บทที่ 59 ลุ้นระทึก

เรนมองกระจกส่องหลัง...

เชี่ย! เขากำลังถูกตาม! ไอ้พวกสัตว์นี่มันเป็นพวกไหนกัน?

จากที่คิดว่าจะกลับบ้านจึงเปลี่ยนเส้นทางใหม่ อีกไม่กี่เมตรจะถึงสัญญาณไฟจราจรข้างหน้า ตัวเลขมันกำลังนับถอยหลังและจะเปลี่ยนเป็นไฟแดง เรนมองกระจกอีกครั้งแล้วกระทืบคันเร่งจนมิด เขาฝ่าสัญญาณไฟไปได้ ในขณะที่รถคันนั้นรีบเบรกกึกเพราะไม่ทันแล้ว ถ้าขืนมันไม่หยุด เป็นได้เกิดอุบัติเหตุชนกับรถอีกคันแน่

"หลุดแล้ว!" ฟ้าใสอุทานด้วยสีหน้าเคร่งจัดและมือก็จับเบาะเอาไว้แน่น เรนพยักหน้า ชำเลืองมองเธอด้วยความเป็นห่วง

"ฟ้าโอเคหรือเปล่า"

"ฟ้าโอเคดีค่ะ นี่เรากำลังจะไปไหนกันคะ"

"ไปเซฟเฮาส์อีกแห่ง" เรนตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะหักเลี้ยวเข้าซอยเล็ก ซึ่งเป็นทางลัดที่จะไปทะลุซอยข้างหน้า ชายหนุ่มขับรถมุ่งหน้าไปยังปลายถนนที่เห็นอยู่ลิบๆ แต่เมื่อมองกระจกหลังก็ต้องสบถออกมาเมื่อเห็นว่าไอ้รถคันสีดำที่ติดไฟแดงมันดันตามมาทันจนได้ ขณะนี้มันกำลังเลี้ยวเข้าซอยตามตูดเขามาไม่ไกลนัก

"ฟ้าจับให้แน่นๆ นะ" เรนเอ่ยบอกหญิงสาว จากนั้นก็เหยียบคันเร่งเพิ่ม ซอยนี้เป็นเพียงซอยแคบ แต่ดีหน่อยที่ค่อนข้างร้าง

"พี่เรน ระวัง!"

ฟ้าใสตะโกนเสียงดังลั่นออกมาด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ก็มีลุงแก่คนหนึ่งโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ แกกำลังจะข้ามถนน เรนหมุนพวงมาลัยหักหลบได้อย่างหวุดหวิด การเหวี่ยงของรถทำให้ศีรษะของฟ้าใสเหวี่ยงไปโดนกระจกด้านข้างด้วย

"โอ๊ย..."

"เป็นอะไรมากมั้ย พี่ขอโทษ" เขาเป็นห่วงเธอ แต่สายตายังคงจับจ้องอยู่บนถนนอย่างมีสมาธิ

"ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องห่วงฟ้า แค่ดูคนเดินถนนก็พอ" หญิงสาวรีบกล่าว ไม่ได้ห่วงตัวเอง แต่แค่กลัวเขาจะชนคนเท่านั้น เธอหันไปมองด้านหลัง รถคันนั้นยังตามมาอย่างไม่ลดละ ตอนนี้ก็ห่างกันราวหนึ่งร้อยเมตรเห็นจะได้

และอีกประมาณไม่ถึงห้าสิบเมตรเรนก็จะสามารถนำรถทะลุออกซอยได้แล้ว แต่ทันใดนั้นก็มีรถโฟร์วีลคันหนึ่งเลี้ยวฉวัดเฉวียนเข้ามา ล้อรถของมันครูดไปกับถนนจนเกิดเสียงดัง พอตั้งลำได้มันก็วิ่งตรงมาหารถของพวกเขา

เรนไม่ได้ตกใจเพราะเขาผ่านเหตุการณ์แบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน สายตาคมกริบจ้องมันนิ่งและมือก็กำพวงมาลัยไว้แน่น ส่วนไอ้คันข้างหลังก็เหยียบเต็มตีนตามมาไม่ลดละ พวกมันตั้งใจจะอัดก๊อบปี้เขานั่นเอง!

ถ้ามันจะเอาอย่างนั้นก็ย่อมได้!

เรนเหยียบเบรกแล้วจอดกึก เร่งเครื่องไว้รอ ชายหนุ่มกดปุ่มที่ข้อมือ ในจอตาของเขาก็ปรากฏภาพการคำนวนทางหนีทีไล่ให้เรียบร้อย และเมื่อรถสองคันต่างพุ่งตรงดิ่งมาหาเขาด้วยความเร็วสูง นาทีก่อนจะเกิดการปะทะ เขาก็หมุนพวงมาลัยเหวี่ยงรถออกด้านข้างแล้วกระทืบคันเร่งส่งรถทะยานไปข้างหน้า รถสองคันประสานงากันเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว และไฟลุกท่วม

"ฟ้าเป็นยังไงบ้าง" ชายหนุ่มถามขณะที่สายตายังคงมองไปข้างหน้าเช่นเดิม

"ยังหายใจอยู่ค่ะ พี่เรนให้ลืมไปเลยว่าฟ้าอยู่ด้วย ไม่ต้องห่วงเลยค่ะ" หญิงสาวรีบตอบ ไม่ต้องการเป็นภาระให้เขาห่วงหน้าพะวงหลัง

"ไม่ห่วงได้ไง เมียทั้งคน" เขาหันมาพูด พร้อมกับยกมุมปากยิ้มให้เธอ

แม้สถานการณ์จะกำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน แต่ฟ้าใสก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหัวใจพองคับอก

เรนเลี้ยวรถเข้าซอยหนึ่งและออกอีกซอย ขับเข้าซอยออกซอยอยู่หลายนาทีจนแน่ใจว่าไม่มีใครตามมาแล้ว พร้อมกันนั้นก็ได้ยินเสียงไซเรนดังลั่น แสดงว่าพลเมืองดีได้โทรแจ้งตำรวจเรียบร้อยแล้ว

ราวยี่สิบนาทีต่อมา เรนก็พารถเข้าไปจอดในบ้านสองชั้นหลังหนึ่ง เขาเก็บรถไว้ในโรงรถทันที จากนั้นก็กดเปิดประตูกลซึ่งทะลุไปยังบ้านหลังที่อยู่ติดกัน ชายหนุ่มจูงมือฟ้าใสเดินเข้าไปแล้วกดปิดประตูที่มีถึงสามชั้นทันที

บ้านสองหลังนี้เป็นเซฟเฮาส์ส่วนตัวของเขาเอง ซึ่งสืบทอดมาตั้งแต่รุ่นพ่อ มันเป็นสถานที่ที่แม้แต่ทีมของเขาเองยังไม่รู้ว่ามีอยู่ ถือเป็นที่ปลอดภัยมากที่สุดในบรรดาเซฟเฮาส์ทั้งหลายในเมืองไทย มันอยู่ติดแม่น้ำ สามารถเดินทางเข้าออกได้ทั้งทางรถและทางเรือ ถือว่าสะดวกมาก

"นี่คือเซฟเฮาส์หรือคะ" ฟ้าใสเอ่ยถามขึ้นขณะที่เดินตามเขาลงไปยังชั้นใต้ดิน

"ใช่... ตั้งแต่สมัยที่พ่อพี่ยังทำงานอยู่"

"โห... นานมาก" ก็ต้องก่อนเรนเกิดโน่นเลย ตอนนี้เรนย่างสามสิบเก้าแล้ว ตีไปว่าอายุของมันไม่ต่ำกว่าสี่สิบปีแน่ บ้านตึกสีเทาที่ภายนอกดูแสนธรรมดาเหมือนบ้านคนทั่วไป แต่ฟ้าใสเชื่อว่ามันเป็นเแค่ภาพลวงตาเท่านั้น และตอนนี้เมื่อเรนสับสวิตช์เปิดไฟ ฟ้าใสก็เห็นห้องสี่เหลี่ยมที่มีโต๊ะคอมพิวเตอร์เรียงราย เรนตรงไปยังตัวหนึ่ง เขาเปิดมันขึ้นแล้วพิมพ์รัวเร็ว ไม่นานก็ปรากฏโค้ดภาษาคอมพิวเตอร์ที่ฟ้าใสไม่เข้าใจ