로그인공유
บทที่ 10 ไม่มีทางได้ใจ
최신 업데이트:
2025-03-14 10:07:01บทที่ 10 ไม่มีทางได้ใจ
องค์ชายสามเซียวอี้เดินมาที่ลานพิธีพร้อมตั้งขบวนรอพระชายาที่กำลังเดินทางมาในยามนี้มีฝ่าบาทที่นั่งอยู่เคียงข้างฮองเฮาใบหน้าชื่นบานอย่างมีความสุข บุตรชายที่เสเพลวัน ๆ เอาแต่เที่ยวเล่นในวันนี้เขากลับเปลี่ยนแปลงตนเองและเลือกพระชายาด้วยตนเอง ฝ่าบาทเบาพระทัยคิดว่าตอนนี้องค์ชายสามเซียวอี้คิดได้แล้ว ถัดจากเก้าอี้ของฮองเฮามีองค์ชายใหญ่มาร่วมยินดีกับองค์ชายสามด้วยอีกคน
แต่ทว่าเหล่าเสนาบดีกลับมีใบหน้าบูดบึ้ง เพราะไม่คิดเลยว่าองค์ชายเซียวอี้จะเป็นผู้เป็นคนแถมยังจัดงานมงคลขึ้นอีก ใต้เท้าเซ่อเจิ้งหวางยืนจ้องมองไปยังองค์ชายเซียวอี้ด้วยใบหน้าที่เคียดแค้น เพราะเขารู้ดีว่าสตรีที่จะเข้าพิธีมงคลในวันนี้คือสตรีที่เป็นคนรักของบุตรชายตนเอง ยิ่งทำให้เขาโกรธแค้นก่อนที่บุตรชายจะออกไปสนามรบได้บอกกล่าวเขาเรื่องการสู่ขอลั่วเออร์บุตรสาวตระกูลหวัง แต่ไม่คิดเลยว่าหลังจากที่บุตรชายของเขาออกไปสนามรบไม่ถึงห้าวันจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ใต้เท้าเซ่อเจิ้งหวางมิได้คิดโกรธแค้นใต้เท้าตระกูลหวังเพราะรู้ดีว่าเรื่องนี้เป็นพระราชโองการของฝ่าบาท ที่พระราชทานงานมงคลนี้ขึ้นมาและเขารู้มาว่าองค์ชายเซียวอี้เป็นคนที่เจาะจงเลือกพระชายาด้วยตนเอง ใต้เท้าเซ่อจึงมุ่งความแค้นไปที่องค์ชายเซียวอี้เพียงผู้เดียว
"ทั้ง ๆ ที่บุตรชายของข้าเป็นสหายกับท่านยังทำได้ลงคอ เจาหยางเฝ้าอุทิตตนทำความดีออกสู่สนามรบอย่างไม่เกรงกลัวต่อศัตรูแต่กลับถูกองค์ชายเซียวอี้แย่งคนรักไปได้ หลังจากที่เจาหยางกลับมาข้าคงมิอาจจะรอนานได้ เพียงแค่องค์ชายเสเพลไปวัน ๆ จะทำให้แผนที่ข้าวางไว้ตั้งนานล้มเหลวหรือไม่มีทาง ดีเช่นกันหากเป็นเช่นนี้ข้าจะได้เป่าหูให้เจาหยางทำตามแผนของข้าโดยง่าย ฮึ! " ใต้เท้าเซ่อจ้องมองพรางครุ่นคิดในใจก่อนจะสบตาเข้ากับองค์ชายเซียวอี้และเหมือนว่าเขาจะยิ้มยั่วยวนกวนโมโหเขาอีกด้วย
“ขบวนคุณหนูตระกูลหวังเสด็จมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีได้เอ่ยขึ้นเมื่อลั่วเออร์เดินเข้ามาในลานพิธีพร้อมกับนางกำนัลที่ให้ไปรับนาง เซียวอี้ย่างเท้าไปใกล้นางเพื่อเดินเคียงข้างเข้าไปให้ฝ่าบาทเพื่อทำพิธีมงคล ลั่วเออร์หัวใจเต้นระรัวเมื่อเท้าของนางก้าวเข้ามาในวังหลวง พิธีมงคลได้เริ่มขึ้นทุกคนล้วนพากันมีความสุขชื่นบานหัวใจแต่ทว่าภายใต้ผ้าคุมใบหน้าสีแดงกำมะหยี่กลับเต็มไปด้วยความหมองหม่นหัวใจของนางมีเพียงภาพใบหน้ารอยยิ้มของบุรุษที่นางรัก หากวันนี้ผู้ที่ยื่นอยู่ต่อหน้านางคือเขานางคงจะยิ้มอย่างสุขใจแต่กลับกลายเป็นองค์ชายที่โหดเหี้ยมที่นางไม่เคยพูดคุยกับเขาแม้แต่น้อย หัวใจของลั่วเออร์ขื่นข่มเหลือเกินที่ต้องมาดื่มสุราร่วมสาบานตนพร้อมกับเขา
ไม่นานพิธีได้เสร็จสิ้นถึงขั้นตอนส่งตัวพระชายาเข้าตำหนักหนานฉี เมื่อประตูปิดลงภายในห้องมีเพียงองค์ชายกับลั่วเออร์นางนั่งอยู่บนเตียงหนานุ่มที่ถูกจัดเตรียมตกแต่งด้วยผ้าสีแดงมงคล ลมหายใจของคนที่อยู่ต่อหน้าเริ่มเข้ามาใกล้เพื่อเปิดผ้าคุมใบหน้าของลั่วเออร์
“เจ้าจะงดงามเพียงใดกันนะ วันนี้ข้าจะได้ยลโฉมของเจ้าแล้วและข้าจะทำให้เจ้าเป็นของข้า ฮ่า..ฮ่า..หากเจาหยางกลับมาคงกระอักเลือดออกมาอย่างเจ็บปวด” เซียวอี้คิดในใจเดินเข้ามาใกล้แต่เมื่อมือของเขายื่นไปเพื่อเปิดผ้าคุมออกจู่ ๆ น้ำเสียงอ่อนหวานแต่แฝงไปด้วยความดุดันได้เอ่ยขึ้นมาเสียก่อน
“องค์ชายทรงทำเช่นนี้ทำไมเพคะ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าหม่อมฉันเป็นคนรักของสหายท่านแต่ท่านยังทำเช่นนี้ สหายที่ใดกันที่หักหลังสหายได้ช่างไร้หัวใจยิ่งนัก” เซียวอี้ชะงักเล็กน้อยก่อนจะแสยะยิ้มออกมาพร้อมหัวเราะอย่างขบขัน
“ฮ่า ฮ่า เจ้ารู้ด้วยอย่างนั้นหรือว่าข้ากับเจาหยางเป็นสหายกัน ก็ดีข้าเองก็ไม่อยากปิดบังเจ้า ข้าเพียงแค่เคยเป็นสหายกับเจาหยางแต่ต่อจากนี้ข้ากับเจาหยางมิใช่สหายกันอีกต่อไป และเจ้าเมื่ออยู่ต่อหน้าข้าเลิกคร่ำครวญหาบุรุษอื่นอีกเพราะต่อจากนี้เจ้าคือพระชายาของข้า พระชายาขององค์ชายเซียวอี้” เซียวอี้ใช้มือของซ้ายจับปลายคางมนให้เงยหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้นางหันหน้าหนีก่อนจะใช้มือข้างขวาเปิดผ้าคุม ใบหน้างดงามราวภาพวาดปรากฎให้เขาได้เห็นจนเขาตกอยู่ในพวงภ์ความงามของนางแต่ทว่าใบหน้าของนางยามนี้เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ดวงตาที่เปล่งประกายบัดนี้แดงก่ำ ยิ่งทำให้เซียวอี้ไม่พอใจยิ่งนัก
“เจ้าร้องไห้เพราะดีใจใช่หรือไม่? เฮอะ! หรือว่าเจ้ายังถวิลหาแม่ทัพเจาหยางอยู่ ข้าจะทำให้เจ้าลืมเจาหยางและต่อจากนี้หัวใจของเจ้าต้องมีเพียงข้าเท่านั้น” เซียวอี้ทั้งโมโหทั้งร้อนรุ่มหัวใจทำไมทุกอย่างที่เจาหยางมีล้วนดีกว่าเขามากมาย ไม่ว่าจะเป็นการยอมรับจากฝ่าบาทไหนจะสตรีที่งดงามที่ปักใจรักเขาเช่นนี้อีก ยิ่งเป็นเช่นนี้เซียวอี้ยิ่งอยากเอาชนะเจาหยางมากกว่าเดิม
“ต่อให้หม่อมฉันตกเป็นพระชายาของพระองค์ หัวใจของหม่อมฉันก็ไม่มีทางมอบให้ท่านหรอกเพคะ เพราะท่านเป็นองค์ชายที่ไร้หัวใจ พรากหม่อมฉันแยกจากคนรักองค์ชายไม่รู้บ้างหรือเพคะว่าแม่ทัพเป็นทุกข์ใจเพียงใดที่พระองค์ทรงเหินห่างและไม่ให้เขาเข้าพบ ทั้ง ๆ ที่แม่ทัพเป็นห่วงสหายของเขาเพียงนี้แต่ท่านกลับทำเช่นนี้ได้ ไม่ละอายใจบ้างหรือเพคะแม่ทัพไปทำอันใดให้ท่านไม่พอใจกันทำไมต้องมาทำกับพวกเราเช่นนี้ อึก อึก” ลั่วเออร์เอ่ยออกมาอย่างสะอึกสะอื้นจ้องมองชายที่ไร้ใจเช่นเขาที่จับปลายคางนางอยู่แววตาของเขาไม่มีท่าทีว่าจะสลดใจแม้แต่น้อยแต่กลับแข็งกร้าวมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
“เลิกเอ่ยถึงแม่ทัพนั้นเสียที ! ตอนนี้เจ้าไม่มีใจให้ข้าแต่อย่างไร ร่างกายของเจ้ายามนี้เป็นของข้าจงจำเอาไว้ให้ขึ้นใจและจดจำค่ำคืนแรกที่ข้าจะมอบให้เจ้าไว้ให้ดี เจ้าจะได้ไม่ลืมว่าผู้ใดคือคนที่เจ้าต้องหลับนอนด้วยทุกค่ำคืน” น้ำเสียงเกรี้ยวโกรธได้เอ่ยขึ้นจนทำให้ร่างบางสะดุ้งสั่นเทาเพราะจู่ ๆ เขาโน้มตัวลงประกบปากจูบปากอวบอิ่มของนางที่ไม่ทันได้ตั้งตัวและถอยหนีไม่ได้ เขาบดจูบราวกับเสือที่กระหายอาหารทำเอาลั่วเออร์หายใจไม่ทันใช้มือทั้งสองดันเขาออกห่างกายเพื่อหนุดการกระทำนี้
최신 챕터
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 44 ข้ารักท่าน(ตอนจบ)
บทที่ 44 ข้ารักท่านใต้เท้าเซ่อรู้สึกอับอายที่บุตรชายได้รับความพ่ายแพ้ต่อองค์รัชทายาท ตระกูลเซ่อทุกคนต่างได้รับโทษและใต้เท้าที่รวมตัวกันวางแผนก็ถูกลงโทษด้วยเช่นกัน โทษของเจาหยางคือการถูกโบยตีก่อนจะนำไปแคว้นคอประจานให้แก่ราษฎรได้เห็นถึงการก่อกบฏและประสงค์ร้ายต่อราชวงศ์จะถูกลงโทษเช่นไร แม้จะมีคุณงามความดีต่อแผ่นดินแต่ถ้าหากคิดร้ายก็ไม่ละเว้นก่อนจะนำร่างไปโยนให้แร้งกิน สนมตระกูลเซ่อถูกปลดให้เป็นเพียงสาวใช้และองค์ชายห้าถูกตัดขาดกับราชวงศ์มิอาจจะเข้ามาในวังหลวงได้อีกต่อไปใต้เท้าเซ่อถูกรุมประชาทัณฑ์ชาวบ้านหรือผู้ที่เคยถูกเขาข่มเหงรังแกขว้างหินขว้างดินใส่จนเขาถึงแก่ความตายภายในวังหลวงกลับมาสุขสงบอีกครั้ง แม้ลั่วเออร์จะเห็นชอบการลงโทษแต่ทว่าในใจของนางลึก ๆ ยังคงคิดถึงใบหน้ารอยยิ้มของเจาหยางแต่มิใช่เพราะนางคิดถึงเพราะความรักแต่ทว่านางกลับเสียดาย หากเขาเลือกเดินทางถูกต้องและคอยช่วยเหลือองค์รัชทายาทอาจจะเป็นท่านแม่ทัพใหญ่ที่ทุกคนนับหน้าถือตา"พระชายาเพคะ วันนี้หม่อมฉันจะออกไปอยู่ที่ตำหนักของนางในแล้วจะได้พบพระชายาอีกไม่เพคะ" หนิงเอ๋อเดินเข้ามาหาลั่วเออร์ที่ศาลารับลม นางได้เข้ามาเป็นนางในฝึกหัด
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 43 ลงโทษอย่างสาสม
บทที่ 43 ลงโทษอย่างสาสม"ใครบอกเป็นเพราะเจ้าที่เป็นองค์ชายไม่เอาไหนต่างหาก ข้าจงรักภักดีต่อแผ่นดิน หวังว่าวันหนึ่งจะเป็นแม่ทัพที่ดีและเป็นกองกำลังให้ฮ่องเต้เช่นเจ้าในภายภาคหน้าแต่เจ้าทำลายทุกอย่าง เจ้าทำร้ายหัวใจของข้า ทำให้ข้าต้องแย่งชิงคืนมาเช่นนี้อย่างไรเล่า " เจาหยางตั้งท่าได้สู้กับเซียวอี้อีกครั้ง จนทั้งสองทะลุกำแพงห้องพังทลายล้มลง เสียงดังจึงถึงห้องของลั่วเออร์ตึง!"นั่นเสียงอะไรกัน ทำไมถึงดังอยู่ใกล้ ๆ เช่นนี้หรือว่าแม่ทัพเจาหยางบุกมาที่ตำหนักนี้แล้ว " ลั่วเออร์ไม่รีรอนางร้อนใจจึงเปิดประตูออกไปด้านนอกเพื่อดู แต่ก็ต้องถูกองครักษ์เข้ามาห้ามไม่ให้ออกไปเสียก่อน"พระชายาจะออกไปที่ใดพ่ะย่ะค่ะ ""ข้าได้ยินเสียงดังที่ตำหนักนี้ข้าเป็นห่วงองค์รัชทายาทกลัวว่าเขาจะรับมือแม่ทัพเจาหยางไม่ได้ ""พระชายาอย่าร้อนใจไปพ่ะย่ะค่ะ ยามนี้องครักษ์ไป๋เหลียนก็อยู่กับองค์รัชทายาท พระชายาเข้าไปอยู่ในห้องดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ " ลั่วเออร์มองลอดใต้แขนขององครักษ์ที่ยืนบังนางเห็นแม่ทัพเจาหยางกำลังจะใช้ดาบจัดการกับเซียวอี้ที่ล้มลงกับแผ่นไม้ฝาผนังที่เสียงดังเมื่อครู่ นางคือต้นเหตุทุกอย่างที่ทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้นและเ
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 42 ก่อกบฏ
บทที่ 42 ก่อกบฏรุ่งเช้าวันต่อมาไป๋เหลียนที่เฝ้าดูการเคลื่อนไหวของแม่ทัพเจาหยางได้เข้ามารายงานต่อเซียวอี้ที่กำลังนั่งหน้าเคร่งเครียดเพื่อรับมือจากแม่ทัพ"ทูลองค์รัชทายาท ยามนี้กองทัพของแม่ทัพเจาหยางจะเคลื่อนขบวนในยามวิกาลพ่ะย่ะค่ะ ข้าได้ยินมาว่าเขาบอกกล่าวกองกำลังเพื่ออ้อมล้อมวังหลวงในคืนนี้ในเวลายามที่ทุกคนต่างหลับใหล จำนวนทหารของแม่ทัพมีประมาณสี่ร้อยนายจะรับมือเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ""ทหารของเจาหยางมีสี่ร้อยนายหรือ? เช่นนั้นกองกำลังของเราก็มีไม่น้อยไปกว่าเขาเพราะความช่วยเหลือของท่านแม่ ข้าจะวางแผนตลบหลัง ขันทีลี่เว่ยไปแจ้งกองกำลังมาหาข้าที่นี่""พ่ะย่ะค่ะองค์ชาย ""ส่วนเจ้าค่ำคืนนี้ทำตามแผนของข้า ส่วนพระชายาข้าจะให้องครักษ์เงาอีกกลุ่มไปเฝ้านางเอง มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่จะสามารถรับมือแม่ทัพเจาหยางได้ จงทำตามนี้" เซียวอี้บอกแผนการให้ไป๋เหลียนได้รับรู้ จากนั้นเมื่อกองกำลังมาถึงเขาได้บอกแผนการในการรับมือครั้งนี้ให้แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องและทุกคนต่างพากันหลบซ่อนจนกว่ากองกำลังของแม่ทัพเจาหยางจะล้อมวังหลวงจากนั้นค่อยให้ทหารออกมาล้อมกองทัพของแม่ทัพเจาหยาง เซียวอี้ครุ่นคิดมาทั้งคืนเขาจะไม่ให้เกิดการ
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 41 วางแผนรับมือ
บทที่ 41 วางแผนรับมือฝั่งด้านแม่ทัพเซ่อเจาหยางเขากลับมาจากตำหนักหนานฉี มาปรึกษาหารือท่านพ่อคิดจะก่อกบฏท่านใต้เท้าเซ่อไม่ห้ามแถมยังให้ความสนับสนุนเซ่อเจาหยางอีกด้วย เขาจึงตระเวนออกไปหาใต้เท้าที่อยู่ภายใต้ความควบคุมท่านพ่อเพื่อขอความร่วมมือในการชิงบัลลังก์ในครั้งนี้ ข้ากลับจากเรือนใต้เท้าท่านหนึ่งเห็นองค์รัชทายาทกำลังพาลั่วเออร์ออกจากวังหลวงเพียงลำพังจึงได้แอบตามไป ได้เห็นหมู่บ้านในหุบเขาที่เซียวอี้แอบซ่อนไว้ รอยยิ้มของลั่วเออร์ที่เคยเป็นของเขายามนี้ถูกเซียวอี้ครอบครองจนหมดสิ้นไม่ว่าจะเป็นใจหรือกายของนาง ดวงตาร้อนระอุในอกเต็มไปด้วยความเคลียดแค้น ยิ่งเห็นชาวบ้านที่นี่รักและเทิดทูลเขายิ่งไม่พึงพอใจ เมื่อเห็นว่าเซียวอี้พาลั่วเออร์กลับวังหลวงความคิดชั่วร้ายของเจาหยางที่ก่อเกิดจึงสั่งการให้ทหารของตนไปจัดการสอบถามชาวบ้านแต่เมื่อชาวบ้านตอบคำถามไม่ตรงความคิดของเขาจึงสั่งให้ทหารจัดการฆ่าทิ้งให้หมดทุกคนไม่ละเว้น เขาอยากเห็นความเจ็บปวดของเซียวอี้ที่พรากคนรักของเขาไป หากเขารู้ว่าหมู่บ้านและชาวบ้านที่เขาให้การช่วยเหลือตายกันหมดคงจะเจ็บปวดเจียนตายเมื่อตรวจสอบแล้วไม่เหลือผู้เหลือรอดเขาจึงจุดไฟเผาให้
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 40 เป็นฝีมือเขา
บทที่ 40 เป็นฝีมือเขาในห้องของลั่วเออร์มีจื่อหลินที่แต่งกายให้อยู่นางเกิดความสงสัยจึงเอ่ยถามผู้เป็นนาย"พระชายาเพคะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันเพคะพระชายาถึงได้พากันกลับวังหลวงจนท้องฟ้ามืดมิดเช่นนี้แล้วเด็กนั้นคือใครกันเพคะ" ลั่วเออร์หันไปมองหน้าของนางกำนัลเสมือนพวกนางรู้พากันเดินออกจากห้องเหลือเพียงจื่อหลิน"เด็กนั่นเป็นเด็กที่องค์รัชทายาทช่วยเหลือเอาไว้ ข้างนอกวังเกิดเรื่องขึ้นทำให้ข้ากับองค์รัชทายาทกลับมาล่วงเวลาเช่นนี้ วันนี้ข้าเหน็ดเหนื่อยเหลือเกินจนไม่มีเรี่ยวแรงจะเอ่ยแล้วเจ้าไปพักเถิดนะ รุ่งสางข้าจะเล่าให้เจ้าฟังเอง ""เพคะพระชายา " จื่อหลินวางแปรงผมลงที่โต๊ะเครื่องแป้ง เดินออกไปด้านนอกไม่นานเซียวอี้ได้เสด็จมาหาลั่วเออร์เพื่อมฟังคำพูดของนางเหตุใดนางถึงรู้ว่าเป็นแม่ทัพเจาหยางและเขามาพบนางเพราะการใด"มาแล้วหรือเพคะ ""ข้ารู้ว่าเจ้าตกใจและเสียใจเพียงใดแต่เรื่องที่ข้าต้องการจะรู้จากปากเจ้าในวันนี้ข้าต้องรู้ให้ได้ "ลั่วเออร์ลุกขึ้นมานั่งที่เก้าอี้พรางสูดลมหายใจให้ทั่วท้องและเล่าเรื่่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้แก่เซียวอี้ฟัง"อะไรกันเจาหยางคิดทำลายข้าจนถึงขั้นจะให้เจ้าปลงพระชนม์ข้าอย่างนั้นห
องค์ชายไร้ใจเช่นท่านไม่มีวันได้ใจข้า บทที่ 39 ช่างโหดร้าย
บทที่ 39 ช่างโหดร้ายลั่วเออร์ปาดน้ำตาลุกขึ้นยืนเดินไปเดินมาด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่มกำมือแน่นภาวนาให้ยังพอมีคนเหลือรอด นางได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้รีบหันไปมองเห็นเซียวอี้อุ้มหนิงเอ๋อกลับมา ลั่วเออร์ดีใจราวกับคำอ้อนวอนของนางเป็นจริง นางวิ่งเข้าหาหาทั้งสองทันที“สวรรค์หนิงเอ๋อเจ้าปลอดภัย เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นห่วงเจ้าเพียงใด” เซียวอี้วางหนิงเอ๋อหลงจากอ้อมแขน นางวิ่งเข้าไปโอบกอดลั่วเออร์แน่น“พี่ลั่วเออร์ข้ากลัว กลัวเหลือเกินเจ้าค่ะพวกเขาช่างโหดร้ายเพื่อน ๆ ของข้าท่านแม่ของข้าต่างพากันอ้อนวอนพวกเขาไม่มีความเมตตาสักนิด ท่านแม่ก้มลงเพื่อวอนขอชีวิตแต่เขากลับใช้ดาบบั่นคอท่านแม่ชั่วพริบตา อึก อึก ข้ากลัวเจ้าค่ะ เพื่อน ๆ ของข้าหนีไม่ทันถูกคนใจร้ายจัดการจนไม่เหลือ พี่ลั่วเออร์ท่านอย่าทิ้งข้าไปอีกคนนะเจ้าคะ ข้าไม่เหลือใครแล้ว” เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของหลินเอ๋อต่างพากันสงสาร ร่างเล็กสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ฝืนใจข่มความกลัวเพื่อบอกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นที่นี่ ลั่วเออร์กอดนางแน่นพรางร้องไห้เด็กตัวเล็กเพียงนี้ต้องมาพบเจอเรื่องโหดร้ายแถมยังต้องเสียทุกคนไปคงสะเทือนใจไม่น้อย“ข้าอยู่นี่แล้ว ข้าไม่มีท
