บทที่ 14 คนพิเศษ

"อะไรกันคะหนุ่มๆ" ฟ้าใสถามขณะที่ถือจานไข่เจียวมาวางที่โต๊ะ เธอจัดการผูกผ้ากันเปื้อนให้ลูกที่นั่งเก้าอี้สูงพิเศษของตนเอง เอิร์ธเป็นเด็กแข็งแรงและช่วยเหลือตัวเองได้ดี กินข้าวเองได้ตั้งแต่สองขวบแล้ว

"แม่ฟ้าดูสิฮะ เอิร์ธกับลุงเรนมีไอ้นี่เหมือนกัน"

น้องเอิร์ธชี้ที่ปานแดงขนาดเล็กเท่าเหรียญสลึงของตนเอง นานมาแล้วตอนที่ลูกถามฟ้าใสเคยบอกว่ามันคือสัญลักษณ์ของคนพิเศษ ลูกชายจึงภาคภูมิใจในปานแดงของตนเองนักหนา

"โห จริงด้วย คืนนี้มีคนพิเศษถึงสองคนอยู่กับแม่ฟ้า ดีจังเลยอะ" หญิงสาวทำท่าพูดเสียงตื่นเต้น ลูกก็ยิ้มแฉ่งมากกว่าเดิม

"ดีจังเลย เนอะๆ" เด็กชายยิ้มร่า เรนเห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะก้มไปหอมขมับเจ้าหนู

"เรามันเป็นคนพิเศษสุดเลยล่ะเจ้าหนู"

เรนกล่าวกับน้องเอิร์ธ ก่อนจะเบนสายตาไปมองฟ้าใส ในใจนึกชื่นชมกับความเข้มแข็งของหญิงสาวที่สามารถเลี้ยงดูลูกมาได้อย่างดีเยี่ยมขนาดนี้ ... ถ้ามีเวลาเขาจะต้องสืบหาความจริงเรื่องพ่อของไอ้เจ้าหนูนี่ให้ได้ และถ้ามันเคยทำสารเลวกับฟ้าใสเอาไว้ เขาจะจัดการมันให้สาสมกับความเหี้ยของมันเลยทีเดียว

"ทานข้าวกันเถอะเรา"

ฟ้าใสตักข้าวให้สองหนุ่ม จากนั้นก็นั่งกินกันไปคุยกันไป น้องเอิร์ธดูเหมือนจะชอบมากกับการได้พบลุงเรน ฟ้าใสช่วยถ่ายรูปน้องเอิร์ธหลายรูป เพราะเห็นบอกว่าแม่ของเขารีเควสต์มา หลังจากทานข้าวกันเสร็จ ก็ย้ายไปที่ห้องนั่งเล่น

"ลุงเรน มาเล่นเกมกันดีกว่าฮะ"

ลูกชายเธอติดเรนอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้น้องเอิร์ธกำลังจูงมือใหญ่พาไปที่โซฟา จากนั้นสองหนุ่มก็สนุกกับการเล่นเกมกันโดยไม่มีใครสนใจฟ้าใสอีก หญิงสาวจึงกลับเข้าครัว ล้างจานทำความสะอาดเสร็จ ครึ่งชั่วโมงต่อมาก็ออกมาดูที่น้องนั่งเล่นใหม่

"จะสามทุ่มแล้ว เลยเวลานอนแล้วลูก"

ฟ้าใสเตือน เพราะปกติลูกเข้านอนไม่เกินสองทุ่ม แต่เพราะวันนี้เรนมา ฟ้าใสจึงอนุโลมให้เจ้าหนูของเธออยู่ดึกนิดหนึ่ง

"ลุงเรนไปส่งเค้านอนหน่อยสิฮะ"

พอติดหนึบแล้วลูกก็จะช่างอ้อนอย่างที่เห็น ฟ้าใสมองเรนอย่างเกรงใจ

"ไม่เอาลูก อย่ากวนลุงสิ" เธอปรามลูก

"ไม่กวนหรอก ไปเอิร์ธ" เรนยกมือขึ้นจับศีรษะเด็กชาย ก็เจ้าตัวเล็กส่งสายตาอ้อนมาให้ปรอยๆ อย่างนี้ ใครจะใจแข็งได้ลงคอกันล่ะ

ฟ้าใสเดินตามลูกชายที่จูงมือคนตัวสูงขึ้นบันไดไปชั้นบน พอไปถึงห้อง เดินชายก็กระโดดขึ้นเตียงทันที

"มานอนตรงนี้ฮะลุงเรน คืนนี้เอิร์ธจะฟังนิทานเรื่องไรดีน้า"

เจ้าตัวหันไปรื้อค้นหนังสือนิทานที่ตั้งเป็นกองในชั้นบนหัวเตียง ฟ้าใสซื้อหนังสือให้ลูกเยอะมาก แม้ทุกวันนี้จะสามารถเปิดอ่านได้จากแท็บเล็ต แต่ฟ้าใสชอบให้ลูกได้สัมผัสหนังสือเล่มกระดาษมากกว่า ส่วนใหญ่เป็นรูปภาพและนิทาน เธอกับเมฆามักเล่านิทานให้น้องเอิร์ธฟังก่อนนอนเป็นประจำ

เรนเดินไปนั่งพิงพนักเตียงเมื่อเด็กชายเรียกซ้ำและยื่นหนังสือนิทานให้

"ลุงเล่าไม่เก่งนะ แต่จะพยายามก็แล้วกัน"

เกิดมายังไม่เคยเล่านิทานให้ใครฟังมาก่อน ชีวิตไม่ค่อยได้สุงสิงกับเด็กเล็ก แม้แต่หลานๆ ของเขาเอง เพราะไม่ได้อยู่บ้านนาน

"โอเคฮะ แม่ฟ้ามานอนสิฮะ จะได้ฟังนิทานด้วยกัน"

ลูกเรียกพร้อมกวักมือหย็อยๆ ฟ้าใสจึงต้องก้าวขึ้นไปนั่งพิงพนักเตียงด้วยโดยมีลูกนอนอยู่ระหว่างเขาและเธอ

"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว..."

เสียงทุ้มลึกเริ่มอ่านหนังสือนิทาน ฟ้าใสมองใบหน้าหล่อคมสันขณะที่เขาเองกำลังก้มหน้าน้อยๆ เพื่ออ่านหนังสือ เธออดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อเขาพากย์เสียงตัวละครอย่างน่ารัก ไม่น่าเชื่อว่าสายลับผู้แข็งกร้าวอย่างพี่เรนจะสามารถเล่านิทานเด็กได้สนุกแบบนี้ เธอเองก็ยังฟังน้ำเสียงของเขาเพลินเลยทีเดียว เคยรู้มาว่าเขาเสียงดีร้องเพลงเก่งด้วย แต่เธอยังไม่เคยฟัง จากสกิลการเล่านิทานก็ไม่น่าแปลกใจอะไร เมื่อนิทานจบ น้องเอิร์ธก็หาวหวอดตาปรือด้วยอาการง่วงงุน

"ขอบคุณฮะลุงเรน เอิร์ธง่วงจัง อยากหลับแล้วฮะ"

"งั้นก็หลับไปเลยลูก ฝันดีนะครับ แม่รักน้องเอิร์ธที่สุดในโลกเลย กู๊ดไนต์ครับ"

"เอิร์ธก็รักแม่ที่สุดในโลกฮะ ไนต์ฮะ" เจ้าตัวพึมพำตอบแม่อย่างเคยชินกับการบอกราตรีสวัสดิ์กันแบบนี้

"ฝันดีนะคนพิเศษ" เรนก้มไปกระซิบแล้วหอมหัวเจ้าตัวน้อย

"กู๊ดไนต์ฮะลุงเรน"