ตอนที่ 116 ผูกใจเจ็บ

ฟู่ซิวเหิง ยืนอยู่ท่ามกลางความพ่ายแพ้ที่ไม่อาจย้อนกลับไป เขาเคยเป็นชายที่เต็มไปด้วยสติปัญญาและความมั่นใจในตัวเอง แต่ตอนนี้เขากลายเป็นเพียง ผีพนัน ที่สูญเสียทุกสิ่งไปในพริบตา ความโกรธและความเจ็บปวดเริ่มท่วมท้นร่างกายของเขา ใบหน้าขององค์ชายนั้นบิดเบี้ยวไปจากการสูญเสียเงินเดิมพันจนหมดสิ้นไปอย่างรวดเร็ว ทุกครั้งที่มองไปยัง ทองคำ ที่เขาเคยคิดว่าอยู่ในมือ กลับกลายเป็นแค่ฝันร้ายที่ไม่อาจจับต้องได้

ยิ่งสูญเสียเงินเดิมพันมากเท่าไหร่ ความรู้สึกที่อยากได้คืนมันก็ยิ่งมากขึ้น จิตใจมืดมัวจนมองไม่เห็นทางออก ทุกการสูญเสียเหมือนการบีบรัดหัวใจให้แน่นขึ้น ราวกับว่ากำลังจะหมดลมหายใจ ท่ามกลางความเสียหายที่ต้องเผชิญ ทุกการพ่ายแพ้ยิ่งทำให้องค์ชายรู้สึกถึงความอับอายที่ไม่อาจปกปิดได้

เยี่ยจิงหลิน ที่ยืนอยู่ตรงข้ามมองดู องค์ชายฟู่ซิวเหิง อย่างพึงพอใจ รอยยิ้มเย็นชาของนางแฝงไปด้วยความพึงพอใจ "ดูเหมือนว่าตัวท่านนั้นจะเสียเดิมพันไปไม่น้อยเลย" เสียงของนางดังขึ้นในความเงียบ แต่คำพูดนั้นกลับแฝงไปด้วยการดูถูก

ร่างขององค์ชายในยามนี้นั้นสั่นสะท้านไปด้วยความโกรธ "หุบปากของเจ้าซะ!"

ทันใดนั้นองค์ชาย ระเบิดโทสะออกมาอย่างควบคุมไม่ไหว เขาชัก ดาบ ออกมาจากฝักด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะฟาดดาบลงไปที่ ตัวแทนของเขา อย่างไร้ปรานี "ฉั่ว!!" เสียงดาบกระทบร่างของคนผู้หนึ่งดังขึ้น จนทำให้ทุกคนในห้องสะดุ้งตกใจจนแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ตัวแทนขององค์ชายเบิกตากว้างพร้อมทั้งสติที่ค่อยๆดับหายไป มันไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะได้รับจุดจบเช่นนี้ทั้งที่ตัวของมันเคยสร้างเงินให้กับตำหนักอสรพิษเป็นจำนวนมากมายมหาศาล

“เลี้ยงเสียข้าวสุก!” เสียงขององค์ชายฟู่ซิวเหิงกราดเกรี้ยวออกมา ราวกับคำประหาร ทุกคำพูดจากปากเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและความเจ็บปวดที่ท่วมท้น

เหล่าขุนนางที่มายืนอยู่เป็นสักขีพยานในศึกครั้งนี้ที่เคยคิดว่ามันจะเป็นเพียงแค่การพนันทั่วไป กลับต้องสะดุ้งตกใจจนวิ่งหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต พวกเขาแตกกระจายไปในทุกทิศทาง

เยี่ยจิงหลิน ยิ้มออกมาอย่างเย็นชา ขณะที่สายตาของนางจับจ้องไปที่ องค์ชายฟู่ซิวเหิง ที่ยืนอยู่ท่ามกลางความพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง ความโกรธและความสะใจสะท้อนในแววตาของนางอย่างชัดเจน เมื่อเห็น องค์ชาย ฟาด ดาบ ลงไปที่ ตัวแทนของเขา อย่างไร้ความลังเล

"ช่างน่ากลัวจริงๆ" น้ำเสียงของนางนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความเย็นชา

"ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ... ไว้ข้าจะมาคิดบัญชีกับเจ้าในภายหลัง!" น้ำเสียงขององค์ชายฟู่ซิวเหิง ดังขึ้นอย่างดุดัน ที่เต็มไปด้วยความเจ็บแค้นอย่างไม่อาจปกปิดได้ หลังจากนั้น องค์ชายฟู่ซิวเหิง และ ลูกน้อง ก็รีบเดินออกจากสถานที่อย่างรวดเร็ว ราวกับไม่อยากให้ใครเห็นสภาพของเขาในตอนนี้ ความอัปยศจากการแพ้ในเกมการพนันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองหลวงในครั้งนี้ความสูญเสียที่ได้รับนั้นมันสาหัสมากจนเกินไป

แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามหลีกหนีความจริงอย่างไร ข่าวการพ่ายแพ้ ในศึกการพนันครั้งนี้ก็ไม่ได้เงียบหายไป ทุกการสูญเสียที่เกิดขึ้นถูกพูดถึงในทุกมุมเมือง และสุดท้ายก็ไปถึงหู ท่านอ๋องฟู่หยางเซิน ผู้เป็นบิดาของ องค์ชายฟู่ซิวเหิง ท่านอ๋องรับรู้ถึงความพ่ายแพ้ของบุตรชายจากปากของคนอื่นๆ

ท่านอ๋องฟู่หยางเซิน ยืนอยู่ตรงหน้า องค์ชายฟู่ซิวเหิง สายตาของท่านอ๋องเต็มไปด้วยความโกรธที่ไม่อาจปกปิดได้ เขาตั้งคำถามด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและเต็มไปด้วยความเครียด “เจ้าเสียเงินเดิมพันไปเท่าไหร่?”

องค์ชายฟู่ซิวเหิง ร่างสะท้านเล็กน้อยจากคำถามที่แสนจะหนักหน่วง ก่อนจะยอมตอบอย่างไม่มีทางเลือก “ข้าเสียมันไปทั้งหมด...รวมไปถึงจวนตระกูลซุน” คำตอบของเขาเหมือนจะผ่าเข้าไปในใจของท่านอ๋อง ทำให้ใบหน้าของท่านอ๋องเปลี่ยนไปทันที

ท่านอ๋องฟู่หยางเซิน ถึงกับหน้ามืดไปในทันที และรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังถล่มลงไป ท่านเคยให้ความเชื่อมั่นในตัวบุตรชายมากมาย ถึงกับให้เขาบริหารทรัพย์สมบัติที่มีค่าหลายอย่าง เพราะคิดว่าบุตรชายของเขาคือคนที่ฉลาดที่สุด แต่กลับพบว่า เขากลับเป็นคนที่โง่เขลามากที่สุด

เสียงของท่านอ๋องดังขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด “เจ้ามันช่างโง่เขลานัก!” ท่านอ๋องก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ถีบเข้าไปเต็มแรง องค์ชายฟู่ซิวเหิง กระเด็นไปตามแรงถีบ กระแทกกับพื้นอย่างแรง ท่ามกลางสายตาของ บ่าวรับใช้ ที่ยืนอยู่รายล้อม พวกเขาต่างสะท้านไปกับภาพที่เกิดขึ้น

ตลอดชีวิตของ องค์ชายฟู่ซิวเหิง ไม่เคยรู้สึก อับอาย และ ขายหน้า ได้มากขนาดนี้ ความรู้สึกเจ็บปวดจากการถูกทำลายทุกรูปแบบมันท่วมท้นจนไม่สามารถบรรยายออกมาได้  "ท่านพ่อ" เขาพูดออกมาแผ่วเบา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความอับอายจากการถูกลงโทษ

ท่านอ๋อง ยืนมองบุตรชายที่คุกเข่าลงตรงหน้าด้วยสีหน้าแสดงความผิดหวังและความโกรธเกรี้ยว “ต่อไปข้าจะไม่ให้เจ้าหยิบยืมทรัพย์พยากรใดๆ อีก” ท่านอ๋องพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและเต็มไปด้วยความเกลียดชัง "ในเมื่อเจ้าทำมันสูญเสียไปแล้ว... ถ้าอยากได้อะไรเจ้าก็ต้องหามันด้วยตัวเอง!"

ท่านอ๋องฟู่หยางเซิน หมุนตัวเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมามอง องค์ชายฟู่ซิวเหิง ที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงนั้น ร่างขององค์ชายยังคงสะท้านจากแรงถีบเมื่อครู่ ขณะที่ท่านอ๋องเดินออกไป, ความเงียบงันเข้าปกคลุมห้องท่ามกลางความอับอายและความเจ็บปวดที่ยังคงท่วมท้นในใจขององค์ชาย

หลังจากที่ ท่านอ๋อง หายไปนาน สายตาของ องค์ชายฟู่ซิวเหิง ก็เริ่มเปลี่ยนไป ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอำมหิตที่ฝังลึกลงไปในใจ ความพ่ายแพ้ที่เขาได้รับไม่เพียงแต่ทำลายชื่อเสียงของเขา แต่ยังทำให้เขาต้องทนอยู่ในความอัปยศต่อหน้าบ่าวรับใช้มากมาย เขาไม่อาจทนได้กับความเหยียดหยามที่ได้รับจาก ท่านอ๋อง ผู้เป็นบิดา

"ท่านพ่อ... ตัวท่านจะทำกับข้าเช่นนี้มันจะมากเกินไปแล้ว" คำพูดของ ฟู่ซิวเหิง ดังขึ้นในใจของเขา เสียงนั้นแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความเจ็บแค้นและความบาดหมาง ความรู้สึกที่เขาเคยมีต่อบิดาเปลี่ยนไปหมดสิ้น ราวกับมีบางอย่างในใจของเขาที่แตกหักไปจากความผิดหวังที่ท่านอ๋องได้มอบให้

ความอับอายที่เขารู้สึกในตอนนี้มันเกินกว่าที่จะทนได้ มันไม่เพียงแต่ทำให้เขารู้สึกต่ำต้อย แต่ยังทำให้เขาตัดสินใจได้อย่างหนึ่งว่าเขาจะไม่ยอมให้ความพ่ายแพ้นี้เป็นจุดจบของเขา ฟู่ซิวเหิง ผูกใจเจ็บไม่เพียงแค่เพราะความสูญเสีย แต่ยังมีความโกรธแค้นที่ต้องการการแก้แค้น เขาจะไม่ยอมให้ตัวเองถูกลดค่าเป็นแค่คนที่ไม่สามารถปกป้องเกียรติของตัวเองได้

สถานการณ์ในตอนนี้กลายเป็นสิ่งที่ เยี่ยจิงหลิน ไม่คาดคิด แม้ว่าแผนการเริ่มต้นของนางจะค่อนข้างตรงไปตรงมา นางแค่ต้องการตัด ทรัพย์พยากรสำคัญ ของ อ๋องฟู่หยางเซิน และ แย่งชิงตระกูลซุนกลับคืนมาแค่นั้น ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้มันซับซ้อนหรือเกินความคาดหมาย แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกลับพลิกผันไปอย่างสิ้นเชิง เพราะความโกรธและความอับอายที่ องค์ชายฟู่ซิวเหิง ได้รับจากการพ่ายแพ้ในการเดิมพันครั้งนี้ ได้ทำให้เขารู้สึกถึงการถูกทำร้ายจาก ท่านอ๋อง ผู้เป็นบิดา จนเกิดความผูกใจเจ็บและความปรารถนาที่จะหาทางแก้แค้น