บทที่ 64 ความสุขอยู่ในมือเรา

R: ผมต้องการติดต่อซิม ต้องทำยังไง

เรนคีย์ประโยคไปแล้วก็นั่งรอคำตอบ... ข้อความขึ้นว่า อ่านแล้ว

ML: คุณเห็นฉัน?

R: ใช่ ที่ร้านอาหารนั่น ผมรู้ว่าเป็นซิม และถ้าผมเห็นคุณคิดหรือว่าคนอื่นไม่เห็น?

ML: ซิมบอกฉันว่า เขาไว้ใจใครไม่ได้ตอนนี้ ทุกคนดูเหมือนเป็นคนขององค์กรทั้งหมด และกำลังไล่ล่าเขาอยู่

R: ผมไม่ใช่หนึ่งในนั้น ไว้ใจผมได้ คุณก็รู้ดี

เรนนิ่งรอ... เหมยลี่เป็นคนฉลาด ที่ผ่านมาก็ถือว่าเธอเป็นพันธมิตรที่ดีของเขา...

ML: ฉันเชื่อใจคุณ ซิมต้องการโค่นฮอล์กเพื่อแก้แค้น และฉันก็ชอบซิมมากกว่าบอสบ้าอำนาจ

เรนอ่านจบมุมปากก็กดเป็นรอยยิ้มนิดหนึ่ง

R: บอกผมมาเถอะว่าซิมอยู่ที่ไหน แล้วที่ข่าวว่าเขาความจำเสื่อมล่ะ?

ML: ตอนฉันเจอเขา ก็เห็นว่าปกตินะ จำทุกอย่างได้

นี่ถือเป็นข่าวที่ดีมาก... คนที่กุมความลับขององค์กรสามารถจำได้หมดทุกอย่างแบบนี้ ซิมสามารถใช้มันทำลายล้างฮอล์กได้เลย และนี่คือสาเหตุที่ฮอล์กอยากกำจัดซิม เพราะซิมบันทึกความชั่วของมันเอาไว้มากเกินไปนั่นเอง

ML: ฉันขอถามซิมก่อนนะ แล้วจะติดต่อกลับเร็วๆ นี้

เรนอ่านจบก็ลบทุกอย่างทิ้ง คิดว่าเขาเข้าใกล้ซิมมากกว่าฮอล์กแล้วตอนนี้ ชายหนุ่มพอใจกับความคืบหน้าล่าสุด จากนั้นก็ขึ้นไปบนห้อง ฟ้าใสกำลังนอนอยู่บนเตียง ในมือมีโทรศัพท์ เหมือนกำลังดูอะไรฆ่าเวลาอยู่ พอเห็นเขา หญิงสาวก็ส่งยิ้มมาให้

"งานเสร็จแล้วเหรอคะ"

"อืม... พี่ขออาบน้ำเดี๋ยวนะ"

ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับถอดเสื้อผ้าออกตรงนั้นเอง ทำเอาคนที่ตั้งรับไม่ทันตาโตเท่าไข่ห่าน เธอรีบยกมือขึ้นปิดตา

"พี่เรน...คนหน้าด้าน มาแก้ผ้าอะไรตรงนี้เนี่ย"

"ทำไมล่ะ...ฟ้าเห็นทุกส่วนของพี่หมดแล้ว จะอายทำไมอีก ทั้งจูบลูบคลำก็ทำมาหมดแล้วไม่ใช่เหรอ"

"พี่เรน โอย พูดทำไมเนี่ย ไปเลยค่ะ รีบเข้าไปในห้องน้ำเลย"

ฟ้าใสโวยวายไล่ เรนจุดยิ้มขำคนที่ดึงผ้าห่มมาคลุมโปง นั่นทำให้เขาอยากจะแกล้งเจ้าหล่อนเล่นอีกนิด จึงเดินไปยังเตียงแล้วแกล้งล้มตัวลงไปทับเธอทั้งตัว

"ฮื้อออ... หายใจไม่ออก พี่เรน ลงไปเลยนะ มาทับฟ้าทำไมเนี่ย"

ฟ้าใสผลักร่างสูงให้ลงจากตัว แต่เขาไม่ยอมขยับเลย หญิงสาวโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม ก็จ๊ะเอ๋กับใบหน้าคมสันทันที เขายื่นหน้ามาจุ๊บปากเธอ สายตาพราววิบวับจนเธอเขิน แถมตอนนี้เขาก็แก้ผ้าล่อนจ้อนไปทั้งตัว แม้จะมีผ้าห่มกั้นอยู่ แต่ฟ้าใสก็ยังรู้สึกได้ถึงเจ้าแท่งแข็งขึงที่ทิ่มหน้าท้องของเธออยู่ตอนนี้

"อา... ดูเหมือนว่าพี่จะอาบไม่ได้แล้วล่ะ แข็งปั๋งเลยเนี่ย แบบนี้ต้องรีดน้ำออกสักรอบก่อน"

เขาก้มมากระซิบ ฟ้าใสไม่รู้จะทำสีหน้ายังไงดีกับความหน้าด้านและทะลึ่งตึงตังของคนตัวโต และพอเขาก้มมาจูบริมฝีปากเธออย่างจริงจัง ฟ้าใสก็รู้ว่าเขาเอาจริง หญิงสาวเบี่ยงหน้าหนีเป็นพัลวัน

"ฮื้ออ... อย่าเพิ่งค่ะ เราเพิ่งทำไปไม่นานนี้เองนะคะ พี่ไม่เหนื่อยเหรอ" หญิงสาวทักท้วง เพราะเพิ่งเมคเลิฟกันก่อนจะไปทานข้าว มันก็แค่ไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง

"ระดับพี่ไม่มีคำว่าเหนื่อย มีแต่กินไม่อิ่ม เพราะฟ้าอร่อยมาก...ขอกินหน่อยนะครับ"

"พี่สะกดคำว่า กินหน่อย เป็นด้วยเหรอ? ฟ้าน่าจะถามว่ากี่รอบมากกว่านะ" เธอพูดดักคออย่างรู้เท่าทัน ก็เขาชอบพูดว่าขอรอบเดียว แต่มันเคยมีจริงที่ไหนกันเล่า...

"ถามดักคอพี่แบบนี้... แสดงว่าพร้อมจะนับรอบแล้วใช่ไหม"

คนหิวและขี้แกล้งก้มมาจูบไซ้ลำคอของเธอ ทำให้ฟ้าใสขนลุกซู่ไปทั่วร่าง เลือดเธอเริ่มอุ่นระอุเพราะถูกเขาสัมผัสลูบไล้ไปทั่วอย่างจงใจปั่นป่วนและปลุกเร้าอารมณ์ให้เตลิดจนเธอไม่เริ่มตัวอ่อน

"ไม่ตอบแบบนี้แสดงว่าใช่ ถ้างั้นก็เริ่มเลยนะ... นี่ไงแท่งความสุขของฟ้า ที่ฟ้าอยากกำไว้แน่นๆ และนานๆ น่ะ จัดการให้มันสงบลงทีสิครับ..."

เขาพูดพร้อมกับดึงมือเธอไปที่ระหว่างขา ให้สัมผัสกับเจ้าท่อนใหญ่โตแข็งขึงเข้าอย่างเต็มๆ ฟ้าใสทำตาโตเมื่อมันขยายในมือเธอใหญ่กว่าเดิมอีก มือเธอเริ่มสั่นเมื่อเขาขยับตัวเสียดสีจนทำให้รู้สึกวูบวาบและหวามไหวขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามได้

 เรนก้มลงไปหาหน้าใบหน้างามแล้วจุมพิตเรียวปากอิ่มอย่างโหยหาและหิวกระหาย ปิดโอกาสไม่ยอมให้เธอพูดอะไรได้อีก เสียงเดียวที่เขาอยากได้ยินในเวลานี้ก็คือเสียงหวานสุดเซ็กซี่ที่เรียกขานชื่อเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าตอนที่เขาส่งเธอไปแตะขอบสวรรค์วิมานฉิมพลีเท่านั้น