บทที่ 4

หากไม่หนีจะอยู่ทำหอกอันใดในวังหลวงล่ะ?

หากอยู่ในวังหลวงต่อ ก็ต้องถูกฆ่าตายเป็นแน่!

หนี!

ต้องหนี!

สายตาของจักรพรรดิเหวินดุดันขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา จ้องมองหยุนเจิงพลางกล่าว “เจ้าลูกทรพี เหตุใดเจ้าถึงไม่พูด เราจะให้เจ้าพูด ให้โอกาสเจ้าอธิบาย!”

หยุนเจิงรับกับความโกรธโค้งคำนับพลางกล่าว “ลูกไม่อยากอธิบายพ่ะย่ะค่ะ และไม่มีความจำเป็นต้องอธิบายด้วย! ไม่ว่าอย่างไร ลูกก็บังอาจทำร้ายพี่สามเช่นนั้น ไปแล้ว! ลูกยอมรับโทษพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อได้ยอนคำพูดนี้ของหยุนเจิง สวีสือฝู่ก็อดที่จะทำเสียงเหอะๆ อยู่ในใจไม่ได้

สวะไร้ประโยชน์ก็ยังเป็นสวะไร้ประโยชน์อยู่วันยังค่ำ!

ให้โอกาสไปแล้วก็ไม่ใช้

ทว่า ต่อให้ให้โอกาสคนไร้ประโยชน์อธิบายมันก็ไร้ค่าอยู่ดี!

เขาตัดสินใจอย่างแน่วแน่ให้จักรพรรดิเหวินถอดยศฐาบรรดาศักดิ์องค์ชายไร้ประโยชน์นี้ให้เป็นสามัญชนคนธรรมดา

สวีสือฝู่ครุ่คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะโค้งคำนับและกล่าวว่า “ฝ่าบาท ในเมื่อองค์ชายหกยอมรับโทษแล้ว โปรดฝ่าบาทลดยศฐาบรรดาศักดิ์องค์ชายหกเป็นสามัญชนคนธรรมดา เพื่อไม่ให้คนอื่นเอาเป็นเยี่ยงอย่าง!”

“โปรดฝ่าบาทลดยศฐาบรรดาศักดิ์องค์ชายหกเป็นสามัญชนเพื่อไม่ให้คนอื่นเอาเป็นเยี่ยงอย่างด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

พวกพ้องขององค์ชายสามต่างยื่นคำร้อง

หยุนเจิงจดจำคนสารเลวเหล่านี้ไว้ในใจแล้ว อีกทั้งยังโค้งคำนับจักรพรรดิเหวิน และกล่าวด้วยเสียงถ้อยคำชัดว่า “ลูกรู้ว่าโทษของลูกร้ายแรงนัก ได้โปรดอภัยโทษให้ลูกด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

“อภัยโทษ?”

แสงเย็นวาบผ่านดวงตาของจักรพรรดิเหวิน “เช่นนั้นเจ้ามาเรามาซิ ว่าเจ้าควรได้รับโทษเช่นไร?”

“โทษตายพ่ะย่ะค่ะ!”

หยุนเจิงกล่าวอย่างไม่คิดเลย เขาโค้งคำนับพลางกล่าว “เสด็จพ่อได้โปรดให้ลูกตายเถอะพ่ะย่ะค่ะ!”

ปัง!

ทันทีที่สิ้นเสียงของหยุนเจิง ในตำหนักก็เงียบสงัดเป็นป่าสาก…

ให้โทษตายอย่างนั้นหรือ?

นึกไม่ถึงเลยว่าหยุนเจิงจะขอให้จักรพรรดิเหวินลงโทษประหารเขา

สมองเขาเลอะเลือนไปแล้วหรือไม่?

ทุกคนมองหยุนเจิงด้วยความสับสนมึนงง

ใครก็คิดไม่ถึงว่าหยุนเจิงจะเอ่ยปากขอความตายเช่นนี้

แม้แต่สองพี่น้องอย่างซูเฟยและสวีสือฝู่เองก็งุนงงสับสนไปโดยสิ้นเชิง

แม้ว่าหยุนเจิงจะไม่ได้มีตำแหน่งอันใด แต่อย่างไรเขาก็เป็นองค์ชาย

องค์ชายแห่งราชวงศ์ต้าเฉียน ขอเพียงแค่ไม่ก่อกบฏ และไม่กระทำเรื่องร้ายแรง ก็ไม่จำเป็นต้องโทษประหาร

หยุนเจิงถีบเป้ากางเกงหยุนลี่ไปครั้งเดียว ยังไม่เพียงพอที่จะให้จักรพรรดิเหวินลงโทษประหาร

แม้แต่พวกเขาเองก็ไม่อยากขอ นึกไม่ถึงเลยว่าหยุนเจิงจะเอ่ยปากขอด้วยตัวเองเช่นนี้

จักรพรรดิเหวินเองก็ตกตะลึงมากเช่นกัน

หลังจากที่เงียบไปครู่ใหญ่ จักรพรรดิเหวินก็กล่าวถามด้วยน้ำเสียงดุดันว่า “เจ้าแน่ใจแล้วหรือว่าจะให้ข้าลงโทษประหารเจ้า?”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

หยุนเจิงพยักหน้า “ลูกมีเพียงโทษความตายเท่านั้น!”

หัวใจของจักรพรรดิเหวินเต้นแรง

เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเหตุใดหยุนเจิงถึงดื้อรั้นอยากตายมากปานนี้

แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยปลื้มบุตรชายผู้นี้ แต่อย่างไรเสียก็เป็นบุตรชายของเขา

และต่อให้หยุนเจิงจะกลัว แต่คงไม่ถึงกับกลัวจนเป็นเช่นนี้ได้

เหล่าบรรดาขุนนาง มีผู้ใดกล้าเอ่ยปากบอกให้เขาต้องโทษประหารบ้างเล่า?

หลังจากคิดไตร่ตรองดูแล้ว จักรพรรดิเหวินก็กล่าวถามด้วยน้ำเสียงดุดันว่า “มีคนบังคับขมขู่เจ้าอย่างนั้นรึ?”

ในขณะที่กล่าวนั้น สายตาของจักรพรรดิเหวินก็กวาดมองไปที่ซูเฟย

ซูเฟยเห็นเช่นนี้จึงตกใจขึ้นและทวงความยุติธรรม

นางยังไม่ทันได้เอ่ยปากกล่าวอันใดกับหยุนเจิงเลย จะบังคับข่มขู่เขาได้อย่างไรกัน?

“หม่อมฉันเปล่านะเพคะ!”

หยวนเจิงส่ายศีรษะ

“แล้วเหตุอันใดเจ้าถึงรั้นอยากตายมากเช่นนี้?”

จักรพรรดิเหวินขึ้นเสียงทันใด

ทันใดนั้นเองขุนนางฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นในตำหนักต่างเงียบไป

“ความผิดของลูกนั้นร้ายแรงยิ่ง สมควรตายเพื่อไถ่โทษพ่ะย่ะค่ะ!”

หยุนเจิงหล่าวด้วยใบหน้าโศกเศร้าว่า “ลูกไม่ร้องขออันใด ขอเพียงเสด็จพ่อรับปากลูกเรื่องหนึ่งได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ!”

“ว่ามา!”

จักรพรรดิเหวินกล่าวด้วยสีหน้าดำคร่ำเครียด

“ลูกขี้ขลาดไร้ความสามารถมาหลายปี ลูกไม่อยากตายไปอย่างขี้ขลาด!”

หยุนเจิงกัดฟันกรอดพลางกล่าวด้วยสีหน้าเศร้าและโกรธว่า “เสด็จพ่อโปรดอนุญาตให้ลูกไปชายแดน ลูกยอมถือกระบี่สู้รบจนตัวตาย!”

สู้รบจนตัวตายอย่างนั้นหรือ?

แสงเย็นวาบผ่านดวงตาของสวีสือฝู่

เขาเข้าใจแล้ว!

หยุนเจิงต้องการหนีไปจากวังหลวง!

“องค์ชายหกกล้าหาญยิ่งนัก แต่กระหม่อมคิดว่าไม่เหมาะสมพ่ะย่ะค่ะ”

สวีสือฝู่รีบออกมาคัดค้านทันใด “อย่างไรเสียองค์ชายหกก็เป็นถึงองค์ชาย หากแม้แต่องค์ชายต้องออกสู้รบจนตัวตายในสนามรบ พวกป่าเถื่อนเหล่านั้นคงต้องหัวเราะเยาะราชวงศ์ต้าเฉียนเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ’”

เขาไม่มีทางปล่อยให้หยุนเจิงหนีรอดไปจากวังหลวงได้หรอก!

เรื่องจดหมายเลือด หยุนลี่เคยบอกเรื่องนี้กับเขาแล้ว

พวกเขาจะต้องเอาจดหมายเลือดออกมาให้ได้!

หยุนเจิงส่ายหน้าพลางกล่าว “คำพูดนี้ของจิ้งกั๋วกง ข้าไม่เห็นด้วย!”

“อย่างนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

สวีสือฝู่เงยหน้ามองหยุนเจิง “แล้วองค์ชายหกมีความเห็นเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ?”

หยุนเจิงยืดอกตรงพลางกล่าวเสียงดังว่า “แม้นแต่ลูกชายของชาวบ้านตาดำๆ ยังต้องออกศึกสู้รบตายเพื่อต้าเฉียนได้เลย ข้าในฐานะที่เป็นโอรสของฮ่องเต้ ก็ควรเป็นแบบอย่างให้กับใต้หล้าไม่ใช่หรือ!”

“แต่ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ก็ไม่มีเคยองค์ชายใดต้องออกศึกสู้รบตายในสนามรบ กฎบ้านเมืองไม่อาจฝืนได้พ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้น ให้เริ่มที่หยุนเจิงเป็นคนแรกเลยก็แล้วกัน!!”