ตอนที่ 60 ถูกหมายหัวเป็นเพราะผลงานความชั่วที่โดดเด่น

ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่องทั่ววังหลวง องค์ชาย ฟู่เทียนเฉิง คือบุรุษที่ผู้คนพากันยกย่อง นับถือเสมือนแสงแห่งปัญญาแห่งราชวงศ์ พระองค์เป็นบุรุษรูปงาม ผู้มีใบหน้าขาวสะอาด รอยยิ้มละมุนละไม และดวงตาที่เปี่ยมด้วยความเมตตา ทุกการเคลื่อนไหวล้วนสำรวม สง่างามราวเทพเซียน บุคลิกอันนอบน้อมอ่อนโยนทำให้ผู้คนต่างหลงใหล บัณฑิตพากันสรรเสริญ ขุนนางพากันเทิดทูน แม้แต่องค์ฮ่องเต้เองก็ทรงโปรดปรานโอรสผู้นี้มิใช่น้อย

ทว่า… หากสวรรค์มีแสง ย่อมต้องมีเงา หากมนุษย์มีศีลธรรม ก็ย่อมมีราคะ องค์ชายฟู่เทียนเฉิงเองก็มิใช่ข้อยกเว้น

ภายใต้ใบหน้าที่แสนอ่อนโยนนั้น มีแต่ความดำมืดที่ค่อยๆ กลืนกินจิตใจของเขา

ภายในห้องลับของวังหลัง หรือแม้แต่ในเงามืดของป่าภูเขาห่างไกล มีเพียงไม่กี่ผู้คนที่ล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริงขององค์ชาย หน้ากากสุภาพบุรุษที่เขาสวมใส่เป็นเพียงฉากบังตา หากแต่ตัวตนที่แท้จริงของเขากลับเต็มไปด้วยความเลวทรามต่ำช้า

เขาคือจอมมารในคราบนักปราชญ์

ในค่ำคืนที่จันทร์ส่องแสงเพียงเลือนราง มีกองโจรกลุ่มหนึ่งที่ออกปล้นฆ่ากระทำอาชญากรรมโหดร้าย น้อยคนนักจะรู้ว่าแท้จริงแล้ว มันคือกองกำลังลับขององค์ชายฟู่เทียนเฉิง พวกมันมิใช่โจรกระจอก หากแต่เป็นนักฆ่าและทหารฝีมือดีที่เขาเก็บเกี่ยวมาจากเงามืดของแผ่นดิน บุรุษในชุดดำเหล่านี้จงรักภักดีต่อเขาราวกับเทพเจ้าที่ตนบูชา มิใช่เพียงแค่รับใช้ แต่พวกมันต่างกระหายที่จะได้เป็นส่วนหนึ่งในแผนการอันโหดเหี้ยมขององค์ชาย

เสียงร่ำไห้ของหญิงสาวที่ถูกฉุดคร่า เสียงกรีดร้องของผู้คนที่ถูกสังหาร ล้วนเป็นเสียงที่ทำให้องค์ชายรู้สึกเป็นสุขราวกับเสียงดนตรี เส้นทางแห่งอำนาจและความมืดมิดของเขาถูกย้อมด้วยเลือดและน้ำตา แต่ยิ่งอำนาจของเขาเพิ่มพูน ผู้คนกลับยิ่งสรรเสริญบารมีของเขามากขึ้น

ผู้คนบูชาเขาในฐานะนักปราชญ์ แต่แท้จริงแล้วเขาคือปีศาจร้ายที่สวมหน้ากากเท่านั้น

เขาสะสมเงินทอง ขยายอำนาจ และปลูกฝังความจงรักภักดีในใจเหล่าลูกน้องด้วยความโหดเหี้ยม ยิ่งใครทำให้เขาพอใจ คนผู้นั้นจะได้รับบำเหน็จอย่างงาม ทรัพย์สิน ขุนนางหญิง หรือแม้แต่ตำแหน่งในราชสำนัก ล้วนเป็นสิ่งที่เขาสามารถหยิบยื่นให้ได้

โลกภายนอกเห็นเขาเป็นสุภาพบุรุษผู้สูงศักดิ์ โลกภายในเห็นเขาเป็นราชันย์แห่งความมืด

หากวันใดม่านหน้าฉากถูกฉีกกระชาก โลกทั้งใบจะต้องสั่นสะเทือน… เพราะแท้จริงแล้ว องค์ชายฟู่เทียนเฉิง นั้นมิใช่เพียงแค่ชายหนุ่มอ่อนโยนแห่งวังหลวง หากแต่เป็น จอมมารในคราบเทพเซียน ที่แท้จริง!

ถึงแม้เขาจะเกิดมาปราศจากวรยุทธ์ ไร้ซึ่งพลังฝีมือใดๆ ในยุคที่ผู้แข็งแกร่งเป็นใหญ่ ทว่าชาติกำเนิดของเขากลับมิใช่สามัญเขาคือบุตรแห่งจักรพรรดิ เลือดในกายเป็นเลือดของราชวงศ์ ผู้ใดเล่าจะกล้าดูแคลน?

ยิ่งไปกว่านั้น รูปโฉมของเขาราวกับเทพเซียนบนสรวงสวรรค์ ผิวพรรณขาวผ่องราวหยกต้องแสง ดวงตาดุจทะเลลึกที่ยากจะหยั่งถึง เพียงยืนอยู่เฉยๆ ก็มีกลิ่นอายแห่งความสง่างามปกคลุมรอบกาย คำพูดทุกถ้อยคำเต็มไปด้วยปัญญา แม้แต่ขุนนางอาวุโสยังต้องพินอบพิเทา เมื่อรวมกับบุคลิกอ่อนโยนและสติปัญญาเฉียบแหลม ผู้คนจึงหลงใหลในตัวเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น

แม้มือจะไร้กระบี่ แม้กายจะไร้พลังยุทธ์ ทว่า สิ่งที่เขามีคืออำนาจแห่งปัญญาและเสน่ห์ที่มิอาจต้านทาน

ไม่จำเป็นต้องจับอาวุธเอง เพราะมีเหล่าผู้กล้ามากมายต่างยินดีถวายชีวิตเพื่อเขา ขุนศึกผู้แข็งแกร่ง อัจฉริยะผู้ชาญฉลาด มือสังหารไร้เงา เพียงคำสั่งเดียวจากเขา ขุนพลแห่งสนามรบพร้อมนำทัพบุกทะลวง เพียงพยักหน้าครั้งเดียว มือสังหารสามารถปลิดชีพศัตรูโดยไร้ร่องรอย

เขาไม่จำเป็นต้องเป็นผู้ลงมือเองเพราะโลกทั้งใบอยู่ในกำมือของเขาแล้ว!

สำหรับเยี่ยจิงหลินแล้ว การจัดการกับองค์ชายฟู่เทียนเฉิงผู้ต่ำช้านั้น ไม่ใช่เรื่องยากเย็นเลยแม้แต่น้อย พลังฝีมือของเขาอยู่ในระดับพื้นๆ เท่านั้น หากนางต้องการ นางสามารถปลิดชีพเขาได้ภายในพริบตาเดียว

แต่… การฆ่าเขาตรงนี้มันง่ายเกินไป

สิ่งที่นางต้องการมิใช่เพียงการสังหาร แต่เป็นการฉีกกระชากหน้ากากขององค์ชายหน้าอ่อนผู้นี้ให้ขาดสะบั้น เปิดโปงให้ทุกคนได้รับรู้ว่าชนชั้นสูงของเมืองหลวงมิได้สูงส่งอะไรไปกว่าพวกเดรัจฉานที่พวกเขาดูแคลนเลย

เมืองหลวงเต็มไปด้วยความสกปรกไม่ใช่เพียงมุมมืดของตรอกซอย แต่รวมถึงวังหลวงอันโอ่อ่า ที่ซึ่งผู้คนสวมหน้ากากและใช้คำพูดอันสละสลวยปิดบังความต่ำช้าของตนเอง

ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ เสียงใบไม้เสียดสีไปตามแรงลมราตรี เยี่ยจิงหลิน ยืนนิ่ง ปกปิดตัวตนของนางภายใต้ความมืด ดวงตาเย็นชาเปล่งประกายวาบหนึ่ง ขณะจ้องมองภาพอันน่าสะอิดสะเอียนเบื้องหน้า

เสียงหัวเราะอย่างสำราญขององค์ชาย ฟู่เทียนเฉิง และเหล่าลูกน้องดังก้องในค่ำคืน พวกมันล้วนยืนท่ามกลางผลงานของตนหญิงสาวชาวบ้านผู้เคราะห์ร้ายไร้ลมหายใจ สายลมพัดผ่าน แต่สิ่งที่อบอวลอยู่ในอากาศกลับมิใช่เพียงกลิ่นดอกไม้ ทว่าเป็นกลิ่นคาวเลือดที่ฉุนกึก

เยี่ยจิงหลินกุมดาบแน่น ในใจเดือดพล่าน ทว่าร่างกายยังคงสงบนิ่งราวเงาในความมืด

"หากความสุขของเจ้าคือการเหยียบย่ำชีวิตของคนอื่น... ความสุขของข้าคือการได้เห็นชีวิตของเจ้าย่อยยับ"

นางพึมพำกับตนเอง ดวงตาเปล่งประกายราวเปลวไฟแห่งความอาฆาต ดั่งดวงตาของนักล่าที่กำลังจ้องเหยื่อ

องค์ชายฟู่เทียนเฉิง… สุภาพบุรุษจอมปลอมผู้นี้ ผู้ได้รับการยกย่องว่าสูงส่งเหนือผู้คน แต่แท้จริงแล้วเป็นเพียงอสูรที่ห่มคลุมด้วยผ้าไหมหรูหรา

เยี่ยจิงหลินไม่ได้รีบร้อน นางไม่ควรเล่นงานด้วยโทสะที่พลุ่งพล่าน หากต้องการโค่นอสูรร้ายผู้นี้ ต้องใช้เวลาสร้างขุมนรกที่เหมาะสมให้เขาตกลงไปเอง

"ข้าจะเป็นเงามืดที่หลอกหลอนเจ้า จนกว่าเจ้าจะล้มลงจมกองเลือดของตัวเอง"

แม้คืนนี้จะมิใช่ค่ำคืนแห่งการลงมือ แต่มันเป็นจุดเริ่มต้นของการล้างแค้นที่มิอาจหลีกเลี่ยงได้อีกต่อไป!

เยี่ยจิงหลิน นางมิใช่เทพธิดาผู้เมตตา มิใช่นักพรตผู้ศรัทธาในคุณธรรม แต่นางคือเงามืดที่ไร้พันธนาการ คือดาบแห่งความยุติธรรมที่มิยึดติดกับกฎเกณฑ์ใด นางไม่สนใจว่าคนผู้นั้นจะสูงศักดิ์เพียงใด ไม่สนใจว่าผู้นั้นจะเป็นขุนนาง ขุนศึก หรือแม้แต่องค์ราชันย์ ขอเพียงบุคคลนั้น สลักผลงานแห่งความชั่วที่โดดเด่นก็นับว่าเป็นเป้าหมายของนาง