Mag-log in“ท่านไม่เคยเห็นบุตรสาวของท่านเลยเหรอคะ”
“ไม่!” มาตารีเงียบเสียงลงทันทีเมื่อแก้วตาไม่อธิบายเหตุผลใดๆ เธอก็ไม่กล้าเอ่ยถาม เธอจึงเปลี่ยนประเด็น “แล้วบุตรสาวท่านหญิงยินดีช่วยท่านเหรอคะ” แก้วตายิ้มอีกครั้ง
“แน่นอนว่าไม่มีทาง”
ห๊า! “ท่านหญิง ท่านทำดิฉันงงไปหมดแล้ว”
“เวลาจะทำให้เจ้าได้รู้ เอาละถึงเวลาแล้ว เจ้าส่งที่อยู่เข้าเมลล์ได้แล้ว” มาตารีหยิบ MacBook ขึ้นมาทำตามคำสั่งทันที
พึ่บ พั่บ พึ่บ พั่บ อัญมณีนอนพลิกตัวไปมา เธอนอนไม่หลับ สายตาเอาแต่จ้องนาฬิกาเข็มวินาทีเดินไม่หยุด แต่เข็มนาทีกำลังจะเลื่อนไปที่เที่ยงคืนตรงแล้ว โอ้ยยย! “ไม่สนหรอก!” หนูอ
“น้อยไปสิ! เด็กอะไรไม่รู้เลยเหรอไงว่าเล่นอยู่กับอะไร ตอนนั้นถ้าฉันโมโหจนฆ่าหนูอัญทิ้งเสียจะเป็นยังไง” “ไม่รู้สิ! ชอว์คิดออกเหรอ” ชอว์ทำท่าครุ่นคิดสักแป็บและก็ส่ายหน้าไปมา ใช่เขาและเธอด้วยไม่มีทางคิดเรื่องแบบนั้นออกหรอกเพราะมันไม่มีทางเกิดขึ้น “ชอว์...หายโกรธเค้าแล้วใช่มั้ย” “โกรธ!...โกรธ ผมไม่เคยโกรธ” หนูอัญหน้ามู้ทันที ไม่โกรธได้ไง ก็ฉันอย่างงั้นฉันอย่างงี้อยู่แท้ๆ นานแล้วที่เธอไม่ได้ยินชอว์แทนตัวเองกับเธอแบบนี้ แปดเก้าเดือนมานี่เขาสุภาพและหวานหยดย้อยกับเธอจนน้ำตาลยังต้องเรียกพี่เลย นี่น่าจะเป็นการโกรธหรือน้อยใจขั้นรุนแรงเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้หลังจากที่เขาและเธอแต่งงานเป็นสามีภรรยากันถูกต้องแล้ว หมับ! วงแขนเล็กโอบรัดแน่นมากขึ้นและเธอก็ออกแรงดึงให้ใบหน้าชอว์เข้ามาใกล้ใบหน้าเธอ และปากอิ่มหวานก็ทำท่าจะจูบเขา แต่ชอว์ก็ฝ
ตามรายละเอียดข้างต้นที่เค้ากล่าวมาอ่านแล้วดูดีมากๆเลย ก็มันเป็นเรื่องราวดีๆ แต่ทำไมวันนี้เธอต้องมายืนตะเบงเสียงเรียกเขา เรียกอีกเรียกแล้วเขาก็เหมือนจะหูหนวก ตาบอด อย่างตั้งใจไม่ได้ยินเสียงเธอและไม่เห็นเธอ มันมากเกินไปแล้ว เธอไม่เห็นหน้าเขามาเกือบสัปดาห์แล้วสองสามวันแรกเธอก็ไม่ทันได้รู้สึกอะไร แต่พอผ่านไปสามวันก็รู้สึกแปลกๆ ว่าจู่ๆชอว์ก็ไม่กลับมานอน ไม่ได้ทานอาหารด้วยกัน จนผ่านไปอีกหลายวันเธอก็รู้สึกว่ามันผิดปกติไป วันนี้เธอจึงมาหาเขากว่าจะหาเจอว่าเขาอยู่ที่ไหน ห้องทรงอักษรของท่านคารามาส ชอว์ทำงานในนี้ นอนที่นี่ ทำไมเขาไม่กลับไปหาเธอละ “เธอเป็นใคร?” !???? นั่นไงประโยคแรกจากคนรักที่รักกันปานจะกลืนกินหลังจากไม่เจอกันนานเกือบสัปดาห์ แน่ๆเลย เธอถูกเขางอนใส่ และหนักมากด้วย แล้วเธอต้องตอบคำถามนั้นมั้ยนะ... 
เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ เสียงครางปนหอบของร่างบาง ดังกระเซ่าไม่หยุด โอ้วววว ชอว์คำรามออกมาอย่างสุขใจ เขาไม่รู้ว่าชาตินี้เขาจะอิ่มกับเรื่องแบบนี้กับเธอคนนี้เหรอไม่ ถ้าชาตินี้เขาไม่พอไม่อิ่มก็หวังว่าชาติหน้าเขาจะติดตามหาเธอจนเจอและเอาเธอมาเป็นของเขาต่อ กรี๊ดดดด หนูอัญกรีดร้องออกมาอย่างมีความสุข แม้ร่างกายจะบอบช้ำอ่อนล้าจากเซ็กส์หลายชั่วโมงของผู้ชายที่หื่นเป็นเทพ เธอก็เต็มใจ ไม่ใช่เพียงแค่ครั้งนี้ แต่ตลอดชีวิตที่เหลือของเธอ อื้ม อื้ม กึก กึก กึ กึก กึ เสียงลมหายใจร้อนที่เป่าลดต้นคอของเขา ขณะที่ช่วงขายาวกำลังก้าวย่างอย่างช้าๆแต่มั่นคงไปเรื่อยๆตามริมชายหาด “สวยจังเลยนะคะ” หนูอัญวางศีรษะนาบบนไหล่ด้านหลังของชอว์ สายตามองทอดยาวออกไปไกลยังผืนท้องน้ำทะเลที่ค่อยๆเปลี่ยนสี ตอนนี้เธอกับชอว
“ชอว์! คุณทำเค้าไปไม่ถูกเลย...แต่เค้าชอบนะคะ ชอว์แบบไหนก็ได้เค้ารักหมดใจ แค่เป็นชอว์ที่ไม่มีสายตามองผู้หญิงคนไหนอีกต่อไปแล้วเท่านั้น...” ชอว์ยิ้มตอบกลับให้เธอ หนูอัญเดินตามการจูงของเขา เขาพาเธอเดินผ่านเตียงนอนขนาดใหญ่ไปอีกด้านของประตูทางออก ฟิ้ววววว ลมทะเล เสียงคลื่นซัดสาดกระทบโขดหิน ผืนท้องน้ำ ชอว์หันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ เขาล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋า หนูอัญยิ้มออกมา กำไลประจำตำแหน่งของเธอเขาจับแขนเธอและสวมมันกลับคืนเข้าไป เขายังไม่ปล่อยมือเธอ เขาล้วงกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง คราวนี้ในมือเขามันคือแหวน ชอว์คุกเข่า เขาไม่เอ่ยอะไรแต่เขาค่อยๆสวมแหวนวงนั้นเข้าไปที่นิ้วนางข้างซ้าย จุ๊บ เขาจุมพิตที่แหวน จุ๊บ เขาจุมพิตที่นิ้วนางข้างนั้น จุ๊บ เขาจุมพิตที่หลังมือเธอ “พระชายาของผม” หนูอัญยิ้มออกมาอย่างสุขใจ พรึ่บ! เธอคุกเข่าลงต่อหน้าเขา สองมือเล็กกอบกุมใ
ชีวิตความยิ่งใหญ่ในวงการมืดของผมเริ่มต้นนับจากวันนั้น ความรักที่พวกเขามีต่อผม ผมเอามาสร้างประโยชน์ต่อเส้นทางมืดดำของผม เพราะผมไม่อยากได้เส้นทางสว่างอีกต่อไปแล้ว ผมเติบโตขึ้นเรื่อยๆในวงการมืด ผมรับงานฆ่าคนรวมถึงเปิดเผยจุดดำมืดของเหยื่อออกสู่สาธารณะชน แล้วแต่ทางผู้ว่าจ้างต้องการให้เหยื่อตายแบบไหน ตายเงียบๆ หรือตายแบบเป็นอุบัติเหตุ หรือตายแบบฆ่าตัวตาย แบบไหนผมจัดให้ได้หมด ผลงานอายุการทำงานสร้างชื่อเสียงให้กับผมไม่น้อย แม้ผมจะเริ่มจากทำงานคนเดียวแต่ชื่อเสียงขอผมมากขึ้นกว้างขวางขึ้น ผมต้องมีลูกน้อง คนแรกเขาชื่อแอล และคนต่อๆมาก็เกิดขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ผมต้องมีผู้คุ้มกัน ใครๆก็บอกว่าผมเป็นมาเฟีย แต่เหล่าพวกลูกน้องบอกว่าผมไม่ใช่มนุษย์ แล้วเป็นอะไรละตอนนั้นผมถามพวกเขา พวกเขาบอกว่าผมเป็นอสูร ยิ่งวิถีการใช้ชีวิตของผมที่มักจะนอนตอนกลางวันและออกล่าตอนกลางคืน แบบนี้มันวิถีอสูรชัดๆร่างกำยำในชุดสีเข้มเนี๊ยบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า บดบังดวงตาสีเทาเข้มด้วยแว่นตากันแดดแบรนด์ดัง คนระดับอย่างชอว์หากไม่สวมชุดประจำชาติเสื้อผ้าเข้าของเครื่องใช้ของเขาก็เป็นแบรนด์ดังทั้งนั้น ยิ่งขับให้เข
“ลูกแม่! ลูกต้องหนีไป” แม่พูดอย่างรวดเร็วแม่เก็บเสื้อผ้าของผมได้เท่าที่หยิบได้ในเวลาอันสั้น แม่ยัดมันใส่ไปในเป้ “เอาเงินนี่ติดตัวไว้ และรีบไปเร็ว อย่ากลับมาหาแม่ อย่ากลับมาที่นี่อีกเป็นอันขาด” ประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินจากแม่คือ “แม่รักลูก...ลาก่อน สเปนส์ลูกรักของแม่” และแม่ก็พลักผมออกจากห้องเช่า สติของผมกลับเมื่อลมเย็นปะทะใบหน้า ตอนนั้นผมจำต้องวิ่ง ผมวิ่งเอาตัวรอดอีกครั้ง ผมวิ่ง วิ่ง วิ่งไม่หยุด ผมไม่รู้ว่าผมวิ่งไปทิศทางใด แต่กว่าผมจะหยุดวิ่งผมก็เกือบจะขาดใจเพราะความเหนื่อยเกินขีดจำกัดของร่างกาย หลังจากนั้นผมก็ซ่อนตัวตามแหล่งชุมชนคนพเนจร ผมเดินทางด้วยเท้าบ้างด้วยรถประจำทางบ้างไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก หิวก็กิน ค่ำไหนก็นอนนั้น ชีวิตผมเป็นแบบนี้อยู่ครึ่งเดือน จนข่าวเรื่องแม่หายไปจากหน้าจอทีวี ตอนนั้นแม่บอกว่าเธอฆ่าสามีเธอเอง หลักฐานทุกอย่างก็ชี้ชัดไปในทิศทางแบบนั้น เพราะหน้าตาบอบช้ำจากการถูกทำร้าย ซึ่งก็สมเหตุสมผล เรื่องเกี่ยวกับผมไม่ได้เป็นประเด็นมาก แม่คงบอกกับตำรวจไปว่าไม่รู้ว่าผมไปไหน แม่คงมีวิธีพูดให้ทางเจ้าหน้







