บทที่ 58 รอบเดียวไม่มีจริง NC+

"พี่เอาเข้าไปเลยนะฟ้า...ไม่ไหวแล้ว" เรนรู้สึกทนไม่ไหวกับความเซ็กซี่ของคนตัวบาง เขาก้มไปบดจูบเรียวปากงามขณะที่กดท่อนเอ็นเข้าไปอย่างหนักหน่วงจนมิดสุดด้าม ความเสียวกระสันทำให้เขาร่างสั่นสะท้าน เธอตอดรัดเจ้าแท่งร้อนจนเขาปวดเสียวไปทั้งดุ้นในเวลานี้

"โคตรดีเลยฟ้า..." เรนพึมพำขณะโยกซอยเอวใส่ร่างงาม เขาชอบเหลือเกินกับความรู้สึกเวลาอยู่ในตัวเธออย่างนี้ เธออบอุ่น นุ่มนวล ร่องแคบและคับแน่น รัดรึงจนเขาเสียวสุดเสียว แม้ค่อนข้างแคบแต่เธอก็สามารถรับตัวตนของเขาได้ทั้งหมดราวกับถูกสร้างมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ

ชายหนุ่มดูดลิ้นเล็กและเธอก็โต้ตอบแลกลิ้นกับเขาอย่างถึงพริกถึงขิง ถูกใจเรนเสียจนอยากจะกลืนกินเธอไปทั้งตัวในเวลานี้

เขาปล่อยปากสวยแล้วจูบไซ้สองเต้าอวบอั๋น เม้มกัดยอดถันแรงนิดหนึ่งจนเธอสะดุ้ง และเขาก็กระทุ้งเข้าสุดลึก รับรู้ได้จากกล้ามเนื้อนุ่มที่ตอดรัวถี่ว่าเธอกำลังจะแตะจุดสุดยอดอีกครั้ง เรนจึงถอยออกมาเกือบสุด แล้วกระแทกเข้าไปสุดลึก

"ฮึ่ก!...พี่เรน...พี่เรน" เธอเพ้อเรียกชื่อพร้อมกับปล่อยน้ำหวานใสไหลชโลมท่อนเอ็นใหญ่ของเขาจนเปียกฉ่ำไปหมด เรนขยับกระแทกรัวเร็วในคราวนี้เพื่อส่งตัวเองบ้าง เพราะเขาเองก็ไม่ไหวแล้ว

"พี่จะเสร็จ...โอว" เขากระซิบเสียงสั่น และพอเธอตอดรัดเขาก็แตกพร่างพรายในตัวเธอทันที...แตกอย่างรุนแรงและล้นหลามจนมันไหลย้อนกลับออกมาเปรอะซอกขาของหญิงสาว

ร่างสูงยืดตัวขึ้นแล้วอุ้มกระเตงเธอไปยืนใต้ฝักบัว กดเปิดน้ำให้ไหลรินผ่านขณะที่ร่างกายยังคงเชื่อมกันอยู่ ชายหนุ่มปล่อยให้เธอลงยืนกับพื้น และจับขาข้างหนึ่งให้เกี่ยวที่สะโพก จากนั้นก็โยกเข้าออกเนิบช้า

" พอ พอแล้วค่ะ" ฟ้าใสกระซิบเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเริ่มอีกยก

"แต่...ไอ้เจ้านี่มันยังแข็งอยู่เลย ขออีกรอบนะครับ"

คนได้คืบจะเอาศอกทำตาปรอย จากนั้นก็กระแทกรัวหนักหน่วงทันที หญิงสาวก็ได้แต่เม้มปากกลั้นเสียงคราง เขากระแทกหนักและจังหวะเร็วถี่ เสยหัวหยักเข้าไปครูดกับปุ่มอ่อนไหวในช่องนุ่มจนเธอแตกสะบั้นในนาทีต่อมาเป็นการถึงจุดสุดยอดสามรอบในเวลาติดๆ กัน ส่วนร่างสูงเองก็กระทุ้งเข้าสุดลึกแล้วปลดปล่อยอีกครั้ง เขาซบหน้ากับไหล่ของเธอ เสียงลมหายใจหอบเหนื่อยดังประสานกันเบาๆ

"อาบน้ำกัน" เสียงนุ่มกระซิบ ฟ้าใสแข้งขาอ่อนและหัวใจยังคงเต้นแรงอยู่ เธอปล่อยให้เขาอาบน้ำให้จนสะอาด พอเขาจะเช็ดตัวให้หญิงสาวก็ส่ายหน้า

"พี่รีบอาบเถอะค่ะ ฟ้าจัดการเองได้แล้ว" เพราะหลายนาทีผ่านไปอาการของเธอก็เข้าสู่โหมดปกติ รีบเช็ดตัวและสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว

พอเธอสวมเสื้อผ้าเสร็จเรนก็อาบน้ำเสร็จพอดี เขาก็รีบเช็ดตัวและสวมเสื้อผ้าตาม ต่างยืนมองสบตากันในกระจก คนตัวสูงหลิ่วตาให้เธออย่างหยอกเย้าปนเจ้าเล่ห์ หยิบไดร์มาเป่าผมให้หญิงสาว ฟ้าใสสบตากับเขาได้ไม่นานก็หน้าแดงด้วยความเขิน จึงเมินหลบและพึมพำแก้อาย...

"มันน่าจะเกินสิบนาทีไปแล้วนะคะ"

เรนฟังจบก็จุดยิ้มขำ ก้มมาจูบแก้มเสียงดังจ๊วบ เก็บไดร์แล้วโอบกอดรอบเอวเธอ

"เอาฟ้าที่ไร...มันเพลินทุกทีนี่นา พี่หยุดตัวเองไม่เคยได้เลย...นี่ถ้าไม่ใช่ออฟฟิศ พี่ไม่ยอมหยุดแค่สองรอบหรอก แต่ไม่เป็นไร เราค่อยต่อกันคืนนี้ก็แล้วกัน"

"บ้า คนหื่น ไม่เอาแล้วค่ะ คืนนี้ฟ้าจะนอนแต่หัววัน" หญิงสาวดิ้นออกจากวงแขนกว้างใบหน้าแดงก่ำ ทั้งสายตากรุ้มกริ่มและคำพูดสองแง่สองง่ามชวนทำเรื่องอย่างว่าแบบโต้งๆ อย่างนี้ใครจะไม่เขินกันเล่า ฟ้าใสหันมาผลักอกกว้างเบาๆ

"ปล่อยได้แล้วค่ะ เป่าผมด้วยนะคะ ฟ้าจะไปอุ่นอาหารรอ"

เธอพูดเสร็จก็รีบเปิดประตูออกไปข้างนอก ไม่ยอมรออีกสักนาทีเดียวเพราะไม่ไว้ใจเขา กลัวจะโดนนัวเนียอีกรอบ เมื่ออุ่นอาหารในไมโครเวฟเสร็จก็เอาไปวางที่โต๊ะ

ร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้าสดชื่นกว่าเมื่อเช้าหลายเท่านัก เขามานั่งที่เก้าอี้ แล้วลงมือทานข้าวอย่างจริงจัง ฟ้าใสรินน้ำดื่มให้ ตักไข่ดาวเพิ่มให้ในจานที่พร่องไปอย่างรวดเร็ว เขาตักอาหารมาจ่อปากเธอ

"พี่กินเถอะค่ะ ฟ้ากินเองได้"

"แต่พี่อยากป้อนฟ้า อ้าปาก เร็ว..."

ฟ้าใสจึงจำต้องยอมทำตาม ไปๆ มาๆ ต่างก็นั่งป้อนข้าวกันราวกับหนุ่มสาวที่กำลังออกเดตและหัวใจเบ่งบานด้วยดอกรักสีชมพูก็ไม่ปาน

เมื่ออิ่มแล้ว เสียงสัญญาณบางอย่างก็ดังขึ้นจากสมาร์ตวอต์ชของเรน ชายหนุ่มรีบยกขึ้นมาดู ใบหน้าผ่อนคลายของเขาเคร่งเครียดขึ้นทันตาเห็น ร่างสูงขยับลุกพรวดขึ้น... สัญญาณอันนี้มันเป็นสัญญาณที่เขาได้ยินจากในฝัน และมันแสบแก้วหูจนทำให้เขาถึงกับสะดุ้งตื่นเมื่อครู่นี้

"ฟัค!" ชายหนุ่มสบถออกมา... เพราะตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันเป็นสัญญาณที่ถูกส่งมาจากใคร!

"เกิดอะไรขึ้นคะ" ฟ้าใสเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก หญิงสาวขยับลุกขึ้นตาม ใบหน้าหล่อทำคิ้วขมวดชนกันเหมือนเขากำลังขบคิดโจทย์ปัญหาใหญ่อยู่

"พี่ต้องติดต่อกับพ่อและร็อค แต่จะทำที่นี่ไม่ได้..." เพราะตึกนี้มีเน็ตเวิร์กเป็นพื้นที่กว้างและเปิดสาธารณะมากเกินไป เขาไม่อยากเสียเวลาบล็อก และที่สำคัญ... มันค่อนข้างเสี่ยงที่ฝ่ายตรงกันข้ามจะตามดมกลิ่นมาเจอ

"แล้วต้องไปที่ไหนคะ"

"กลับบ้าน หรือไม่ก็เซฟเฮาส์อื่น" ที่บ้านยายช้องนั้น เวลานี้มันถือเป็นเซฟเฮาส์แห่งหนึ่งของเขา เพราะเรนได้จัดระบบทุกอย่างให้มันเป็นสถานที่ปลอดภัยในระดับสูงเรียบร้อยแล้ว

"งั้นเรากลับบ้านกันค่ะ" ฟ้าใสกล่าวอย่างไม่เสียเวลาคิด หญิงสาวรีบเดินไปคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพายและเก็บงานทุกอย่างที่ทำค้างใส่กระเป๋าอีกใบ ร่างสูงคว้ากระเป๋างานไปถือให้

ฟ้าใสเดินฉับๆ ออกจากห้องเพื่อไปสั่งงานกับนิตยาซึ่งก็เพิ่งเดินเข้ามาในออฟฟิศพอดี จากนั้นสองหนุ่มสาวก็พากันลงลิฟต์ตรงไปยังลานจอดรถ ระหว่างนั้นฟ้าใสก็โทรให้เมฆาเป็นคนไปรับน้องเอิร์ธเมื่อถึงเวลาเลิกเรียนแทน

เรนเป็นคนขับรถ ฟ้าใสลอบมองเขาเป็นระยะด้วยความเป็นห่วง

"โอ๊ย..." ชายหนุ่มร้องเจ็บขณะรถติดไฟแดง พร้อมกับยกมือขึ้นกุมศีรษะ

"ให้ฟ้าขับดีมั้ยคะ" หญิงสาวรีบเสนอ เพราะดูท่าทางเขามีอาการที่ไม่ปกติเท่าไรนัก

"ไม่เป็นไร พี่ไหว... เดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้ว"

ชายหนุ่มกัดฟันทน สัญญาณที่ส่งตรงมายังชิปที่ฝังในตัวเขามันค่อนข้างแรงจนทำให้เจ็บจี๊ดในหัว แต่เขายังไม่สามารถปะติดปะต่อและจับคลื่นความถี่ได้ ถึงอย่างนั้นความแรงของมันก็บ่งบอกได้ว่าคนส่งอยู่ในพื้นที่ไม่ไกลจากเขามากนัก

เรนกำพวงมาลัยแน่น และเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นไฟเขียว เขาก็เหยียบคันเร่งแทบมิด เพื่อจะไปให้ถึงบ้านโดยเร็วที่สุด!