บทที่ 15 คนพิเศษ

เวลาผ่านไปราวสิบนาทีเจ้าหนูก็หลับสนิท ฟ้าใสค่อยๆ จัดผ้าห่มคลุมถึงหน้าอกให้ลูกอย่างเบามือ เธอเงยหน้ามองคนตัวสูง เขาก็ส่งสัญญาณว่าจะออกไปรอข้างนอก

หญิงสาวเปิดเพียงไฟหรี่ข้างเตียงให้ลูก จากนั้นก็เดินออกไปจากห้อง เจอร่างสูงที่ห้องนั่งเล่น จึงไปนั่งข้างๆ ดึงหมอนมากอด

"เมฆจะกลับมาเมื่อไหร่" เรนเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นก่อน

"น่าจะดึกค่ะ พี่เรนไม่ได้ติดต่อใครที่เมืองไทยเลยหรือคะ" เพราะปกติเมฆาจะรู้ข่าวคราวของเรนอยู่บ้าง แต่ครั้งนี้ไม่เห็นพี่พูดอะไร

"ไม่ มันเป็นภารกิจลับสุดยอด ความจริงพี่ไม่ควรมาที่นี่เลยด้วยซ้ำ"

กฎ ยิ่งแคร์...ยิ่งต้องห่าง ของเขาถูกแหกแล้วตอนนี้ ปกติขณะยังทำภารกิจลับอยู่เรนจะไม่ยอมติดต่อญาติถ้าหากไม่จำเป็นจริงๆ ถ้าคืนนั้นไม่ได้พบฟ้าใสกับเจ้าหนู เรนก็คงจะหายต๋อมไม่มาเข้าใกล้แน่ แต่พอได้เห็นแล้วก็รู้สึกผูกพันอยากอยู่ด้วยอีกสักนิด ก่อนที่จะหายตัวไปอีกหน

"ไม่มีใครรู้จักตัวตนที่แท้จริงของพี่ใช่มั้ยคะ"

"ไม่น่าจะมีนะ เพราะพี่ไม่ได้ใช้ใบหน้านี้ในการทำงาน"

ฟ้าใสทำตาโต เธอเคยได้ยินว่าเขาคือสายลับพันหน้า นี่คงเป็นที่มาของฉายานี้นั่นเอง

"น่าตื่นเต้นจังค่ะ เหมือนในหนังไซไฟเลย"

"ใช่ตื่นเต้นมาก...เพราะแต่ละภารกิจพี่ก็ลุ้นว่าจะรอดกลับมาเล่าให้คนอื่นฟังไหม"

เขากล่าว พลางกดมุมปากยิ้ม แต่ฟ้าใสฟังแล้วกลับยิ้มไม่ออกและรู้สึกวูบโหวงในอก ลองจินตนาการว่าถ้าพี่เรนมีครอบครัวแล้วเขาไม่ค่อยได้อยู่ด้วย มันคงจะเศร้าน่าดูเลย

"พี่เรนเก่งและดวงแข็งมาก ไม่เหมือนฟ้าที่ดวงซวย"

"ซวยเรื่องอะไร?"

เรนถามออกไปแล้วมองใบหน้านวลปลั่ง ดวงตาเธอฉายประกายเศร้าลง เขาจึงนึกขึ้นได้ว่าเธอหมายถึงเรื่องอะไร ชายหนุ่มโอบร่างบางดึงให้เอนมาพิงไหล่

"มันเป็นใคร...ฟ้าบอกพี่มา พี่จะจัดการให้เอง"

เรนเอ่ยเสียงเรียบ ทว่าจริงจัง ฟ้าใสส่ายหน้าเบาๆ

"ฟ้าตื่นขึ้นมาก็จำอะไรไม่ได้เลยค่ะ ทุกวันนี้ก็ยังจำไม่ได้ ฟ้าพยายามนึกนะคะ แต่มันนึกไม่ออก ฟ้าเลยบอกทุกคนว่าเป็นแฟนเก่าที่เลิกกันไปแล้ว"

มันเป็นความจริงตามที่เธอบอกเขาทุกอย่าง เธอตื่นขึ้นมาก็รู้สึกแบลงก์สมองว่างเปล่า ทุกอย่างยังคงมือแปดด้านมาถึงทุกวันนี้

"ฟ้าบอกวันเวลาและสถานที่มา พี่จะสืบให้เอง"

เรนเชื่อว่าเขาสามารถหาได้แน่ เรื่องพวกนี้มันขี้ปะติ๋วสำหรับสายลับ

"แต่ฟ้าไม่อยากรู้นะพี่เรน เพราะอยู่กับลูกแบบนี้ฟ้าก็มีความสุขแล้วค่ะ รู้แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมาในเมื่อเราไม่ต้องการเขา สู้ปล่อยไปอย่างที่เป็นอยู่จะดีกว่า"

หญิงสาวคิดไปในทางลบด้วยว่า ถ้าหากเขาคนนั้นเป็นพวกไม่ดีล่ะจะทำอย่างไร เธอไม่ต้องการรับรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเขาทั้งนั้น นั่นคือเหตุผลที่ฟ้าใสไม่เคยสืบหาตัวผู้ชายปริศนาในคืนนั้นเมื่อหกปีที่แล้ว

"นั่นสินะ... สำหรับเรื่องบางเรื่องนั้น การไม่รู้มันจะดีกว่า... "

ชายหนุ่มเห็นด้วยกับหญิงสาว เธอมองเขาด้วยสายตาอ่อนโยน

"ขอบคุณมากค่ะพี่"

"ขอบคุณพี่เรื่องอะไร ยังไม่ได้ทำอะไรให้เลย" เรนเลิกคิ้ว ร่างบางผละออกจากอ้อมแขน

"ขอบคุณที่เป็นห่วงฟ้าไง แต่ฟ้าไม่อยากรู้จริงๆ พี่ไม่ต้องเสียเวลาไปสืบเลย อีกอย่าง ฟ้ากลัวเขาจะมาแย่งลูกไป"

"พี่เข้าใจแล้ว"

เข้าใจ แต่ยังอยากจะเสือกอยู่ เขาจะทำมันอย่างเงียบๆ ไม่บอกใคร สัญชาตญาณอันแรงกล้าบอกว่าเรื่องนี้มันมีเงื่อนงำบางอย่างที่เขาต้องสืบหาความจริงให้ได้ ตื่นขึ้นมาแล้วจำอะไรไม่ได้เลยใช่ไหม...โอเค เขาจะเริ่มจากตรงนั้นแหละ

"พรุ่งนี้ใส่บาตรที่ท่าน้ำด้วยกันนะคะ"

ฟ้าใสเปลี่ยนเรื่อง ที่ลำคลองมีพระพายเรือมาบิณฑบาตทุกเช้า เธอจำได้ถึงการใส่บาตรด้วยกันกับเรนเมื่อหลายปีก่อน เธอได้จับด้ามทัพพีเหนือมือของเขาด้วย กรีตาเพื่อนสนิทก็เอาเรื่องนี้มากระเซ้าแซวใหญ่ว่าถ้าเธอแต่งงานกับพี่เรน เธอจะได้อยู่เหนือเขา แต่ฟ้าใสคิดว่าเพื่อนเธอไร้สาระมาก เพราะใครกันจะอยู่เหนือคนอย่างเรนได้ ถ้าอยู่...ก็น่าจะอยู่ใต้อาณัติของเขามากกว่า ลักษณะอัลฟ่าทรงพลังขนาดนี้ย่อมไม่ตกอยู่ใต้อำนาจใครง่ายๆ แน่

"โอเค ได้สิ กี่โมงล่ะ พี่จะได้ตั้งนาฬิกาปลุก"

"ตื่นสักหกโมงก็ได้ค่ะ ฟ้าจะปลุกพี่เอง"

เขาพยักหน้ารับทราบ ฟ้าใสจำได้ว่าสมัยก่อน เรนคือคนที่ค่อนข้างจะเข้าไม่ถึง เพราะเขาไม่อยู่ให้ศึกษานานๆ เลย มาเจอกันแป๊บเดียวก็หายตัวไปอีกแล้ว อย่างตอนนี้ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะไป เพราะบทพ่อคุณจะมาก็มา จะไปก็ไปอย่างที่เห็น

"อ้อ น้ำไม่ไหลเพราะวาล์น้ำจริงๆ ด้วย มีคนไปปิดเอาไว้"

"คงเป็นพี่เมฆ หรือไม่ก็แม่บ้านที่จ้างมาค่ะ"

"อาบน้ำจากโอ่งก็เย็นดี พี่ชอบ"

"พูดให้ฟ้ารู้สึกแย่น้อยลงเหรอ แต่ยังไงก็ต้องขอโทษพี่อีกครั้งนะคะที่มาวันแรกก็เจอแบบนี้เลย เออ แล้วหัวพี่ที่ไปชนอะไรนั่นตอนนี้รู้สึกยังไงบ้างคะ" ฟ้าใสนึกขึ้นได้จึงถาม

"ไม่เป็นไรแล้ว หัวพี่แข็ง"

"โล่งใจไปค่ะ อืม พี่เรนจะนอนที่บ้านนี้ก็ได้นะคะ มีตั้งหลายห้อง" ฟ้าใสตัดสินใจชวน เมื่อเห็นเขาเริ่มจะไหลลงไปนอนพิงมุมโซฟาคล้ายอยากหลับเต็มที

"รู้ไหมว่าพี่ไม่ได้กลับบ้านนานมาก จนเกือบลืมไปหมดแล้วเวลาอยู่บ้านว่ามันรู้สึกยังไง"

"ก็คิดเสียว่าที่นี่เป็นบ้านของพี่อีกหลังสิคะ เดี๋ยวฟ้าไปจัดห้องให้ พี่นอนไปรอก่อนนะคะ"

"ไม่ต้องหรอก พี่ขอพักสายตาแป๊บเดียว เดี๋ยวจะกลับไปนอนบ้านโน้น"

"นอนที่นี่เถอะค่ะ"

ฟ้าใสคะยั้นคะยอ เธอขยับตัวจะลุกขึ้น แต่มือใหญ่เอื้อมมาคว้ามือเอาไว้

"คะ?"

"อยู่ก่อน อย่าเพิ่งไป"

เขาพึมพำขณะหลับตา หญิงสาวจึงยอมนั่งลงที่เดิม

"เล่าให้พี่ฟังหน่อยสิว่าชีวิตฟ้าตั้งแต่หลังจากที่เราเจอกันครั้งโน้นมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง"

เพราะเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย ช่างเป็นพี่ชายที่แย่สิ้นดี เธอขยับไปนั่งมุมโซฟา ทำให้เท้าของเขาต้องพาดไปบนตัก ชายหนุ่มจึงขยับเปลี่ยนท่าใหม่

"พาดมาได้เลยค่ะ ฟ้าไม่ถือ" หญิงสาวรีบบอก

"ไม่ได้ งั้นเอาแบบนี้ดีกว่า" เรนขยับเปลี่ยนเป็นเอาศีรษะมาหนุนตักเธอแทน แบบนี้คิดว่าสุภาพกว่าเท้าพาด

ฟ้าใสรู้สึกหน้าร้อนผ่าว เมื่อก้มลงไปมองใบหน้าคมสันที่หลับตานิ่งมือประสานกันบนหน้าอก ท่านี้มันให้ความรู้สึกแปลกๆ อยู่ไม่น้อย หัวใจเธอเต้นแรงอย่างช่วยไม่ได้ รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ได้คิดอะไรในทางนั้น

"พี่พร้อมแล้ว"

คนหนุนตักพึมพำบอก ทำให้ฟ้าใสรีบตั้งสติทบทวนชีวิตของตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างหลังจากเจอเรนครั้งสุดท้าย ซึ่งก็ย้อนไปถึงตอนที่อายุยี่สิบสามปีเห็นจะได้ มันเป็นงานแต่งของรัลดาผู้ซึ่งเป็นน้องสาวของเรนนั่นเอง