ตอนที่ 86 อนาคตที่มองไม่เห็น

บรรยากาศภายในห้องโถงเงียบสงัด มีเพียงเสียงพ่อบ้านชราผู้ซื่อสัตย์กำลังเอ่ยรายงานทรัพย์สินของตระกูลซุนที่สั่งสมมาหลายชั่วอายุคน ทุกคำพูดของเขาถูกกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทว่ากลับเต็มไปด้วยความหนักแน่น

ซุนฮ่าวนั่งอยู่บนบัลลังก์ผู้นำตระกูล เขาพยายามแสดงสีหน้าโศกเศร้าให้สมกับสถานะลูกชายที่ดีผู้เพิ่งสูญเสียบิดา ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว น้ำตาไหลอาบแก้มราวกับโศกเศร้าเสียใจนักหนา

"ท่านพ่อ... ข้ารู้สึกเหมือนโลกนี้มืดมนเหลือเกิน! ข้าจะไม่มีวันลืมพระคุณของท่าน!" เขาคร่ำครวญเสียงสั่นเครือ แต่หากสังเกตให้ดี จะเห็นว่าหางตาของเขาไม่มีแม้แต่ร่องรอยของความจริงใจ พ่อบ้านยังคงรายงานต่อไป

"ในห้องเก็บสมบัติตระกูลของเรามีเครื่องประดับหยกชั้นเลิศจำนวน 230 ชิ้น ทองคำแท่ง 1,200 ชั่ง ไข่มุกดำจากทะเลตะวันออก เครื่องลายครามยุคบรรพกาล และผ้าแพรไหมจากดินแดนทางใต้"

ซุนฮ่าวยังคงพยักหน้าช้า ๆ สีหน้าของเขาแสดงออกถึงความสะเทือนใจอย่างถึงที่สุด

แต่แล้ว...

"และนอกจากนี้ ยังมีหีบทองคำกว่า 100 หีบที่เก็บสะสมไว้ในคลังสมบัติ"

ทันใดนั้น น้ำตาของซุนฮ่าวพลันหยุดไหล สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด แววตาที่เคยหม่นหมองกลับฉายประกายบางอย่างที่มิอาจซ่อนเร้น"อะไรนะ?! ทองคำ... กว่าร้อยหีบ?!"

เขาหยุดนิ่ง ร่างกายเหมือนถูกตรึงอยู่กับที่ หัวใจเต้นระรัวอย่างควบคุมไม่อยู่

พ่อบ้านเหลือบมองใบหน้าของซุนฮ่าวก่อนจะก้มหน้าต่ำ เขารู้ดีว่าผู้เป็นนายคนใหม่กำลังคิดสิ่งใดอยู่ในใจ แต่ก็ทำได้เพียงแค่รายงานต่อไปตามหน้าที่ ซุนฮ่าวค่อย ๆ เช็ดน้ำตาที่แห้งไปครึ่งแก้ม ก่อนจะสูดลมหายใจลึก พยายามรวบรวมสติ

"พ่อบ้าน ท่านว่า... หีบทองคำพวกนั้นถูกเก็บรักษาไว้ที่ใด?"

พ่อบ้านเงยหน้ามองเขาครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงสงบ

"ถูกเก็บไว้ในคลังลับด้านหลังเรือนใหญ่ขอรับ เป็นคลังที่ท่านแม่ทัพซุนเทาท่านจัดตั้งขึ้นมาเพื่อความมั่นคงของตระกูล"

ซุนฮ่าวเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความละโมบ

"เหอ เหอ... ดูหน้ามันสิ ช่างน่าหมั่นไส้เสียจริง!" เสียงสบถอย่างไม่ปิดบังดังขึ้นจากเหล่าทหารเอกของแม่ทัพซุนเทา พวกเขาเคยเป็นขุนศึกผู้ภักดีต่อผู้นำตระกูลซุนคนก่อน แต่บัดนี้กลับกลายมาเป็นลูกน้องของเยี่ยจิงหลินแทน หนึ่งในพวกเขาแสยะยิ้มเย้ยหยัน ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ขณะมองไปยังซุนฮ่าวที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ของผู้นำตระกูล

"ให้ตายเถอะ หากมันไม่ใช่ผู้นำตระกูล ข้าคงมอบฝ่าเท้าให้สักทีสองทีแล้ว!"

เสียงพูดนั้นเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง เหล่าทหารที่อยู่รอบข้างต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วย พวกเขาไม่อาจยอมรับได้เลยว่าตระกูลอันเกรียงไกรของแม่ทัพซุนเทาจะต้องตกอยู่ในมือของคนโง่เขลา ซุนฮ่าวได้ยินเสียงนั้นเต็มสองหู สีหน้าของเขาบิดเบี้ยว ดวงตากระตุกเล็กน้อย เขารู้ดีว่าทหารเหล่านี้ดูถูกเขามาโดยตลอด แต่เขาทำได้เพียงข่มอารมณ์เอาไว้

เยี่ยจิงหลินที่ยืนอยู่ด้านข้างกวาดสายตามองลูกน้องของนางแวบหนึ่ง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"หุบปากของพวกเจ้าซะ" น้ำเสียงเย็นยะเยือกของนางทำให้เหล่าทหารที่กำลังส่งเสียงหัวเราะต้องกลืนคำพูดกลับไปในลำคอ พวกเขารีบขานรับทันที

"ขอรับ นายหญิง!" ถึงแม้ว่าพวกเขาจะสงบปากสงบคำลงไปแล้ว แต่แววตากลับยังคงฉายชัดถึงความสมเพชที่มีต่อซุนฮ่าว ราวกับว่าพวกเขากำลังรอดูว่า "ผู้นำตระกูล" คนนี้จะสามารถประคองอำนาจไว้ได้นานแค่ไหน…

หลังจากได้ฟังพ่อบ้านรายงานถึงทรัพย์สมบัติของตระกูล โดยเฉพาะเมื่อนับรวมทองคำได้มากกว่า หนึ่งร้อยหีบ ดวงตาของซุนฮ่าวก็เปล่งประกายวาววับ ราวกับเด็กน้อยที่เพิ่งพบขุมทรัพย์มหาศาล หัวใจของเขาเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น

"พ่อบ้าน ข้าขอเข้าไปเยี่ยมชมคลังสมบัติสักหน่อยได้หรือไม่?" ซุนฮ่าวถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามเก็บซ่อนความโลภเอาไว้ พ่อบ้านแม้จะลังเลอยู่บ้าง แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ เมื่อเขาพาผู้นำตระกูลคนใหม่เข้าไปยังคลังสมบัติ

ทันทีที่ประตูคลังถูกเปิดออก ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าทำให้ซุนฮ่าวแทบลืมหายใจ หีบสมบัติมากมายวางเรียงราย ส่องประกายระยิบระยับภายใต้แสงจากโคมไฟ ทองแท่ง เครื่องประดับ อัญมณีล้ำค่า ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นของตระกูลซุนที่สะสมมาหลายชั่วอายุคนซุนฮ่าวกวาดตามองไปรอบๆ ก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ

"ฮ่ะๆๆ สมบัติของตระกูลก็เหมือนสมบัติของข้า... ใช่หรือไม่?"

เขากล่าวพลางยกมือขึ้นลูบคลำหีบทองเบื้องหน้าอย่างหลงใหล สัมผัสเย็นของโลหะมีค่าทำให้เขาแทบไม่อยากละมือไปจากมันในที่สุด เขาก็อดใจไม่ไหว มือของเขาค่อยๆ หยิบฉวยทองแท่งออกมาจากหีบ ทีละแท่ง ทีละแท่ง... ก่อนจะหัวเราะอย่างพึงพอใจ

"เพียงแค่ไม่กี่แท่งเท่านั้น เพื่อความสุขสำราญของข้า... แค่นี้คงไม่เป็นไรหรอก"

แม้จะพยายามบอกตัวเองเช่นนั้น แต่เมื่อเริ่มแล้วก็ยากที่จะหยุด เขายัดทองแท่งใส่แขนเสื้อของตนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาลุกวาวอย่างคนหลงระเริงในอำนาจและความมั่งคั่งพ่อบ้านที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านหลังลอบถอนหายใจอย่างหนักใจ แม้จะไม่กล้าพูดอะไรออกมา แต่สายตาของเขากลับสะท้อนความผิดหวังอย่างชัดเจน…

การกระทำของ ซุนฮ่าว ในวันนี้ยิ่งสะท้อนถึงอนาคตที่ชัดเจนของตระกูลซุน ความโลภและความทะเยอทะยานที่เขาแสดงออกมาไม่เพียงแต่จะทำให้เขาได้ครอบครองสมบัติของตระกูลในขณะนี้ แต่ยังทำให้แสดงให้เห็นถึงท่าทีที่เขาจะครองตระกูลในแบบที่ไม่มีความเคารพในหลักการเก่าแก่และจริยธรรมที่บรรพบุรุษเคยตั้งขึ้น

จากการหยิบฉวยทองคำแท่งมาโดยไม่ลังเล ซุนฮ่าวแสดงออกถึงความทะเยอทะยานที่ไม่รู้จักพอในทุกสิ่งที่ได้มา ตาเขาจับจ้องไปที่สมบัติเหล่านั้นด้วยความตะกละ ไม่อาจหยุดยั้งความอยากได้ของตัวเองได้เลยแม้แต่น้อย

"แค่สมบัติที่สะสมมาหลายชั่วอายุคนก็ไม่ได้สำคัญเท่าความสุขของข้า..." ซุนฮ่าวคิดในใจขณะที่หยิบทองเพิ่ม

เขาตั้งใจที่จะครอบครองทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของตระกูลโดยไม่สนใจใยดีต่อมรดกหรือคำสอนเก่าแก่ที่ได้รับจากบรรพบุรุษ ความโลภของเขาค่อยๆ เติบโตขึ้นเรื่อยๆ โดยที่ไม่มีอะไรจะมาหยุดยั้งได้