บทที่ 13 คนพิเศษ

นานมากแล้วที่เรนไม่ได้มาบ้านริมน้ำหลังนี้ เคยมาตั้งแต่สมัยยังเด็ก แต่ตอนโตนี่ไม่ได้มาเลย เพราะภารกิจของเขามันอยู่ทั่วทุกมุมโลก แม้แต่บ้านตัวเองยังแทบไม่ได้อยู่ นับประสาอะไรกับที่นี่

แถวริมรั้วมีต้นดอกไม้ ซึ่งดอกของมันสีขาวและมีกลิ่นหอมชื่นใจ ร่างสูงหยุดเดินแล้วก้มลงเก็บดอกที่หล่นอยู่ขึ้นมาดม เขาจำได้ว่ามันชื่อลีลาวดี

"มาหาใครฮะ"

เสียงเล็กดังขึ้น เรนเงยหน้ามองไปยังร่างจ้อย เด็กชายผิวหน้าอมชมพูยืนอยู่ที่หน้าประตูซึ่งเปิดกว้างอยู่ เขาก้าวเท้าเข้าไปหาอย่างไม่รีบเร่ง

"สวัสดีหนุ่มน้อย"

พอเห็นเขาใกล้ๆ เด็กน้อยก็ทำตาโต

"ลุงร็อค!" เจ้าหนูตะโกนเสียงดังด้วยความตื่นเต้นดีใจ

"ไม่ใช่ครับ นี่ลุงเรน" เรนแก้ไขความเข้าใจของเด็กให้ถูกต้อง แสดงว่าเจ้าหนูต้องเห็นร็อคมาแล้ว

"ลุงเรนคือใครฮะ ทำไมหน้าเหมือนลุงร็อคเลย"

เจ้าหนูเอียงคอถามด้วยสีหน้าฉงน

"ลุงเป็นน้องชายของลุงร็อคครับ ไม่เคยได้ชื่อนี้เลยสินะ เราถึงได้ทำหน้าแบบนั้นน่ะ"

เรนขยายความและถามอย่างหยอกเย้า เจ้าหนูก็ส่ายหัวรัวๆ มองเขาตาแป๋ว

"พี่เรนมาแล้วเหรอคะ" เสียงฟ้าใสดังขึ้น พร้อมกับร่างเพรียวบางเดินเร็วๆ ออกมาหา

"ไหว้ลุงเรนหรือยังลูก ลุงเรนเป็นน้องชายฝาแฝดของลุงร็อคไงครับ" หญิงสาวบอกลูกพลางวางมือบนศีรษะทุย

เด็กชายรีบยกมือไหว้เรนอย่างกระตือรือร้นเพราะเมื่อกี้ลืม ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าเพราะเป็นแฝด ลุงเรนถึงหน้าเหมือนลุงร็อคที่เขาเห็นผ่านวิดีโอคอลพร้อมกับป้าราชาวดีอยู่บ่อยๆ

"สวัสดีฮะคุณลุง ผมชื่อน้องเอิร์ธฮะ" เด็กชายแนะนำตัวเองอย่างฉะฉานและร่าเริง

"สวัสดีครับเอิร์ธ ในที่สุดเราก็ได้พบกันเสียทีนะ" นั่นไม่นับครั้งที่เจอกันในตอนที่เขาสวมบทบาทเป็นนายแพทย์ในคืนนั้นที่ภูเก็ต

"เข้าไปในบ้านกันเถอะ เอิร์ธพาลุงเรนไปที่ห้องทานข้าวสิลูก"

"ได้เลยฮะ ปะ ปะ ลุงเรน ไปกันฮะ" เด็กชายเอื้อมมาคว้ามือเขาดึงให้เข้าภายในบ้าน

"มีอะไรให้ช่วยไหม พี่ไม่ใช่แขกซะหน่อย ไม่ต้องต้อนรับเหมือนเป็นคนอื่นคนไกลหรอกน่า"

เรนพูดกับฟ้าใสที่เดินตรงไปยังห้องครัว หญิงสาวหันมายิ้มให้ จังหวะนั้นทำให้เขาตาพร่าไปเล็กน้อยกับรอยยิ้มสดใสของเธอ ด้วยชีวิตที่เต็มไปด้วยอันตราย เขาจึงไม่เคยใส่ใจกับรอยยิ้มของผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเลย เพราะส่วนใหญ่ล้วนเป็นผู้หญิงที่ต้องเข้าไปเกี่ยวข้องสืบเนื่องจากงานทั้งสิ้น รอยยิ้มทั้งปากและดวงตาของคนตรงหน้าจึงทำให้เขานึกถึงบ้าน ภาพเธอวุ่นอยู่ในครัวทำให้คิดถึงแม่ขึ้นมาทันที

พูดถึงแม่ ไม่รู้ไปหลงเสน่ห์เจ้าตัวเล็กตอนไหน แต่ก็ไม่แปลกใจหรอกเพราะเด็กชายน่ารักน่าฟัดจริงๆ

"ไปช่วยแม่ฟ้าในครัวกันมั้ยฮะคุณลุง เมื่อกี้เอิร์ธช่วยแม่ตีไข่ด้วยแหละ" เด็กน้อยพูดพลางกระตุกแขนเขา เรนยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กด้วยความเอ็นดูปนมันเขี้ยว

"ไปสิ"

จากนั้นเจ้าหนูก็จูงมือคนตัวโตเข้าไปในห้องครัวกว้าง

"แม่ฮะ ลุงเรนกับเอิร์ธจะช่วยแม่ทำกับข้าวด้วยฮะ"

"แม่ทำใกล้เสร็จแล้ว เหลือแค่ไข่เจียวกุ้งเท่านั้นเอง แต่ถ้าจะช่วย ก็ช่วยยกกับข้าวที่เสร็จแล้วไปที่โต๊ะทีค่ะ"

ตอนท้ายฟ้าใสหันไปพูดกับเรน และชี้ไปทางจานอาหารที่วางอยู่

"ได้เลย" ชายหนุ่มทำตามที่เธอบอกอย่างไม่รีรอ

"เอิร์ธช่วยยกด้วย"

"เราไปนั่งรอที่โต๊ะ เดี๋ยวลุงทำเอง"

เรนเห็นเจ้าตัวน้อยแล้วก็กลัวว่าจะทำจานอาหารหกใส่ตัวเอง จึงไม่ให้ช่วย เด็กชายก็เชื่อฟังแต่โดยดีและไปนั่งรอที่เก้าอี้ประจำของตนอย่างว่าง่าย

เรนวางกับข้าวเสร็จก็เหลือบไปเห็นว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองเขาอยู่ ชายหนุ่มเลิกคิ้ว

"มองลุงทำไม"

"ลุงเรนก็มีนี่เหมือนกับเอิร์ธเลยฮะ"  

"มีอะไรครับ" ชายหนุ่มถามอย่างฉงนสงสัย

"มีรอยตรงใต้แขนไง นี่ไงฮะของเอิร์ธ"

เจ้าตัวถลกแขนเสื้อข้างขวาขึ้นทำให้เห็นปานสีแดงอ่อนที่เหนือข้อศอกขึ้นมาเล็กน้อย

"จริงด้วยสิ" เรนยกข้อศอกของตนเองดู นึกทึ่งที่เด็กชายมีความช่างสังเกตขนาดนี้ โตขึ้นเป็นสายลับได้สบายเลย

"แต่ของลุงอยู่ข้างซ้าย" ชายหนุ่มยกแขนไปเทียบกับของเด็กน้อย เจ้าตัวก็เงยหน้ามายิ้มกว้างให้

"เท่จังเลยเนอะลุงเรน เราเป็นคนพิเศษใช่มั้ยฮะแม่ฟ้า"