ตอนที่ 21 แค้นเคือง

ร่างของผู้คุมสอบดิ้นไปมาบนพื้นอย่างน่าสมเพช แขนขาของเขาชักกระตุกไปมาเหมือนสัตว์ที่ตกอยู่ในความทรมาน สายตาของผู้คนรอบๆ ทุกคนที่มาถึงสถานที่สอบต่างก็ยืนจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความตื่นตะลึง พวกเขามองไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น ผู้คุมสอบที่เคยเต็มไปด้วยอำนาจกลับตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ใบหน้าเขาบิดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวด เสียงหายใจหอบถี่เหมือนจะหายใจไม่ออก ทำให้ทุกคนแทบไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเอง ว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนี้เกิดจากฝีมือของเด็กสาวคนหนึ่งและเธอก็เป็นหนึ่งในผู้ทดสอบ

เธอยืนอยู่ท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงนั้น ดูเหมือนจะไม่รู้สึกอะไรเลยกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เธออายุไม่เกิน 18 ปี แต่พลังของเธอกลับไม่ใช่สิ่งที่มนุษย์ธรรมดาจะเข้าใจได้ ความล้ำเลิศของพลังที่เธอแสดงออกมาเพียงแค่ครู่เดียว กลับทำให้ผู้คุมสอบผู้ที่แข็งแกร่งต้องตกอยู่ในสภาพอับอายและเจ็บปวด

"รีบช่วยเขาเถอะ!" เสียงตะโกนของผู้เข้าสอบคนหนึ่งดังขึ้น เมื่อเห็นว่าผู้คุมสอบกำลังตกอยู่ในอันตราย พวกเขารีบพุ่งเข้าไปเพื่อช่วยชีวิตเขาก่อนที่จะเสียชีวิตไปในกองเลือด

ขณะที่ทุกคนต่างพยายามทำความเข้าใจในเหตุการณ์นี้ ชายผู้ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าผู้คุมสอบเดินเข้ามา เขาจ้องมองไปที่เด็กสาวอย่างไม่แสดงท่าทีโกรธเคืองอะไร "เจ้าผ่านการทดสอบไปได้ การทดสอบที่เหลือไม่จำเป็น"

คำตัดสินจากหัวหน้าผู้คุมสอบทำให้ผู้คนรอบข้างตื่นตะลึงอย่างสุดขีด พวกเขาแทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่มีใครกล้าโต้แย้ง เพราะพวกเขาเห็นแล้วว่า พลังที่เด็กสาวคนนี้แสดงออกมาเกินกว่าที่ใครจะจินตนาการได้ ผู้คุมสอบที่เคยเป็นผู้มีอำนาจกลับตกอยู่ในสภาพที่น่าสมเพช นั่นยิ่งทำให้พวกเขารู้สึกได้ว่า พลังของเด็กสาวคนนี้มันเกินกว่าคนธรรมดาจะเข้าใจ

"ขอบคุณ" เสียงของนางดังขึ้นในความเงียบของห้องสอบ น้ำเสียงของนางเย็นชาดุจน้ำแข็ง ไม่มีการแสดงอารมณ์ใดๆ เลย แม้จะได้รับคำตัดสินจากหัวหน้าผู้คุมสอบที่อนุมัติให้ผ่านการทดสอบ นางไม่ได้รู้สึกยินดีหรือกระตือรือร้นแม้แต่น้อย มันเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา ไม่มีความตื่นเต้นใดๆ ที่จะต้องแสดงออก

นางเดินจากไปอย่างเงียบสงบ เส้นทางที่เดินผ่านดูเหมือนจะไม่หันกลับมามอง ผู้คนที่ยืนอยู่รอบๆ ต่างยังคงจับจ้องไปที่หลังของนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง บางคนมองตามด้วยความเคารพ บางคนมองด้วยความกลัว และบางคนก็ยังคงไม่เข้าใจว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่นางกลับไม่สนใจสิ่งใดทั้งนั้น

การเดินจากไปของนางไม่ได้เป็นแค่การจบการทดสอบ แต่มันเหมือนเป็นการเริ่มต้นบางสิ่งบางอย่างที่ยิ่งใหญ่ ผู้คนรอบข้างยังคงรู้สึกถึงแรงกระเพื่อมที่เกิดขึ้นจากพลังของนาง พวกเขารู้ว่า นี่ไม่ใช่แค่การทดสอบธรรมดา

สำหรับ เยี่ยจิงหลิน นางนับว่าได้ผ่านการทดสอบไปแล้ว ส่วนผู้ที่เหลือนั้นอาจต้องใช้เวลาอีก 2-3 วันเพื่อทำการทดสอบให้เสร็จสิ้น แต่เยี่ยจิงหลินกลับเป็นคนแรกที่ได้เข้าพักในเรือนนอนของโรงเรียนฝึกตน ภายในห้องของผู้คุมสอบ ความตึงเครียดแผ่ซ่านไปทั่ว ผู้เข้าสอบคนอื่นๆ ต่างก็มองไปยังการกระทำของนางด้วยความไม่พอใจ

"หัวหน้าการกระทำของนางนั้นหยามเกียรติพวกเรามากจนเกินไป ข้าไม่สามารถที่จะยอมรับได้อย่างเด็ดขาด" ผู้คุมสอบคนหนึ่งพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความโกรธและไม่พอใจอย่างชัดเจน การที่เด็กสาวเพียงแค่คนเดียวสามารถทำให้ผู้คุมสอบต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนั้น ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง เขารู้สึกว่ามันเป็นการดูหมิ่นศักดิ์ศรี

หัวหน้าผู้คุมสอบที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้หันมามองลูกน้องของตนอย่างหนักแน่น ก่อนที่จะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา "คำตัดสินของข้านั้นถือว่าเป็นที่สุด เด็กสาวคนนี้นั้นมีความสามารถ หากเจ้าจะโทษก็จงโทษตัวเองที่เป็นคนไร้ความสามารถ"

คำพูดของหัวหน้าผู้คุมสอบทำให้ห้องนั้นตกอยู่ในความเงียบชั่วครู่ ผู้คุมสอบคนอื่นทำได้แต่เพียงสงบปากสงบคำเพียงชั่วคราวแต่ประกายความแค้นภายในสายตานั้นยังคงอยู่

ยามค่ำคืนตกลงมาอย่างเงียบสงัด แต่ภายในห้องพักของผู้คุมสอบกลับเต็มไปด้วยความเจ็บแค้นและความคิดที่ร้อนรุ่ม ชายคนหนึ่งที่ทำหน้าที่เป็นผู้คุมสอบให้กับ เยี่ยจิงหลิน กำแขนที่ถูกตัดขาดด้วยความโกรธแค้น สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและความโกรธที่ไม่อาจยับยั้งได้

"พวกข้าจะแก้แค้นให้เจ้าตัวเจ้าเอาด้วยไหม?" ผู้คุมสอบคนหนึ่งพูดออกมาอย่างแค้นเคืองการที่สหายรักของเขาถูกจัดการมันทำให้ตัวของเขานั้นรู้สึกเจ็บแค้นแล้วขายหน้าไปด้วย

"ขอบคุณพี่น้องของข้าที่ยินดีช่วยเหลือสตรีนางนี้" เขากล่าวต่อ ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ "นางช่างชั่วช้านัก ข้าหมายที่จะย่ำยีนางแล้วดับลมหายใจของนางให้สิ้น" เขาพูดจาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นที่รุนแรง หัวใจของเขาคับแค้นจนแทบจะระเบิดออกมา

ทันทีที่สิ้นเสียงของเขา ชายผู้คุมสอบทั้งสามคนก็เริ่มทำการเดินไปยังเรือนนอนของเยี่ยจิงหลินอย่างรวดเร็ว พวกเขามาด้วยกันสามคน มือของพวกเขาถูกกำแน่น สายตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะล้างแค้นให้ได้ พวกเขาจะไม่ยอมให้การที่เยี่ยจิงหลินทำให้พวกเขาต้องตกอยู่ในความอับอายเกิดขึ้นอีก แม้ว่าในใจลึกๆ พวกเขาจะรู้ดีว่า นางมีพลังที่น่ากลัวเกินกว่าที่ใครจะคาดเดาได้ แต่นั่นก็ไม่สามารถยับยั้งความโกรธที่พวกเขารู้สึกได้

พวกเขาเดินไปอย่างรวดเร็วในยามค่ำคืนที่มืดมิด ปากของแต่ละคนไม่พูดอะไรอีกแล้ว ทุกคนต่างรู้ดีว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องของการแก้แค้นเท่านั้น แต่มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีที่ไม่อาจโดนดูถูกเหยียดหยามได้

เยี่ยจิงหลิน นั้นมีประสาทรับรู้ที่ไวมาก นางสามารถสัมผัสได้ทันทีว่ามีบางสิ่งผิดปกติในรอบๆ ตัว เมื่อความเงียบสงัดของยามค่ำคืนถูกทำลายลงด้วยการเคลื่อนไหวที่มุ่งตรงมาที่เรือนนอนของนาง นางเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางความมืดสนิทที่คลุมเรือนนอน ทำให้ไม่มีใครสามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของนางได้

ทันทีที่นางพบเจอกับคนที่แอบเข้ามาในเรือนนอน สายตาของเยี่ยจิงหลินเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและดูถูก เธอไม่รู้สึกตกใจหรือกลัวเลยแม้แต่น้อย สถานการณ์นี้กลายเป็นสิ่งที่นางไม่สามารถควบคุมแต่เป็นพวกเขาที่รนหาที่ตายเอง

"เมื่อตอนกลางวันเจ้าเสียแขนไป แต่ตอนนี้กลางคืน เจ้าอยากจะเสียชีวิตเลยหรือ?" เสียงของนางแฝงไปด้วยความเหยียดหยามและไม่แยแส ต่อหน้าผู้บุกรุกที่กล้าคิดจะทำลายชีวิตของนาง

"นางสารเลว! เจ้าช่างปากดีนัก!" เขาร้องออกมาเสียงต่ำ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ความโกรธจากการที่ถูกทำร้ายในตอนกลางวันยังคงตราตรึงในใจของเขาไม่มีวันลืม "ค่ำคืนนี้... ไม่ว่าจะอย่างไร ข้าจะดับลมหายใจของเจ้าให้จงได้!"

แต่ก่อนที่เขาจะถึงจุดนั้น เขากล่าวออกมาด้วยท่าทางที่เหยียดหยาม "ก่อนที่ข้าจะฆ่าเจ้า ข้าจะย่ำยีเรือนร่างของเจ้าแล้วข้าจะยัดเยียดความเป็นสามีให้กับเจ้า" คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความหยาบคายและความหื่นกระหายเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวันนั้นไม่ได้เป็นบทเรียนอะไรให้กับชายผู้นี้เลย