บทที่ 8 ถูกชะตา

บทที่ 8 ถูกชะตา

ฮองเฮาไม่ได้ถือโกรธนางแต่กลับหัวเราะออกมาอย่างขบขัน

"เจ้าช่างอาจหาญต่างจากใบหน้าของเจ้ายิ่งนัก เป็นเช่นนี้ข้ายิ่งชอบเจ้ามากกว่าเดิม ช่างเป็นสตรีที่ดีเสียจริงข้านับถือน้ำใจเจ้าที่มีใจซื่อตรง แม้ข้าจะรู้ว่าการที่พรากเจ้ามาจากคนที่เจ้ารักมันผิด แต่เจ้ารู้หรือไม่โทษของการฝ่าฝืนพระราชโองการเป็นเช่นไร ตระกูลของจะถูกลงโทษแถมยังจะถูกเนรเทศออกไปอยู่ที่แคว้นอื่นอำนาจบารมีที่ท่านพ่อเจ้ามีก็สูญหาย ข้าได้ยินมาว่าฮูหยินท่านแม่ของเจ้าไม่สบายอยู่มิใช่หรือ?" ลั่วเออร์กำมือแน่นแม้คำพูดของฮองเฮาจะบอกว่าไม่อยากพรากนางจากคนที่นางรักแต่เอ่ยออกมาเช่นนี้ราวกับบีบคั้นให้นางทำตามพระราชโองการโดยการใช้อำนาจข่มขู่ ลั่วเออร์หันไปมองใบหน้าของบิดาที่ยามนี้ซีดเซียวหากนางไม่รับราชโองการและทำตาม ท่านพ่อกับท่านแม่ของนางต้องได้รับความเดือดร้อนในคราวนี้ ลั่วเออร์หมดหนทางที่จะหลีกเลี่ยงเหตุใดต้องเกิดเรื่องเช่นนี้กับนางด้วย

"ฮองเฮาเพคะที่ทรงเอ่ยมาเพราะจะข่มขู่ให้หม่อมฉันรับพระราชโองการหรือเพคะ ฮองเฮาเป็นมารดาของแผ่นดินและเป็นมารดาขององค์ชายทำเช่นนี้ไม่ทำร้ายจิตใจของหม่อมฉันเกินไปหรอกหรือเพคะ " ลั่วเออร์เอ่ยวาจาหมิ่นเบื้องบนจนใต้เท้าหวังผู้เป็นบิดารีบดึงนางมาอยู่ด้านหลังของตนพร้อมคุกเข่าลงเพื่อขอประทานอภัย

"ทูลฮองเฮาต้องขอประทานอภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ ลั่วเออร์ยังเด็กนักเป็นเพราะกระหม่อมสั่งสอนไม่ดีจึงบังอาจล่วงเกินฮองเฮา "

"ใต้เท้าหวังลุกขึ้นมาเถิดข้ามิได้เคืองใจกับนางเลย ลั่วเออร์ข้าเองก็มิได้มีใจให้แก่ฮ่องเต้เจ้ารู้หรือไม่? ด้วยหน้าที่และความกตัญญูที่ข้าต้องตอบแทนผู้เป็นบิดามารดาข้าจึงต้องมารับตำแหน่งฮองเฮาและถือกำเนิดบุตรชายให้แก่ฝ่าบาทเพื่อไม่ให้ตระกูลของข้าต้องมาพบเจอการขัดขืนประราชโองการ หากข้ายังดึงดันเช่นเจ้าปานนี้ชีวิตของข้าคงระเหเร่ร่อนอยู่ที่ใดในใต้หล้ากันนะ หรือข้าจะเป็นสาวใช้ในเรือนของใต้เท้าตระกูลใด ข้าจะให้เจ้าไตร่ตรองดูให้ดีว่าเจ้าจะเลือกทางเดินของเจ้าเช่นไร องค์ชายเซียวอี้ของข้าก็มิใช่องค์ชายที่ต่ำต้อยอันใด อีกไม่นานฝ่าบาทจะแต่งตั้งให้องค์ชายเซียวอี้รับตำแหน่งองค์รัชทายาทหากเจ้าคอยเคียงข้างเช่นนี้ไม่ดีต่อตระกูลหวังของเจ้าหรอกหรือ" น้ำเสียงของฮองเฮาเอ่ยออกมาความเย็นยะเยือกเอ่ยออกมาให้ลั่วเออร์คิดตาม ลั่วเออร์หมดทางขัดขืนใต้หล้าแห่งนี้ไม่มีผู้ใดกล้าฝ่าฝืนพระราชโองการนางหันไปมองใบหน้าของบิดาที่เศร้าหมองหากบุตรสาวเอ่ยปฏิเสธแม้แต่หัวคงต้องไม่ได้อยู่บนบ่าเป็นแน่

"หม่อมฉันจะเลือกอะไรได้เพคะ "

"ว่านอนสอนง่ายเช่นนี้สิดี อีกสองวันข้าจะส่งเกี้ยวมารับเจ้าเข้าวัง ใต้เท้าหวังนี่นับว่าเป็นโชคดีของตระกูลเจ้าต่อจากนี้ไปคงไม่มีผู้ใดกล้ามาข่มเหงท่านได้อีก เพราะอนาคตบุตรสาวของท่านจะได้ขึ้นเป็นฮองเฮาอำนาจบารมีทุกอย่างจะอยู่ตรงหน้าท่าน วันนี้ข้าหมดธุระแล้ว" ฮองเฮายิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อเดินทางกลับวังแจ้งข่าวดีนี้แก่บุตรชายตนเอง แตกต่างจากลั่วเออร์ที่พยายามควบคุมอารมณ์โมโหของตนเองไว้ เมื่อขบวนเกี้ยวของฮองเฮาเสด็จกลับ ร่างของลั่วเออร์ทรุดลงกับพื้นอย่างอ่อนแรงใบหน้างดงามของนางยามนี้เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาอย่างเจ็บปวด จื่อหลินที่ยืนอยู่ด้านนอกเมื่อเห็นว่าฮองเฮาเสด็จกลับจึงรีบเข้ามาในห้องโถงเห็นคุณหนูของตนนั่งร้องไห้นางรีบข้ามาประคองอย่างเป็นห่วง

"คุณหนูเกิดเรื่องอันใดขึ้นเจ้าคะ ท่านใต้เท้าเกิดอันใดขึ้นกับคุณหนูถึงได้นั่งตัวสั่นเทาเช่นนี้"

"เมื่อครู่ที่ฮองเฮามาเยือนเพราะต้องการให้ลั่วเออร์แต่งเข้าไปเป็นพระชายาขององค์ชายสามนะสิ ลั่วเออร์พ่อผู้นี้สงสารเจ้าจับใจไม่มีทางใดเลยที่ข้าจะทำให้เจ้าได้ แต่กลับเป็นเจ้าที่ต้องทำเพื่อตระกูลพ่อผู้โง่เขลาอ่อนปัญญาผู้นี้สมควรตาย" ใต้เท้าหวังใช้มือทุบอกตนด้วยความคับแค้นใจ เขารู้ดีว่าบุตรสาวนั้นมีใจให้แก่ท่านแม่ทัพและทั้งสองต่างรักกันมากเพียงใด ลั่วเออร์ที่เห็นท่านพ่อเฝ้าโทษตนเองนางจึงรีบลุกขึ้นเพื่อหยุดท่านพ่อ

"ท่านพ่อหยุดเถิดเจ้าค่ะ ข้าไม่เคยคิดว่าเป็นความผิดของท่านพ่อเลยแม้แต่น้อย แต่เป็นเพราะองค์ชายสามอะไรนั้นต่างหากเจ้าค่ะ ข้าไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าด้วยซ้ำสตรีมากมายในใต้หล้าบุตรสาวตระกูลที่มีอำนาจที่สามารถช่วยเหลือพร้อมหนุนนำอำนาจเหตุใดต้องเป็นข้าด้วย หากจะผิดเรื่องนี้เป็นความผิดขององค์ชายสามนั้นต่างหาก" น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยออกมาอย่างโกรธเคืองดวงตาของนางแดงก่ำ

"คุณหนูเจ้าคะ องค์ชายสามนี่ใช่องค์ชายเซียวอี้ใช่หรือไม่เจ้าคะ ข้าเหมือนจะนึกอันใดออกเหมือนข้าจะเคยได้ยินมาว่าองค์ชายสามเซียวอี้กับท่านแม่ทัพเจาหยางเป็นสหายกัน หากเป็นสหายกันต้องรู้ว่าคุณหนูนั้นเป็นคนรักของท่านแม่ทัพใช่หรือไม่เจ้าคะ แล้วเหตุใดต้องเจาะจงเป็นคุณหนูด้วยหรือว่าสิ่งที่ข้ารู้มามิใช่ความจริงกัน " จื่อหลินคอยตามคุณหนูของนางออกไปเดินเล่นที่ตลาดพร้อมกับแม่ทัพเจาหยางบ่อยครั้งได้ยินบ่าวรับใช้ที่คอยดูแลท่านแม่ทัพเอ่ยคล้าย ๆ โม้ให้นางฟังว่าท่านแม่ทัพเป็นสหายกับองค์ชาย ในยามนั้นนางไม่เชื่อคิดว่าเขาแค่อยากคุยโวให้ตนฟังเท่านั้น

ลั่วเออร์ปาดน้ำตาพรางนึกย้อนไปเรื่องนี้นางพอได้ยินมาบ้าง พักหลังยามที่ท่านแม่ทัพเจาหยางมาพบนางมักจะได้ยินเสียงเขาถอนหายใจนางจึงเอ่ยถามเขาด้วยความเป็นห่วงและได้รู้มาว่าพักนี้ท่านแม่ทัพรู้สึกว่าสหายของเขาที่เป็นองค์ชายนั้นดูเหินห่างและไม่ยอมให้เขาเข้าพบเลยเหมือนหลบหน้าเขา เขาเองไม่รู้ด้วยซ้ำเหตุใดสหายที่สนิทกันมากถึงเป็นเช่นนี้

"จริงสิ! เรื่องนี้ข้าก็พอรู้มาบ้างว่าท่านแม่ทัพมีสหายเป็นองค์ชาย แล้วทำไมเขาถึงทำเช่นนี้กับสหายได้ "

"ลั่วเออร์หากเจ้าลำบากใจเจ้าไม่ต้องทำตามพระราชโองการหรอกนะข้าไม่อยากให้เจ้าต้องจมอยู่กับความทุกข์ จื่อหลินเจ้ารีบไปเก็บเสื้อผ้าและพาคุณหนูหนีไปทิศใต้ออกไปที่แคว้นอื่น ส่วนข้ากับฮูหยินมีชีวิตอยู่มานานไม่เคยเกรงกลัวความตาย" เมื่อได้ยินผู้เป็นบิดาเอ่ยอออกมาเช่นนั้นลั่วเออร์รีบเข้าไปจับมือทั้งสองข้างมากุมไว้ จ้องมองใบหน้าของท่านพ่อที่เศร้าตรมในอก

"ท่านพ่อแม้ข้าจะหนีออกไปตอนนี้แต่ท่านคิดหรือว่าข้าจะได้หนีออกไปที่แคว้นอื่นได้ อำนาจของฝ่าบาทไม่มีผู้ใดไม่เกรงกลัวหากสวรรค์บันดาลมาเช่นนี้ข้าคงไม่มีทางหลบหนีชะตากรรมได้ ชาตินี้ข้าคงไม่มีวาสนาที่จะได้ครองรักกับท่านแม่ทัพ " ใต้เท้าหวังเห็นบุตรสาวเจ็บปวดหัวใจแตกสลายดึงนางเข้ามาโอบกอดพร้อมลูบหลังเบา ๆ อย่างอ่อนโยน

"โธ่ ลั่วเออร์ของข้า เรื่องทั้งหมดไม่น่าเกิดขึ้นกับเจ้าด้วยซ้ำทำไมสวรรค์ถึงได้รังแกกันเช่นนี้ด้วย"