ตอนที่ 3 อ้อมกอดของมารดา

เยี่ยจิงหลิน เด็กสาวผู้มีชาติกำเนิดที่ไม่สมบูรณ์แบบในสายตาของผู้อื่น แม้ว่านางจะเป็นบุตรสาวของแม่ทัพซุนเทา บุรุษผู้ยิ่งใหญ่ผู้มีอำนาจล้นฟ้า แต่ชาติกำเนิดของนางกลับกลายเป็นเหมือนตราบาปที่ติดตัวมาตั้งแต่แรกเกิด มารดาของเยี่ยจิงหลินเป็นเพียงหญิงรับใช้คนหนึ่ง ซึ่งเคยเป็นที่ต้องตาต้องใจของแม่ทัพในช่วงเวลาหนึ่ง แต่ความรักที่นางได้รับนั้นสั้นนัก และจบลงท่ามกลางความริษยาและชิงชังจากฮูหยินใหญ่อันเหยาเหวิน

อันเหยาเหวินไม่เคยยอมรับเยี่ยจิงหลินในฐานะสมาชิกของตระกูล นางมองเด็กสาวผู้นี้เป็นดั่งเงาสะท้อนของความอัปยศและภัยคุกคามต่ออำนาจของตนเอง การปรากฏตัวของเยี่ยจิงหลินในจวนของแม่ทัพซุนเทา ทำให้อันเหยาเหวินรู้สึกราวกับหนามยอกอกที่ไม่อาจถอนออกได้

แม้เยี่ยจิงหลินจะมีรูปลักษณ์ที่งดงาม อ่อนหวาน และเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยนของวัยเยาว์ แต่เนื้อตัวของนางกลับเต็มไปด้วยบาดแผล ทั้งรอยฟกช้ำและร่องรอยที่เกิดจากการถูกทำร้าย อันเหยาเหวินไม่เคยยั้งมือหรือเมตตา เด็กสาวต้องทนทุกข์ทรมานจากความโหดร้ายทั้งทางร่างกายและจิตใจ นางถูกลงโทษจากสิ่งที่ไม่ใช่ความผิดของตัวเอง เพียงเพราะมารดาของนางเคยเป็นคู่แข่งทางหัวใจของฮูหยินใหญ่

อันเหยาเหวิน สตรีผู้สง่างามในสายตาของผู้คน แต่ภายในเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาและความคับแคบที่กัดกินจิตใจของนางอย่างช้าๆ นางเก็บซ่อนความเกลียดชังไว้ในแววตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา และส่งต่อความโกรธแค้นทั้งหมดมายังเยี่ยจิงหลิน เด็กสาวผู้บริสุทธิ์

เยี่ยจิงหลินจึงเติบโตขึ้นมาท่ามกลางความเจ็บปวด ทั้งจากการถูกทำร้ายโดยตรงและจากการถูกเมินเฉยจากบิดาผู้ซึ่งเงียบงันต่อชะตากรรมของนาง

“เยี่ยจิงหลิน...ชะตากรรมของเจ้ามันช่างน่าสงสารยิ่งนัก” ภาพอดีตที่ถาโถมเข้าสู่จิตใจของนาง ทำให้อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเห็นใจเด็กสาวผู้เป็นเจ้าของร่างเดิม ความทรงจำแห่งความเจ็บปวดของเยี่ยจิงหลินสะท้อนอยู่ในใจของนาง ดั่งเงาสะท้อนที่กรีดแทงความรู้สึกของผู้มาเยือน นางสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวด ความเหงา และความทุกข์ที่เด็กสาวคนนี้ต้องเผชิญ แต่น่าแปลกที่ในความเห็นใจนั้นกลับแฝงไว้ด้วยความอิจฉาเล็กๆ

แม้ว่าเยี่ยจิงหลินจะมีชะตากรรมอันน่าสลด ทว่ามารดาผู้รักใคร่และคอยอยู่เคียงข้าง กลายเป็นสิ่งที่ทำให้นาง ผู้เข้ามาอยู่ในร่างนี้ รู้สึกปวดร้าวในใจตนเอง ผู้ที่เคยมีชีวิตที่ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่ครอบครัวให้เรียกหาหรือพึ่งพิง ในสายตาของนาง ความรักจากมารดาของเยี่ยจิงหลินนั้นเป็นสิ่งที่ล้ำค่าและหายาก แม้มันจะไม่สามารถปกป้องเด็กสาวจากความโหดร้ายที่อันเหยาเหวินมอบให้ แต่ความรักนั้นก็เป็นเสมือนเกราะป้องกันทางใจที่เธอเองไม่เคยได้รับมาก่อน

ตอนนี้ นางได้มารดาคนหนึ่งมาโดยไม่คาดฝัน มารดาที่แม้จะอ่อนแอและถูกกดขี่ แต่กลับรักและห่วงใยลูกสาวของตนจนสุดหัวใจ ความปรารถนาอันแรงกล้าผุดขึ้นในจิตใจของนางอย่างฉับพลัน นางอยากปกป้องผู้หญิงคนนี้ มารดาของเยี่ยจิงหลิน ที่ตอนนี้เป็นมารดาของนางด้วย อยากยืนหยัดต่อสู้เพื่อให้หญิงผู้อ่อนโยนนี้ได้มีชีวิตที่ปลอดภัยและสงบสุข

ในความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามานั้น นางสัมผัสได้ถึงทั้งความสงสารและความอิจฉาที่หลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว แต่นั่นไม่ได้ทำให้นางอ่อนแอ กลับกัน มันทำให้นางรู้ว่า การอยู่ในร่างของเยี่ยจิงหลินนี้อาจเป็นโอกาสที่นางจะได้สร้างความหมายให้กับชีวิต ได้ทำในสิ่งที่ตัวนางเองไม่เคยมีโอกาสทำมาก่อน นางจะไม่ยอมให้ชะตากรรมของเยี่ยจิงหลินจบลงอย่างน่าเศร้าอีกต่อไป...

"ท่านแม่...ข้าจะไม่ปล่อยให้ใครมาทำร้ายท่านอย่างเด็ดขาด!"

น้ำเสียงของหญิงสาวหนักแน่นและเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น นางเอ่ยคำมั่นสัญญาโดยไม่ลังเล สายตาของนางจ้องมองซูหลิน ผู้เป็นมารดาด้วยแววตาที่แน่วแน่ แต่ลึกล้ำไปด้วยความอ่อนโยน ซูหลิน สตรีที่อ่อนแอและบอบบาง ทว่าในสายตาของนาง มารดาผู้นี้กลับกลายเป็นรากฐานเดียวของทุกสิ่งในโลกที่แปลกแยกและโดดเดี่ยว

ซูหลินเป็นทั้งจุดยึดเหนี่ยวและความหมายในชีวิตที่นางได้รับมาใหม่ ความรักอันลึกซึ้งของมารดา แม้จะเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยจากการถูกกดขี่และทอดทิ้งจากคนรอบข้าง แต่ในดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความห่วงใยของซูหลิน หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความรักที่ไม่มีเงื่อนไข ความรักที่เหมือนเปลวไฟเล็กๆ ในพายุใหญ่ แม้จะริบหรี่ แต่กลับอบอุ่นอย่างประหลาด

หญิงสาวกำมือแน่น และหัวใจของนางก็เต้นแรงราวกับสะท้อนความตั้งใจที่ท่วมท้น "ท่านแม่ ข้าจะไม่ปล่อยให้ใครแตะต้องท่านอีก ไม่ว่าจะเป็นอันเหยาเหวิน หรืออำนาจใดๆ ในบ้านหลังนี้" นางกล่าวในใจ มองร่างของมารดาที่เหนื่อยล้าและหม่นหมอง นางรู้ว่าสตรีผู้นี้ได้เสียสละทุกสิ่งเพื่อปกป้องลูกของตน แม้จะต้องเผชิญกับการดูหมิ่นและความไม่เป็นธรรม

ในโลกที่เคยว่างเปล่าและโดดเดี่ยวนี้ ซูหลินได้กลายเป็นจุดยึดเหนี่ยวที่สำคัญที่สุด นางไม่ใช่เพียงมารดาของเยี่ยจิงหลิน แต่เป็นคนเดียวที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกว่าชีวิตนี้ยังมีความหมาย สิ่งที่นางสามารถทำได้ในตอนนี้คือปกป้องและดูแลมารดาของนาง ให้สตรีผู้แสนอ่อนแอผู้นี้ได้พบกับความสงบสุขที่นางคู่ควร

"อือ..."

เสียงตอบรับเบาๆ ของซูหลินดังขึ้น พร้อมกับแววตาที่ฉายความอบอุ่นและซาบซึ้งใจ นางมองบุตรสาวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก ความเหน็ดเหนื่อยและความทุกข์ยากที่เคยเกาะกุมใจของนางมานานกลับดูเบาบางลงในชั่วขณะนี้

มือที่เคยสั่นเทาของซูหลินยกขึ้นลูบศีรษะของบุตรสาวเบาๆ ความรู้สึกที่เอ่อล้นในใจทำให้นางไม่สามารถหาคำพูดใดๆ มาตอบแทนความตั้งใจและความรักที่บุตรสาวแสดงออกได้ นางได้แต่มองดูเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความภาคภูมิใจ

ในสายตาของซูหลิน เยี่ยจิงหลินไม่ใช่เพียงบุตรสาวผู้ที่นางเลี้ยงดูมา แต่คือตัวแทนแห่งความหวังเดียวที่เหลืออยู่ในชีวิตของนาง บุตรสาวของนางเติบโตขึ้นมาในโลกที่โหดร้าย แต่ยังคงมีจิตใจที่อบอุ่นและความรักอันบริสุทธิ์ นี่ทำให้นางรู้สึกว่าความยากลำบากทั้งหมดที่ผ่านมานั้นไม่ได้สูญเปล่า

"เจ้าช่างเป็นเด็กดีเหลือเกิน..." ซูหลินกล่าวออกมาเบาๆ แม้เสียงของนางจะสั่นเครือ แต่แฝงไปด้วยความรักและความซาบซึ้ง น้ำตาเริ่มคลอเบ้า แต่เป็นน้ำตาที่มาจากความตื้นตัน นางไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ขอเพียงมีบุตรสาวที่รักนางด้วยหัวใจทั้งหมดเช่นนี้ โลกที่เคยโหดร้ายกลับดูอ่อนโยนขึ้นในสายตาของนาง

สองแม่ลูกโอบกอดกันแน่น ซูหลินประคองบุตรสาวไว้ในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม ราวกับกลัวว่านางจะหลุดลอยไป เยี่ยจิงหลินซบหน้าลงบนไหล่ของมารดา น้ำตาแห่งความสุขไหลออกมาโดยไม่อาจห้ามได้ นางสะอื้นเบาๆ ด้วยความรู้สึกที่เอ่อล้นในใจ

"ในที่สุด...ในที่สุดข้าก็มีแม่กับเขาแล้ว..." เยี่ยจิงหลินพึมพำเบาๆ ท่ามกลางเสียงสะอื้นของตัวเอง น้ำเสียงของนางสั่นเครือ แต่แฝงไว้ด้วยความโล่งใจ ความอบอุ่นจากอ้อมกอดของซูหลินไหลซึมเข้าสู่หัวใจของนางอย่างช้าๆ เติมเต็มช่องว่างในจิตใจที่เคยมีแต่ความว่างเปล่าและความเจ็บปวดช่วงชีวิตที่ผ่านมา นางไม่เคยมีครอบครัวที่แท้จริง ความมืดมิดและความเหงาเป็นเพื่อนเพียงหนึ่งเดียวของนาง