LOGINเรนออกไปทำงาน ตอนนี้เรื่องแดนนี่กำลังคืบหน้าเป็นที่น่าพอใจ นี่ก็เพิ่งกลับจากเขาใหญ่ เขาไปเตรียมการบางอย่างสำหรับงานเลี้ยงที่บ้านไอ้แดนนี่ซึ่งจะถูกจัดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้
"อย่าค่ะ เดี๋ยวพี่เมฆจะเห็น"
"ไม่เห็นเป็นไร ปกติพี่ก็หอมฟ้าแบบนี้อยู่แล้วนี่" เขาเอ่ยพร้อมกับยกมือขึ้นลูบผมเธอ มันก็จริง พวกเขาในฐานะคนมีเชื้อสายตะวันตกเวลาเจอกันนอกจากไหว้ทักทายแล้วก็ยังกอดและหอมแก้มกันอยู่แล้ว แต่เพราะหัวใจเธอมันมีพิรุธเลยกลัวและระแวงไปหน่อย
"แล้ววันนี้มันกลับมาบ้านได้ด้วยเหรอ"
เรนถามถึงเมฆาขณะที่เดินเข้าไปในบ้าน ฟ้าใสปิดประตูลงล็อกแล้วก็เดินตามหลังเขาไปติดๆ จนกระทั่งถึงห้องครัว
"ช่วงที่พี่เรนไม่อยู่ พี่เมฆก็กลับมานอนบ้านค่ะ และวันนี้ก็เกิดเหตุวุ่นๆ นิดหน่อย"
"หือ? เกิดอะไรขึ้น" เรนขมวดคิ้วชนกันทันควัน
"คือ ตอนหัวค่ำฟ้ากับลูกไปเดินตลาดนัดกันค่ะ แล้วเอิร์ธก็เกือบถูกรถชน แต่พอดีคุณคนนี้เธอกระโดดไปช่วยเอาไว้"
ฟ้าใสพูดจบ เรนก็หันไปมองแผ่นหลังของหญิงสาวคนหนึ่งที่ฟ้าใสชี้ให้ดู ร่างสูงเดินอ้อมไปยืนตรงหน้า
เคล้ง!
เสียงช้อนหล่นจากมือคนที่กำลังกินอยู่ เจ้าหล่อนมองเรนตาไม่กะพริบ
เรนเลิกคิ้วก่อนจะขมวดคิ้ว... ผู้หญิงคนนี้ทำท่าเหมือนเคยเห็นเขามาก่อน... เห็นเขาที่ไหนกัน?
"คุณ...โอ๊ย" เธอเรียก จากนั้นก็ร้องโอ๊ยแล้วยกมือกุมศีรษะคล้ายปวด
"เป็นอะไรคุณ" เมฆาขยับเข้าไปใกล้ พร้อมกับฟ้าใสที่ยืนขนาบข้างด้วยความเป็นห่วง
"ปวดหัว"
"เดี๋ยวจะหายาแก้ปวดให้ คุณอิ่มหรือยังคะ ถ้าอิ่มแล้วเดี๋ยวฟ้าจะพาขึ้นไปนอน"
"อิ่ม อิ่มแล้ว" หญิงสาวแปลกหน้ารีบตอบพลางขยับลุกขึ้น แต่สายตายังคงมองเรน มีทั้งความตื่นกลัวและความตื่นเต้นปะปนกันอย่างแยกไม่ออก
"งั้นเราไปกันเถอะค่ะ"
เมื่อหญิงสาวสองคนลับหายไปข้างบนแล้ว เมฆก็ถอนหายใจ
"มันเกิดอะไรขึ้น" เรนเอ่ยถามทันที
เมฆาจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟังตั้งแต่ต้นจนจบ และสรุปด้วยความเห็นที่ว่า...
"ท่าทางเหมือนคนความจำเสื่อมนะพี่เรน แต่ขณะเดียวกันก็เหมือนจะยังมีสติคุยรู้เรื่องอยู่"
"เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยสัมภาษณ์ก็แล้วกัน"
เรนกำลังสงสัยว่าทำไมเจ้าหล่อนถึงมีสีหน้าแบบนั้นตอนเห็นเขา... รอให้ถึงพรุ่งนี้ก่อนเถอะ... บางทีคนบ้านี่อาจจะเป็นพวกนักฆ่าที่หนีตายมาก็ได้!
"นายไปดูหน่อย อย่าให้ฟ้าอยู่ดีกว่า เกิดบ้าขึ้นมาฟ้าจะเป็นอันตราย ทางที่ดีก็ใส่กุญแจข้างนอกไว้ก็ได้"
"ต้องทำถึงขนาดนั้นเลยเหรอพี่"
"อ้าว เผื่อเป็นคนร้ายที่ปลอมตัวมาเพื่อเข้าถึงเราล่ะ ต้องระวังเอาไว้ก่อน"
เขาไม่อยากประมาท เพราะชีวิตแขวนอยู่กับเส้นด้ายมานาน ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น คิดแล้วก็เดินดุ่มๆ ขึ้นไปชั้นบน เมฆาก็ก้าวตามมาติดๆ
"ฟ้า..." เรนเรียกอยู่หน้าห้อง
"คะ?" ฟ้าใสเดินออกมา เมื่อเรนมองไปในห้องก็เห็นว่าหญิงสาวคนนั้นนั่งอยู่บนเตียงแล้ว
"ไปกับพี่" เรนคว้าแขนหญิงสาว ซึ่งก็หันไปโบกมือให้คนแปลกหน้าก่อนจะดึงประตูปิดให้
"เมฆ... จัดการอย่างที่บอก แล้วนายก็ไปนอนห้องเอิร์ธนะ"
"เอาจริงเหรอพี่" เมฆาไม่คิดว่าเรนจะซีเรียส
"ก็เออสิวะ รีบจัดการซะ"
เห็นสีหน้าจริงจังของเรน เมฆาจึงพยักหน้ารับคำสั่ง แม้ว่าคนในห้องจะตัวบางแทบปลิวลม ไม่น่าจะโค่นเขาได้ถ้าเกิดจะทำร้ายกันขึ้นมาจริงๆ
เรนจูงมือฟ้าใสลงไปชั้นล่างทันที เมฆาส่ายหน้า... ตีเนียนเอาน้องสาวเขาไปด้วยเฉยเลยนะไอ้พี่เวร
"โอ๊ย..." เสียงคนร้องเจ็บในห้องทำให้เมฆาสะดุ้ง แล้วรีบผลักประตูเข้าไปหา เห็นคนตัวผอมนอนตัวงออยู่บนเตียงเอามือกุมศีรษะอยู่
"เป็นอะไร"
"ปวด...หัวเหมือนจะแตก... ฮือออ คิด คิดไม่ออก ฮือออ..."
เธอตอบกระท่อนกระแท่นพลางร้องคราง เมฆาเห็นน้ำตาไหลรินอาบแก้มเธอก็รู้สึกสงสาร แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง
ชายหนุ่มหย่อนตัวนั่งที่ขอบเตียง
"คิดไม่ออกก็หยุดคิดก่อนสิ นอนซะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่"
หญิงสาวเงยหน้ามองคนร่างสูง... คนใจดีที่หยุดให้เงินเธอ เขามีออร่าของความมีคุณธรรมที่เธอสัมผัสได้ เธอไว้วางใจเขาได้ แต่กับคนหน้าดุดวงตาเย็นชาทรงอำนาจอีกคนเมื่อครู่นั้น เขาทำให้ขนลุกเกรียวกับพลังงานเข้มข้นของนักฆ่าเลือดเย็น!
"อยู่ อยู่ก่อน... ได้ ...ได้มั้ย..."
เสียงแผ่วเบาเอ่ยพร้อมกับมองเขา ดวงตาอมโศกของเธอทำให้เมฆาใจอ่อนด้วยความสงสาร
"ได้สิ... ผมจะอยู่จนกว่าคุณจะหลับก็แล้วกัน หลับตาได้แล้ว"
หญิงสาวรีบทำตามทันที เธอขยับตัวนอนหงายเอามือวางที่หน้าท้อง เขาดึงผ้าห่มที่อยู่ปลายเท้ามาคลุมให้ แล้วก็ต้องชะงักเมื่อมือเล็กเอื้อมมาคว้าหมับที่มือใหญ่ของเขา
"ขอ ขอจับ...หน่อยนะคะ"
เมฆาไม่ตอบแต่ก็ไม่ได้ดึงมือหนี ชายหนุ่มได้แต่นั่งมองคนที่ยึดมือเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อยอย่างเงียบๆ
"ฟ้าจำผู้ชายคนหนึ่งที่ภูเก็ตได้ไหม ที่ร้านอาหารน่ะ ผู้ชายตัวสูงและใส่แว่น คนที่ฟ้าหันไปทีไรก็เห็นว่าเขามองฟ้าอยู่"เรนลองสะกิดความทรงจำให้เธอ ฟ้าใสก็นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเมื่อนึกออก"จำได้ค่ะ เพราะคุยกับเขานิดหนึ่งที่หน้าห้องน้ำ เอ๊ะ... อย่าบอกนะคะว่านั่นคือ...พี่"เรนพยักหน้า..."ใช่...พี่เอง ตอนนั้นพี่กำลังทำงานอยู่""โห...มีอีกมั้ยคะ" เธอถามออกไปอย่างทึ่งจัดและคาดไม่ถึง"ที่ฟ้าได้เจอก็มีแค่นี้แหละ" ส่วนที่ไม่เจอก็ไม่ต้องพูดถึง... มันเยอะมากจนนับไม่ถ้วน ฉายาสายลับพันหน้านั้นไม่เกินจริงหรอกเพลงจบลงพอดี เรนโอบเอวฟ้าใสเดินออกจากฟลอร์ เหลือบสายตาไปเห็นว่าร็อคกับราชาวดียังคงเต้นรำเพลงต่อไปไม่หยุด พี่ชายของเขาทำเหมือนไม่ได้เต้นรำกับเมียมาเป็นชาติอย่างนั้นแหละ เพราะตอนนี้มันทิ้งลูกๆ เอาไว้ที่โต๊ะให้ปู่กับย่าดูแลเฉย แต่จะว่ามันก็ไม่ได้เพราะเขาเองก็ปล่อยลูกๆ ไว้กับคุณตาคุณยายเหมือนกันเรนนึกถึงครั้งที่ร็อคบอกว่ามันกำลังบินมาเมืองไทยเพื่อช่วยเขาปิดจ๊อบแต่ไอ้พี่ชายกลับหายหัวไปเฉย เพิ่งมาเฉลยทีหลังว่ามันโกหก ที่จริงมันไปที่เกาะกลางทะเล จัดการเก็บกวาดลูกน้องของไอ้ฮอล์กจนเกลี้ยง แล้
"ไม่เอาค่ะ อย่าซนสิคะ... นี่มันดึกแล้วนะ เรานอนกันดีกว่า เพราะพรุ่งนี้มีนัดจะต้องไปที่บ้านริมน้ำนะ"หญิงสาวเตือนเบาๆ มารดาของเมฆานัดให้ไปลองชุดที่ท่านเป็นคนออกแบบให้ด้วยตัวเอง หญิงสาวจึงรู้สึกตื่นเต้นมาก ไม่อยากสาย เธอผลักอกกว้างเบาๆ แต่มีหรือเขาจะปล่อยง่ายๆ"แป๊บเดียวเอง น้ำเดียวแล้วจะให้นอน...นะครับ"เขากระซิบขอด้วยภาษาทะลึ่ง พร้อมกับมือไม้ก็ซุกซนไปทั่วตัวเธอไม่ยอมหยุด"คุณนี่นะ..."เธอบ่นงึมงำน้ำเสียงเบาหวิวเพราะเริ่มอ่อนไหวไปกับสัมผัสหวามที่เขากำลังทำอยู่ มืออุ่นล้วงเข้าไปใต้เสื้อแล้วกลิ้งกลึงยอดถันที่ไวต่อความรู้สึก"อา ดีจัง...ผมชอบที่คุณจุดติดเร็วแบบนี้"แววตาที่เต็มไปด้วยไฟปรารถนาปนเว้าวอนของเขาทำให้ซิมใจอ่อนยวบพร้อมกับร่างกายที่อ่อนระทวยตาม เธอไม่เคยใจแข็งกับเมฆาได้เลยสักครั้ง"ไม่เกินยี่สิบนาทีนะคะ" หญิงสาวกล่าวเสียงอ้อมแอ้มเขาไม่ตอบ แต่ก้มมาปิดปากและจุมพิตเธออย่างเร่าร้อนไม่ยอมเสียเวลาอีกต่อไป เมฆารู้ว่ายังไงเมียก็ต้องตามใจเขาอยู่แล้ว ซิมรักเขามาก เขารู้ดี และเขาเองก็รักเธอมากพอกัน ตอนนี้ก็แทบจะรอไม่ไหวแล้วที่จะได้สร้างครอบครัวกับเธอเสียทีและแล้ววันแต่งงานก็มาถึง...พิธีว
"จริงเหรอคะ? ซิมไม่ได้สังเกตเลยเนี่ย" หญิงสาวยกมือขึ้นแตะบริเวณขอบตาด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อยเมฆาคลี่ยิ้มขำที่เธอเชื่อคำกระเซ้าแซวของเขา บุคลิกภายนอกทั่วไปซิมเหมือนผู้หญิงบอบบางและซื่อใส แต่เวลาทำงานตัวตนของซิมจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เธอสามารถสั่งจัดการคนได้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย เธอใจแกร่ง เด็ดขาด และกล้าหาญอย่างที่ผู้ชายหลายคนสู้ไม่ได้ เป็นคนสองบุคลิกอย่างแท้จริง เมฆารักเธอทั้งสองเวอร์ชัน และรู้สึกมันเขี้ยวมากเวลาเห็นซิมตามมุกของเขาไม่ทันแบบนี้"ไม่เชื่อก็ไปส่องกระจกบนห้องดูสิ ปะ ผมจะพาไปเอง"ชายหนุ่มกล่าวพลางฉุดมือเธอให้ลุกขึ้น ซ่อนรอยยิ้มพราวเอาไว้"ซิมยังทำงานไม่เสร็จเลยค่ะ" เธอทักท้วงเสียงอ่อน"เอาไว้ทำต่อพรุ่งนี้เถอะ ตอนนี้มันเป็นเวลาพักผ่อนกับผัวนะที่รัก"สีหน้ากรุ้มกริ่มของเขาทำให้ซิมไม่ค่อยแน่ใจนักว่าเขาต้องการจะพักผ่อนจริงๆ แต่ก็ยอมเดินตามแรงดึง จนกระทั่งเข้าไปในห้องนอน พอเขาผลักเธอเบาๆ ให้ล้มลงไปบนเตียง หญิงสาวก็รู้ความนัยว่าไอ้ที่เดาไว้น่ะ...ไม่ผิดเลยสักนิด"คนเจ้าเล่ห์" เธอต่อว่าต่อขานทันที แต่เขาก็ยิ้มรับหน้าตาระรื่น"กับคุณ... ถ้าไม่เจ้าเล่ห์...ผมก็อดจู๋จี๋ด้วยน่ะสิ ทุกวันนี้
กลางดึกของคืนที่มีสายฝนตกโปรยปราย เจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายกำลังอยู่เวรที่ด่านตรวจ พวกเขารู้สึกเซ็งและเบื่อหน่ายกับสภาพอากาศแสนอึมครึมและเปียกแฉะนี้เหลือเกิน เวลาค่อนคืนอย่างนี้ก็คงมีแค่คนมีเวรอย่างพวกเขาเท่านั้นแหละที่จะต้องมานั่งถ่างตาทำงานเพื่อให้คนอีกหลายสิบล้านคนได้นอนหลับอย่างเป็นสุขในนิทรารมณ์จนกระทั่งเวลาเลยเที่ยงคืนไปเล็กน้อยก็มีเสียงครืดคราดของวิทยุสื่อสารดังขึ้น เรียกสติที่กำลังเคลิ้มของจ่าหมีให้เงี่ยหูฟังก่อนจะหยิบขึ้นมาดู มันเหมือนคลื่นวิทยุที่ยังจูนไม่ตรงสถานีจึงเกิดเสียงซ่าไม่หยุด"อะไรวะเนี่ย ฟังไม่รู้เรื่องเลยโว้ย ห่าเอ๊ย"จ่าสบถขรม แต่ก็ตั้งใจฟังต่อไป พอมองหาว่ามันมาจากคลื่นความถี่ไหน เขากลับเห็นแต่ตัวเลขยาวเหยียด คล้ายกับว่ามันไม่ได้มาจากแหล่งสื่อสารปกติของพวกตำรวจ ชั่วแวบหนึ่งจ่านึกถึงคำเล่าขานที่ว่าในช่วงสองสามปีมานี้มันมี คลื่นรบกวนพิเศษ ที่ไม่ทราบแหล่งที่มาคอยแจ้งเบาะแสเรื่องพวกกระทำผิดกฎหมายทำให้ตำรวจสามารถจับกุมพวกเดนนรกพร้อมของกลางได้หลายเคสจนเป็นข่าวอยู่เนืองๆ"เตรียมสกัดจับรถเก๋งสีดำ ยี่ห้อโตโยต้า ป้ายทะเบียน กค 781... มียาบ้า... ค้นใต้เบาะและท้ายรถที่มีการต่
สามปีต่อมาฟ้าใสกำลังกล่อมหยาดธาราหลับตอนบ่ายอยู่ในคอกที่ห้องนั่งเล่น เธอเปิดทีวีทิ้งเอาไว้เป็นเพื่อน“จากกรณีเรือสำราญซาฮาราถูกเจ้าหน้าที่ยึดจับและตรวจพบเฮโรอีนจำนวนมากพร้อมกับใต้ท้องเรือมีเด็กผู้หญิงอายุต่ำกว่าสิบแปดปีกว่าสิบคนซ่อนอยู่นั้น เวลานี้เจ้าหน้าที่ตำรวจได้ทำการขยายผลและจับกุมนักการเมืองระดับรองหัวหน้าพรรคพร้อมตำรวจระดับนายพลอีกจำนวนสี่คน... ส่วนเบาะแสการจับกุมนั้นเจ้าหน้าที่ไม่อาจเปิดเผยผู้ให้ข้อมูลได้ แต่เท่าที่คนขุดข่าวทราบ เห็นว่าเป็นแหล่งเดียวกันกับเบาะแสคดีทลายบ่อนเถื่อนใจกลางกรุงเมื่อเดือนที่แล้ว...และคดีค้าประเวณีและทารุณกรรมเด็กที่พัทยาเมื่อต้นปีที่ผ่านมา”ฟ้าใสหันไปให้ความสนใจมากขึ้น และเมื่อฟังจบริมฝีปากงามก็คลี่เป็นรอยยิ้มจางๆ แหล่งข่าวปริศนามันจะเป็นฝีมือของใครได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่...เรนตอนนี้องค์กรใต้ดินมีบอสใหม่ที่เป็นคนดีและมีอุดมการณ์หนักแน่น ทำให้เรนยอมช่วยเหลือเป็นครั้งคราว แต่ห้ามไม่ให้องค์กรมายุ่งกับชีวิตส่วนตัวของเขาเด็ดขาด เรนขู่ไปว่าถ้ามีใครมายุ่งเขาจะถล่มเกาะเหี้ยนั่นให้มันจบๆ ไป ทุกวันนี้ชีวิตของพวกเขาจึงอยู่อย่างสงบสุขอย่างที่เรนปรารถนา“หลับแล้วเหรอ”
ฟ้าใสฉี่ใส่แก้วเสร็จก็เอามาวางที่เคาน์เตอร์ เรนเอื้อมมือมา แต่เธอรีบตีเพียะ“ไม่ต้องเลยค่ะ ฟ้าจะทำเอง พี่ยืนอยู่เฉยๆ พอ” เธออายจะตายอยู่แล้วตอนนี้ แต่ก่อนที่จะได้ตรวจ ฟ้าใสก็ทำท่าจะขย้อนของเก่าอีกรอบ รีบหมุนตัวไปยังชักโครกแล้วโก่งคออาเจียนยกใหญ่เรนรีบขยับมาลูบหลังให้หญิงสาวอย่างเป็นห่วง“พี่บอกแล้วว่าให้อยู่เฉยๆ ก็ไม่เชื่อ” เขาทำบ่นให้เธอ แต่มือก็คอยลูบหลังและจับผมให้ คว้าทิชชูมาส่งให้เช็ดปากอย่างเอาใจใส่ แล้วก็กดชักโครกให้เสร็จสรรพ“นั่งตรงนี้ พี่จะทำให้เอง”เขาประคองเธอให้นั่งที่ขอบอ่างอาบน้ำ จากนั้นก็รีบหยอดปัสสาวะใส่อุปกรณ์ ทำตามคำแนะนำข้างกล่องอย่างเคร่งครัดฟ้าใสนั่งมองร่างสูงที่กำลังวุ่นวายกับอุปกรณ์ตรวจฯ เธออดที่จะยิ้มบางออกมาไม่ได้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะเป็นผู้ชายของเธอจริงๆ มันเหมือนฝันที่เป็นจริงไม่เคยบอกใครเลยว่าเมื่อนานมาแล้วเด็กสาวคนหนึ่งเคยมีผู้ชายในฝันกับเขาเหมือนกัน เธอแอบซุกซ่อนความลับนี้เอาไว้อย่างลึกสุดใจ แม้แต่ตัวเธอเองก็แกล้งทำเป็นลืมๆ มันไปซะ เพราะคิดว่ามันไม่มีทางที่จะเป็นจริงได้ พี่เรนคนที่มีชีวิตลึกลับและจับต้องไม่ได้คนนั้นไม่มีทางที่จะมองฟ้าใสเด็กกะโปโล







