บทนำ

แคว้นหนานฉี

เมืองหลวงหนานฉี

"องค์ชายใหญ่ อย่างไรฝ่าบาทก็มีราชโองการลงมาแล้ว หากพระองค์ยังทรงดึงดันทำเป็นทองไม่รู้ร้อนเช่นนี้ ไม่เท่ากับหักหน้าฝ่าบาทหรอกหรือพ่ะย่ะค่ะ"

เสียงของจี้เฟินองค์รักษ์คนสนิทเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน เมื่อมองเห็นท่าทีไม่ทุกข์ไม่ร้อนของเจ้านายตน 

ก่อนหน้านี้ฮ่องเต้หลี่เจี้ยน ได้มีพระราชโองการให้หลี่เหว่ยองค์ชายใหญ่แห่งแคว้นหนานฉี อภิเษกสมรสกับจางลู่หลิน บุตรสาวคนโตของท่านราชครูจางสหายรักของเขา แต่ทว่าหลี่เหว่ยกลับไม่สนใจซ้ำยังทำไม่รู้ไม่ชี้ เอาแต่ดื่มเหล้า เรียกนางรำมาร่ายรำให้ดูที่จวนอยู่ทุกวันทุกคืน แม้กระทั่งราชครูจางยังเอือมระอากับพฤติกรรมของว่าที่บุตรเขยคนนี้

หลี่เหว่ยปรายตามองจี้เฟินอย่างไม่พอใจ แล้วจึงโยนจอกสุราในมือทิ้งลงบนพื้นอย่างไม่ไยดี 

"หุบปากเสียที ข้าได้ยินแล้วไม่ได้หูหนวก ให้คนไปทูลเสด็จพ่อด้วย ว่าข้าจะเข้าวังหลวงไปขอบพระทัยในพระมหากรุณาธิคุณ"

เอ่ยจบเขาก็เดินสบัดชายเสื้อกลับเข้าไปในห้องนอนทันที อีกทั้งยังยกเท้าถีบพ่อบ้านหม่าเพื่อระบายโทสะอีกหนึ่งคำรบ จี้เฟินมองตามแผ่นหลังของหลี่เหว่ยไป ก่อนจะส่ายหน้าไปมาอย่างคิดไม่ตก

เมื่ออยู่ในห้องนอนเพียงลำพัง หลี่เหว่ยก็พรูลมหายใจออกมาคราหนึ่ง ชายหนุ่มทิ้งกายลงนอนบนเตียงและกลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่ายเกินจะทน

เขาคือองค์ชายใหญ่แห่งแคว้นหนานฉี พระนามคือหลี่เหว่ย เป็นองค์ชายคนโตของฮ่องเต้หลี่เจี้ยน ปีนี้มีอายุยี่สิบปีแล้ว ราชวงศ์หลี่มีองค์ชายที่เกิดจากฮองเฮาสองพระองค์ และองค์หญิงอีกหนึ่งพระองค์ คนโตคือเขาหลี่เหว่ย ส่วนองค์ชายรองน้องชายของเขามีนามว่าหลี่ผิง และองค์หญิงมีนามว่าหลี่ฮวา ซึ่งหลี่ผิงและหลี่ฮวาเป็นฝาแฝดกัน ปีนี้อายุครบสิบหกปีเต็มแล้ว

เพราะถูกเสด็จพ่อตามใจจนเสียนิสัย ทำให้เขาเป็นคนไม่เห็นหัวใคร แม้กระทั่งเหล่าขุนนางยังไม่กล้ามาตอแยเขา

ไม่นานมานี้เสด็จพ่อได้มอบสมรสพระราชทานให้เขาแต่งกับจางลู่หลิ่น บุตรสาวคนโตของท่านราชครูจาง ได้ยินว่านางเป็นบุตรสาวที่เกิดจากอดีตฮูหยินคนก่อน มารดาตายจากไปนานแล้ว ต่อมาราชครูจางก็แต่งภรรยาเอกคนใหม่เข้าจวนมา และได้ให้กำเนิดบุตรชายบุตรสาว นั่นยิ่งทำให้สถานะภายในจวนของจางลู่หลินยิ่งย่ำแย่ลง นางถูกมารดาเลี้ยงและน้องสาวน้องชายกลั่นแกล้ง เดิมทีได้ยินว่านางล้มป่วยจนถึงแก่ชีวิต แต่กลับดวงแข็งรอดชีวิตกลับมาได้

เขาไม่ได้สนใจว่าสตรีคนใดจะแต่งเข้ามา เพราะสำหรับเขาแล้ว นางก็แค่บุปผางามที่เอาไว้ประดับบารมีให้เขาก็เพียงเท่านั้น

หลี่เหวยสั่งให้สาวใช้ในจวนนำสุราเข้ามาเพิ่ม เขาดื่มสุราไปหลายจอกจนรู้สึกมึนเมา ก่อนจะผล็อยหลับไป

เช้าวันต่อมาหลี่เหว่ยเดินทางเข้าวังหลวงเพื่อเข้าเฝ้าฮ่องเต้หลี่เจี้ยนผู้เป็นเสด็จพ่อ เขามุ่งหน้าไปห้องทรงอักษรทันที เมื่อมาถึงแล้วเขาก็เดินเข้าไปด้านในโดยไม่ต้องรอคำอนุญาตใดใดทั้งสิ้น

ฮ่องเต้หลี่เจี้ยนเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาก็เงยหน้าขึ้นมามองทันที เมื่อเห็นว่าเป็นหลี่เหว่ย เขาก็ส่ายหน้าไปมาด้วยความเอือมระอา แต่ไหนแต่ไรเจ้าลูกบัดซบนี่ก็ไม่เคยเห็นกฎระเบียบใดอยู่ในสายตามานานแล้ว

"ดูท่าเสด็จพ่อคงจะอารมณ์ดีไม่น้อยจึงจัดแจงงานแต่งงานให้บุตรชายโดยไม่ถามความสมัครใจสักคำ จากนั้นก็มานั่งอ่านตำราอย่างสบายใจที่นี่ สำราญใจดีใช่หรือไม่"

เมื่อได้ยินวาจาเหน็บแหนมจากปากของหลี่เหว่ย ฮ่องเต้หลี่เจี้ยนก็ปรายตามองบุตรชายตน แล้วจึงเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ

"ไสหัวมาได้แล้วหรือ"

"ย่อมต้องรีบไสหัวมาอยู่แล้ว อย่างไรก็ต้องมาขอบพระทัยในความกรุณาที่เสด็จพ่อทรงเลือกหาพระชายามาให้ลูก"

เอ่ยจบเขาก็ทิ้งกายลงนั่งตรงข้ามฮ่องเต้หลี่เจี้ยนและยกจอกสุราบนโต๊ะขึ้นดื่มอย่างถือวิสาสะ ฮ่องเต้หลี่เจี้ยนวางตำราในมือลง แล้วจึงเอ่ยกับหลี่เหว่ยด้วยความหนักใจ

"เหว่ยเอ๋อร์ เจ้าเองก็อายุยี่สิบปีแล้ว จะเอาแต่ดื่มสุราชมบุปผาอย่างไร้แก่นสารเช่นนี้อีกไม่ได้ เจ้าไม่แหกตาดูหรือ ว่าเหล่าขุนนางเอ่ยถึงเจ้าว่าเช่นไร พวกเขาบอกว่าวันหน้าบัลลังก์นี้หากมอบให้เจ้าปกครอง ย่อมต้องมีแต่ความหายนะไร้ซึ่งความเจริญรุ่งเรือง"

“แล้วอย่างไร”

“พ่อถึงได้หาสตรีอ่อนหวานแต่งเข้ามาเป็นภรรยาของเจ้า จางลู่หลินน่ะ นางสุภาพอ่อนโยน เป็นเด็กสาวที่น่ารักน่าชัง แม้จะไร้มารดามาตั้งแต่วัยเยาว์แต่บิดาของนางก็อบรมสั่งสอนนางมาเป็นอย่างดี หากเจ้าแต่งกับนางเจ้าจะต้องพบเจอแต่ความสุขแน่นอน”

“ความสุขกับผีน่ะสิ ที่ท่านพยายามยัดเยียดหาภรรยาให้ลูก เพราะตนเองไม่อาจรับสนมได้กระมัง ขืนรับเสด็จแม่คงได้บีบคอท่านตายเพราะผิดคำสัญญา!”

ฮ่องเต้หลีเจี้ยนแทบสำลักน้ำชาที่กำลังดื่ม เขาถลึงตามองบุตรชายตนอย่างโมโห

ฮองเฮาของเขามาจากตระกูลสวี เป็นตระกูลบัณฑิตเลื่องชื่อในเมืองหลวง เขาและนางมีใจตรงกัน  หลังจากที่สนมคนก่อนตายจากไปเขาก็สัญญาว่าชาตินี้จะมีนางเพียงคนเดียวเท่านั้น

เจ้าลูกเวรนี่มันช่างจะหาทางต่อว่าเขาได้ทุกเรื่อง

“ไม่รู้ล่ะ ข้าประกาศราชโองการลงไปแล้ว หากเจ้าไม่อยากถูกมารดาเจ้าทุบตีจนตายก็อย่าก่อเรื่อง”

หลี่เหว่ยถึงกับเอ่ยวาจาใดไม่ออก เสด็จพ่อมักจะอ้างชื่อเสด็จแม่มาข่มขู่เขาอยู่เสมอ ผู้ใดบ้างไม่รู้ว่าเสด็จแม่ของเขามีนิสัยดุดันมากเพียงใด ทั้งที่เกิดในตระกูลบัณฑิตแต่กลับมีนิสัยห้าวหาญต่างจากคนในตระกูล ทั้งยังเก่งกาจทั้งบุ๋นและบู๊ซึ่งหาได้ยากในคนที่เกิดมาจากตระกูลบัณฑิต

เมื่อเห็นว่าหลี่เหว่ยยอมสงบปากสงบคำฮ่องเต้หลี่เจี้ยนก็ลอบสะใจเป็นอย่างมาก เจ้าลูกคนนี้ไม่เอาไหน ทั้งที่เก่งกาจทั้งบุ๋นและบู๊ แต่หลังจากที่รบชนะและได้ชัยชนะกลับมาเขาก็หลงระเริงในอำนาจ ทำตัวเสเพลไปวันๆ เขาจึงต้องให้หลี่เหว่ยแต่งภรรยาจะได้มีความคิดความอ่านขึ้นมาบ้าง ยามนี้ยังไม่มีการเลือกองค์รัชทายาท แต่หลี่เหว่ยก็คือคนที่เขาเลือก เพราะเจ้าหลี่ผิงนั้นวันๆเอาแต่กัดจิ้งหรีด ไม่สนใจงานราชการ บุ๋นไม่รู้บู๊ไม่สน หนักข้อเสียยิ่งกว่าหลี่เหว่ยเสียอีก

ส่วนหลี่ฮวานั้นก็เป็นเพียงสตรีอีกไม่นานก็ต้องแต่งงานออกไป

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเวรกรรมอันใดที่ทำให้เขามีบุตรชายบัดซบเช่นนี้ถึงสองคน!

เมื่อเห็นว่าไม่มีสิ่งใดให้สนทนากันแล้ว หลี่เหว่ยจึงขอตัวกลับจวนของตน เขาแยกจวนออกมาตั้งแต่อายุสิบแปดแล้วจึงไม่อาจรั้งอยู่ในวังหลวงต่อได้ ชายหนุ่มแวะไปเยี่ยมเยือนมารดา ก่อนจะรีบจากไป เพราะคร้านจะทนฟังมารดาบ่น

หลี่เหว่ยนั่งรถม้ามาตามทางเรื่อยๆ ระหว่างทางเขาเปิดผ้าม่านออกเพื่อชมทิวทัศน์ในเมืองหลวง วันนี้น่าเบื่อจริงๆ มิสู้เขาสั่งให้คนของตนไปซื้อนางรำมาร่ายรำให้ชมที่จวนคงจะสำราญใจไม่น้อย

ในขณะที่เขากำลังมองสิ่งใดไปเรื่อยเปื่อย ดวงตาก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวนางหนึ่ง กำลังทะเลาะกับเหล่าบุรุษที่หน้าหอนางโลม อีกทั้งยังซัดหมัดใส่ใบหน้าบุรุษเหล่านั้นไม่ยั้ง

หลี่เหว่ยขมวดคิ้วมุ่น เขาแทบไม่เคยเห็นสตรีน้อยในเมืองหลวงคนใดที่ทุบตีบุรุษเช่นนี้ จะมีก็เพียงรองแม่ทัพหญิงคนหนึ่งที่เขาฝึกฝนนางมาเองกับมือที่สามารถต่อยตีกับบุรุษได้ แต่ยามที่ถอดชุดเกราะนางก็อ่อนหวานปฏิบัติตัวอยู่ในกฎระเบียบเยี่ยงสตรีทั่วไป ไม่ได้ออกมาทุบตีคนอย่างโจ้งแจ้งเช่นนี้

 ดูจากการแต่งกายของนางแล้วก็เหมือนหญิงสูงศักดิ์ในเมืองหลวง แต่การกระทำกลับหยาบกระด้างไม่น่าดูชม

จะว่างามก็งามอยู่หรอก แต่นิสัยเช่นนี้ไม่น่ารักน่าชังเอาเสียเลย เขาชอบสตรีที่ทำตัวเหมือนกระต่ายน้อยมากกว่า

หลี่เหว่ยคร้านจะสนใจสตรีตรงหน้าอีก เขาจึงกลับจวนของตนทันที พร้อมกับสั่งให้คนไปหานางรำมาร่ายรำให้เขาดูที่จวน

อีกด้านหนึ่ง สตรีน้อยที่ถูกหลี่เหว่ยต่อว่าว่าเป็นคนหยาบกระด้างนั้น หลังจากสั่งสอนพวกอันธพาลใจโฉดแล้ว นางก็ซื้อขนมพุทราหวานกลับมากินที่จวนอย่างสบายอารมณ์ เมื่อมาถึงก็มีสาวใช้มาแจ้งว่าบิดาให้นางไปพบที่เรือนใหญ่

ทันทีที่มาถึง ก็ได้ยินเสียงของบิดาที่ตวาดนางอย่างไม่พอใจ

“จางลู่หลิน เจ้าจะแต่งงานอยู่แล้วยังออกไปทุบตีบุรุษอยู่นอกจวนโน่น เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ เหตุใดตั้งแต่รอดชีวิตจากการตกน้ำในครั้งนั้น เจ้าจึงเปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้!”

จางลู่หลินมองบิดาตนสลับกับมารดาเลี้ยงคราหนึ่ง เมื่อเห็นว่ามารดาเลี้ยงและน้องสาวน้องชายที่กำลังยิ้มเยาะในคราวเคราะห์ของนางอย่างสาแก่ใจ จางลู่หลินก็ส่งเสียงเหอะในลำคอ ก่อนจะเดินเข้าไปหาน้องสาวน้องชายและฟาดฝ่ามือลงไปบนใบหน้าของพวกมันอย่างเต็มแรง

“คนเขาสนทนาเรื่องเคร่งเครียดกันอยู่ พวกเจ้าสองคนกลับยิ้มหวานเช่นนี้ ไร้มรรยาทสิ้นดี เดี๋ยวก็ถีบให้หลาบจำอีกสักหน”

ราชครูจางเมื่อเห็นว่าจางลู่หลินลงไม้ลงมือกับน้องๆ ก็บันดาลโทสะ

“ลู่หลิน เจ้าจะทำเกินไปแล้วนะ วันนี้หากข้าไม่ตีเจ้าสั่งสอน อย่ามาเรียกข้าว่าท่านพ่อ!”

“ท่านพ่อช้าก่อนเจ้าค่ะ ข้าขอกินขนมพุทราหวานก่อน ท่านรออีกสักครึ่งชั่วยามแล้วค่อยตีเถิด ให้ตายเถอะ หิวจนแสบท้องไปหมดแล้ว ท่านพ่อท่านจะรับสักชิ้นหรือไม่เจ้าคะ จะได้มีแรงยกไม้ขึ้นมาตีข้า หากว่าตีข้าจนเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมา ข้าไม่รู้ด้วยนะ”

ราชครูจาง “.....”

นี่มันเรื่องบัดซบใดกันเนี่ย