ตอนที่ 30 อัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน

ในช่วงระยะเวลาที่ผ่านมา ชื่อเสียงของ เยี่ยจิงหลิน โด่งดังไปทั่วทั้งเมืองและแดนไกล ความงดงามของนางนั้นชวนให้คนที่พบเห็นต้องเหลียวมอง พรสวรรค์ของนางมีหลายแขนง ล้วนเป็นที่ประจักษ์แก่ผู้คนในวงสังคมชั้นสูง ไม่ว่าบุตรชายของตระกูลใดก็ต่างเฝ้าฝันถึงนางในฐานะคู่ครอง หรือไม่เช่นนั้น พวกเขาก็หวังจะได้แต่งนางเข้ามาเป็นลูกสะใภ้เพื่อเสริมเกียรติยศของตระกูลตน

จวนของท่านแม่ทัพซุนเทา แทบจะไม่มีวันไหนสงบเงียบ แขกเหรื่อจากทุกสารทิศ ไม่ว่าจะเป็นเหล่าขุนนาง แม่ทัพ หรือพ่อค้ามั่งคั่ง ต่างแวะเวียนมาเยือนอย่างไม่ขาดสาย ทุกคนล้วนมีเหตุผลเดียวกันเพื่อขอเจรจาสู่ขอเยี่ยจิงหลินให้แก่บุตรชายของตน

ถึงแม้ว่า อายุของนางจะเหมาะสมแก่การออกเรือนแล้ว แต่ท่านแม่ทัพซุนเทาก็ยังคงรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับนาง ว่าเขาจะไม่มีวันบีบบังคับนางเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ เพราะเขารู้ดีว่า หากใช้กำลังหรือแรงกดดันมากเกินไป เยี่ยจิงหลิน ผู้มีจิตใจอิสระและแข็งกร้าว อาจเลือกหันหลังให้กับตระกูลและชีวิตในจวนไปตลอดกาล

แม้ว่ากองกำลังทหารภายใต้บัญชาของเขาจะเข้มแข็งเพียงใด เขารู้ดีว่า ด้วยความเฉลียวฉลาดของเยี่ยจิงหลิน นางสามารถหลบหนีไปอย่างไร้ร่องรอย และคงไม่มีใครสามารถตามตัวนางกลับมาได้อย่างง่ายดาย การที่นางยังคงอยู่ในจวนและสร้างชื่อเสียงให้ตระกูลซุนนั้น นับว่าเป็นบุญของเขามากพอแล้ว

ในยามบ่ายที่ท้องฟ้าโปร่งใสและลมเย็นพัดผ่าน จวนของท่านแม่ทัพซุนเทา กลับปกคลุมด้วยความกดดันที่ไม่อาจบรรยายได้ เมื่อบุคคลหนึ่งที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนปรากฏตัวขึ้นที่ประตูจวน อัครมหาเสนาบดีถังเหวยหมิน ชายผู้มีชื่อเสียงเลื่องลือในเรื่องของอำนาจอันหาญกล้าและพฤติกรรมอันดิบเถื่อน

ถังเหวยหมิน อายุ 53 ปี รูปร่างใหญ่โตอ้วนพีจนผ้าไหมเนื้อดีที่สวมใส่ตึงแนบไปกับพุงหนา แขนของเขาอวบอูมราวกับท่อนไม้ใหญ่ แต่มือที่หนาและหยาบกร้านนั้นกลับเต็มไปด้วยแหวนทองคำประดับด้วยอัญมณีราคาแพง ดวงตาของเขาเล็กจนแทบจะมองไม่เห็น ทว่าในแววตานั้นกลับเต็มไปด้วยความหื่นกระหายและเจ้าเล่ห์ ทุกการเคลื่อนไหวของเขาเผยถึงอำนาจที่อัดแน่นและความหยิ่งยโสที่ไม่เคยถูกขัดขวาง

เขาก้าวเดินเข้ามาในจวนอย่างไม่เกรงใจ ทหารและบ่าวไพร่ที่เฝ้าประตูต่างก้มศีรษะต่ำ ไม่มีใครกล้าขวางทางเขา เพราะต่างรู้ดีว่าการล่วงเกินบุรุษผู้นี้หมายถึงความตายที่รออยู่เบื้องหน้า

"แม่ทัพซุน! ได้ยินว่าบุตรสาวของเจ้าเป็นที่เลื่องลือ... เราก็เลยอดไม่ได้ ต้องมาชมให้เห็นกับตา!" น้ำเสียงของเขาดังและทุ้มต่ำ หากแต่เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย เขาพูดพลางหัวเราะเสียงดังลั่น การเดินทางของเขาไม่ได้มาเพียงเพื่อเยี่ยมเยือน แต่ทุกคนในจวนรู้ดีว่าชายผู้นี้มาพร้อมกับความต้องการที่ไม่มีใครกล้าปฏิเสธ

ถังเหวยหมิน เป็นคนที่ขึ้นชื่อเรื่องพฤติกรรมฉาวโฉ่ เขามอง สตรี เป็นเพียงของเล่นและสิ่งที่สนองความต้องการของตน การที่เขามาเยือนจวนในวันนี้ ทำให้ท่านแม่ทัพซุนเทารู้สึกเหมือนมีก้อนหินหนักทับอยู่บนอก แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความไม่พอใจ แต่เขาก็ต้องกลืนความอึดอัดนั้นลงไป เพราะรู้ดีว่าอำนาจของ ถังเหวยหมิน นั้นอยู่ในระดับที่แม้แต่เขาเองก็ไม่อาจต่อกรได้

อัครมหาเสนาบดีถังเหวยหมิน เป็นหนึ่งในคนสนิทที่องค์ฮ่องเต้ไว้วางใจ แม้จะมีเสียงซุบซิบนินทาถึงพฤติกรรมอันน่ารังเกียจของเขาในราชสำนัก แต่ไม่มีใครกล้ากล่าวต่อหน้า เพราะเขามีความสามารถในการใช้คำพูดและการประจบสอพลอที่ทำให้ฮ่องเต้โปรดปราน เขาเป็นเหมือนงูพิษที่คอยเลื้อยอยู่ในเงามืด รอฉกผู้ที่กล้าขวางทาง

ในขณะที่เขานั่งลงบนเก้าอี้กลางโถงรับแขก ดวงตาเล็ก ๆ คู่นั้นก็กวาดมองไปรอบ ๆ จนหยุดที่เงาของ เยี่ยจิงหลิน ซึ่งยืนอยู่ห่างออกไปพร้อมกับบ่าวรับใช้ ใบหน้าของถังเหวยหมินปรากฏรอยยิ้มที่ชวนให้ขนลุก ราวกับเสือที่พบเหยื่ออันโอชะ ท่านแม่ทัพซุนเทาเฝ้ามองภาพนั้นด้วยความหวาดหวั่น รู้ดีว่าวันนี้อาจไม่ใช่วันดีสำหรับเขาและบุตรสาวของเขา...

เยี่ยจิงหลิน ยืนสงบนิ่งอยู่ในมุมหนึ่งของโถงรับแขก แต่ในใจของนางกลับเต็มไปด้วยความขยะแขยงที่แทบจะระงับไว้ไม่อยู่ ตั้งแต่ที่ชายผู้นั้นก้าวเท้าเข้ามาในจวน สายตาอันน่ารังเกียจของเขาก็จับจ้องมาที่นางอย่างไม่ลดละ มันเป็นสายตาโลมเลียที่นางเคยพบเจอจากชายโฉดในตลาด แต่ไม่เคยคิดว่าบุรุษที่ครองตำแหน่งสูงส่งเช่นนี้จะกล้าประพฤติในทำนองเดียวกัน

นางรู้ทันทีว่านี่คือ อัครมหาเสนาบดีถังเหวยหมิน ชายผู้มีอำนาจเหนือกว่าบิดาของนาง และเป็นที่ครั่นคร้ามไปทั่วหล้า อายุของเขานั้นดูมากกว่าบิดาของนางเสียอีก แต่กลับเต็มไปด้วยความหยิ่งยโสและความฉาวโฉ่ที่แผ่ซ่านออกมาจากท่าทางและแววตา

"คนผู้นี้..." เยี่ยจิงหลินพึมพำในใจ สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายความโลภและความหยาบช้าที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงและรอยยิ้มของเขา มันชวนให้นางขนลุกไปทั้งร่าง ถึงแม้ในใบหน้าของเขาจะปรากฏรอยยิ้มเหมือนมิตร แต่แววตาคู่นั้นกลับเผยความกระหายอย่างเปิดเผย

แม้นางจะพยายามหลบสายตา แต่ความรู้สึกที่ถูกจ้องมองเหมือนเหยื่อในกรงของสัตว์ร้ายก็ทำให้นางหายใจไม่ทั่วท้อง "มันไม่ใช่แค่สายตา... แต่มันคือเจตนาที่ถูกส่งมาจากคนต่ำช้า" นางคิดพลางกำมือแน่น

ถังเหวยหมิน เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเย้ยหยันและอวดอ้าง "นี่หรือบุตรสาวของท่านแม่ทัพซุน ช่างเลื่องลือเสียจริง งามปานหยกสลัก..." คำพูดของเขาชวนให้ผู้ฟังรู้สึกเหมือนถูกน้ำเมือกเหนียวเหนอะหนะราดใส่ เยี่ยจิงหลินกัดฟันอดกลั้น ขณะที่ดวงตากลมโตของนางตวัดมองไปที่ชายคนนั้นเพียงแวบหนึ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนี

"น่าขยะแขยง..." นางพึมพำในใจอีกครั้ง น้ำเสียงในหัวเงียบงันเหมือนพยายามกดอารมณ์ที่เดือดพล่านไว้ ถึงแม้จะรู้ดีว่าบิดาของนางไม่มีทางปฏิเสธคำขอของบุรุษผู้นี้ได้ แต่นางก็ไม่ยอมให้คนเช่นเขามากระทำการล่วงเกินได้โดยง่าย

เยี่ยจิงหลินผู้สง่างามในชุดกระโปรงยาวสีเขียวมรกต ยืดตัวตรงอย่างองอาจ แม้จะมีความรังเกียจฝังลึกในใจ แต่นางก็ไม่ยอมให้ความหวาดกลัวมาปกคลุมสีหน้าของตน ดวงตาของนางฉายแววเย็นชา สะท้อนให้เห็นว่าหากชายผู้นี้คิดจะเล่นกับไฟ เขาอาจต้องพบกับผลลัพธ์ที่น่าคาดไม่ถึงจากหญิงสาวที่ดูเหมือนบอบบางคนนี้...

ท่านแม่ทัพซุนเทา สูดลมหายใจลึกก่อนจะยิ้มบาง ๆ ที่แฝงไปด้วยความฝืนใจ เขาลุกขึ้นยืนและโค้งตัวเล็กน้อยเพื่อเป็นการแสดงความเคารพ จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่หนักแน่น

"ท่านอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน ข้าต้องขออภัย ท่านโปรดกลับไปก่อนเถอะ ทั้งตัวข้าและบุตรสาวต่างรู้สึกไม่ค่อยสบาย"

แม้คำพูดจะสุภาพ แต่ในน้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความกดดันที่ชัดเจน ทุกถ้อยคำถูกเลือกอย่างระมัดระวัง เพื่อไม่ให้ล่วงเกินชายผู้มีอำนาจเบื้องหน้า ท่านแม่ทัพซุนเทาพยักหน้าเรียกบ่าวรับใช้พร้อมกับเอ่ย "เด็ก ๆ ส่งแขก"

บรรยากาศในห้องโถงเต็มไปด้วยความอึดอัด แต่ ถังเหวยหมิน กลับหัวเราะเบา ๆ ด้วยความยโส ดวงตาเล็กของเขาหรี่ลง ขณะที่รอยยิ้มอันน่าขนลุกปรากฏบนใบหน้าของเขา

"เหอ ๆ งั้นวันนี้ข้าจะกลับไปก่อน แต่จงจำไว้ คนอย่างข้า ถ้าอยากได้อะไรแล้ว ข้าก็ต้องได้" เสียงของเขาก้องกังวานทั่วโถง

สายตาของเขากวาดไปที่เยี่ยจิงหลิน อย่างเปิดเผยราวกับว่าผู้คนในจวนนั้นไม่มีตัวตน ดวงตาที่เต็มไปด้วยความหื่นกระหายจ้องมองใบหน้าอันงดงามและรูปร่างอรชรของนางโดยไม่มีความเกรงใจแม้แต่น้อย

"เยี่ยจิงหลิน..." ชื่อของนางถูกเรียกออกมาด้วยน้ำเสียงต่ำ ทว่าเจือความกระหายจนคนฟังรู้สึกไม่สบายใจ "เจ้าช่างงดงามเหลือเกิน ความงามของเจ้ามันทำให้ข้าหลงรักตั้งแต่แรกเห็น"

คำพูดนั้นเหมือนเข็มแหลมที่แทงเข้าไปในใจของเยี่ยจิงหลิน แม้เธอจะนิ่งและสงบเสงี่ยม แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความเดือดดาลและขยะแขยง เธอก้มหน้าหลบสายตา พร้อมพยายามสงวนท่าทีให้สุภาพที่สุด ในขณะที่ท่านแม่ทัพซุนเทาเพียงแค่เฝ้ามองโดยไม่อาจเอ่ยคำใด

หลังจากเอ่ยวาจาหยอกล้อที่เต็มไปด้วยความหยาบโลน ถังเหวยหมิน ก็หัวเราะราวกับเป็นเรื่องขบขัน จากนั้นเขาและลูกน้องของเขาก็พากันเดินออกจากจวนไป ทว่าก่อนที่เขาจะพ้นสายตา ดวงตาเล็กของเขายังคงเหลือบมองเยี่ยจิงหลิน ซ้ำไปมา ราวกับพยายามจดจำทุกส่วนของนาง

เมื่อเงาร่างของชายผู้นี้ลับหายไปจากสายตา บรรยากาศในจวนที่หนักอึ้งราวกับถูกปกคลุมด้วยหมอกหนาก็คลายลงเล็กน้อย ท่านแม่ทัพซุนเทาถอนหายใจยาวก่อนจะหันไปมองบุตรสาวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและเป็นห่วง

เยี่ยจิงหลิน ยังคงยืนนิ่ง เธอไม่พูดอะไรสักคำ แต่ในใจกลับลุกเป็นไฟ เธอรู้ดีว่าชายผู้นั้นจะไม่หยุดเพียงเท่านี้...