บทที่ 6

“ยังกูเก็บไว้อยู่ แต่กูจำไม่ได้ว่าเก็บไว้ตรงไหนของในห้องนอน ต้องกลับไปหาเองถึงจะเจออ่ะ”

“พรุ่งนี้ก็วันรับน้องแล้วด้วย”

“ค่อยให้ก็ได้หรอก มึงก็บอกน้องว่าเดี๋ยวให้ ลืมเอามาจากบ้านก็ว่ากันไป พูดๆ ไปก่อน”

“เออๆๆ แต่วันนี้กูเลี้ยงข้าวน้องรหัสมึงด้วยนะ”

“เฮ้ยไปถึงขั้นเลี้ยงข้าวเลยเหรอพึ่งเจอวันแรก”

“เออดิ ก็น้องมึงตามไม่เลิก อยากเอาชั่วโมงกิจกรรมกับกูมาก”

“ฮ่าๆๆ กูชักจะอยากเห็นน้องรหัสกูแล้วสิ จากที่กูฟังมึงเล่ามาน้องดูเป็นคนที่ตามตื๊อเก่งมาก”

“ก็จริง”

“แต่วันนี้กูได้ยินมาจากเพื่อนคนนึงในกลุ่มเรามันบอกว่ามึงเกือบจะให้ไอ้ชานมไปโกหกน้องรหัสกูแทนแล้วนะ”

“ไม่ๆ นั้นมันตอนเช้าไง ตอนนั้นยังกล้าๆกลัวๆอยู่ นี่กูไม่เคยโกหกใครแบบนี้มาก่อนเลยนะ มันก็ทำใจยากอ่ะมึงที่จะโกหกคนๆหนึ่งให้เขาเชื่อได้สนิทใจ”

“แต่สุดท้ายก็…”

“เออ สุดท้ายกูก็โกหก”

“เสียงตึงแบบนี้ใส่เขาด้วยอ่ะดิใช่ไหม”

“กูก็เป็นของกูแบบนี้อยู่แล้วอ่ะ”

“ฮ่าๆ แต่มึงไม่ต้องเป็นห่วงการโกหกครั้งนี้ไม่ได้เป็นการโกหกแล้วปล่อยให้เขาเข้าใจผิดไปตลอด เดี๋ยวกูจะไปเฉลยและบอกความจริงกับน้องรหัสเองตอนที่กูหายดีแล้วนะ”

“ถึงวันนั้นน้องน่าจะว่ากู”

“ไม่ว่าหรอก”

“มึ