกับเป็นคนๆ หนึ่งเลยทีเดียวทั้งขี้เล่น แสนงอน และร้ายกาจอย่างที่เด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่ง แต่มันติดที่ว่ามันเป็นลิงแต่เจ้ากุ้งแก้ว ก็เป็นลิงที่ฉลาดมากๆ แต่หลังจากที่มันซนจนได้เรื่องมีอยู่ครั้งหนึ่งที่มันแอบไปเล่นน้ำทะเลและเผลอไปเอาแมงกะพรุนไฟมาเล่นทำให้โดนพิษแมงกะพรุนที่ขาซ้ายทำให้มันไม่สามารถใช้งานขาซ้ายได้คล่องแคล่ว และไม่อาจจะปีนเก็บมะพร้าวได้ ครั้งแรกที่มันรู้ตัวว่าขาของมันไม่เหมือนเดิม มันคงจะเสียใจมากและถ้าเป็นคนมันก็คงจะแอบร้องไห้เป็นแน่ เจ้ากุ้งแก้วเกิดอาการซึมเศร้าไปหลายวัน คนในครอบครัวของดรุณนุช และที่เรือนใหญ่ยังต้องมาคอยปลอบใจและหาของขวัญมาเยี่ยมอาการซึมเศร้าอยู่นานนับเดือนกว่าที่มันจะหาย ขนาดว่าเจ้าคอบร้าสุนัขตัวโปรดของนายหัวที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับมัน ยังต้องยอมสงบศึก ไม่กวนไม่แกล้งมันชั่วคราวแต่พอหายมันก็กลายเป็นลิงที่ขี้
ตอนที่ 17.เท่านั้นแหละไอ้ท่าทางที่เหมือนระทดระทวยลิ้นห้อยนั้นก็หายไปคงเหลือแต่ลิงอ้วนที่ยังคงความไวเหมือนลิงกระโดดขึ้นนั่งเบาะนุ่มหลังหญิงสาวผู้ทำหน้าที่ปั่นจักรยานให้มันนั่งในท่าของพญาลิงอ้วน ที่น่าหมั่นไส้ต่อผู้พบเห็น ดรุณนุชปั่นจักรยานคู่ใจมุ่งไปยังเรือนใหญ่เพื่อเอาขนมแสนอร่อยไปฝากนายหญิงวาริน โดยหารู้ไม่ว่าเวลาแห่งอิสรภาพของเธอใกล้หมดลง...“เราได้เจอกันแน่ ยัยลูกลิงแสนหวาน”ริค ลดกล้องส่องทางไกลในมือลงเมื่อเป้าหมายหายลับไปในดงมะพร้าวที่เรียงรายอยู่เบื้องล่าง การล่าเหยื่อต้องใจเย็นๆ ให้เหยื่อตายใจ แล้วค่อยตะครุบชายหนุ่มยิ้มในหน้าด้วยสายตาหมายมาด ถ้าผู้ที่ตกเป็นเหยื่อมาเห็นคงต้องรู้สึกเย็นวาบหนาวไปถึงไขสันหลังเลยทีเดียวแพขนตางอนงามกระพือเบาๆ ดวงตากลมใสพยามยามปรับความคมชัดของภาพที่เห็นให้ชัดเจน และภาพต่างๆ ก็เริ่มชัดเจนและพอนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็นอะไรไปและเจอกับอะไร ร่างเล็กบางทะลึ่งพรวดจากที่นอนหนานุ่มทันทีและพอหันมาเจอกับภาพเจ้าหมาหน้าขนที่เธอไม่เคยปลื้มมันเลยสักครั้งในชีวิต ที่ยืนแยกเขี้ยวอยู่ข้างเตียงพร้อมกับ...โฮ่ง โฮ่ง /“กรี๊ดดดด” ร่างเล็กบางพอได้สติก็ต้องกรีดร้องเสียงหลงอีก
ตอนที่ 18.“สวัสดีค่ะหนูอรุณนารี เรียกแมงปอก็ได้ค่ะ เอ่อ คือแมงปอมาทำงานแทนเพื่อนน่ะค่ะ”“อ๋อ มาแทนเพื่อนคนที่ประสบอุบัติเหตุน่ะเหรอลูกโถแม่คุณพอมาถึงก็เป็นลมเป็นแล้ง แล้วกินอะไรมารึยัง ตื่นมาคงหิว ไปๆ กินข้าวเย็นกันนี่ก็ได้เวลาแล้วไปลูกมาร์ค เจ้าคอบร้าแกอย่าสร้างปัญหาอีกล่ะ” นายหญิงวารินเอ่ยปลอบลูบหลังหญิงสาวที่นางเองก็พอใจจนอยากจะได้มาเป็นลูกสาวเพราะนางมีแต่ลูกชายและหันมาปรามเจ้าหมาน้อยแต่ตัวไม่น้อยที่กำลังจะเดินหน้าเป็นมาข้างๆ หญิงสาวที่ทำท่าหวาดหวั่นทันทีที่เห็นเจ้าหมาน้อยขยับตัวและทำท่าว่าจะเดินมาหาเธอ และพอมันเจอนายหญิงว่ามันก็ทำหน้าม่อย ทำท่าแสนจะน่าสงสารพลางร้องหงิงๆ เดินไปคลอเคลียขาแกร่งของ เหมันต์ผู้เป็นนายอย่างขอความเห็นใจ“ไม่ต้องไปอ้อนเจ้านายแกเลยนะ เพราะแกทำให้หนูแมงปอตกใจจนเป็นลมเพราะฉะนั้นจงทำตัวดีๆ มีความผิดติดตัวนะเราน่ะ ไปลูกไม่ต้องสนใจ ปล่อยไว้นี่แหละทั้งคนทั้งหมาเจ้าปัญหาพอๆ กัน”ว่าแล้วนางก็จับจูงมือเล็กบางของอรุณนารีออกจากห้องไป ปล่อยให้ทั้งสุนัขและเจ้านายหน้าดุ หันมามองหน้ากันอย่างเซ็งๆ“เพราะแกเจ้าคอบร้า เห็นไหมฉันโดนคุณแม่ดุเลยเจ้าปัญหานะเราน่ะ”เวลาใกล้พลบค่
ตอนที่ 170.“แหมนายหัวคะ มาช้านะคะนี่มัวทำอะไรกันอยู่เอ่ย ว่าไงแกแมงปอเหนื่อยมากจนต้องให้นายหัวเขาอาบน้ำแต่งตัวแล้วประคองมาเลยเหรอแก” เนตรนาราเอ่ยกระเซ้าเพื่อนรักเหมือนรู้เหตุการณ์ก่อนหน้านี้เมื่อเห็นเหมันต์โอบประคองร่างเล็กๆ ของเพื่อนรักไม่ห่าง และเธอก็ได้ค้อนโตๆ จากเพื่อนรักมาแทนคำตอบพร้อมกับทำปากขมุบขมิบคาดโทษ เนตรนาราจึงได้แต่เสหัวเราะเก้อๆ ทั้งที่อยากจะหัวเราะดังๆ แม้ว่าเธอจะยังไม่เคยรักใคร แต่ไอ้อาการหลงเมียแบบเป็นเอามากและรอยแดงๆ บนลำคอขาวๆ ของเพื่อนรักก็เป็นหลักฐานชิ้นสำคัญว่าเธอคงจะหยอดถูกจุด แล้วยิ่งเห็นใบหน้ายิ้มแฉ่งบานฉ่ำของนายหัวมาร์คซึ่งเธอเคยได้ยินเพื่อนรักบ่นให้ฟังบ่อยๆ ว่าทั้งเคร่งขรึม รกรุงรังและเย็นชาแถมปากร้ายเมื่อคราวแรก ไม่มีให้เห็นแม้แต่น้อย มีเพียงใบหน้าของนายหัวมาร์คผู้ซึ่งกำลังอยู่ในห้วงรักแบบถอนตัวไม่ขึ้น“ไอ้เนตรแกก็ไปว่าไอ้แมงเดี๋ยวแม่คุณก็โกรธ น้อยใจงานเข้าพี่มาร์คอีกหรอก” อโนมาปรามเพื่อนรักแต่ตนเองก็ไม่วายส่งสายตาล้อเลียนไปให้เจ้าภาพทั้งสองเช่นกัน“แกก็ว่าแต่ฉัน ดูแกมองล้อไอ้แมงเหมือนกันล่ะน่า”“แหม ก็คนมันหมั่นไส้นี่หว่า”“อ้อนจ๋า ที่รักดูสิลูกอ้อนจะหาแ
ตอนที่ 169.ชายหนุ่มหลงใหลไปกับรสชาติหวานล้ำที่ได้รับจากร่างเล็กๆ ตรงหน้าที่ไม่น่าเชื่อว่าจะทำให้เขามีความสุขได้มากขนาดนี้ และคอยแต่จะหาโอกาสเชยชิมความหอมหวานจากร่างสาวจนเธอแทบหมดแรง แม้จะนึกสงสารหญิงสาวที่อ่อนด้อยประสบการณ์แต่เธอก็เร่าร้อน ไร้เดียงสาจนน่าสั่งสอนให้เป็นงานเป็นการ ซึ่งเขาก็ไม่รอช้าที่จะสอนสั่งแมงปอตัวน้อยแม้จะต้องคอยข่มความต้องการและค่อยเป็นค่อยไปเหมือนอย่างเช่นตอนนี้ที่เขาต้องคอยสอนสั่งและใจเย็นกับร่างเล็กๆ เปล่าเปลือยให้คล้อยตามและไม่หวาดผวาต่อความรักซึ่งเขามีให้กับเธอล้นปรี่ความหอมหวานของดอกไม้แรกผลิทำให้เขาไม่อาจทนต่อความเย้ายวนนั้นได้ ริมฝีปากร้อนๆ จึงดูดดื่มเชยชิมไปทั่วทุกตารางนิ้วบนร่างขาวผ่องที่เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อทั้งตัว เสียงครางแผ่วหวานยิ่งกระตุ้นให้เขาเกิดความต้องการมากขึ้น ดวงนวลหน้าใสแดงปลั่งกับริมฝีปากเล็กๆ เห่อบวมเผยอน้อยๆ ยิ่งดูเร้าอารมณ์ให้โหมกระพือจนเขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าจากยอดอกสีหวานไปดูดซับความหอมหวานในโพรงปากสาวอย่างเร่าร้อนลิ้นหนาสอดรัดเคล้าคลึงดูดดื่มจนลิ้นเล็กๆ พ่ายแพ้ไม่เป็นท่าและยอมศิโรราบแก่เขา ร่างสาวที่ดูเหมือนร้อนเร่าจนแทบปริร้าวบิ
ตอนที่ 168. พิธีหมั้นและแต่งในวันเดียวกันแบบเรียบง่ายทว่าเต็มไปด้วยกลิ่นไอของความรักและหวานชื่นทั้งสองฝ่าย ทั้งเจ้าสาวเจ้าบ่าวต่างยิ้มแย้มผ่องใส แม้แขกเหรื่อจะมีแค่เพียงญาติๆ ไม่กี่คนแต่ทั้งงานก็สมบูรณ์แบบมีพิธีการที่ครบถ้วน ฝ่ายบิดามารดาเจ้าบ่าวเจ้าสาวต่างก็แย้มยิ้มแก้มปริที่เห็นบุตรสาวหนุ่มของตนเป็นฝั่งเป็นฝา เมื่อได้ไหว้พระรับพรและพิธีการในตอนเช้าสิ้นสุด แล้วก็มาถึงพิธีการในตอนเย็นซึ่งเป็นงานเลี้ยงเล็กๆ แต่บรรยากาศสุดแสนโรแมนติก ที่ได้รับการเนรมิตรจากเนตรนาราเจ้าแม่โปรเจคเช่นเคย เธอเสกสรรงานเลี้ยงแบบดนตรีในสวนมีดนตรีแจ๊สขับกล่อมท่ามกลางสวนน้ำตกจำลองและทุกคนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีสันสดใสงดงามเรียบหรู “ขอบคุณนะคะคุณอารี คุณสินธุ ที่ยกแมงปอให้ลูกชายของเรา” นายหญิงวารินเอ่ยขึ้นในขณะนั่งรับประทานอาหารกันพร้อมหน้าของบรรดาคุณปู่คุณย่าคุณตาคุณยายในอนาคต ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวของคุณนายดวงดี เนตรนารา อโนมา และครอบครัวของกันต์เพื่อนรักของอัคคีสามีของเธอ และครอบครัวของพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงแห่งคุ้มอินจำปาญาติสนิทของเนตรนาราที่มาร่วมงานมงคลนี้ด้วย“แหมจะขอบคุณอะไรกันคะ เราต่างหา
ตอนที่ 167. “พี่ขอโทษถ้าสิ่งที่พี่ทำมันทำให้น้ำผึ้งลำบากใจและเข้าใจผิดตลอดมา” ชายหนุ่มพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบซึ่งทั้งสองปล่อยให้ความคิดของตนเองล่องลอย โดยต่างก็เข้าใจไปคนละทิศคนละทาง ริคปล่อยมือจากเอวบางแล้วก้าวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวมองใบหน้าคมสวยอย่างตัดพ้อน้อยๆ ก่อนจะเดินจากไปปล่อยให้ดรุณนุชมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความน้อยใจและเสียใจที่อยู่ๆ เขาก็ปล่อยให้เธอจมอยู่กับความรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้งไว้เพียงลำพัง สิ่งที่เขาทำกับเธอตอนนี้มันบ่งบอกว่ารักเธอตรงไหน สาวน้อยคิดอย่างเจ็บปวดพลางทรุดนั่งลงบนพื้นทรายนุ่มมองท้องทะเลงามเพียงลำพังด้วยดวงใจที่สับสนเจมส์และไมค์ มองดูสองสามีภรรยาที่เดินไปคนละทิศคนละทางแล้วมองหน้ากันก่อนจะส่ายหน้าอย่างระอาจิตเมื่อคนทั้งสองต่างปากหนักและคิดมากกันทั้งคู่ดูก็รู้ว่าทั้งสองรักกันแค่ไหนแต่ต่างคนต่างอมพะนำไม่ยอมเอ่ยปากบอกในสิ่งที่ตนคิดและรู้สึกให้อีกฝ่ายได้รับรู้ แม้เขาทั้งสองจะไม่เคยมีความรักเพราะชีวิตที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเสมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย แต่เท่าที่พวกเขามองดูอาการของคนมีความรักและเรียนรู้จากพฤติกรรมของนายใหญ่และนายหญิงแห่งเวลส์ ก็พอจะรู้ว่
ตอนที่ 166.“แมงปอจ๋า จะไปไหนน่ะ” เหมันต์รั้งมือบางเบาให้เธอหยุดเดิน พลางเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ “แมงปอจะไปติดกรอบรูปให้เสร็จเสียทีค่ะ เหลือแค่อีกไม่กี่หลัง พี่มาร์คถามทำไมคะจะไปช่วยหรือ” “ถ้าแมงปอให้พี่ทำอะไรพี่ก็เต็มใจทำจ๊ะ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างออดอ้อนและก็ได้ค้อนงามๆ จากสาวเจ้า “ถ้างั้นก็เดินไปค่ะงานแมงปอจะได้เสร็จสมบูรณ์เสียที เปิดรีสอร์ตไม่ทันรับนักท่องเที่ยวไม่รู้ด้วย” “ไม่เป็นไรจ๊ะ แมงปอจะได้อยู่ที่นี่นานๆ ไงพี่มาร์คเลี้ยงได้อยู่แล้วเมียแค่คนเดียวสบายมาก” “ใครเป็นเมียพี่มาร์คกันคนบ้าหน้าไม่อายเขายังไม่ได้ยอมเป็นเสียหน่อยขี้ตู่ชะมัด” หญิงสาวเอ่ยเสียงอุบอิบใบหน้าแดงก่ำอย่างน่าดู “ก็อีกไม่กี่วันหรอกน่า ยังไงแมงปอก็บินหนีพี่มาร์คไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าหนีนะพี่มาร์คจะเด็ดปีกเสียให้เข็ด คอยดูสิ” “พี่มาร์คบ้าๆๆ” อรุณนารีทุบแขนแกร่งอย่างขัดเขินเมื่อเจอสายตาหวานฉ่ำล้อเลียนของเขา ชายหนุ่มรวบร่างบางไว้ในวงแขนก่อนจะวางร่างบางให้ยืนบนโขดหินเล็กๆ จนความสูงของเธอเท่ากันกับเขา ใบหน้าทั้งสองจึงอยู่ในระดับเดียวกัน หนุ่มสาวม
ตอนที่ 165. “ไอ้อาการแบบนี้มันเป็นไปได้หรือหมอเก่ง มันเกิดขึ้นบ่อยหรือเปล่าคะ” ดรุณนุชถามบ้าง “มันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยหรอกนะน้ำผึ้ง เคสนี้นานๆ จะมีเกิดขึ้นกับคนไข้บ้าง แต่มันก็ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยด้วย แต่กรณีของหนูดีอาจจะเป็นข้อยกเว้น เอ่อผมคิดว่าเธอคงจะมีความทรงจำที่เลวร้ายเกี่ยวกับคิมหันต์มากเกินไปรึเปล่า...” หมอเก่งอ้อมแอ้มพูดเบาๆ ในตอนท้ายพลางชำเลืองมองใบหน้าที่เรียบเฉยของคิมหันต์ ซึ่งใบหน้าเรียบเฉยนั้นเขาไม่อาจคาดเดาได้ว่าชายหนุ่มคิดอะไรหรือรู้สึกอย่างไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น “เอาเป็นว่าหนูดีแค่จำคิมไม่ได้ชั่วคราวใช่ไหม” นางดวงดีเอ่ยขึ้นบ้างและพลธวัชก็พยักหน้าช้าๆ เป็นคำตอบ “แล้วนานแค่ไหนที่เธอจะจำนายคิมได้” “มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเธอเองว่าจะเปิดรับคิมหันต์เข้าไปในความทรงจำหรือเปล่า” หมอเก่งให้เหตุผล เท่านั้นเองคิมหันต์ก็เดินลงเรือนไปทันทีทำให้ทุกคนมองตามอย่างแปลกใจและเดาความรู้สึกของชายหนุ่มไม่ออก “สมน้ำหน้ามัน ถูกหนูดีเกลียดจนไม่อยากจดจำ” เหมันต์เอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้และก็ได้ลูกทุบเบาๆ จากอรุณนารีพร้อมกับดวงตาเขียวๆ
ตอนที่ 164 “หนูดี พี่ขอโทษ” คำๆ นี้ไม่ได้หลุดออกจากปากของเขาแต่มันก็เป็นเพียงคำที่เขาคิดอยู่ในใจ ชายหนุ่มยื่นมือไปลูบเรือนผมสลวยอย่างอ่อนโยนจนไม่น่าเชื่อว่าเขาคือคนๆ เดียวกันกับที่คนที่ทำให้เธอต้องมานอนหลับใหลไม่ได้สติถึงสามวันเต็มๆ ริมฝีปากหยักสวยที่เคยต่อว่าด่าทอเธอสารพัดจุมพิตมือบางของสาวน้อยราวจะขอลุแก่โทษ ชายหนุ่มจ้องใบหน้างามขาวซีดนิ่งราวจะจดจำเธอไว้ในใจก่อนเขาจะกลับไปสู่ที่ๆ เป็นของเขา คิมหันต์ทำท่าคล้ายกับจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้เอ่ยอะไรออกมาร่างที่หลับใหลมานานก็ค่อยๆ ขยับตัว เปลือกตาบางใสขยับยุกยิกแพขนตางอนหนาอ่อนช้อยค่อยๆ โบกกระพือก่อนดวงตากลมโตค่อยๆ กรอกไปมาเพื่อให้ชินกับแสงสว่างยามบ่าย“แค่กๆ หนูดีหิวน้ำ” สาวน้อยไอแหบแห้งพลางร้องขอและมันก็ทำให้ชายหนุ่มเพียงคนเดียวในห้องรีบกุลีกุจอหามาให้และประคองร่างบางให้ลุกขึ้นเพื่อดื่มน้ำและเธอเองก็ทำตามโดยดีและไม่ทันได้มองว่าใครคือคนที่ประคองเธออย่างอ่อนโยน เมื่อฤดีชลดื่มน้ำจนหมดแก้วคิมหันต์ก็นำแก้วเปล่าไปเก็บ สาวน้อยที่เพิ่งลุกขึ้นนั่งได้ถนัดและหายงัวเงียมองแผ่นหลังกว้างอันแสนคุ้นตาอย่างแปลกใจ แ
ตอนที่ 163. “คุณแม่อย่าห้ามคิมเลยครับ วันนี้คิมจะเอายัยเด็กนี่ไปโยนทะเลให้เป็นอาหารปลา คนอะไรนำความเดือดร้อนมาให้คนอื่นไม่จบไม่สิ้น” “คุณป้าขา แม่ดวงขา ช่วยหนูดีด้วย” สาวน้อยร้องเรียกอย่างน่าสงสาร “หุบปากไปเลยยัยเด็กนรก” คิมหันต์ตะคอกใส่เธอ “หยุดนะคิมหันต์นี่ขนาดว่าต่อหน้าแม่คิมยังหยาบคายกับน้องขนาดนี้ เราลืมสัญญาที่ให้ไว้กับแม่แล้วรึไง” นางตวาดลูกชายอย่างโกรธจัด โกรธที่บุตรชายผู้หล่อเหลาสุภาพเรียบร้อยกลายร่างเป็นซาตานที่น่ารังเกียจรังแกสาวน้อยผู้น่าสงสาร ฤดีชลน่ารักและน่าสงสารเสมอในสายตาของนางๆ มองทุกอย่างด้วยเหตุและผล เพราะเคยตกอยู่ในสภาพเช่นนี้มาก่อน ฤดีชลไม่ได้ต่างจากนางตอนสาวๆ เลยสักนิดที่ถูกนายใหญ่แห่งเกาะพราวแสงจันทร์รังแกข่มเหงทั้งการกระทำและคำพูดต่างๆ นานา จนนางแทบทดท้อถอดใจ หากจะโทษลูกชายก็คงต้องโทษผู้เป็นพ่อที่ถ่ายทอดเชื้อบ้าซาตานร้ายกาจนี้มาสู่บุตรชายของนาง “คิมไม่ได้ลืม แต่ว่า...” “ไม่มีแต่คิมหันต์ ปล่อยน้องมาให้แม่เดี๋ยวนี้ คิมไม่มีสิทธิ์” นางขัดลูกชายเสียงเย็นทั้งดวงตาและน้ำเสียงซึ่งผู้เป็นลูกจะรู้ด
ตอนที่ 162. “พอเลยนายหญิงตัวเองก็มีลูกชายตั้งสามคนจะมาแย่งหลานเขาได้ยังไงโน่นไปเร่งให้นายหัวขอสาวแต่งงานโน่น”คุณนายดวงดีบอกอย่างหวงๆ หลานในท้องจนครูดาวขำผู้สูงวัยทั้งสองตอบโต้กันราวเด็กสาวรุ่น นายใหญ่เองก็ขบขันด้วยไปด้วย เห็นทีว่าคราวนี้เรื่องร้ายๆ ได้ผ่านพ้นไปเสียที “อ้าวน้ำผึ้งเด่นดี มาๆ เข้ามาดูคุณย่าจอมเห่อทั้งสองดูท่าจะเห่อเว่อร์กันใหญ่แล้ว” นายใหญ่ค่อนแคะสองสาว(เหลือน้อย) ทั้งสองซึ่งนั่งขนาบข้างครูดาวอย่างกลัวว่าตัวเองจะน้อยหน้ากันตามประสาคนเห่อหลาน “แหมๆๆ หน้าบานเชียวนะครับคุณนายดวงดี” เด่นดีเอ่ยกระเซ้าผู้เป็นมารดาอย่างอารมณ์ดีหลังจากเรื่องร้ายๆ ได้ผ่านพ้นไปเขากับครอบครัวก็กลับมายิ้มได้อีกครั้งกับข่าวดีที่พวกเขาจะได้สมาชิกใหม่เพิ่มขึ้น “เอ่อครูดาวครับ พอดีว่าผมเข้าไปเก็บกวาดห้องเจ้าดังแล้วบังเอิญเจอแผ่นซีดีนี้น่ะครับเหมือนว่าเจ้าดังมันจะเก็บไว้ให้ครูดาว มีจดหมายด้วยครับ” เด่นดียื่นแผ่นซีดีที่อยู่ในซองพลาสติกใสพร้อมด้วยกระดาษแผ่นเล็กๆ พับเป็นรูปหัวใจสวยงามให้ครูสาวผู้ที่เข้ามาเป็นน้องสะใภ้หมาดๆ หญิงสาวรับสิ่งนั้นมาด้วยมือที่สั่นนิด