บทที่ 53 คิดถึงจัง

ภาพตรงหน้าเหมือนว่าเธอกำลังนั่งดูทีวีอยู่ บนจอแสดงภาพหนุ่มสาวสองคนในกระท่อมหลังน้อยริมผาบนเกาะแห่งหนึ่ง บรรยากาศยามเย็นดูสวยงาม พระอาทิตย์ดวงสีส้มสุกกำลังเลื่อนลงสู่ขอบทะเลอันไกลโพ้นเห็นอยู่ลิบๆ ในกระท่อมนั้นชายหนุ่มกำลังเช็ดตัวให้หญิงสาวที่ดูก็รู้ว่าเขารักเธอมาก ท่าทางเหมือนเธอกำลังถูกพิษไข้เล่นงาน

"ปวดหัวจัง..."

"...ทนหน่อยนะ"

ชายหนุ่มก้มลงไปปลอบ พร้อมกับลูบผมของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน สีหน้าของเขานิ่งเรียบ แต่ดวงตาฉายความกังวลปนเป็นห่วงอยู่เต็มเปี่ยม

"ปวดมากๆ เลย... เหมือนหัวจะระเบิด โอย..." เธอครางเจ็บในตอนท้าย เขาแตะแก้มเธอแผ่วเบา

"ทนอีกนิดเดียว เดี๋ยวยาออกฤทธิ์แล้วจะทำให้หลับ แล้วพอตอนตื่นขึ้นมาอีกครั้ง จะรู้สึกดีขึ้น"

ร่างสูงในเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงยีนเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะขึ้นมาดู คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน

"ไปเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วง..." หญิงสาวปรือตามองเขา รู้ว่าเขามีงานต้องทำ และเธอกำลังเป็นภาระที่ทำให้เขาห่วงหน้าพะวงหลัง

"ถ้าตื่นขึ้นมา... จะได้เจอคุณมั้ย" คนป่วยถามต่อเมื่อเห็นเขาเงียบ

เขาไม่ตอบ แต่เดินไปยังกระเป๋าเป้ ล้วงเอาแท็บเล็ตออกมา มันไม่ใช่แท็บเล็ตธรรมดา แต่มันเป็นเทคโนโลยีชั้นสูงที่ไม่มีขายในตลาดทั่วไป นิ้วของเขาพิมพ์รัวเร็ว มันคือระบบซิเคียวริตีของกระท่อมหลังนี้นั่นเอง

"ผมจะรีบกลับมา แต่ระหว่างนี้ห้ามคุณออกไปไหนเด็ดขาดนะ อาหารและน้ำมีเพียงพอประมาณครึ่งเดือน แต่หวังว่าผมจะกลับมาเร็วกว่านั้น ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผน"

"โชคดีนะคะ...ฉันจะรอนะ..." เธอเบลอและก็หลับไปในนาทีต่อมา

ต่อมาฉากก็เปลี่ยนไปเป็นท้องฟ้าทะมึนและฝนตกอย่างไม่ลืมหูลืมตา กระท่อมถูกบุกรุกโดยกลุ่มคนในชุดดำ หญิงสาวถูกฉีดยาสลบและถูกหามขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไป

ฉากถัดมาเห็นชายคนหนึ่งกำลังคุกเข่า มือของเขาถูกมัดไพล่หลัง มีกระบอกปืนจ่อที่หัว เขาเหมือนรู้ว่าเธอกำลังแอบดูอยู่ ดวงตาคู่คุ้นชินใจส่งมาบอกเธอว่า...จงหนีไป!

แล้วไอ้คนมีอำนาจในมือก็กดลั่นไก ปัง! ร่างของเขาก็ล้มคว่ำหน้าลงกระแทกพื้น เลือดสาดกระจายไปทั่วบริเวณ

"ฮึ่ก! เฮือก!"

ร่างผอมบางสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายในขณะที่เสียงปืนยังคงก้องอยู่ในหัว เธอเหลียวมองเลิ่กลั่กไปด้วยรอบก็พบว่าตนเองกำลังนั่งอยู่ในรถยนต์ที่กำลังแล่นอยู่บนท้องถนน

"ตื่นแล้วเหรอ เป็นอะไร? ฝันร้ายเหรอ?"

คนที่ทำหน้าที่ขับรถหันมาถาม หญิงสาวยกมือที่สั่นเล็กน้อยลูบหน้าก่อนจะพยักหน้าเบาๆ เธอมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของชายหนุ่มที่ชื่อเมฆา... เขาเป็นลูกครึ่งที่หล่อมาก ดวงตาสีเข้มมีความเชื่อมั่นและเมตตาอาทรอยู่ในนั้น เธอรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้ หญิงสาวยิ้มบางให้เมื่อเขาหันกลับมามองอีกครั้ง

"ใกล้จะถึงโรงเรียนแล้วล่ะ เดี๋ยวรับเอิร์ธแล้วเราจะไปซื้ออาหารกัน อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม"

ชายหนุ่มเอ่ยถามขณะรถหยุดติดไฟแดง หญิงสาวสั่นหน้า

"ไม่ค่ะ กินอะไรก็ได้"

เมฆาชำเลืองมองคนที่เผลอหลับมาไปประมาณสิบนาทีได้ เวลานี้ดูเหมือนเจ้าหล่อนจะกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่เพราะเขาเห็นคิ้วดกดำของเธอขมวดชนกันอยู่

"ตอนสมัยเด็ก เวลาผมฝันร้าย แม่จะพาเข้าห้องพระ ให้กราบพระขอพร เดี๋ยวกลับไปคุณลองเข้าห้องพระดูนะ"

"ห้องพระ?"

เธอมีสีหน้าฉงนไม่เข้าใจ

"ไม่รู้จักเหรอ"

"ไม่ค่ะ" เธอตอบอย่างออมคำ

"งั้นไว้ถึงบ้านแล้วจะพาไปดู"

เมฆาขี้เกียจอธิบายให้เสียเวลา เพราะพาไปดูง่ายกว่า อีกอย่างรถก็มาถึงโรงเรียนพอดี ชายหนุ่มมองเห็นหลานกำลังเล่นในสนามเด็กเล่นกับเพื่อน พอเอิร์ธหันมาเห็นรถของเขา หลานก็ยิ้มแฉ่งทันที ได้ยินเสียงตะโกนบอกลาเพื่อนแล้วเจ้าตัวยุ่งก็วิ่งไปคว้ากระเป๋าที่โต๊ะใต้ร่มไม้ วิ่งมารอ

"ป๊ามาแล้ว!"

พอเอิร์ธขึ้นรถแล้วเห็นสายลม เด็กน้อยก็ทำตาโตดีใจ

"พี่สายลมก็มาเหรอฮะ! ว้าว ดีจังเลย"

"ดีจังเลยยังไง" เมฆาแกล้งถามหลานชายขณะเคลื่อนรถออกจากโรงเรียน

"ก็พี่สายลมจะได้ออกมาจากบ้านมั่งไงฮะ"

เด็กชายเห็นว่าแขกของลุงกับแม่คนนี้ไม่ได้ออกจากบ้านเลยนับตั้งแต่วันแรกที่เข้าไปพักอยู่ด้วย

"เดี๋ยวป๊าพาพี่สายลมไปดูร้านไอติมเจ้าอร่อยด้วยน้า..."

เมฆาฟังแล้วก็ต้องยิ้มขำพลางส่ายหน้าให้กับความฉลาดแกมโกงของเจ้าหนูมัน อยากจะกินไอติมเองแต่ทำเป็นพูดให้สวยหรู

"แค่ไปดูเฉยๆ นะ" ชายหนุ่มแกล้งทำสีหน้าเรียบเฉย หลานชายทำตาโตเท่าไข่ห่านทันควัน

"อ้าว ได้ไงล่ะฮะ ไปถึงแล้วก็ต้องกินติมด้วยสิ พี่สายลมจะได้รู้ว่ามันอร่อยจริงจริ๊ง"

เมฆาอมยิ้มและชำเลืองมองหญิงสาวที่กำลังหันไปมองเอิร์ธ เจ้าหล่อนคลี่ริมฝีปากออกเป็นรอยยิ้มกว้างเห็นฟันซี่เล็กเรียงสวย ดวงตาเปล่งประกายแจ่มใส และนั่นทำให้เขาเผลอจ้องมองนานไปนิดหนึ่ง