บทที่ 9 ใจที่แตกสลาย

บทที่ 9 ใจที่แตกสลาย

สองวันถัดมา

"คุณหนูวันนี้ท่านงดงามเหลือเกิน หากว่างานมงคลวันนี้เป็นงานมงคลของคุณหนูกับท่านแม่ทัพคงจะดีกว่านี้ " จื่อหลินจ้องมองลั่วเออร์ผ่านกระจกหลังจากที่ปักเครื่องประดับบนศีรษะเสร็จสิ้น

"ข้าเองก็คิดเช่นเจ้า หากวันนี้ผู้ที่จับมือข้าเดินเข้างานพิธีเป็นท่านแม่ทัพคงจะดี ไม่รู้ว่ายามนี้ท่านแม่ทัพจะเป็นเช่นไรบ้างหากกลับมาพบว่าข้าเข้าพิธีมงคลกับผู้อื่นหัวใจของเขาจะแตกสลายมากเพียงใดนะ เป็นข้าเองที่รักษาสัญญาไม่ได้จื่อหลินข้าฝากจดหมายพร้อมกับผ้าผืนนี้ให้แก่ท่านแม่ทัพด้วยในวันที่เขากลับมา " จื่อหลินมิอาจห้ามน้ำตาของตนได้เพราะเห็นว่ายามนี้คุณหนูของนางพยายามซ้อนความเจ็บปวดเอาไว้ หัวใจของลั่วเออร์เองก็แตกสลายไปหมดสองวันที่ผ่านมานางเอาแต่เก็บตัวเงียบในห้องและออกไปพบฮูหยินที่ห้องพักของนางเมื่อนางเห็นมารดาน้ำตาแห่งความเจ็บช้ำได้ไหลรินออกมาราวกับสายฝน มารดาของนางสงสารนางมากเช่นกัน แต่ทว่าตนเองกลับทำอันใดให้บุตรสาวไม่ได้แม้แต่น้อย จึงเอ่ยบอกให้นางใช้ชีวิตในวังหลวงอย่างระมัดระวังเพราะวังหลังนั้นมีแต่ภัยอันตรายล้อมตัว

"อึก อึก ....ฮื้อ ๆ คุณหนูข้าสงสารท่านเหลือเกินเราหนีกันดีมั้ยเจ้าคะ หนีไปหาท่านแม่ทัพหากท่านแม่ทัพรู้เรื่องนี้คงไม่มีทางยอมและพาคุณหนูหนีไปอยู่ที่อื่น เช่นนี้คุณหนูกับท่านแม่ทัพจะได้ครองรักกัน " จื่อหลินร้องไห้สะอึกสะอื้นแต่ทว่ายามนี้ลั่วเออร์มิอาจจะร้องออกมาได้จึงหันหลังไปหาจื่อหลินยื่นจดหมายพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าของแทนกายของท่านแม่ทัพให้แก่จื่อหลินไว้

"จื่อหลินเจ้าไม่ต้องสงสารข้าหรอกนะ ข้าจะทำเช่นอย่างที่เจ้ากล่าวมาได้เช่นไรกัน ข้าไม่อยากให้ท่านแม่ทัพต้องเดือดร้อน ไหนจะท่านพ่อท่านแม่อีกแม้ว่าข้าจะเจ็บเจียนตายแต่หากข้าสามารถช่วยให้ทุกคนได้อยู่สุขสบายเช่นนี้ข้าทำได้เสมอ ต่อจากนี้ข้าต้องพึงอาศัยเจ้าดูแลท่านพ่อท่านแม่แทนข้าด้วยเข้าใจหรือไม่? " ยิ่งลั่วเออร์พูดออกมาจื่อหลินยิ่งร้องไห้ออกมามากมายกว่าเดิม ไหนจะไม่ได้ตามไปดูแลอีก ทั้งชีวิตของนางตั้งแต่เข้ามาเป็นสาวใช้ในเรือนนี้นางก็มีหน้าที่คอยดูแลเป็นเพื่อนเล่นกับคุณหนูมาตั้งแต่เด็ก ๆ ไม่คิดเลยว่าการเข้าวังครั้งนี้จะทำให้นางได้แยกกับคุณหนู

"อึก ..อึก.. ฮื้อ.. ฮือ ข้าไม่อยากให้คุณหนูออกเรือนไปเลยทำไมกันนะทำไมองค์ชายนิสัยไม่ดีผู้นั้นต้องทำเช่นนี้ด้วย "

"เจ้าอย่าดังนักสิ เดี๋ยวคนจากวังหลวงได้ยินเข้าเจ้าจะถูกลงโทษเอาได้ " ลั่วเออร์รีบผิดปากของจื่อหลินไว้เพราะเกรงกลัวว่าสาวใช้ของตนจะเอ่ยล่วงเกินเบื้องบน แต่แล้วจู่ ๆ เสียงก็ได้ดังมาจากด้านนอก

"คุณหนูท่านใต้เท้าให้มาตามแล้วเจ้าค่ะ ตอนนี้เกี้ยวจากวังหลวงมารอคุณหนูอยู่หน้าเรือนแล้ว" เสียงของสาวใช้ด้านนนอกดังขึ้นจื่อหลินรีบเช็ดน้ำตาถอยหลังห่างจากคุณหนูพร้อมเก็บของที่คุณหนูฝากไว้ใส่ถุงเสื้อของตนเองไว้ก่อนจะใช้มือจับผ้าคุมมาปกปิดใบหน้าของคุณหนูตนเองพร้อมพาเดินออกจากห้องไปที่หน้าเรือนเพื่อเดินทางไปที่วังหลวง

ลั่วเออร์ลุกขึ้นยืนพร้อมย่างเท้าออกจากประตูห้องด้วยความรู้สึกใจหาย เพราะต่อจากนี้นางจะไม่ได้ใช้ชีวิตเป็นลั่วเออร์คนเดิมและนางจะไม่ได้พบกับท่านแม่ทัพอีกแม้จะได้พบกันก็คงไม่มีโอกาสได้พบเจอกันเพียงลำพัง ความรักที่นางมีต่อเขาไม่จางหายและนางก็ยังตั้งมั่นในใจต่อจากนี้หัวใจของนางจะไม่มีผู้ใดนอกจากแม่ทัพเจาหยาง

ใต้เท้าหวังเห็นบุตรสาวตนเองเดินออกมาอย่างสง่าผ่าเผย แต่เขามิอาจจะฝืนยิ้มออกมาได้เพราะรู้ดีว่านางนั้นต้องแบกรับความเจ็บปวดมากถึงเพียงใด

"ลั่วเออร์ต่อจากนี้เจ้าก้าวเท้าออกจากเรือนตระกูลหวังไปแล้วชีวิตของเจ้าก็ต้องเปลี่ยนไปจากเดิม เพราะต่อจากนี้เจ้าจะเป็นพระชายาขององค์ชายสาม อนาคตของเจ้าคงได้เป็นฮองเฮา เจ้าจงหนักแน่นเอาไว้เข้าใจที่พ่อผู้นี้กล่าวหรือไม่? อย่าไว้ใจผู้ใดในวังหลวงทุกคนล้วนอันตรายแม้กระทั่งสาวใช้ที่คอยดูแลเจ้า "

"เจ้าค่ะท่านพ่อข้าจะจำทุกคำสอนของท่านเอาไว้ ท่านพ่อดูแลตนเองดี ๆ นะเจ้าคะ ข้าฝากดูแลท่านแม่ด้วยอีกอย่างท่านพ่อไม่ต้องเป็นห่วงข้า ข้าไม่มีทางให้ผู้ใดมารังแกข้าได้ " ลั่วเออร์เอ่ยออกมาเช่นนั้นเพราะต้องการให้ท่านพ่อของตนเองสบายใจแม้ในใจของนางตอนนี้ทั้งหวาดกลัวทั้งรู้สึกโดดเดี่ยว ไม่รู้เลยว่าวังหลังที่นางกำลังไปเยือนนั้นจะพบเจอเรื่องลำบากใจอันใดบ้าง

เมื่อนางร่ำลาท่านพ่อเสร็จสิ้นได้ขึ้นเกี้ยวที่ตั้งขบวนมารับนางอย่างสมเกียรติ เกี้ยวเคลื่อนขบวนออกเดินทางไปวังหลวงหัวใจของลั่วเออร์เริ่มสั่นระรัวมือกุมกันแน่น ส่วนจื่อหลินกับท่านใต้เท้าที่เห็นขบวนเกี้ยวออกเดินทางทั้งสองต่างพากันน้ำตาไหลสงสารไม่อยากให้ลั่วเออร์ไปที่วังหลวงเลยแต่เมื่อฝ่าฝืนไม่ได้ต้องทำตามพระราชโองการสิ่งที่ทำได้ยามนี้คือทำใจเท่านั้น

วังหลวง

ตำหนักหนานฉี

"วันนี้แล้วสินะที่ข้าจะได้เชยชมพระชายาของข้า เฮอะข้าได้ยินมาว่านางทั้งงดงามทั้งใบหน้าและกิริยา ข้าชักอยากเห็นเร็ว ๆ แล้วสิ อยากรู้เช่นกันว่านางจะงดงามเพียงใดถึงได้ครองใจคนอย่างแม่ทัพเจาหยาง ฮ่า..ฮ่า หากกลับมาจากสนามรบเมื่อได้รู้ว่าสตรีที่ตนเองรักตกมาเป็นพระชายาของข้า ยามนั้นเขาจะเป็นเช่นไรกันนะ! สะใจข้ายิ่งนัก" เซียวอี้เดินออกมาด้านนอกห้องพร้อมกวาดสายตามองรอบ ๆ ตำหนักที่ถูกจัดแต่งอย่างงดงามเพื่อทำพิธี เขาแสยะยิ้มพร้อมเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเบาเขาอยากเห็นใบหน้าของสหายเมื่อรู้ว่าสตรีที่เขารักตกเป็นของผู้อื่นตอนนี้จะเป็นเช่นไรกันนะ ในเมื่อเขาแย่งทุกอย่างแม้กระทั่งความรักของท่านพ่อไปจากเขา แถมยังแอบวางแผนที่จะยึดบัลลังก์ที่ไม่ใช่ของตนเองเช่นนี้เซียวอี้มิอาจจะทนได้ หากเขาหวังสูงถึงเพียงนี้เซียวอี้จึงคิดรับมือและแย่งชิงทุกสิ่งที่เขามีเสียก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป เจาหยางจะได้รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดที่เขาเคยโดนมาบ้าง