ตอนที่ 59 แสงตะวันที่ไม่อาจซ่อนความต่ำช้า

ในห้วงเวลาที่อยู่ ณ หมู่บ้านไท่ผิงชุน เยี่ยจิงหลินมิใช่บุตรีของแม่ทัพผู้โหดเหี้ยม มิใช่สตรีที่ต้องขบคิดถึงเล่ห์เหลี่ยมและอำนาจ นางเป็นเพียงหญิงสาวธรรมดาผู้หนึ่งที่อยากจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข

นางกลมกลืนไปกับทุกสิ่งรอบตัว ไม่มีใครมองนางเป็นบุตรสาวของปีศาจแห่งสนามรบ ไม่มีใครสนใจว่ามารดาของนางเคยเป็นเพียงสาวใช้ในจวนแม่ทัพ นางคือเยี่ยจิงหลิน หญิงสาวที่หัวเราะไปกับเด็ก ๆ ช่วยชาวบ้านทำงาน และทอดสายตามองผืนทุ่งที่ทอดยาวสุดสายตา สถานที่แห่งนี้เปรียบดั่งศาลาพักใจ ให้ความสงบสุขที่นางไม่เคยได้พบพาน

ทว่า…

แม้หัวใจจะถวิลหาความสงบเพียงใด นางก็รู้ดีว่าตัวตนที่แท้จริงของนางไม่ได้มีไว้เพื่อใช้ชีวิตในหมู่บ้านแห่งนี้ เมืองหลวงที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย การทรยศหักหลัง และอำนาจอันโสมม นั่นต่างหากคือสถานที่ที่โชคชะตาขีดเส้นให้แก่ชีวิตของนาง ไม่ว่านางจะพยายามหนีแค่ไหน สุดท้ายนางก็ต้องกลับไปเผชิญหน้ากับมันอยู่ดี

หมู่บ้านไท่ผิงชุน… เป็นเพียงที่พักพิงชั่วคราว แต่เมืองหลวง… คือสมรภูมิของนาง

วันนี้เยี่ยจิงหลิน ตั้งใจใช้เวลาอยู่กับมารดาให้มากที่สุด นางลงมือทำอาหารเอง แม้ฝีมือจะไม่อาจเทียบกับพ่อครัวชั้นยอดในจวนแม่ทัพ แต่นางก็ยังตั้งใจปรุงรสชาติแห่งความทรงจำให้มารดาได้ลิ้มลอง

กลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยคลุ้งอยู่ภายในเรือน ถึงแม้ว่าอาหารของนางจะจืดชืดไปบ้าง ไม่ได้มีรสชาติเลิศล้ำอะไร แต่เมื่อเห็นดวงตาของมารดาที่เต็มไปด้วยความปีติ เยี่ยจิงหลินก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ

"เจ้าทำได้ดีมาก" มารดากล่าวพลางตักอาหารเข้าปากด้วยรอยยิ้ม "รสชาติของเจ้าถึงจะธรรมดา แต่ข้ากลับรู้สึกอิ่มเอมใจอย่างบอกไม่ถูก"

เยี่ยจิงหลินหัวเราะเบา ๆ นางรู้ดีว่ามารดาเพียงต้องการให้กำลังใจ แต่สำหรับตัวนางแล้ว นี่คือรสชาติของช่วงชีวิตที่นางเคยสูญเสียไปนานแสนนาน มันเป็นรสชาติของความสงบสุข เป็นรสชาติที่ไร้เล่ห์เหลี่ยมและการแก่งแย่งชิงดี

ยามสายของวันใหม่ นางเอ่ยคำร่ำลา “ท่านแม่ไว้ถ้ามีโอกาส ข้าจะมาเยี่ยมเยียนท่านใหม่” น้ำเสียงของนางอ่อนโยน ราวกับเป็นอีกบุคลิกที่แทบไม่มีใครเคยสัมผัส นางมักแสดงด้านนี้ออกมาเพียงต่อมารดาของนางเท่านั้น

ซูหลินทอดสายตามองบุตรสาวด้วยความรักใคร่ นางลูบศีรษะของเยี่ยจิงหลินเบา ๆ อย่างอ่อนโยน "ลูกแม่…"

ไม่มีถ้อยคำใด ๆ ต่อจากนั้น มีเพียงความเงียบที่บรรจุไปด้วยความเข้าใจและความห่วงหา

เยี่ยจิงหลินมิได้เอ่ยคำพร่ำเพ้อ นางมิใช่สตรีที่หลงใหลในความอ่อนหวาน นางรู้ดีว่าเส้นทางข้างหน้ามิได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เมืองหลวงยังคงรอคอยนางด้วยพายุแห่งอำนาจและกลอุบายที่มิอาจหลีกเลี่ยง

ร่างอรชรหมุนกายจากไป มุ่งหน้าสู่เส้นทางที่มิอาจย้อนคืน โดยมีสายตาของมารดามองตามจนลับ

เยี่ยจิงหลินออกเดินทางจากหมู่บ้านไท่ผิงชุนอย่างไม่เร่งรีบ นางตั้งใจซึมซับบรรยากาศรอบตัวให้มากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นใบหน้าของผู้คน เสียงหัวเราะของเด็กน้อย หรือแม้แต่สายลมที่พัดผ่านไร่นา ทุกสิ่งล้วนเป็นความทรงจำที่นางไม่อยากให้เลือนหาย

แต่แล้ว… ขณะที่นางทอดสายตามองไปยังสายน้ำอันคุ้นเคย ดวงตาของนางก็พลันเบิกกว้าง

สิ่งหนึ่งกำลังลอยมาจากต้นน้ำ…

หัวใจของนางเต้นระรัว เมื่อมองเห็นสายน้ำที่เคยใสราวกระจก กลับถูกแต้มด้วยสีแดงฉาน ราวกับถูกย้อมด้วยโลหิตของใครบางคน

เยี่ยจิงหลินไม่ลังเล นางรีบวิ่งไปยังริมแม่น้ำจนสุดฝีเท้า เมื่อลมหายใจเริ่มหอบนางก็ได้เห็นภาพที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่า

ร่างไร้วิญญาณของสตรีสองสามคน ลอยเอื่อยไปตามกระแสน้ำ ดวงหน้าซีดเซียว ดวงตาเบิกโพลงราวกับพยายามจะกรีดร้องขอความช่วยเหลือในวาระสุดท้ายของชีวิต

สายตาของเยี่ยจิงหลินไล่มองไปตามสายน้ำ จนพบว่าร่างไร้วิญญาณเหล่านี้ล้วนมาจากหุบเขาลึกที่ทอดตัวยาวอยู่เบื้องหน้า ลางสังหรณ์อันตรายพุ่งเข้าเกาะกุมหัวใจของนาง

ดวงอาทิตย์เคลื่อนตัวขึ้นสู่จุดสูงสุดของท้องฟ้า แสงแดดสาดส่องลงมากระทบผืนป่า ส่องประกายต้องผิวน้ำในแม่น้ำใสจนมองเห็นเงาสะท้อนของต้นไม้ที่เอนไหวตามสายลม ทว่าความงดงามของธรรมชาติเหล่านี้กลับไม่อาจบดบังกลิ่นคาวเลือดที่คลุ้งกระจายไปทั่ว

เยี่ยจิงหลินซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้ที่ขึ้นแน่นหนา รอบข้างมีเพียงเสียงใบไม้เสียดสีกันตามแรงลม ดวงตาของนางจ้องเขม็งไปยังพื้นที่โล่งเบื้องหน้า กลุ่มชายชุดดำจำนวนห้าสิบกว่าคนยืนรวมตัวกันอยู่ริมแม่น้ำ ผืนดินตรงนั้นเปียกชุ่มด้วยรอยเลือดสีแดงฉาน พื้นที่โดยรอบแม้จะเปิดโล่งแต่กลับให้ความรู้สึกกดดันอย่างประหลาด

ใจกลางวงล้อมของเหล่าชายชุดดำ มีบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งยืนเด่นอยู่ เขามีใบหน้าขาวสะอาด แลดูสูงศักดิ์เกินกว่าจะเป็นโจรป่า ทว่าชุดที่เขาสวมใส่กลับเป็นเสื้อผ้าธรรมดา ราวกับต้องการปกปิดฐานะที่แท้จริงของตน แววตาของเขาฉายแววพึงพอใจ ขณะทอดมองไปยังศพของสตรีที่กองสุมกันอยู่

“ฮ่าฮ่าฮ่า! สนุกเป็นบ้าเลย ได้ทั้งเงิน ได้ทั้งปลดปล่อยอารมณ์!” หนึ่งในชายชุดดำหัวเราะเสียงดัง มือของมันยังเปื้อนคราบเลือดสดๆ แต่สีหน้าของมันกลับเต็มไปด้วยความสะใจ

เยี่ยจิงหลินขบกรามแน่น นางกำหมัดจนเล็บจิกลงบนฝ่ามือ สายตาของนางกวาดมองไปยังร่างไร้วิญญาณของหญิงสาวหลายคนที่นอนแน่นิ่งอยู่ริมตลิ่ง ใบหน้าของพวกนางยังคงฉายแววหวาดกลัวก่อนหมดลมหายใจ ร่างกายเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและบาดแผล นางไม่อาจจินตนาการถึงความทุกข์ทรมานที่พวกนางต้องเผชิญก่อนจะสิ้นใจ

“เอาล่ะ นี่คือค่าเหนื่อยของพวกเจ้า” บุรุษหนุ่มหน้าอ่อนยื่นถุงเงินออกไป น้ำเสียงของเขาเรียบเรื่อย ทว่าฟังดูรื่นรมย์ราวกับกำลังพูดถึงเรื่องปกติธรรมดา “หากครั้งหน้าทำให้ข้ารู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่านี้ ค่าแรงของพวกเจ้าก็จะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว”

ชายชุดดำคนหนึ่งรีบรับถุงเงินไปด้วยความยินดี ดวงตาของมันเป็นประกายด้วยความโลภ ก่อนจะโค้งศีรษะลงต่ำ

“ขอบคุณขอรับ องค์ชายฟู่เทียนเฉิง!”

เสียงเรียกขานทำให้ร่างของเยี่ยจิงหลินสะท้าน นางเบิกตากว้างชายหนุ่มผู้นี้คือองค์ชาย?

ฟู่เทียนเฉิง...

นามนี้มิใช่ชื่อของเชื้อพระวงศ์ที่ได้รับการกล่าวขานว่าเป็นบุรุษรูปงามผู้เปี่ยมด้วยสติปัญญาหรอกหรือ? เหตุใดเขาจึงมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ และที่สำคัญกว่านั้น เหตุใดเขาจึงเป็นผู้สั่งสังหารหญิงสาวเหล่านี้ด้วยตัวเอง?

เยี่ยจิงหลินรู้สึกถึงเพลิงโทสะที่พุ่งขึ้นมาจากส่วนลึกของหัวใจ นางต้องการพุ่งออกไปจัดการเขาเสียเดี๋ยวนี้ แต่สัญชาตญาณเตือนให้นางสงบสติอารมณ์ไว้เสียก่อน

องค์ชายแห่งราชวงศ์ที่ควรเป็นดั่งดวงตะวันกลับเต็มไปด้วยความโสมมต่ำช้า

แม้แสงอาทิตย์จะสาดส่องไปทั่วป่าใหญ่ แต่มิอาจลบเลือนเงามืดที่แฝงตัวอยู่ในใจมนุษย์ได้เลย...