บทที่ 8. ตอนที่ 2. หน้าที่ทายาท

ฟางเฟยมองดวงตาที่แน่วแน่ตั้งใจของจางจิ้ง หญิงสาวยอมเล่าถึงความมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้น ระหว่างเธอกับคันฉ่องโบราณ จางจิ้งตั้งใจฟังโดยไม่ทักท้วงใด ๆ รอจนเธอเล่าจบ เขาจึงเริ่มเล่าเรื่องของเขา

“ดาบเล่มนี้ทำให้พี่มีทักษะทางการต่อสู้สูง พี่ถูกดาบเล่มนี้ฝึกฝนทุกคืน ความสามารถที่ได้มา เกิดจากดาบเล่มนี้ พี่ใช้ความรู้ที่ได้จากคุณปู่ ประกอบกับความลับการทำลายล้างของดาบปัญจธาตุ ทำให้พี่เป็นแบบที่เธอเห็น และเป็นไปตามที่ทุกคนล่ำลือ พี่กับเจียอีเคยสนิทกัน เราเคยออกทริปท่องเที่ยวไปด้วยกัน แต่พอพี่ต้องเจอกับความลับของตระกูล พี่จำเป็นต้องเก็บตัว เพราะไม่อยากให้คนอื่นรู้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น”

“ฉันรับงานนี้ก่อนที่จะได้คันฉ่องมา ถ้ารู้ว่าผลของการเป็นผู้ถือคันฉ่อง ต้องแรกกับความผิดปกติแบบนี้ฉันคงไม่รับงานแต่แรก ตอนนี้ฉันยังคิดว่าเรื่องเรียนจะส่งผลด้วยรึเปล่า แต่คงพอคุยกับอาจารย์ได้”

“จากที่พี่เคยเจอกับเรื่องนี้ด้วยตัวเอง เวลาในห้วงฝันแม้ยาวนาน แต่ถ้าเทียบกับโลกความเป็นจริงมันใช้เวลาไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง บางที่เรื่องที่เธอกังวลอยู่อาจไม่ส่งผลกระทบอะไรมากก็ได้” 

ฟางเฟยเดินทางไปกองถ่าย พร้อมเพื่อนร่วมงานและทีมงานที่รับผิดชอบ ในส่วนของนักแสดงประกอบหลัก หญิงสาวถูกแต่งหน้าทำผมตั้งแต่เช้ามืด ด้วยนักแสดงที่ต้องเข้าฉากในวันนี้มีจำนวนมาก พอพวกเธอแต่งตัวเสร็จจึงขอทีมงานไปยังจุดถ่ายทำก่อน ถ้าสามารถซ้อมการแสดงกับชุดจริงสักรอบสองรอบได้ก็อยากทำ 

“วันนี้พวกเรา ทำกันให้เต็มที่นะ ถ้าวันนี้โชคดีผ่าน วันที่เหลือพวกเธอก็จะได้เที่ยวกัน”

ฟางเฟยบอกเพื่อนร่วมงาน แต่ในใจต้องการเร่งงานให้จบโดยเร็ว ถ่ายภาพยนตร์เสร็จเธอมีถ่ายแบบต่ออีก จบงานนี้แล้วตั้งใจจะไม่รับงานอีก เพราะยังมีเรื่องสำคัญต้องทำอีก การได้คุยและบอกเล่าเรื่องราวต่อจางจิ้ง ทำให้เธอเหมือนมีคนรู้ใจและได้ที่ปรึกษาที่ดี ไม่คิดว่าจางจิ้งก็พบเจอเรื่องประหลาดเหมือนเธอ แค่สถานะการณ์ต่างกัน บรรพชนสกุลเกาขออะไรต่อสวรรค์ ถึงต้องแลกเปลี่ยนด้วยหน้าที่แบบนี้

“แน่นอน เราจะทำกันเต็มที่ ถูกไหมทุกคน”

“ใช่ ๆ เราจะทำให้ผ่านในรอบแรกเลย ซ้อมกันมาเป็นเดือน ๆ ไม่มีคำว่าพลาดแล้ว”

ซูมี่และเพื่อนรวมทีมสามัคคีแบบนี้ ทุกอย่างคงออกมาดี พวกเธอหาที่ว่างเพื่อซักซ้อมกัน ก่อนจะเริ่มถ่ายทำ มีพนักงานวิ่งเข้ามาตามฟางเฟย ให้เธอลองไปเซ็ตระบบสลิงสำหรับใช้ประกอบการถ่ายทำ

“เจียอีคะ ฉันต้องใช้สลิงด้วยเหรอ ถ้าแค่กระโดดลอยตัวกับตีลังกาแบบที่เคยซ้อม ไม่จำเป็นต้องใช้นะ ฉันทำได้ ก็เหมือนที่เราซ้อมกันทุกครั้งไม่ใช่เหรอคะ”

“ใช่ ๆ เป็นตามที่ฝึกกันไว้ครับ แต่ผมกลัวคุณจะพลาดเลยคิดว่าควรใช้สลิงป้องกันด้วยไหม”

“แบบนั้นไม่จำเป็นค่ะ ฉันฝึกการแสดงแบบนี้มาตลอด ทำได้ค่ะไม่ต้องใช้สลิง”

ผู้กำกับเจียอียอมตามใจเธอ ทีมงานเรียกนักแสดงประจำจุด เป็นฉากสำคัญและฉากใหญ่อย่างที่ทีมงานเคยคุยไว้จริง ๆ พอถึงเวลา ฟางเฟยและเพื่อร่วมทีมตั้งใจแสดงสุดฝีมือ ฟางเฟยในชุดโบราณวาดวงแขนกรีดเรียวนิ้วพลิ้วไหว หน้าสวย ๆ ของหญิงสาวรู้จักส่งสายตาและรอยยิ้มที่เย้ายวนกับมุมกล้อง แสดงได้สมบทบาท บรรณาการต่างแคว้น เรียวขาเรียวแขนรวมทั้งสรีระของร่างกายทุกส่วน ถูกสร้างมาเพื่อสร้างความสวยงามที่ดึงดูดสายตา เหมาะสมแล้วที่ฟางเฟยจะเป็นนักแสดงนำในฉากนี้ หญิงสาวตีลังกาลอยตัวในอากาศพร้อมดึงพัดที่เอวออกมา สะบัดพัดที่มีผ้าเบาพริ้วไหวเป็นส่วนประกอบ จนนางรำทั้ง 5 คนเหมือนฝูงมัจฉา ที่กำลังแหวกว่ายในสายน้ำ กล้องหลายตัวจับภาพการแสดงชุดนี้ในมุมที่ต่างกัน เพื่อประกอบการตัดต่อสร้างความสมบูรณ์อีกครั้ง ทันทีที่การแสดงจบและผู้กำกับสั่งคัท เสียงปรบมือดังขึ้น ฟางเฟยและเพื่อนร่วมทีมหันไปดู เสียงปรบมือมาจากทีมงานและนักแสดงที่ร่วมในฉากนี้ทั้งหมด ฟางเฟยรู้สึกภูมิใจกับงานของเธอ จบไปหนึ่งงานอย่างสมบูรณ์ 

“เย็นนี้พวกเราควรฉลองกันนะ ฟางเฟยเธอชวนนายน้อยเกามาด้วยสิ นะ ๆ พาพี่ชายสุดหล่อมาให้พวกเรารู้จักหน่อย”