ตอนที่ 22 ขยะเปียก

ในสายตาของ เยี่ยจิงหลิน คนที่อยู่รอบตัวในตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากขยะเปียกที่ส่งกลิ่นเหม็นเน่ารบกวนโลก ความคิดของพวกมันเต็มไปด้วยความสกปรกและโสมมจนไม่น่าให้อภัย การดำรงอยู่ของพวกมันไม่ได้มีประโยชน์อันใด นอกจากสร้างความรำคาญและทำให้โลกนี้ดูต่ำต้อยลง

ความเย็นชาในดวงตาของนางราวกับน้ำแข็งที่ไม่อาจละลาย และไอสังหารที่แผ่ออกมาจากร่างของเยี่ยจิงหลินนั้นหนักหน่วงเสียจนบรรยากาศโดยรอบกลายเป็นเย็นยะเยือกทันที ความกดดันที่นางส่งผ่านเพียงแค่ยืนอยู่นิ่งๆ ทำให้ผู้คนรอบข้างรู้สึกเหมือนถูกกดทับด้วยภูเขา

ร่างของผู้คุมสอบชายผู้มีจิตใจที่คับแคบและเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว ดวงตาของเขาเบิกกว้างขณะจ้องมองไปยังนาง ราวกับว่าร่างกายกำลังส่งสัญญาณเตือนภัยจากสัญชาตญาณดั้งเดิมที่หวาดกลัวสัตว์นักล่าผู้เหนือชั้น

เยี่ยจิงหลิน ไม่ได้กล่าวอะไร เพียงแค่มองตรงไปด้วยสายตาที่เย็นชาไร้ความปรานี แต่เพียงเท่านั้นกลับทำให้ผู้คนรอบข้างสัมผัสได้ว่านางเป็นบุคคลที่ไม่ควรล่วงเกินเป็นอันขาด ความอันตรายที่แฝงอยู่ในตัวนางไม่ได้มาจากคำพูดหรือการกระทำใดๆ แต่มันแสดงออกมาในรูปแบบของความนิ่งเงียบและการแผ่รังสีอันน่าสะพรึงกลัว

ในใจของผู้คุมสอบ เขารับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าการตั้งตนเป็นศัตรูกับสตรีนางนี้มีแต่จะนำหายนะมาสู่ตัวเอง สัญญาณเตือนที่ส่งผ่านจิตใต้สำนึกบอกให้เขาระวังตัวและไม่คิดทำอะไรโง่ๆ ที่จะไปกระตุ้นสัตว์ร้ายที่ซ่อนเร้นอยู่ในตัวของนาง

ความคิดที่จะหลีกเลี่ยงความตายของพวกมันดูเหมือนจะสายเกินไปแล้ว ร่างของ เยี่ยจิงหลิน เคลื่อนที่ด้วยความรวดเร็วจนเหล่าคนทั้งสามที่หมายมาดดับชีวิตของนางแทบไม่ทันได้ตอบสนอง

“บ้าเอ้ย! ทำไมนางถึงได้รวดเร็วนักวะ พวกเราก็เป็นถึงผู้ฝึกปราณขั้นต้นเชียวนะ!” หนึ่งในพวกมันตะโกนออกมาด้วยความหัวเสีย ทว่าคำพูดเหล่านั้นก็กลายเป็นประโยคสุดท้ายของมันก่อนที่สายเลือดจะสาดกระเซ็น พร้อมกับร่างที่ล้มลงไร้ชีวิตโดยไม่รู้ตัว

กลุ่มคนที่เหลือทำได้แค่ยืนนิ่งอย่างตกตะลึง ความคิดที่พวกเขาจะจัดการนางกลับกลายเป็นฝันร้าย พวกเขาตกเป็นเหยื่อของนางแทน ไม่มีเวลาให้หยุดพักหรือแม้แต่ตั้งตัว การโจมตีของเยี่ยจิงหลินดำเนินไปด้วยความดุดันและรุนแรง ทุกการเคลื่อนไหวของนางแม่นยำราวกับนักล่าที่ไร้ซึ่งความเมตตา แต่ละการโจมตีทำให้กระดูกของเหยื่อแหลกละเอียด ร่างของพวกมันล้มลงกับพื้นอย่างไร้หนทางสู้

ในตอนนี้ คนสุดท้ายที่ยังเหลือรอดอยู่คือชายที่นางตั้งใจไว้ เขาคือคนที่นางเคยเข้าร่วมทดสอบด้วยเมื่อกลางวัน สภาพของเขาในตอนนี้ช่างน่าสมเพช แขนข้างหนึ่งของมันถูกตัดจนด้วนไปแล้วก่อนหน้านี้

"อย่าทำข้า! ข้ากลัวแล้ว!" ชายผู้นั้นตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือราวกับคนที่หมดสิ้นศักดิ์ศรี ความหวาดกลัวแผ่ซ่านจนทำให้ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน แข้งขาอ่อนแรงจนถึงกับปัสสาวะรดออกมา

ฉั่ว! ฉั่ว! เสียงการเคลื่อนไหวของเยี่ยจิงหลินรวดเร็วเหมือนแสงวาบ เมื่อเขารู้ตัวอีกที แขนและขาที่เหลือของเขาก็ขาดสะบั้นกระเด็นไปหมดแล้ว ร่างของชายผู้นี้นอนดิ้นอยู่บนพื้น ไม่ต่างอะไรจากดักแด้ที่สิ้นไร้หนทาง นางไม่ได้ให้เขาตายในทันที แต่ใช้ทักษะลับเฉพาะห้ามเลือด เพื่อทำให้เขายังคงมีชีวิตต่อไป

นางต้องการให้คนผู้นี้ได้รับความทรมานเหมือนกับคนที่ตายทั้งเป็น ราวกับว่าความตายยังง่ายดายเกินไปสำหรับเขา หลังจากนั้น เยี่ยจิงหลินจับร่างที่แทบจะไร้สภาพโยนออกไปนอกรั้วเรือนนอนของนาง

"พรุ่งนี้ เจ้าจงสารภาพบาปของเจ้ากับทุกคนเสีย หากเจ้าไม่ทำ ข้าจะดับลมหายใจของเจ้าให้สิ้นในทันที" คำพูดของนางเปล่งออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ ราวกับคมมีดที่บาดลึกเข้าไปในหัวใจของชายผู้นั้น

หลังจากกล่าวจบ ร่างของเยี่ยจิงหลินก็เคลื่อนหายเข้าไปในเรือนนอนของนาง ทิ้งไว้เพียงความเงียบสงัดที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและความหวาดกลัวที่แผ่ปกคลุมพื้นที่

รุ่งเช้าของวันใหม่ โรงเรียนฝึกตนแห่งนี้ตกอยู่ในความโกลาหล ข่าวการเสียชีวิตของผู้คุมสอบสองคน และหนึ่งคนที่รอดชีวิตแต่ในสภาพอเนจอนาถ กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว ผู้คนต่างพากันมุงดูร่างชายที่ถูกเยี่ยจิงหลินจัดการ เขาไม่มีทั้งแขนและขา เหลือเพียงลำตัวที่บิดเบี้ยวอยู่บนพื้น เสียงซุบซิบปะปนกับความหวาดหวั่น ทำให้บรรยากาศยิ่งเต็มไปด้วยความตึงเครียด

หัวหน้าผู้คุมสอบผู้ที่มีอำนาจสูงสุดในกลุ่มของพวกมันไม่อาจนิ่งเฉยต่อสถานการณ์นี้ได้อีกต่อไป เขาปรากฏตัวพร้อมกับสีหน้าขุ่นเคือง ขณะเดินตรงมาหาเยี่ยจิงหลินซึ่งกำลังยืนสูดอากาศยามเช้า

"สาวน้อย เจ้าทำแบบนี้ มันจะไม่เกินไปหน่อยหรือ?" เสียงของเขาหนักแน่นแต่แฝงด้วยความไม่พอใจ

เยี่ยจิงหลินหันไปมองเขา ดวงตาของนางยังคงเย็นชาไร้อารมณ์ และเมื่อกล่าวตอบ เสียงของนางก็สงบนิ่งดุจผิวน้ำที่ไร้ระลอกคลื่น

"เจ้าคนพวกนี้มันทำตัวเหมือนสุนัขที่ไม่เคยได้รับการสั่งสอน" นางเอ่ยพลางจ้องมองหัวหน้าผู้คุมสอบตรงๆ "ชายผู้ที่ข้าตัดแขนไปข้างหนึ่งเมื่อวานตอนกลางวัน มันพยายามที่จะลวนลามข้า ข้าก็เพียงแค่ตัดมือของมันเพื่อหยุดการกระทำที่สกปรกนั้นเท่านั้นเอง"

นางหยุดพูดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งที่แฝงด้วยความเสียดสี "ส่วนเรื่องเมื่อคืน มันคงผูกใจเจ็บ และชวนพวกชั้นต่ำที่เหลือมารุมข้า หวังจะแก้แค้น แต่ดูสภาพของพวกมันในตอนนี้สิ...ท่านเป็นหัวหน้ามัน ประสาอะไรถึงปล่อยให้ลูกน้องของตัวเองเป็นได้แค่กากเดนเช่นนี้? แล้วความปลอดภัยของโรงเรียนแห่งนี้เล่า? ข้าควรจะคาดหวังอะไรได้จากที่นี่อีกหรือ?"

คำพูดของเยี่ยจิงหลินราวกับคมมีดที่ฟันเข้าสู่จิตใจของหัวหน้าผู้คุมสอบ เขาอ้าปากเหมือนจะโต้เถียงแต่กลับไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา เพราะสิ่งที่นางพูดมานั้นไม่ผิด หากเป็นฝ่ายนางถูกรังแก เขาก็คงเลือกที่จะนิ่งเฉย

เขาถอนหายใจยาวด้วยความอึดอัดและลำบากใจ ก่อนจะกล่าวว่า "เห้อ...เรื่องที่เกิดขึ้นไปแล้วก็ปล่อยผ่านมันไปเถอะ ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง"

จากนั้นเขาหันไปสั่งลูกน้องให้เคลื่อนย้ายซากร่างของคนพวกนั้นออกไป บรรยากาศอันตึงเครียดเริ่มผ่อนคลายลง แต่แววตาของผู้คนที่มองเยี่ยจิงหลินเต็มไปด้วยความยำเกรงปะปนกับความหวาดกลัว นางไม่ได้แค่แสดงให้เห็นถึงพลังของตนเอง แต่ยังสร้างคำถามต่อความยุติธรรมในโรงเรียนฝึกตนแห่งนี้ที่ไม่มีใครกล้าตั้งคำถามมาก่อน