บทที่ 11. ตอนที่ 1. ความหลังที่หวนคืน

องค์ไท่จื่อไฉเหลี่ยงหวง หลับตาลงสูดลมหายใจเข้าปอด มู่ตันคือเทพธิดาที่เขาหลงรักและพอใจ ถึงขั้นจะแต่งนางขึ้นเป็นชายา โดยไม่สนคำทักท้วงถึงความเหมาะสมคู่ควรใด ๆ แต่ในเมื่อเวลานี้ กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงได้มาแสดงตัวถึงความเป็นเจ้าของ มีหรือที่คนหยิ่งในศักดิ์ศรีเช่นเขา จะดื้อดึงเอาของที่มีเจ้าของมาเป็นของตน ต่อให้ต้องการมากแค่ไหนก็ตาม

“ในเมื่อเจ้าพูดถึงเพียงนี้ ข้าดูไม่มีความหมายในชีวิตเจ้าเลย ตลอดเวลาที่ผ่านมา ความดีที่เจ้าแสดงต่อข้า ทุกอย่างข้าคงคิดไปเอง”

ไฉเหลี่ยงหวง คุกเข่าลงต่อหน้าองค์ฮั่นยุหวี่ ผู้เป็นบิดา

“ท่านพ่อ ลูกโง่เขลา ดวงตามืดบอดในรัก ขอท่านได้โปรดยกเลิกการเสกสมรสของข้า ด้วยเถิดพระเจ้าข้า”

องค์ฮั่นยุหวี่เงยหน้ามองเพดาห้องโถง รู้สึกสงสารบุตรชาย แต่ในเมื่อความจริงประจักษ์ชัดถึงเพียงนี้ คงต้องปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามหนทางของมัน

“ได้ ประกาศออกไป ข้าขอยกเลิกงานสมรส องค์ไท่จื่อไฉเหลี่ยงหวงกับเทพธิดามู่ตันแดนบุปผา การหมั้นหมายระหว่างทั้งสองถือว่าขาดต่อกัน จะไม่มีการเสกสมรสระหว่างคนทั้งสองเกิดขึ้นอีกต่อไป”

“ขอบพระทัยพระเจ้าข้า” บุคคลทั้งสามกล่าวขึ้นพร้อมกัน

กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงอุ้มบุตรชายเดินจูงมือมู่ตันออกจากเขตแดนสวรรค์

“หยุดก่อน กุ้ยอ้ายป๋อเฉิง” ไฉเหลี่ยงหวงเข้ามาขวางเขากับภรรยา 

“ไท่จื่อ ท่านยังมีอะไรต้องการพูดกับข้าอีก”

“มู่ตันคือหญิงที่ข้ารัก ต่อให้ไม่มีการสมรสเกิดขึ้นแล้ว สำหรับข้านางก็ยังเป็นคนที่ข้ารัก หวังว่าเจ้าจะดูแลนางเป็นอย่างดี หากวันใดทำนางเสียงใจแม้เพียงเล็กน้อย ข้าจะไปรับนางคืน”

กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงมองหน้าองค์ไท่จื่อไฉ่เหลี่ยงหวง ผู้ชำนาญการรบและสงคราม มองจนลึกลงไปในดวงตาของเทพหนุ่ม แม้เขาจะมีตำแหน่งไท่จื่อ แต่ด้วยความอาวุโสถือว่ากุ้ยอ้ายป๋อเฉิงเหนือชั้นกว่ามาก

“ไม่ต้องห่วง สำหรับนางข้าแลกได้ด้วยชีวิต ข้าไม่มีวันยอมให้ท่านไปรับนางแน่นอน โปรดวางใจ”

กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงจูงมือมู่ตัน หายตัวไปในอากาศต่อหน้า ไฉเหลี่ยงหวง มู่ตันพอใจใช้ชีวิตกับกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง เทพเจ้าธาตุไม้แห่งปัญจธาตุ มากกว่าเป็นชายาในองค์ไท่จื่อเช่นเขา เป็นเรื่องที่เขาต้องยอมรับและทำใจ

ซื่อเว่ยต้าตี้ประคองฟางเฟยขึ้นกินยา ที่ท่านไท่ไป๋จิงซิงจัดมาให้ สีหน้าฟางเฟยดีขึ้นมากแล้ว เพียงแต่ยังไม่รู้สึกตัวเท่านั้น ตั้งแต่กินยาไปหญิงสาวสำลักเอาเลือดออกมาสองครั้ง ที่เหลือก็หลับยาวนาน ซือเว่ยต้าตี้เอาแต่เฝ้าดูแลนางทั้งวันทั้งคืน ไม่ยอมกลับไปดูแลดวงดาราในห้วงเวหา เพราะในสายตาเขาเวลานี้มีแต่ฟางเฟยเท่านั้น 

กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงและมู่ตัน รวมทั้งลูกชายตัวน้อยของเขา เดินเข้ามาในห้องพักของเกาฟางเฟย กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงมองเห็นสภาพของเทพเจ้าดวงดาวที่เฝ้าดูแลหญิงสาว จนร่างกายตนเองทรุดโทรมอย่างเห็นได้ชัด ดูแล้วซื่อเว่ยต้าตี้จะตาบอดเพราะรักไปอีกคน

“อาการนางเป็นอย่างไรบ้าง”

ซื่อเว่ยต้าตี้ทำเป็นมองไม่เห็นผู้มาเยือน

“หายโกรธข้าเถอะ ก็บอกไปแล้วว่าไม่ตั้งใจ เวลานั้นข้าคุมตนเองไม่ได้จริง ๆ เจ้าต้องการให้ข้าไถ่โทษอย่างไร ถึงจะพอใจ”

ซื่อเว่ยต้าตี้หันมามองผู้มาเยือน เจ้าเด็กน้อยตัวกลมพอเห็นก็ยิ้มหัวเราะให้เขาทันที ซื่อเว้ยต้าตี้มองเจ้าตัวกลมแล้วก็อดยิ้มต่อความไร้เดียงสาของทารกสวรรค์ผู้นี้ไม่ได้

“ได้ข้าให้อภัย เจ้าทั้งสองมีวิธีทำให้นางฟื้นหรือไม่ ขอแค่นางลืมตามองข้าก็ยังดี ข้าเฝ้าป้อนยานางตลอด นางสำลักเอาเลือดออกมา 2 ครั้ง ที่เหลือก็หลับอย่างเดียว”

กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงนั่งลงข้าง ๆ ฟางเฟย เขาแบมือตรงหน้าหญิงสาว ชั่วครู่ก็กำมือเก็บคืน

“เจ้านับ 1 ถึง 10 นะ”