ตอนที่ 31 บีบบังคับ

หลังจากอัครมหาเสนาบดีถังเหวยหมินออกจากจวนไปแล้ว บรรยากาศในห้องยังคงตึงเครียด แม้เงาร่างของเขาจะลับตาไปนานแล้ว แต่สีหน้าเย็นชาและแววตาแข็งกร้าวของแม่ทัพซุนเทายังคงชัดเจน ราวกับอารมณ์รังเกียจที่เขามีต่อชายผู้นั้นยังหลงเหลืออยู่ในอากาศ

เยี่ยจิงหลินที่มักรักษาท่าทีเย็นชาและห่างเหินต่อบิดาอย่างแม่ทัพซุนเทา เริ่มเปลี่ยนท่าทีเมื่อจำเป็นต้องเข้าใจเรื่องราวของชายอ้วนที่เพิ่งมาเยือนอย่างชัดเจน การถามไถ่ครั้งนี้มีเป้าหมายชัดเจนหาต้นตอของความเกี่ยวข้องที่อาจเชื่อมโยงมาถึงตัวนาง สายตาหื่นกระหายที่ถังเหวยหมินจ้องมองเธออย่างไร้ความยำเกรง ทำให้นางรู้สึกถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามา

แม่ทัพซุนเทาหันมามองเยี่ยจิงหลินด้วยแววตาอึดอัด ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงต่ำและหนักแน่น

"มันคือ ถังเหวยหมิน อัครมหาเสนาบดีแห่งราชสำนัก ชายผู้ลุ่มหลงในตัณหาและเห็นสตรีเป็นเพียงของเล่น ไร้ซึ่งศีลธรรม มีข่าวลือว่าหญิงสาวหลายคนหายตัวไปในเมืองหลวง ส่วนมากเกี่ยวข้องกับมันทั้งสิ้น แต่ไม่มีใครเอาผิดมันได้เพราะมันคือคนใกล้ชิดขององค์ฮ่องเต้"

น้ำเสียงของแม่ทัพซุนเทาแฝงไปด้วยความเกลียดชังอย่างชัดเจน

"มันช่างฉลาดเจ้าเล่ห์ ลิ้นของมันพลิ้วไหวจนอาจหาญทำให้องค์ฮ่องเต้หลงเชื่อในวาจาได้ ด้วยเหตุนี้ ฮ่องเต้จึงแต่งตั้งมันเป็นข้าราชบริพารคนสนิท ตำแหน่งของมันทำให้ไม่มีใครกล้าหือ แม้แต่ขุนนางคนอื่นๆ ที่รู้เห็นความชั่วของมัน ก็ยังต้องทนกล้ำกลืนเพราะเกรงอำนาจ"

ซุนเทาหยุดพูดชั่วครู่ก่อนจะหันมาสบตาลูกสาว "ข้าไม่คิดจะปล่อยให้มันเข้ามาใกล้เจ้า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม"

คำพูดของเขาหนักแน่น แต่แฝงด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เยี่ยจิงหลินไม่ค่อยได้เห็นความห่วงใยที่ดูเหมือนจะเล็ดลอดออกมาจากกำแพงน้ำแข็งในหัวใจของผู้เป็นพ่อ

เยี่ยจิงหลินที่ได้ฟังทุกถ้อยคำ เริ่มมองเห็นภาพใหญ่ ชายอ้วนผู้โฉดเขลาที่ไม่เคยเกรงกลัวแม่ทัพซุนเทาเช่นนี้ ไม่ใช่บุคคลธรรมดา แต่เป็นศัตรูที่เต็มไปด้วยอำนาจและเล่ห์เหลี่ยม การเผชิญหน้ากับถังเหวยหมินไม่ใช่เรื่องง่าย

เมื่อเยี่ยจิงหลินเอ่ยถามผู้เป็นบิดาด้วยคำพูดที่ฟังดูแปลกประหลาด "แล้วชายผู้นี้ร่ำรวยมากไหม?" แม่ทัพซุนเทาเพียงปรายตามองนางเล็กน้อย แต่ไม่ได้แสดงความแปลกใจต่อคำถามนั้นเลยแม้แต่น้อย

ด้วยท่าทางที่ยังคงสุขุมเย็นชา ซุนเทาตอบกลับอย่างราบเรียบแต่หนักแน่น "มันเป็นถึงอัครมหาเสนาบดี เจ้าคิดว่ามันร่ำรวยไหมล่ะ? อำนาจ ทรัพย์สิน เงินทอง ล้วนรวมอยู่ในตัวของชายผู้นี้ มันกุมอำนาจในราชสำนัก ทั้งตำแหน่งและความใกล้ชิดกับองค์ฮ่องเต้เปิดโอกาสให้มันกอบโกยผลประโยชน์ทุกอย่างที่มันต้องการ"

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความดูแคลน "ถังเหวยหมินมีทรัพย์สินมากมายจนไม่อาจประเมินได้ บรรดาขุนนางที่อยากปีนขึ้นสู่ตำแหน่งสูง ต่างก็ยินดีส่งเครื่องบรรณาการล้ำค่าให้มันเพื่อแลกกับความโปรดปราน แต่ถึงจะมีทองคำมากมายเพียงใด ข้าเห็นมันก็แค่คนต่ำช้า ผู้ไร้ศักดิ์ศรี"

คำพูดของซุนเทาทำให้เยี่ยจิงหลินรับรู้ได้ถึงภาพลักษณ์ของชายคนนี้ชัดเจนยิ่งขึ้นถังเหวยหมินไม่เพียงแต่เป็นผู้ที่ลุ่มหลงในตัณหา แต่ยังเป็นผู้ที่ใช้ตำแหน่งและอำนาจกอบโกยทุกอย่างอย่างไร้ขอบเขต

เยี่ยจิงหลินยิ้มน้อยๆ ราวกับกำลังครุ่นคิดถึงบางสิ่ง "ข้าก็แค่สงสัย... ถ้าเขารวยขนาดนั้น บางทีข้าอาจจะต้องการเงินของเขาบ้าง"

แม่ทัพซุนเทาขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยคำเตือน "อย่าแม้แต่จะคิดเข้าใกล้มัน เจ้าคนชั่วนั่นไม่เคยให้สิ่งใดโดยไม่แลกกับอะไร และสิ่งที่มันต้องการก็ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าควรเสียไป"

เยี่ยจิงหลินเพียงแค่ยิ้มบาง ราวกับไม่ได้สนใจคำเตือนนั้นโดยตรง แต่แววตาของนางแฝงไปด้วยความเฉียบแหลมและความตั้งใจที่ซ่อนอยู่ นางมีบางสิ่งในใจที่นางไม่ได้บอกให้ใครรู้

เยี่ยจิงหลินนั่งนิ่งเงียบในห้อง ความคิดในหัวของนางเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและเฉียบคม ความมั่นใจในตัวเองยิ่งทำให้รอยยิ้มที่ขึ้นมาเล็กน้อยบนใบหน้าของนางดูยากที่จะมองข้าม รอยยิ้มที่ดูสงบแต่แฝงไปด้วยความเยือกเย็นและอันตราย

"เจ้าอ้วนผู้นั้น... มันจะต้องหาทางมายุ่งวุ่นวายกับข้าอีกแน่" เยี่ยจิงหลินคิดในใจ แววตาของนางจ้องไปยังสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

แม้จะรู้ว่าการเผชิญหน้ากับอัครมหาเสนาบดีถังเหวยหมินไม่ใช่เรื่องง่าย แต่นางก็ไม่เคยลังเลเลยแม้แต่น้อย เพราะนางมีความมั่นใจในวิธีที่นางจะจัดการกับมัน รอยยิ้มของเยี่ยจิงหลินยิ่งกว้างขึ้น แต่กลับแฝงไปด้วยความชั่วร้ายและความร้ายกาจที่ยากจะมองเห็นจากภายนอก

"ข้าจะไม่ปล่อยให้มันทำตามใจชอบได้อีก" นางพึมพำเบาๆ "ข้าจะหาวิธีสั่งสอนมันให้เจ็บแสบที่สุด จนมันไม่กล้าที่จะสู้หน้าผู้คนอีกเลย" คำพูดนี้ออกจากปากของนางอย่างหนักแน่น ความรุนแรงที่ซ่อนอยู่ในใจของนางเริ่มก่อตัวขึ้นเป็นแผนการที่ชัดเจน

เยี่ยจิงหลินมองไปที่กระจกเงาในห้อง พลางสะท้อนภาพใบหน้าของตัวเองที่ยังคงสวยงามอย่างไร้ที่ติ แต่ในแววตาของนาง กลับมีความเย็นชาและความชั่วร้าย นางไม่เคยกลัวที่จะใช้ความชั่วร้ายในการบรรลุเป้าหมาย แม้ว่าภายนอกนางจะดูสงบและสุภาพ แต่ภายในใจของนางกลับมีความคมกล้าที่พร้อมจะฉีกทุกอุปสรรคที่ขวางทาง

เป็นไปตามที่เยี่ยจิงหลินคาดคิดไม่ผิด ในช่วงสองถึงสามวันหลังจากนั้น อัครมหาเสนาบดีถังเหวยหมินได้ส่งลูกน้องคนสนิทมาเชิญตัวนางถึงที่จวนของแม่ทัพซุนเทา พร้อมกับคำประกาศที่ทำให้ผู้คนในราชสำนักและเมืองหลวงต่างพากันสั่นสะท้านคำเชิญจากถังเหวยหมินนั้นไม่ใช่คำขอธรรมดา แต่เต็มไปด้วยความคุกคามที่แฝงอยู่ในท่าทีและคำพูดที่ใช้

"หากนางไม่มาเตรียมตัวเจอการสมรสพระราชทานได้เลย" ลูกน้องของถังเหวยหมินกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "เขาเพียงแค่ต้องการที่จะร่วมรับประทานอาหารค่ำกับนางสักมื้อ"

คำประกาศนี้ทำให้บรรยากาศรอบข้างเงียบลงไปชั่วขณะ ทุกคนต่างรู้ดีว่าเมื่อถังเหวยหมินกล่าวเช่นนี้ หมายถึงการใช้ตำแหน่งและอำนาจของเขาในการบีบบังคับและกดดันให้เยี่ยจิงหลินต้องยอมรับคำเชิญของเขาโดยไม่อาจปฏิเสธได้

แต่ถึงอย่างนั้น เยี่ยจิงหลินกลับไม่แสดงท่าทีตกใจหรือหวั่นเกรง

ท่านแม่ทัพซุนเทาพลันเดือดดาลไปทั้งตัวเมื่อได้ยินคำเชิญของถังเหวยหมิน เขารู้สึกถึงความหยามเหยียดอย่างไม่อาจทนได้ และคำพูดนั้นของถังเหวยหมินก็ดูเหมือนจะเป็นการท้าทายอำนาจและศักดิ์ศรีของเขาอย่างไม่ยี่หระ

"บัดซบที่สุด! แบบนี้มันจะหยามหน้าข้าเกินไปแล้ว!" ท่านแม่ทัพซุนเทาตะโกนด้วยความโกรธพลุ่งพล่านในใจ การที่ถังเหวยหมินส่งคำเชิญเช่นนี้มาถึงเยี่ยจิงหลิน มันยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าอำนาจและเกียรติของเขากำลังถูกทำลายอย่างไม่อาจยอมรับได้

ในช่วงเวลานี้ ท่านแม่ทัพซุนเทารู้สึกถึงความกดดันที่ท่วมท้น ราวกับว่าเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย แม้ว่าเขาจะเป็นแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ มีอำนาจและเกียรติยศในราชสำนัก แต่การที่ถังเหวยหมินผู้มีอำนาจใกล้ชิดกับองค์ฮ่องเต้ กลับมาหยามหน้าเขาเช่นนี้ ก็ทำให้ท่านแม่ทัพรู้สึกถึงความอัปยศและความไร้ทางเลือก

"เจ้าต้องทนยอมก้มหัวให้เจ้าอ้วนโสโครกนี่มานานพอแล้ว!" ท่านแม่ทัพบ่นพึมพำระหว่างกัดฟันด้วยความเคียดแค้นใจ เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังถูกบีบให้ยอมรับการหยามหน้าผ่านคำขอที่ดูเหมือนจะสุภาพ แต่แฝงไปด้วยการคุกคามในทุกๆ คำพูด

"ท่านพ่อข้าจะเป็นผู้จัดการเกี่ยวกับเรื่องนี้เอง" คำพูดนั้นของเยี่ยจิงหลินออกมาด้วยความเด็ดขาด ไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย ราวกับว่าเธอไม่ต้องการให้ใครเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ และนางเองก็มีวิธีจัดการกับมันในแบบที่ไม่ต้องพึ่งพาคนอื่น

ท่านแม่ทัพซุนเทาเห็นได้ชัดว่ากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อมองเห็นสีหน้าและแววตาของบุตรสาวที่ดูน่ากลัวอย่างไร้ความปราณี เขาก็จำเป็นต้องหยุดคำพูดของตัวเองทันที ความโกรธและความรุนแรงที่แฝงอยู่ในท่าทางของเยี่ยจิงหลินทำให้ท่านแม่ทัพรู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนที่จะสามารถควบคุมได้ง่ายๆ

ในใจของท่านแม่ทัพ เขารู้ดีว่าตัวเองเคยประสบกับการกระทำที่แสบสันต์จากเยี่ยจิงหลินมาแล้วในอดีต ครั้งนั้นมันทำให้เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ยากจะลืมเลือนและยังคงติดอยู่ในใจเขา ไม่ว่าจะพยายามลืมมันแค่ไหน ความแสบสันต์จากการกระทำของนางก็ไม่เคยหายไปจากความทรงจำของเขา