บทที่ 12 ผู้เช่าระยะยาว

ฟ้าใสยืนมองลูกอยู่อย่างเงียบๆ เธอเห็นตั้งแต่ตอนที่ลูกอยู่ในสนามแล้ว เห็นครูเดินเข้าไป ฟ้าใสก็รีบเอาโทรศัพท์ออกมาบันทึกคลิปเอาไว้ เธออยากจะรู้ว่าเจ้าตัวเล็กจะแก้ปัญหายังไง และก็ต้องยิ้มพอใจกับผลสรุปที่เห็นตรงหน้า

ลูกชายตัวขาวของเธอเป็นเด็กที่มีรูปร่างสูงกว่าเด็กวัยเดียวกัน ซึ่งนั่นคงเป็นเพราะกรรมพันธ์ุเลือดผสมนั่นเอง น้องเอิร์ธจึงดูโดดเด่นเสมอท่ามกลางผองเพื่อน ฟ้าใสมองดูเจ้าหนูด้วยแววตาแสนรักลึกซึ้ง

"เอิร์ธ แม่อยู่ทางนี้"

เธอเรียกและโบกมือให้ ลูกเห็นก็รีบยิ้มแฉ่งทันที เจ้าตัวลุกขึ้นคว้ากระเป๋า

"นายยังบอกเราไม่จบเลย" แบงก์รีบพูดขึ้น

"เอาไว้วันพรุ่งนี้ละกัน ไปนะ"

เอิร์ธบอกแล้วก็รีบวิ่งไปหาแม่

"แม่ฟ้ามาสาย"

"แม่ขอโทษครับลูก พอดีแม่ติดประชุมนิดนึง ยกโทษให้แม่นะครับสุดหล่อ"

"ได้เลยค้าบ เอิร์ธรักแม่ฟ้า ไม่โกรธแม่อยู่แล้วฮะ แต่แม่พาไปกินไอติมได้มั้ยอะ วันนี้ร้อนมากๆ เลย นะ นะ"

พอเจอลูกอ้อนแบบนี้คนเป็นแม่มีหรือจะใจแข็งได้

"โอเคครับ"

ดีเหมือนกัน เธอจะได้แวะซื้ออาหารเย็นด้วย วันนี้เหนื่อย ไม่อยากทำกับข้าว

หลังจากพาลูกไปกินไอศกรีมและซื้ออาหารมื้อค่ำมาแล้ว ฟ้าใสก็มาถึงบ้านในเวลาหกโมงเย็นพอดี เมฆายังไม่กลับ คืนนี้พี่ชายบอกว่าจะดึกหน่อยเพราะนัดเพื่อนไปสังสรรค์กัน

เมื่อจอดรถเสร็จ หญิงสาวก็ขนของเข้าบ้าน ลูกชายก็วิ่งขึ้นชั้นบนไปดูการ์ตูนในห้อง เพราะเป็นเวลาที่เด็กชายได้รับอนุญาตหนึ่งชั่วโมง

ฟ้าใสขนของหมดแล้วก็ยกมือขึ้นปาดเหงื่อ สายตามองไปยังบ้านยายช้องนางที่ทำเป็นโฮมสเตย์ เห็นเงาแวบๆ ของคนเดินเข้าไปในตัวบ้าน หญิงสาวขมวดคิ้ว...คนเช่ามาแล้วเหรอ ไม่เห็นโทรมาบอกเธอเลย หรือว่าจะคุยกับพี่เมฆแล้ว?

ฟ้าใสเดินผ่านประตูด้านข้างเข้าไปในบริเวณบ้านยาย บ้านริมน้ำหลังกะทัดรัดที่มีคนเช่าตลอดทั้งปีและจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว

"สวัสดีค่ะ มีใครอยู่มั้ยคะ" หญิงสาวตะโกนเมื่อมายืนอยู่หน้าระเบียงบ้าน แต่ไม่มีเสียงคนตอบรับ จึงถือวิสาสะก้าวเข้าไปในบ้าน

ได้ยินเสียงน้ำไหลอยู่ชั้นบน กำลังอาบน้ำนั่นเองถึงไม่ได้ยินเสียงเธอ ฟ้าใสกำลังจะหันหลังกลับ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงของหล่นโครมครามอยู่ข้างบน

"ฟัค! เชี่ย!" เสียงสบถของผู้ชายดังขึ้น

หญิงสาวจึงรีบก้าวขึ้นบันไดไปอย่างลืมตัว ขึ้นไปแค่พอให้หัวโผล่ไปมองเห็นเท่านั้น

"สวัสดีค่ะ ฉันฟ้าใส เป็นเจ้าของบ้านค่ะ คุณโอเคหรือเปล่า"

เธอส่งเสียงไปอีกครั้ง กวาดสายตามองไม่เห็นใคร แต่นาทีต่อมาก็ต้องยืนตะลึงตัวนิ่งแข็งเมื่อประตูห้องนอนเปิดออก พร้อมกับร่างสูงกำยำที่มีผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่างอย่างหมิ่นเหม่เดินออกมา ผมของเขายังมีแชมพูเป็นฟองอยู่

"พี่ พี่เรน!"

ฟ้าใสทั้งแปลกใจและตกใจที่เป็นเขา คนที่เธอได้เอ่ยลาเมื่อสัปดาห์ที่แล้วที่ภาคใต้

"โอย ฟ้า มาช่วยพี่หน่อยเร็วๆ" เขาดูดีใจและโล่งใจที่เป็นเธอ

"เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย" หญิงสาวรีบซอยเท้าขึ้นบันไดไปหา เขาหลับตาปี๋เพื่อปิดกั้นไม่ให้แชมพูเข้าตามากไปกว่านี้

"น้ำมันหยุดไหล พี่เอาหัวไปโขกกับอะไรก็ไม่รู้"

เรนตอบพลางหมุนตัว ควานมือสะเปะสะปะเหมือนคนตาบอด บังเอิญมือดันไปโดนหน้าอกของหญิงสาวเข้าอย่างจัง ทั้งสองก็สะดุ้งโหยงพร้อมกัน ฟ้าใสรีบปัดอาการแก้มร้อนผ่าวทิ้ง เพราะรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ และเธอก็ไม่ควรคิดเล็กคิดน้อย

"เฮ้ย พี่ขอโทษ โอย แชมพูเข้าตา แสบโคตรเลย"

"มาค่ะ เดี๋ยวฟ้าจะช่วยเอง" หญิงสาวเป็นห่วงคนตัวสูง รีบจูงมือเขากลับไปยังห้องน้ำ มีโอ่งน้ำที่ปิดฝาเอาไว้มุมห้องที่เป็นมรดกตกทอดตั้งแต่สมัยคุณยาย

"พี่เรนรอแป๊บนะคะ" ฟ้าใสก้มปัดกล่องสบู่ ขวดแชมพูและของที่อยู่บนชั้นที่หล่นกระจายอยู่บนพื้นไปไว้มุมหนึ่งอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็รีบจ้วงตักน้ำจากโอ่งมังกรมาให้เขา

"ล้างหน้าก่อนค่ะ" เธอตักน้ำมาอีกหลายขันเพื่อให้เขาล้างแชมพูออกจากหน้าและผม

"ดีขึ้นมั้ยคะ"

"แสบตาเป็นบ้าเลย..."

"พี่เรนอาบน้ำในโอ่งไปก่อนนะคะ ฟ้าจะไปดูที่วาล์วน้ำก่อน ไม่รู้ทำไมถึงไม่ไหลเนี่ย พี่เมฆบอกว่าบ้านพร้อมเข้าอยู่แล้วนี่นา อุ๊ย แล้วทำไมถึงเป็นพี่ไปได้ล่ะคะนี่"

"แม่พี่จองเอาไว้กับแม่ของฟ้าน่ะ พี่เองก็เพิ่งรู้ตอนเข้ากรุงเทพฯ นี่แหละ"

เรนตามแดนนี่มาที่นี่ต่อ เขามีเซฟเฮาส์หลายแห่งในเมืองนี้ แต่สำหรับที่นี่นั้นเป็นเพราะแม่อยากให้เขามาดูเจ้าหนูน้อยเอิร์ธ ให้ส่งรูปไปให้แม่ดูด้วย เรนจึงตัดสินใจแวะมาให้แม่เสียหน่อย เอาจริงๆ เขาก็ถูกชะตาและชอบเจ้าตัวเล็กนั่นไม่น้อยเลย

"แบบนี้นี่เอง พี่อาบน้ำให้เสร็จเถอะค่ะ"

ฟ้าใสพึมพำเข้าใจ เพิ่งสังเกตว่าเธอยืนใกล้เขามาก ใบหน้าหล่อเหลาอยู่ห่างแค่ไม่กี่นิ้วเอง ลำตัวของเขามีหยดน้ำเกาะพราว ผ้าเช็ดตัวที่พันเอวอยู่เปียกโชกแนบลำตัว ผิวหน้าอกขาวกว่าผิวบริเวณแขน และไม่มีรอยสัก แต่มีรอยแผลเป็นอยู่หลายรอย ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจอะไรกับอาชีพที่เขาทำอยู่ ร่างนี้คงรับกระสุนและของมีคมมาไม่น้อย เธอเห็นแล้วก็รู้สึกทั้งห่วงใยและสงสารจับใจ ทั้งที่รู้ว่าคนอย่างเรนไม่มีทางอยากได้ความสงสารจากใคร เพราะเส้นทางชีวิตนี้เขาเป็นคนเลือกเองมาตั้งแต่ต้น

การเห็นผู้ชายพันผ้าเช็ดตัวเพียงท่อนล่างเช่นนี้ แวบหนึ่งภาพแฟลชแบ็กบางอย่างก็วาบผุดขึ้นมาในความทรงจำอันเลือนราง...หญิงสาวรีบขยับออกห่างทันที

"เฮ้ย ระวัง ฟ้า!" เรนรีบคว้าร่างบางเข้ามากอด เพราะเธอกำลังถอยหลังจะไปเหยียบของที่หล่นอยู่บนพื้น

ร่างนุ่มในอ้อมแขนทำให้ชั่วขณะหนึ่งเรนเกิดความรู้สึกคล้าย...คุ้นเคยและเคยคุ้น เหมือนเคยทำแบบนี้อยู่บ่อยๆ แปลกดีเหมือนกัน เพราะเขากับฟ้าใสนั้นเจอกันแทบนับครั้งได้

"เป็นอะไรไป" ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงร่างบางที่สั่นเทาในอ้อมแขน ใบหน้าของเธอดูตื่นตระหนกแปลกๆ ตอนเหลือบสายตามองท่อนล่างของเขา... คนเป็นสายลับคิดไปได้หลายทาง และล้วนแต่เป็นทางด้านลบทั้งสิ้น...

หรือว่าน้องจะเคยถูกใครทำร้ายมา? ถ้าเป็นอย่างนั้น เขาจะหาตัวมันให้เจอและเจาะกบาลมันด้วยลูกปืนให้ตายคามือเลยทีเดียวที่มันบังอาจมาทำร้ายฟ้าใส

เรนกระชับอ้อมแขน กดศีรษะเล็กให้แนบกับอกด้วย ไม่รู้เป็นอะไร กับฟ้าใสเขาถึงเห็นแล้วอยากกอดปลอบประโลมเธอตั้งแต่ได้คุยกันในคืนนั้น

"มีอะไรจะบอกพี่ไหม ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้"

ฟ้าใสไม่คิดเลยว่าเธอจะเก็บอาการแพนิกเอาไว้ไม่อยู่จนเรนจับได้ หญิงสาวผละตัวออกห่างเขา

"ฟ้าไม่เป็นไรค่ะ พี่รีบอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวฟ้าจะไปดูวาล์วน้ำ แล้วมื้อค่ำไปทานที่บ้านโน้นด้วยกันนะคะ”

ฟ้าใสปรับสีหน้าให้เป็นปกติและถอยไปที่ประตู

"ฟ้าไม่ต้องไปดูน้ำหรอก เดี๋ยวพี่อาบเสร็จแล้วจะไปดูให้"

"เอางั้นเหรอคะ"

"เอางั้นสิ"

หญิงสาวมองคนตัวสูงแล้วหัวใจเต้นแรง จึงเสก้มลงไปเก็บของที่หล่นอยู่ไปวางที่ชั้น ยอมรับว่าเรนมีรูปร่างที่เต็มไปด้วยเซ็กซ์แอปพีลที่ทำให้เธอเนื้อตัวร้อนวูบวาบจนไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าไรนักในเวลานี้

"งั้นเดี๋ยวฟ้าจะกลับไปบ้านโน้น พี่เรนตามไปนะคะ เอิร์ธคงจะดีใจที่จะได้เจอพี่ในที่สุด"

"พี่ก็เหมือนกัน"

รอยยิ้มอบอุ่นถูกส่งมาให้เธอ ฟ้าใสมองแล้วก็รีบยิ้มตอบและหันหลังเดินออกจากห้องน้ำเร็วๆ เพราะทนต่อภาพลักษณ์ที่เต็มไปด้วยดาเมจทำลายล้างรุนแรงของเขาไม่ได้จริงๆ เธอสับสนกับอาการแปลกประหลาดของตัวเองและไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอเป็นอย่างนั้น

อย่างไรก็ตาม ฟ้าใสก็ดีใจอยู่ในส่วนลึกที่การจากลากันเมื่อสัปดาห์ที่แล้วไม่ใช่การจากลาตลอดกาล... เขามาอยู่ที่นี่แล้วจริงๆ

เรนอาบน้ำใส่เสื้อผ้าเสร็จเขาก็เดินลงไปข้างล่าง ปรากฏว่าวาล์วน้ำมันถูกปิดเอาไว้ และที่เขาได้ราดผมเล็กน้อยก่อนมันจะหยุดนั้นก็คงเป็นน้ำค้างท่อนั่นเอง

ชายหนุ่มเดินผ่านประตูเล็กเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ ได้ยินเสียงเล็กๆ ของเด็กชายที่กำลังคุยกับแม่ก็ทำให้ริมฝีปากของเขาคลี่ยิ้มบางออกมาด้วยความเอ็นดู