ตอนที่ 32 เสือร้ายในคราบผู้ดี

ถังเหวยหมิน อัครมหาเสนาบดีผู้ทรงอำนาจในแผ่นดิน ชายที่คนทั่วไปมองว่าเป็นผู้มีบารมีและเกียรติยศ กลับแสดงธาตุแท้อันแปดเปื้อนด้วยความเห็นแก่ตัวและตัณหาราคะอย่างไร้ขอบเขต การกระทำของเขาไม่ต่างจากสวะที่พร้อมจะเหยียบย่ำทุกสิ่งเพื่อบรรลุเป้าหมายอันน่ารังเกียจ เป้าหมายในยามนี้ของเขาคือ เยี่ยจิงหลิน สตรีผู้เลอโฉมที่เลื่องชื่อไปทั่วในฐานะดอกไม้งามแห่งยุค และพรสวรรค์ที่นางครอบครองก็ยิ่งทำให้ชื่อเสียงของนางเจิดจรัสในหมู่ชน

แต่สำหรับถังเหวยหมิน เยี่ยจิงหลินกลับเป็นเพียงเป้าหมายของความปรารถนาอันหยาบช้า เขาปรารถนาจะครอบครองเรือนร่างของนางด้วยความคิดต่ำทรามของชายผู้ถูกกิเลสครอบงำโดยสมบูรณ์ ความละโมบที่ไร้ยางอายของเขาไร้ที่สิ้นสุด ทว่าผู้ที่หยิ่งทะนงในอำนาจและความใคร่เช่นเขากลับไม่รู้เลยว่าความคิดนี้จะกลายเป็นหายนะอันใหญ่หลวงของชีวิต

เยี่ยจิงหลิน แม้จะมีรูปลักษณ์อันอ่อนโยนงดงาม แต่ในสายตาของนาง ถังเหวยหมินก็ไม่ต่างจากเหยื่อโฉดชั่วตัวหนึ่ง ศัตรูเช่นเขาเหมาะที่จะถูกจัดการอย่างไร้ปรานี ชาติก่อนของนาง ได้พิสูจน์แล้วว่า นางมิใช่หญิงที่ควรถูกมองข้ามหรือประเมินต่ำ พวกคนใหญ่คนโตมากมายต้องดับสูญเพราะนาง วาจาของนางลื่นไหลดั่งน้ำคมดั่งดาบ บทบาทในอดีตคือผู้ที่นำพาความตายมาสู่เหล่าผู้โง่เขลา และสำหรับถังเหวยหมินในครั้งนี้ก็ไม่ต่างกัน

ในสายตาของเยี่ยจิงหลิน เจ้าอัครมหาเสนาบดีร่างอ้วนท้วมผู้หื่นกระหายนี้ เป็นเพียงตุ๊กตาไร้ค่าในสายตาของนาง ชายผู้ทะนงตนจะรู้ตัวก็ต่อเมื่อเขาถูกบดขยี้จนย่อยยับ และนางย่อมทำให้เขาลิ้มรสชะตากรรมอันน่าเวทนาอย่างไม่มีวันหลีกเลี่ยง!

เมื่อถึงเวลานัดหมาย คนของอัครมหาเสนาบดีถังเหวยหมินปรากฏตัวขึ้นหน้าประตูจวน พวกเขามาพร้อมรถม้าคันหรูที่สะท้อนถึงอำนาจและความมั่งคั่ง ชายรับใช้ผู้หนึ่งก้าวลงจากรถด้วยท่าทางหยิ่งยโส แม้จะไม่ได้กล่าววาจาที่หยาบคาย แต่สายตาของเขาที่จ้องมองผู้คนรอบข้างกลับเต็มไปด้วยความถือดี เพราะอำนาจที่พวกเขายืนหยัดนั้นมิใช่ของตนเอง แต่เป็นของนายเหนือหัวผู้ทรงอำนาจ

"คุณหนูเยี่ยจิงหลิน ได้โปรดขึ้นรถม้าเถิด" น้ำเสียงที่เปล่งออกมาไม่ถึงกับอ่อนหวานหรือหยาบกระด้าง มันเป็นน้ำเสียงที่แฝงความกดดันอย่างแนบเนียน

เยี่ยจิงหลินยืนอยู่ที่หน้าประตู นางสวมอาภรณ์ที่เรียบง่ายแต่สง่างาม ใบหน้าของนางยังคงเรียบเฉยปราศจากความหวั่นเกรง สายตานางกวาดมองไปรอบๆ อย่างสุขุมก่อนจะยกเท้าก้าวขึ้นรถม้าอย่างสง่างามโดยไม่เอ่ยวาจาสักคำ ความเงียบของนางกลับทำให้บรรยากาศโดยรอบหนักอึ้งยิ่งขึ้น

ด้านหลังของนาง แม่ทัพซุนเทา ผู้เป็นพ่อ ยืนมองด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วง เขารู้ดีว่าบุตรสาวของเขาไม่ใช่หญิงสาวธรรมดา เยี่ยจิงหลินคือสตรีที่เต็มไปด้วยไหวพริบและปัญญา แต่แม้จะมั่นใจในความสามารถของนาง เขาก็อดไม่ได้ที่จะกังวล เพราะศัตรูที่นางกำลังเผชิญนั้นคืออัครมหาเสนาบดีถังเหวยหมิน ผู้มีทั้งอำนาจในราชสำนักและอิทธิพลในเมืองหลวง บุรุษผู้คนครึ่งค่อนแผ่นดินหวาดกลัว และแม้แต่ตัวเขาในฐานะแม่ทัพก็ยังยากที่จะรับมือกับบุคคลเช่นนี้ได้

ซุนเทาจ้องมองหลังบุตรสาวที่ค่อยๆ ลับสายตาไปพร้อมกับรถม้า ความรู้สึกหลากหลายประดังเข้ามาในใจ เขาได้แต่ภาวนาในใจให้บุตรสาวของเขาผ่านพ้นสิ่งนี้ไปได้โดยปลอดภัย...

รถม้าคันหรูเคลื่อนตัวเข้าสู่ประตูใหญ่ของจวนอัครมหาเสนาบดีถังเหวยหมิน ที่ตั้งตระหง่านดุจปราสาทกลางเมืองหลวง ประตูจวนทำจากไม้แกะสลักชั้นดี ประดับลวดลายมังกรทองสลับลายเมฆ สะท้อนให้เห็นถึงความมั่งคั่งและอำนาจที่เกินหยั่งถึง รอบบริเวณเป็นกำแพงสูงใหญ่เรียงรายด้วยโคมไฟห้อยระย้า แสงไฟอ่อนๆ สาดส่องให้เห็นทางเดินปูหินอ่อนที่สะอาดสะอ้านจนสะท้อนเงา ภายในกำแพงเต็มไปด้วยสวนหย่อมและต้นไม้สูงใหญ่เรียงรายอย่างประณีต เสียงน้ำตกจำลองที่ไหลรินจากบ่อปลาคาร์พช่วยขับบรรยากาศให้ดูร่มรื่น แต่ทั้งหมดนี้ไม่ได้ลดความรู้สึกข่มขวัญและตึงเครียดที่แผ่ซ่านจากตัวจวนแม้แต่น้อย

เมื่อรถม้าจอดสนิทที่หน้าตำหนักใหญ่ในจวน บรรดาข้ารับใช้ในชุดคลุมเรียบหรูรีบกรูกันเข้ามาอย่างพร้อมเพรียง บานประตูใหญ่ถูกผลักออก เผยให้เห็นอัครมหาเสนาบดีถังเหวยหมินที่ยืนต้อนรับอยู่ภายใน เขาสวมอาภรณ์ไหมเนื้อดีประดับลวดลายมังกรสีทองแพรวพราว ใบหน้าอวบอูมเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่พยายามแสดงความอบอุ่น แต่ไม่อาจปกปิดแววตาที่เต็มไปด้วยความหื่นกระหาย สายตาของเขาจับจ้องราวกับเสือที่กำลังมองเหยื่ออันโอชะ

นิ้วอ้วนป้อมของถังเหวยหมินที่ยกขึ้นเพื่อเชื้อเชิญผู้มาเยือนนั้นเปล่งประกายแวววาว เพราะทุกนิ้วต่างสวมแหวนทองคำหรือเครื่องประดับอัญมณีเลอค่า สะท้อนแสงเทียนจนแสบตา การเคลื่อนไหวของเขาแฝงความโอ้อวดและหยิ่งทะนง ใบหน้ากลมอวบที่เต็มไปด้วยเหงื่อเล็กน้อยพยายามแต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม แต่ยิ่งมองกลับยิ่งดูเหมือนเสือร้ายในคราบผู้ใจดี

บรรยากาศภายในจวนใหญ่หรูหราจนเกินบรรยาย พื้นปูด้วยหินหยกสีขาวขุ่น ฝ้าเพดานสูงประดับโคมไฟขนาดใหญ่ที่แกะสลักจากทองคำแท้ พื้นที่รอบด้านเต็มไปด้วยโต๊ะและชั้นวางเครื่องกระเบื้องลายคราม สมบัติที่สะท้อนถึงความร่ำรวยไร้ขอบเขตของเจ้าของจวน ทุกอย่างล้วนบอกเล่าถึงความมั่งคั่งและความโอ่อ่าของอัครมหาเสนาบดี แต่ในขณะเดียวกัน ก็สะท้อนถึงความโลภและกิเลสตัณหาที่ไร้ที่สิ้นสุดของชายผู้มีอำนาจผู้นี้เช่นกัน

“ฮ่า ฮ่า! เยี่ยจิงหลิน เชิญเจ้าทำตัวตามสบายเหมือนอยู่บ้านของตัวเองเลยนะ!” เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของอัครมหาเสนาบดีถังเหวยหมินดังสนั่นไปทั่วโถงต้อนรับ เขาเดินก้าวใหญ่เข้ามาพร้อมรอยยิ้มที่พยายามแสดงถึงความจริงใจ แต่ในดวงตากลับซ่อนแววเจ้าเล่ห์ไว้ชัดเจน ร่างอ้วนท้วมของเขาสั่นสะท้านตามจังหวะการก้าวเดิน นิ้วอ้วนป้อมที่สวมแหวนประดับเพชรพลอยส่งแสงแวววาวในแสงเทียน ยิ่งทำให้ภาพของเขาดูโอ่อ่าแต่ไม่น่าไว้วางใจ

เยี่ยจิงหลินยืนสงบนิ่งในอาภรณ์ที่เรียบง่ายแต่สง่างาม นางคลี่ยิ้มอ่อนโยนราวกับลมฤดูใบไม้ผลิ แต่ในดวงตาของนางกลับซ่อนความเฉียบคม สายตาคู่นั้นกวาดมองไปรอบๆ อย่างสุขุม สำรวจทุกซอกทุกมุมของโถงต้อนรับ ตั้งแต่เครื่องลายครามชั้นเลิศที่ตั้งประดับบนชั้นวาง ไปจนถึงภาพเขียนพู่กันที่มีลายเซ็นของศิลปินชื่อดังประดับอยู่บนกำแพง นางบันทึกทุกสิ่งไว้ในความทรงจำอย่างเงียบงัน

“เชิญ เชิญ! ตามข้ามาเถิด อาหารและสุราชั้นเลิศถูกจัดเตรียมไว้รอเจ้าแล้ว!” ถังเหวยหมินยิ้มพลางผายมือเชื้อเชิญ พลางเดินนำทางไปยังห้องโถงอาหารที่อยู่ถัดไป เสียงรองเท้าของเขาดังสะท้อนบนพื้นหยกขาวที่มันวาวราวกับกระจก

เมื่อถึงห้องโถงอาหาร ภาพที่ปรากฏช่างโอ่อ่าและหรูหรา โต๊ะไม้จันทน์แดงตัวใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง เต็มไปด้วยอาหารจานหรูที่หอมหวนชวนให้น้ำลายสอ เป็ดปักกิ่งรมควันสีทองมันเงา ซุปกระดูกหูฉลามในถ้วยหยก และผลไม้หายากจากแดนไกลถูกจัดวางไว้อย่างประณีต ข้างโต๊ะมีเหยือกสุราทองคำและจอกสุราแกะสลักจากหยกขาววางเรียงราย ดูราวกับงานเลี้ยงในวังหลวง

เยี่ยจิงหลินเดินตามอย่างสง่างาม นางยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นความอลังการของโต๊ะอาหาร แต่ในใจของนางกลับเต็มไปด้วยการคำนวณ สายตาของนางสำรวจสิ่งของมีค่าในห้องโถง ทั้งเครื่องประดับทองคำ เครื่องกระเบื้องโบราณ และการตกแต่งที่หรูหราราวกับต้องการจดจำทุกรายละเอียดไว้ไม่ให้พลาดแม้แต่น้อย

“อาหารเหล่านี้ ข้าสั่งให้คนครัวปรุงขึ้นมาเป็นพิเศษเพื่อเจ้าโดยเฉพาะ หวังว่าเจ้าจะพึงพอใจ” ถังเหวยหมินพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น แต่แววตาของเขาที่จับจ้องนางกลับเผยถึงความปรารถนาอันต่ำช้า

เยี่ยจิงหลินยิ้มรับบางเบา “ขอบคุณท่านเสนาบดีสำหรับการต้อนรับที่อบอุ่นเช่นนี้” นางเอ่ยเสียงนุ่ม แต่ในใจกลับเย็นชา นางมองบุรุษร่างอ้วนตรงหน้าอย่างประเมินค่าความเป็นไปได้ของทุกแผนการที่ซ่อนอยู่ในจิตใจของตนเอง