ตอนที่ 87 หลงใหลในอำนาจ

ซุนฮ่าว ในตอนนี้แสดงให้เห็นถึงความละโมบที่ไม่มีวันสิ้นสุด ความโลภของเขามิได้จำกัดเพียงแค่สมบัติหรือทองคำ แต่ยังขยายไปถึงชีวิตของผู้คนและความรู้สึกของผู้หญิงที่เคยอยู่เคียงข้างพ่อของเขา แม่ทัพซุนเทา พวกนางผู้เคยเป็นสตรีของพ่อ ไม่ว่าจะเป็นคนที่มีลูกในท้องหรือไม่ก็ตาม ถูกซุนฮ่าวยึดครองมาเป็นผู้หญิงของตัวเอง

ซุนฮ่าวให้เหตุผลที่น่ารังเกียจแก่ตนเองและคนอื่นๆ ว่าเขาทำไปเพราะเกรงกลัวว่าผู้หญิงเหล่านั้นจะลำบากหากขาดการสนับสนุนจากเขา แต่ในความเป็นจริงแล้ว ความกระหายทางเพศและความต้องการตอบสนองอารมณ์ของตัวเองเท่านั้นที่เป็นแรงขับเคลื่อนที่แท้จริง

เขาไม่สนใจเลยว่าผู้หญิงเหล่านั้นจะมีความรู้สึกอย่างไร หรือแม้กระทั่งมีลูกของพ่อเขาอยู่ในท้อง เขามองพวกนางเป็นเพียงเครื่องมือที่ช่วยเติมเต็มความพึงพอใจของตัวเองเท่านั้น ความไร้ความรับผิดชอบและการขาดความเห็นใจทำให้การกระทำของเขากลายเป็นสิ่งที่ทั้งรังเกียจและน่าหวาดกลัวสำหรับทุกคนที่ต้องมาพบเห็น

"ผู้หญิงเหล่านี้ไม่ใช่ของพ่อแล้ว ตอนนี้พวกนางเป็นของข้า..." ซุนฮ่าวกล่าวในใจ ขณะที่เขาทำการยึดครองพวกนางโดยไม่คิดถึงผลกระทบที่จะตามมา

ท่าทางการกระทำของเขาทำให้หลายคนในตระกูลซุนเริ่มรู้สึกไม่พอใจและกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เมื่อผู้นำตระกูลแห่งนี้กลายเป็นคนที่ไม่สามารถแยกแยะ

เยี่ยจิงหลิน นางมองซุนฮ่าวด้วยสายตาเย็นชา ก่อนที่จะพูดออกมาในที่สุดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเหยียดหยาม "เจ้าช่างเป็นคนไร้ยางอายเหมือนท่านพ่อไม่มีผิด" คำพูดของนางนั้นเต็มไปด้วยความชิงชัง เพราะนิสัยของซุนฮ่าวนั้นไม่มีความแตกต่างจาก แม่ทัพซุนเทา ผู้เป็นบิดาในเรื่องของความโลภและการแย่งชิงสตรีคนรักของผู้อื่น

ซุนฮ่าวในขณะนั้น ยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจหลังจากได้ยินคำชมจากน้องสาว แม้จะเป็นคำพูดที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม แต่เขากลับไม่รู้สึกผิดหรือสะทกสะท้านแต่อย่างใด เขายังคงโอบกอดผู้หญิงเหล่านั้นต่อไป ราวกับว่าการกระทำของตนนั้นชาชินและเป็นเรื่องปกติ เขาไม่รู้สึกอับอายแม้แต่น้อย กลับพึงพอใจกับสิ่งที่เขาทำ ราวกับว่าโลกนี้ไม่มีอะไรที่สามารถขัดขวางความต้องการของเขาได้

สำหรับ เยี่ยจิงหลิน นางไม่ได้รู้สึกถึงความเกลียดชังหรือความโกรธแต่อย่างใด แต่นางรู้ดีว่า ซุนฮ่าวนั้นไม่ได้มีความสามารถที่จะนำตระกูลซุนไปข้างหน้าได้เลย การกระทำของซุนฮ่าวทำให้ตระกูลนี้เริ่มเสื่อมทรามลงเรื่อยๆ จนถึงจุดที่ไม่มีทางกลับคืน

"เจ้าช่างไร้ค่า...เหมือนท่านพ่อไม่มีผิด" เยี่ยจิงหลินคิดในใจ ขณะที่ยังคงยืนมองซุนฮ่าวที่ทำตัวเหมือนไม่มีสติ ปล่อยให้ความละโมบและอำนาจครอบงำจิตใจของเขาจนไม่สามารถควบคุมได้

ซุนฮ่าวในช่วงเวลานี้ได้หลงใหลในอำนาจที่ตนเองได้มาครอบครองอย่างเต็มที่ ใช้ชีวิตราวกับว่าตัวเองเป็นเจ้าของทุกสิ่งทุกอย่างภายในตระกูลซุน ตั้งแต่สมบัติที่สะสมมาหลายชั่วอายุคน ไปจนถึงชีวิตของทุกคนที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่แห่งนี้ ไม่มีใครที่จะสามารถขัดขืนหรือต่อต้านการกระทำของเขาได้

แม้ว่าเขาจะไม่มีพรสวรรค์ทางการทหารหรือความเฉลียวฉลาดอย่างที่พ่อของเขา แม่ทัพซุนเทา เคยมี แต่ซุนฮ่าวก็ยังสามารถขึ้นมายืนอยู่บนตำแหน่งผู้นำตระกูลได้ ด้วยการที่เขารู้จักการใช้เล่ห์กลและอำนาจที่เขามีในมือ มันเหมือนกับการเอาชนะโชคชะตาและพลิกผันความล้มเหลวให้กลายเป็นชัยชนะ

ชีวิตที่เขาเคยต้องอยู่ในเงาของพ่อ ทำให้ซุนฮ่าวต้องการที่จะฉายแสงและมีอำนาจเหนือทุกสิ่งทุกอย่าง เขารู้สึกว่าตอนนี้เมื่อได้ขึ้นมายืนในจุดสูงสุดแล้ว เขาควรจะได้รับการยอมรับและได้ใช้ชีวิตในแบบที่เขาต้องการ ไม่ว่าจะเป็นการควบคุมทรัพย์สิน หรือแม้กระทั่งผู้คนในตระกูลที่เคยเคารพในพ่อของเขา

ทุกการกระทำของเขาในตอนนี้เปรียบเสมือนการสะสมอำนาจเพื่อเติมเต็มความทะเยอทะยานที่เขาเก็บซ่อนมาตลอดหลายปี ซุนฮ่าวไม่เคยรู้สึกถึงความรับผิดชอบที่แท้จริงของผู้นำตระกูล แต่กลับหลงใหลในความยิ่งใหญ่ของตัวเองจนไม่เห็นความเป็นจริง และไม่คำนึงถึงผลกระทบที่จะตามมาจากการกระทำที่เต็มไปด้วยความทารุณและโหดร้าย

"ข้าเป็นผู้นำแล้ว ข้าได้ทุกสิ่งที่ต้องการ!" ซุนฮ่าวมักจะพูดกับตนเองในใจ ความมืดบอดจากอำนาจทำให้เขาลืมคิดถึงจริยธรรมและผลที่ตามมาจากการกระทำของตนเอง ความยิ่งใหญ่ที่เขารู้สึกในตอนนี้อาจเป็นเพียงแค่ฟองสบู่ที่รอวันแตก และสิ่งที่เขาทำได้เพียงรอเวลาเท่านั้น

“ซุนฮ่าวข้าและคนของข้าตั้งใจที่จะออกไปจากที่นี่” เยี่ยจิงหลินนางคิดที่จะสร้างสถานที่ของนางเอง

ซุนฮ่าว รู้สึกแปลกใจและตื่นเต้นในเวลาเดียวกันเมื่อเห็น เยี่ยจิงหลิน เตรียมที่จะออกจากตระกูลซุน พร้อมกับลูกสมุนของนางที่ดูเหมือนจะไม่ยอมอยู่ใต้การปกครองของเขา สายตาของเขาฉายแววของความพึงพอใจ เขารู้ดีว่าน้องสาวที่เขาเคยคิดว่าจะเป็นอุปสรรคในการครองอำนาจในตระกูลซุน กำลังจะหายไปจากชีวิตของเขา โดยไม่ต้องเสียเวลาในการขับเคี่ยว

"ดีแล้ว...ยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี... ตระกูลซุนจะต้องอยู่ภายใต้การนำของข้าแต่เพียงผู้เดียว..." เขาคิดในใจ ขณะที่ทำท่าทางเป็นห่วงและแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น "น้องพี่ หากเจ้าขาดเหลืออะไร บอกพี่ได้เลยนะ อย่างไรพวกเราก็พี่น้องกัน"

ทว่า เยี่ยจิงหลิน กลับตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาที่เต็มไปด้วยความไม่แยแส "ไม่จำเป็น ข้าจัดการเองได้" คำตอบนั้นยิ่งทำให้ซุนฮ่าวรู้สึกดีใจ เพราะมันยิ่งพิสูจน์ให้เห็นว่าเขาสามารถที่จะควบคุมทุกอย่างได้โดยไม่ต้องกังวลถึงการตัดสินใจหรือการกระทำของเยี่ยจิงหลินที่อาจคุกคามอำนาจของตน

เยี่ยจิงหลินไม่มีความคิดที่จะร่วมมือหรือพึ่งพาใครในตระกูลนี้ ไม่แม้แต่พี่ชายของเธอที่ตอนนี้นั่งอยู่บนตำแหน่งผู้นำตระกูล เธอได้ตัดสินใจแล้วว่าเธอจะสร้างทางเดินของตัวเอง โดยไม่ต้องการให้ใครมาขวาง หรือมาเป็นอุปสรรคในเส้นทางที่เธอกำหนดการแยกตัวออกไปจากตระกูลซุนในครั้งนี้ไม่เพียงแต่จะทำให้เธอหลีกหนีจากพี่ชายที่ไร้ความสามารถมั่วสุมแต่สุรานารี แต่ยังทำให้เธอมีอิสระในการดำเนินชีวิตในแบบที่เธอต้องการ และไม่ต้องเกรงกลัวต่อคนที่ไร้ความซื่อสัตย์เช่นซุนฮ่าวอีกต่อไป

“นายหญิงท่านจะทิ้งตะกูลซุนไปจริงๆเหรอ หากไอ้ลูกชู้นั้นอยู่เพียงลำพังคนอีกไม่นานตระกูลซุนได้ล่มสลายแน่”

อดีตทหารเอกของแม่ทัพซุนเทาที่กลายมาเป็นลูกสมุนของนางกล่าวออกมาด้วยความกังวล

เยี่ยจิงหลิน หันไปมองลูกสมุนของตนที่ถามออกมาด้วยความกังวล ก่อนที่จะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย็นชา "เหอะ... ก็ปล่อยให้มันล่มสลายไปซะ เพราะตัวข้าจะสร้างสถานที่ที่ยิ่งใหญ่กว่า และมีเกียรติมากกว่า"

ดวงตาของลูกสมุนที่ยืนอยู่รอบข้างนางเริ่มเปล่งประกายด้วยความหวังและความตื่นเต้น ทุกคำพูดของนางเหมือนจะเสกความเชื่อมั่นและพลังให้พวกเขาได้เห็นภาพที่สดใสในอนาคตใหม่ที่ไม่มีคำว่า "ล้มเหลว"